નિશીથ અને કશિશ જ્યારે દેરાસર પહોંચ્યા, ત્યારે સમીર, નૈના અને પ્રશાંત દેરાસરની સામે બેસી તેમની રાહ જોઈ રહ્યા હતા. નૈનાએ મજાકમાં પૂછ્યું કે શું પેલા દાદા મળ્યા કે નહીં, પરંતુ નિશીથ અને કશિશના નિરાશ ચહેરા જોઈને તેને સમજાયું કે કંઈ ગંભીર છે. નિશીથે કહ્યું કે હવે આગળ જવાનું કેન્સલ કરવું પડશે, જેના પર બધા ચોંકી ગયા. નૈનાએ પૂછ્યું કે દાદાએ તેમને શું કહ્યું, જેના જવાબમાં કશિશ અને નિશીથે જણાવ્યું કે દાદાએ જે વાત કરી છે, તે પછી આગળ વધવું હિતાવહ નથી. સમીરે પૂછ્યું કે તેઓને શું કહ્યું, જે વાત લાંબી હોવાનું જણાવ્યું. નૈનાએ જીદ કરી કે તેમને ખબર જોઈએ. નિશીથે કહ્યું કે પહેલા તેઓ મંદિરમાં જઈને બેસે. બધાએ સહમતી વ્યક્ત કરી અને મંદિરમાં ગયા. મંદિરમાં, નિશીથે દાદાના શબ્દો જણાવવાનો આરંભ કર્યો. દાદાએ કહ્યું હતું કે 25 વર્ષ પહેલાં તે અહીં પૂજારી હતા અને તેમને એક ભયાનક રસ્તા વિશે જાણ હતી, જ્યાં ભુત હોય છે અને ત્યાં જતાં કોઈ પાછું નહીં આવે. દાદાએ કહ્યું કે તેમણે બાળકોને તે રસ્તે જતાં જોયાં, અને પછી તે બાળકો અદૃશ્ય થઇ ગયા. એક સપ્તાહ પછી, એક બાઇકવાળાએ તે રસ્તે બાળકોની લાસ જોઈ હતી, જે ગામમાં હાહાકાર મચાવી દેવા માટે પૂરતી હતી. દાદા પણ ત્યાં જઈને જ્યા લાસો હતી, તે જોઈને હેબતાઇ ગયા.

by hiren bhatt in Gujarati Fiction Stories

Writen by hiren bhatt

Category Fiction Stories