રૂપલલેખક: ચિંતન પટેલ
"પિતાજીને પેરેલીસીસ થઇ ગયો હોવાથી તે તદ્દન પથારીવશ થઇ ગયા છે. એટલે એમની સેવા ચાકરી કરવા જાઉં છું". એમ કહી શ્વેતા એના પિયર ગઈ હતી. બે મહિના, ચાર મહિના, આઠ મહિના, અને આજે એક વર્ષ થઇ ગયું હતું. શ્વેતા હજુ આવી નથી. કે એનો કોઈ કોલ કે સંદેશ પણ આવ્યો નથી. જયંતનું આખું વર્ષ પત્ની વગરનું ગયું. બહેન સોનલ વિધવા હતી. એને ફરી લગ્ન કરવાની કોઈ ઈચ્છા હવે શેષ રહી નથી. એટલે એ હમેશ માટે જયંતની સાથે જ રહે છે. શ્વેતાને બદલે ઘરના બધા કામકાજ હવે સોનલ જ કરે છે. જયંત માધ્યમિક શાળામાં સરકારી શિક્ષકની નોકરી કરે છે. સાંજે પાચ વાગ્યે શાળા છૂટે ત્યારે એ ઘરે આવી બહેનને ઘરના નાના મોટા કામો જેવાકે શાકભાજી લેવા જવું, જુના પેપરની પસ્તી આપવા જવું, ઘંટીએ અનાજ આપવા- લેવા જવું, વગેરેમાં સહાયરૂપ થતો. અને અંતે રાત્રી ભોજન બાદ એકાદ ફિલ્મ જોઇને બંને સુઈ જતા. આ એમનો નિત્યક્રમ હતો.
આજે જયંત નોકરીએથી જરા મોડો ઘરે આવ્યો.
સોનલે પૂછ્યું,- આજે કેમ મોડું થયું?
એ તો પરિક્ષા પૂરી થઇ એટલે જરા પેપર તપાસવાના હતા.- જયંતે કહ્યું.
હમણાં પરિક્ષા? હજુ તો જુલાઈ મહિનો ચાલે છે.
એ તો કા........ કાચી ટેસ્ટ હતી. જયંત જરા ખંચાયો.
સોનલે વાત અટકાવી દીધી. અને સાંજનું ભોજન બનાવવા રસોડામાં ગઈ. જયંત આગળ ડ્રોઈંગરૂમમાં ખુરશી નાખી છાપું અને પૂર્તિઓ વાચવા બેઠો. બહારથી સ્લેબ ચણવાનાં મશીનનો અવાજ આવતો હતો. એટલે વાંચવામાં ચિત્ત લાગતું નહોતું. એણે ઉભા થઈને બારી ખોલી. બારી ખોલતા એ અવાજ સહેજ વધ્યો. એના ઓરડાની સામે વિશાળ ખુલ્લી જગ્યાનું મેદાન હતું. એમાં જબરજસ્ત મોટી હોટલનું બાંધકામ થતું હતું.
"એ હમણાં આવે એવું મને લાગતું નથી. મેનેજર સાહેબ તો કહેતા હતા કે થોડા દિવસમાં આવી જશે. પણ મને લાગે છે ત્યાં સુધી એને આવતા લગભગ હજી મહિનો નીકળી જશ"ે- એમ વિચારી એણે બારી બંધ કરી. સાથે પેલા મશીનનો અવાજ પહેલા હતો એટલો ધીમો થયો.
બીજા દિવસે જયંત ફરી મોડો ઘરે આવ્યો. અને ધીમે ધીમે મોડા આવવું એ એનો નિત્યક્રમ બની ગયો. સોનલ પૂછતી કે કેમ મોડું થયું? તો કોઈ ને કોઈ બહાનું એની પાસે હાજર જ હોય. પ્રિન્સિપાલે બોલાવ્યો હતો, મીટીંગ હતી, હમણાં કામનો બહુ લોડ પડે છે. વગેરે વગેરે........... સોનલને ભાઈ પર પુરેપુરો વિશ્વાસ હતો. પણ હમણાં હમણાં જયંત કઈક ખોટું કરી રહ્યો હોય એવું સોનલને લાગતું હતું. એટલામાં અચાનક ડોરબેલ રણક્યો.
ઓહ! રમેશકાકા, આવો. બેસો- જયંત બારણું ઉઘાડતાં બોલ્યો.
કેમ શું કામ પડ્યું?- સોનલે પૂછ્યું.
