આરતી આશિષ અને કૃપા કરતા મોટી હતી. એના લગ્ન થયા ત્યારે આશિષ બાર વર્ષનો હતો. વિદાય વખતે એણે ગલ્લો ફોડીને બહેનને આપવા કહ્યું પણ આરતીએ એને રોક્યો અને કહ્યું હતું, આ જમાનામાં મારા લગન તો ઓછા ખર્ચે થઈ ગયા છે. પણ કૃપાના લગન સમયે ખર્ચ વધારે આવશે એ માટે પપ્પાને ક્યાંય ઓસીયાળા ન થવું પડે એની જવાબદારી હવે તારા ઉપર છે. આ ગલ્લો રાખ અને રોજ ગલ્લો જોઈને દીદીની વાત યાદ રાખજે... પણ કૃપા માટે તો કોઈ ખર્ચ જ ક્યાં કરાવાનો આવ્યો? એ કોલેજમાં કોઈ છોકરા જોડે ભાગી ગઈ. આશિષ ગલ્લાનાં ટુકડા અને સિક્કા જોતો રહ્યો. એની આંખોમાંથી આંસુ પડતા રહ્યા.