કરસનદા ભીંતને અઢેલીને ઉભડક પગ વચ્ચે આંગળાં ભિડાવેલા હાથ રાખીને ફર્શ ઉપર નજર ખોડીને શૂન્યમનસ્ક બેઠા હતા. તેમની બન્ને બાજુએ દીકરાઓ અને ઓરડાના ખૂણે વહુવારુ અને સાવ નિકટનાં સગાં શ્વેત વસ્ત્રે બેઠાં હતાં. છત ઉપર ફરતા પંખાના હળવા અવાજ સિવાય નીરવ શાંતિ હતી. સ્મશાનેથી ઘરે પાછા ફર્યા પછી ત્રાહિતોએ ખરખરો કરીને વિદાય લઈ લીધી હતી. વાતાવરણ બોઝિલ હતું. હમણાં જ ગંગામાને અગ્નિદાહ આપીને ત્રણેય દીકરાઓ પાછા ફર્યા હતા. કરસનદાએ સ્મશાને જવાનું ટાળ્યું હતુ અને સૌએ એમની વાતને સ્વીકારી પણ લીધી હતી. બધાંને ખબર હતી કે કરસનદા ગંગામાનો દેહ ભડભડ બળતો જીરવી નહિ શકે. ઘરમાં અને આખાય ગામમાં ગંગામા અને કરસનદાનો પરસ્પરનો સ્નેહ પ્રચલિત હતો. આ ઉંમરે તો સ્નેહ શબ્દ જ યથાર્થ ગણાય, પરંતુ જુવાનીમાં તો સૌ તેમને લૈલામજનૂની જોડી તરીકે જ ઓળખતાં હતાં.