કામ તો કઈ નથી, એતો જરા નવરો હતો એટલે સમય પસાર કરવા આવ્યો. મને એમ કે આજે રવિવાર છે એટલે જયંત પણ ઘરે જ હશે તો થોડી વાતો થશે.- એમ બોલતા રમેશકાકા ખુરશી પર બેઠા.
રમેશકાકા જયંતના પડોશમાં રહેતા હતા. પત્ની મૃત્યુ પામી હતી. અને સંતાનો અમેરિકામાં સેટ થઇ ગયા હતા. એટલે કાકા ઘરમાં એકલા જ રહેતા. મિલકત પુષ્કળ એટલે એક નોકર રાખેલો. ખાવાનું બનાવવાથી માંડીને કપડા ધોવા, વાસણ માંજવા, ઘરની સાફસૂફી કરવી, બધું જ કામકાજ એ કરતો. ફરવા માટે મર્સીડીસ કાર અને ડ્રાઈવર હતા. બે માળનો બંગલો હતો. પણ બંગલામાં પોતે એકલા જ હતા. એમની સરખામણીએ જયંત માધ્યમ વર્ગનો હતો. જયંતને ખ્યાલ હતો ત્યાં સુધી રમેશકાકા એક સદગૃહસ્થ હતા.
શ્વેતા હજુ નથી આવી?- રમેશકાકાએ પૂછ્યું.
નાં. જયંત એટલું જ બોલ્યો.
કેમ છે એના ફાધરને? ફોનબોન આવ્યો કે નહિ?
નાં કોઈ દિવસ ફોન નથી આવ્યો. મેં ત્રણ ચાર વાર ફોન કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો હતો. પણ ફોન લાગતો નહોતો.
કાકા ચા લેશો કે કોફી?- સોનલે પૂછ્યું.
નાં કશું નહિ જોઈએ તું બેસ શાંતિથી.
હોય વળી એવું થોડું ચાલે? ચા - નાસ્તો તો કરવા જ પડેને -એમ કહી સોનલ રસોડામાં ગઈ.
થોડીવારે એ ચા અને ગરમાગરમ બટાકાવડા લઈને આવી. ત્રણેય જાણે સાથે બેસીને ચા - નાસ્તો કર્યો. થોડી વાતો કરી. અને પછી રમેશકાકાએ વિદાય લીધી.
બીજા દિવસે જયંત રોજની માફક નોકરીએથી છૂટી એક હોટલમાં ગયો. ત્યાં એક છોકરી એની વાટ જોતી બેઠી હતી. એ એની બાજુમાં જઈને બેઠો. વેઈટરને બોલાવી ગ્રીલ સેન્ડવિચનો ઓર્ડર આપ્યો. અને બંને વાત કરવા લાગ્યા. થોડીવારમાં સેન્ડવીચ આવી ગઈ. એ ખાઈને બંને છુટા પડ્યા. અને જયંતને રોજની માફક ઘરે આવતા મોડું થયું. ઘરે આવ્યા પછી જયંતને રૂપલના જ વિચારો આવતા. જ્યારથી રૂપલની મુલાકાત થઇ ત્યારથી એને રૂપલ સિવાય બીજું કશું સૂઝતું જ નહોતું. એને રૂપલની રસોઈ સોનલ કે શ્વેતા કરતા પણ વધુ ભાવતી.
ઘણી વાર એકલો બેઠો હોય ત્યારે એ રૂપલના જ વિચારે ચઢી જતો. કેવી જડ છે એ! પ્રેમ-લાગણી જેવા ભાવો એનામાં નથી. પોતાની તો એને જાણે કશી પડી જ નથી. ઘણીવાર એ કંટાળી જતો તો રૂપલને મનોમન ગાળ પણ દેતો. કાયમ મારે જ જવાનું? આટલા દૂર સુધી રોજ મારે જ ધક્કા ખાવાના? એ ક્યારે અહી આવશે?........
