રાત્રી ના અંધકાર મા તૃષા ના ઘરે પહોંચતા જ બધા ને લાગ્યુ કે પહોંચતા ઘણુ મોડુ થઇ ગયુ છે ...
કરણ સુર્ય ને નીહાળી રહ્યો હતો . તેના જીવન મા પ્રકાશ ફેલાય તે માટે તેણે ઘણી પ્રતીક્ષા કરી હતી ...
સવાર નો પ્રકાશ પથરાયો , પરંતુ જેમના હૃદય મા રાત્રી એ અંધકાર ફેલાવ્યો હશે તેમના માટે પ્રકાશ પાથરવાની ક્ષમતા ...
“ તમને બધાને રૂદ્ર સામે શુ તકલીફ છે ? તેણે તમને દરેક ને બધી હદો તોડીને સાથ આપ્યો છે ...
ભુજ ના સ્ટેશને ઉતરીને કાવ્યા મા આવેલુ ચૈતન્ય અને સૌમ્ય એ નાંખેલ નિસાસા નો ધ્વનિ ને નજરબહાર રાખવા કપરા ...
હળવા હૃદય સાથે કાવ્યા એ ઉંઘ છોડી ત્યારે નીરખ્યુ કે સૌમ્ય તેની બાજુમા ન હતો . તેણે બહાર જોહ્યુ ...
“ હવે એ બધુ પાછળ છોડી દેવાનો સમય આવી ચુક્યો છે . એ દરેક વ્યક્તી ની પોતાની ભુલ છે ...
ક્યા શબ્દો થી આશ્વાસન આપવુ ? ભરપુર ઇચ્છા હોવા છતા જીભ એકપણ શબ્દ બોલવા તૈયાર ન હતી , તમારી ...
કાવ્યા એ સમય ની રાહ જોઈ રહી હતી કે ક્યારે સૌમ્ય અને પુજા વચ્ચે તીરાડ પડી તે જાણી શકે ...
સૌમ્ય ઘણો સમય બહાર રહ્યો , કાવ્યા વિચારો મા ખોવાયેલી હતી . કાવ્યા એ પુજા વિશે પ્રથમવાર મજાક કરી ...