રવજીભાઈ રોજની જેમ સવારે ચાલવા ગયા. પરત ફર્યા ત્યારે તેમણે નાનકડા નિલ અને અમી વહુને હોલમાં જોયા, પણ કોકિલાબેન ક્યાંય દેખાતા નથી. રવજીભાઈએ અમી વહુને પૂછ્યું કે તેમના મમ્મી ક્યાં છે, તો અમી એ અલસીને જવાબ આપ્યો કે તે હજુ રૂમમાં હશે. રવજીભાઈને અમીનું આ વર્તન નવુ લાગ્યું ન હતું, અને તેમણે સીધા કોકિલાબેનના રૂમમાં જવા નક્કી કર્યું. કોકિલાબેન રૂમમાં બારી તરફ મુંઢીને ઊભી હતી. રવજીભાઈએ તેમને કહ્યું કે 4-5 દિવસથી તેઓ રૂમમાં જ ભરાઈ રહી છે અને બાળકો સાથે બેસે તો દિમાગ હળવો થાય છે. કોકિલાબેન નિરાશા સાથે જવાબ આપતો કહ્યું કે તેમને બહાર બેસવું નથી. રવજીભાઈએ તેમને સમજાવવાનો પ્રયાસ કર્યો, પરંતુ કોકિલાબેન રડી પડ્યા અને જણાવ્યું કે અમી અને પ્રીતના બદલાયેલા અભિગમને કારણે તેમને અઘરું લાગે છે. કોકિલાબેનના મનમાં થોડા દિવસ પહેલા બનેલા બનાવની ભારે અસર હતી, જ્યારે અમી એ કોકિલાબેનના સંગીતના સાધનોને તિરસ્કૃત રીતે નિહારીને કહ્યુ કે તેમને ભંગારમાં આપવું જોઈએ. કોકિલાબેન ગુસ્સા થઈ ગયા, પરંતુ અમીનું વળતો જવાબ સાંભળી તેઓ નિશ્ચલ થઈ ગયા અને રૂમમાં જ રહેવાં લાગ્યા. રવજીભાઈ આ ઘટના પરથી દુઃખી હતા, પરંતુ ઘરની શાંતિ જાળવવાના વિચારે તેમણે કોઈ પગલું ન ભર્યું. કોકિલાબેનને લગ્ન પહેલા સંગીત પ્રત્યેનો ગજબનો લગાવ હતો, અને રવજીભાઈ હંમેશા તેમનો સંગીતપ્રેમ વલણ કરવા માટે પ્રયત્ન કરતાં રહેતા. કોકિલાબેનના ગાયનથી લોકો ખુશ થતા, પરંતુ હવે તેમનો જીવનમાં એક દુઃખદ ક્ષણ આવી ગઈ છે.

by komal rathod in Gujarati Motivational Stories

Writen by komal rathod

Category Motivational Stories