મેનેજર સાહેબ તો કહેતાં હતાં કે થોડા દિવસમાં આવી જશે. આજે પંદરથી વીસ દિવસ થવા આવ્યા છે, પણ મેનેજરના થોડા દિવસ હજુ પૂરા નથી થતા. હવે જલ્દી આવે તો સારું. એમ વિચારતા એણે ડ્રોઈંગરૂમની બારી ખોલી. અને બહાર નજર કરી તો પેલી જબરદસ્ત હૉટલનો સ્લેબ ચણાઇ ગયો હતો. હજી વાયરિંગ, રંગરોગાન અને ડેકોરેશન બાકી હતાં. હોટેલ મોટી હતી. ખાવા પીવાની સાથે રહેવાની સુવિધા પણ હતી. આટલી મોટી હોટલ અને આટલું બધુ કામ બાકી એટલે સમય તો લાગે જ. એણે બારી બંધ કરી. અને ટેબલના ખાનામાંથી એક ડાયરી કાઢી કંઇક લખવા માંડ્યો. એ એની રોજનીશી હતી.રૂપલ વિશેની બધી સાચી હકીકતો એ એમા લખતો. એ ડાયરી એના ખાનામાં જ પડી રહેતી. કોઈ એને વાચતું નહીં. એટલામાં ડોર બેલ વાગ્યો.
આવો રમેશકાકા, કેમ છો?- જયંત બારણું ખોલતા બોલ્યો.
બસ મજામાં.
કેમ આજે બહુ જલ્દી ફ્રી થઈ ગયા?
આમતો હું આખો દિવસ ફ્રી જ હૉઉં છું. પણ આજે જરા વાત કરવી હતી એટલે આવ્યો છું.
કઈ વાત?- જયંતે આશ્ચર્યથી પુછ્યું.
સોનલ ક્યાં છે? દેખાતી નથી ને!
એ તો શાકભાજી લેવા ગઇ છે. કેમ કઈ કામ હતુ?
ના બસ એતો એમ જ પુછ્યું.
કંઇ વાંધો નહીં તમે બેસો. હું જરા નાસ્તો લઇ આવું.- એમ કહીને જયંત નાસ્તો લેવા અંદર ગયો. રમેશકાકા ઓરડાનું નિરીક્ષણ કરતા બેઠા. ટેબલ પર એકાદ મેગેઝીન દેખાયું એનું ટાઇટલ વાંચ્યું. પણ પસંદ ન પડતા મુકી દીધું. ખાનામાં બીજા મેગેઝીન હશે એમ વિચારી એમણે ટેબલનું ખાનું ખોલ્યું. એમા રહેલી જયંતની ડાયરી એમની નજરે પડી. રૂપલની બધી હકીકત એમા લખેલી હતી એ બરાબર જાણી લીધી. જયંતના આવવાનો અવાજ સાંભળી એમણે ડાયરી મુકી દીધી. અને ખાનું બંધ કર્યું.
કેમ કંટાળો આવે છે?- જયંતે પુછ્યું.
ના આ ટેબલ પર મેગેઝીન પડયું હતું એ વાંચ્યું. માઈન્ડ ફ્રેશ થઈ ગયું.
લો આ વેફર્સ અને ચકરી ખાઓ. અને બોલો શું વાત કરવી હતી?
શ્વેતા પિયર શા માટે ગઇ છે?- રમેશકાકાએ ધીમેથી વાત કાઢી.
લો થયું. તમને ખબર તો છે. એના ફાધર બીમાર છે એટલે એની સેવા કરવા ગઇ છે.
પિતાજી બીમાર છે એટલે કે કોઈ...... ઝગડો-બગડો થયો હતો?
ના ના એવું કશું નથી. કેમ એમ પૂછો છો?- જયંત થોડો ગભરાયેલો દેખાયો.
ના એ તો એમજ. ખોટું તો નથી લાગ્યું ને?- રમેશકાકાએ પુછ્યું.
જયંત વિચારમાં પડી ગયો. રમેશકાકાનું છેલ્લું વાક્ય એના કાને પડયું નહીં. ભૂંસાઈ ગયેલા ભૂતકાળની આછી-પાતળી છબી એનાં માનસપટ પર તરી આવી. કશુંક ઝાંખું ઝાંખું એને દેખાયું. એણે વધું ઊંડે નજર નાંખી જોઇ.અને જાણે આંખો ખેંચીને જોવાનો પ્રયત્ન કરતો હોય એમ જોયું તો એક મકાનમાં આગ લાગી હોય અને એમાં પોતાની દિકરી બળી જતી હોય એવું એને દેખાયું. શ્વેતા બૂમો પાડી પાડીને એને બચાવવાનું કહેતી હતી. અને પોતે એને બચાવી ન શક્યો. એનું શ્વેતાને ઘણું દુઃખ થયું હતું. કદાચ આ કારણે પણ શ્વેતા પિયર ચાલી ગઇ હોય એમ બને. તે સિવાય શ્વેતાનું પિયર જવા પાછળનું અન્ય કારણ તો જયંત પોતે પણ જાણી શક્યો નથી.
