હું હાંફતી હાંફતી બસસ્ટેન્ડ પર પહોંચી. ચહેરા પર દુપટ્ટો બાંધ્યો હતો, તેથી કોઈએ મને ઓળખ્યું નહીં. દોડવાના કારણે પરસેવો વળી રહ્યો હતો, તે રૂમાલથી લૂછ્યો. બસ સ્ટોપ પર કોલેજના છોકરાઓ અને નોકરિયાત લોકો પોતાની બસની રાહ જોઈ રહ્યા હતા. હું આજુબાજુ જોઈ રહી, કોઈ જાણીતું દેખાતું નથી. સમય પસાર થતાં મારી ગભરાહટ વધી રહી હતી અને પાણીની તરસને કારણે ગળું સુકાઈ ગયું હતું. બાજુના ગલ્લે જઈને પાણીની બોટલ ખરીદવા વિચાર્યો, પરંતુ દુપટ્ટો હટાવવાનું વિચારતા પાછો ફર્યો. મને આ દિવસે આવું કામ નથી કરવું જોઈએ હતું, તેવામાં મમ્મીનો ચહેરો સામે આવ્યો. મેં વિચાર્યું કે મમ્મીની ખુશી માટે કંઈ ખોટું નથી. પપ્પા વહેલા ઓફિસ જતાં, મમ્મી ઘરમાં કામ કરતી હોવાથી થાકી જાય છે, એટલે હું આ પૈસાથી મમ્મી માટે વોશિંગ મશિન લીધું તો સારું રહેશે. બસ આવી ત્યારે હું ઉતાવળે ત્રીજા નંબરની સીટમાં બેસી. મારી લાગણીમાં મને લાગ્યું કે મમ્મીના સંસ્કારને ભૂલી ગઈ. કંડક્ટરનો ગુસ્સો સાંભળ્યો, પરંતુ મારે તો મારા વિચારોમાં જ રહ્યાં. લાસ્ટ સ્ટોપ કયું છે તે જાણ્યા વગર ટિકિટ આપી. મારા વર્તનથી પાછળ બેઠા યુવકો હસ્યા. પરંતુ મને આ બધું ગમતું નહોતું. રાહુલના કારણે મારે એ બધું કરવું પડ્યું. તેણે મને વીસ હજારનું વચન પણ આપ્યું હતું. લગ્નના છ મહિના દરમિયાન મને ઘણીવાર રાહુલ દ્વારા માર પડ્યો હતો. બારીમાંથી એક યુગલ ખુશીથી હાથમાં હાથ નાખીને જતાં દેખાયું, અને મને તેમની ખુશી માટે અણસાર આવ્યું. આખરે, હું ટેક્સી કરીને ઘરે જવા લાગી, પરંતુ મારે વિચાર્યું કે હું બસમાં કેમ બેઠી અને કેમ આવી, જે મને અણસાર હતું.

by Hardik G Raval in Gujarati Moral Stories

Writen by Hardik G Raval

Category Moral Stories