જયંત ક્યાં ખોવાઇ ગયો?- રમેશ કાકાનો અવાજ જયંતનાં કાને પડ્યો.
બસ એ તો જરા સકૂલનું કામ યાદ આવી ગયુ.- જયંતે પ્રત્યુત્તર આપ્યો.
રમેશકાકાને લાગ્યું કે જયંત બોલવા માંગતો નથી. એટલે એ વાતને ત્યાં જ અટકાવી દઇ રૂપલની વાત શરુ કરી. રૂપલની બધી હકીકતો રમેશકાકા ડાયરી મારફતે જાણી ગયા હતાં. એટલે હવે વાત કરવામાં કોઈ સંકોચ નહોતો. એટલામાં સોનલ શાકભાજી લઇને આવી ગઇ. બારણું ખુલ્લું હતું એટલે અંદર આવી. 'રૂપલ' શબ્દ કાને પડયો એટલે શંકા જતા છુપાઈને વાત સાંભળવાનો એણે પ્રયત્ન કર્યો. વાત આગળ ચાલી.
રમેશ તને રોજ રોજ રૂપલને મળ્યા વગર ચાલતું નથી?
ના.
એવું તો શું છે એમાં? મને પણ કોઇક દિવસ લઇ જાને.
એમા લઇ શું જવાનું? પૈસા હોય તો કોઈથી પણ વીના સંકોચે જવાય. અને તમારી પાસે તો પૈસાની ક્યાં ખોટ છે? અને વળી પાછા એકલા છો, એટલે કોઈની રોક ટોક પણ નહીં.- જયંત હસતા હસતા બોલ્યો.
આ વાત સાંભળી સોનલ ગભરાઈ ગઇ. શ્વેતા ભાભીને હવે તો બોલાવવા જ પડશે. નહિતર જયંત રૂપલ જેવી બજરૂ ઔરતનાં ચક્કરમાં ફસાતો જ જશે. અને એની એને ટેવ પડી જશે તો એ ભાભી સાથે કદાચ બેવફાઈ પણ કરી બેસે. ભાભી બિચારા કેટલા સારાં છે! આ વાત જાણશે તો એના હૃદય પર શું વીતશે? ના એમ જાણ્યા મુક્યા વગર ભાઇ પર આરોપ ન મુકાય. પહેલા મારે પુરી વાત જાણવી પડશે. પણ જયંત અને રમેશકાકાની વાત ખોટી તો નહીં જ હોય શકે. મારે જાતે જ તપાસ કરવી પડશે. આવા ઘણા વિચારો સોનલનાં મગજને કોરી ખાવા લાગ્યા. એને રાત્રે ઉંઘ પણ ન આવી.
બીજા દિવસે પણ જયંતની સ્કુલ છુટી ગઇ હોવા છતા જયંત હજુ સુધી દેખાતો નહોતો. તેથી સોનલ રીક્ષા વાટે એની તપાસ કરવા નીકળી. રસ્તામાં જયંત પોતાની બાઇક પર જતો દેખાયો. સોનલે ડ્રાઇવરને રીક્ષા એની પાછળ લઇ જવા કહ્યું. જયંતે એક હોટેલ પાસે બાઇક થોભાવી. ત્યાં પેલી યુવતી આજે દેખાઈ નહીં. તેથી તેણે વેઈટરને બોલાવીને પુછ્યું- તેં તેજલને જોઇ?
ના. આજે કદાચ આવી જ નથી. મેં સવારથી એને જોઇ જ નથી.- વેઈટરે કહ્યું.
તેજલનું નામ સાંભળી સોનલ ડઘાઇ જ ગઇ. આ તેજલ વળી કોણ? પહેલા રૂપલ અને હવે તેજલ? રૂપલ વિશે જાણવા એ જયંતની પાછળ આવી હતી તે તો બાજુ પર રહ્યું અને આ તેજલનું નવું ભૂત એના મગજ પર સવાર થઈ ગયું. પણ એણે સ્વસ્થતા ટકાવી રાખી. જયંતે ખુરશી પર બેસીને કોઇકને ફોન કર્યો. થોડીવારમાં એક રૂપકડી ઢીંગલી જેવી યુવતી આવી. અને 'સોરી આજે જરા મોડું થયુ.'- કહીને જયંતની બાજુમાં બેઠી. જયંતે કોલડ્રીંકસનો ઓર્ડર આપ્યો. અને દરરોજની માફક બન્ને વાતે વળગ્યા. આ બધુ સોનલથી જોવાયું નહીં. એ સીધી રીક્ષા પકડી ઘરે આવી.
એણે તેજલને તો બરાબર ઓળખી લીધી હતી. એનો ચહેરો એના મગજમાં બરાબર ફિટ થઈ ગયો હતો. એણે ઘરે જઇને તરત જ શ્વેતા ભાભીને ફોન જોડ્યો. સદભાગ્યે સાત પ્રયત્ને ફોન લાગી ગયો. પણ ફોન પર સીધી જયંતની વાત કરવાનું એને યોગ્ય ન લાગ્યું. તેથી પોતે બીમાર છે અને ઘરનું કામકાજ થઈ શકે એમ નથી. એવું બહાનું કાઢીને સોનલે શ્વેતા ભાભીને તેડાવી લીધાં. પિતાજીને હવે સારું છે એટલે એ કાલે આવી જશે. એમ શ્વેતાએ સોનલને કહ્યું. સોનલને એમ હતું કે શ્વેતા ભાભી આવી જશે એટલે જયંત પાછો લાઇન પર આવી જશે.
થોડીવારમાં જયંત ઘરે આવ્યો. પોતે કશું જાણતી જ નથી એવો ઢોંગ કરતા સોનલે જયંતને આવતાની સાથે જ કહયું કે જયંતભાઇ શ્વેતાભાભીનો ફોન આવ્યો હતો. તેઓ કાલે જ અહી આવવાના છે. જયંતને નવાઈ લાગી કે આટલા દિવસથી નહીં ને કાલે અચાનક શ્વેતા કેમ આવવાની? જે હશે તે. આવે ત્યારે જોયું જાશે. એમ વિચારી જયંત ફરી એના ઓરડામાં ગયો. ઓરડામાં અંધારું હોવાને કારણે એણે ઉજાસ માટે બારી ખોલી. એના ઘરની સામે પેલી હોટલનું બધું બબાંધકામ પતી ગયુ હતું. ફક્ત ડેકોરેશન જ બાકી હતું. એવામાં બાજુના બંગલામાંથી રમેશકાકાએ બૂમ પાડી.-"કેમ જયંત આજે બહું ખુશ લાગે છે? હોટલ બની ગઇ એટલે કે શ્વેતા આવવાની એટલે?" જયંતે સાંભળ્યું ન સાંભળ્યું કરીને બારી બંધ કરી. એને આટલા વર્ષોમાં પહેલી વખત એવું લાગ્યું કે રમેશકાકા કાયમ જ પોતાની પંચાત કર્યા કરે છે. અને શ્વેતા આવવાની છે એ વાત એમને કોણે કરી હશે? કદાચ સોનલે કરી હશે. એમ વિચારી એણે મનને વાળ્યું. પણ એ વધું સમય ધીરજ રાખી શક્યો નહીં. અંતે બીજા દિવસે એણે સોનલને પૂછી જ નાખ્યું કે તેં રમેશકાકાને શ્વેતા વિશે વાત કરી હતી? સોનલે કહ્યું નાં મેં નથી કરી. છોડો ને જયંતભાઇ તમને ખબર તો છે કે રમેશકાકાને પંચાત કરવાની આદત છે. તેઓ એકલા છે અને હરતા ફરતા કેમેરા જેવા છે. એટલે આખા ગામની પંચાત કર્યા કરે છે. તમે પણ ક્યાં એમની વાતમાં આવી ગયા? એવું કહી સોનલ પાછી કામે વળગી.
જયંતે વિચાર પડતો મુક્યો. ત્રણ ચક્રો વાળા યંત્રને જયંત ફેરવતો હતો. સવાર-બપોર-સાંજનું ચક્ર, ઘડિયાળનાં કાંટાનું ચક્ર, અને સોનલ-રૂપલ-તેજલ-શ્વેતાનું ચક્ર. ત્રણમાંથી એકેય ચક્રને કે ચક્રનાં એકેય દાતિયાને અન્યાય ન થાય એ રીતે જયંત યંત્ર ફેરવતો હતો. પૂરી ઈમાનદારી પૂર્વક.
બીજે દિવસે સવારની પહોરમાં જ કોઇએ બારણું ખખડાવ્યુ. "આ રમેશકાકા પણ સવાર સવારમાં ક્યાં નવરા પડી ગયા?" કહેતાં સોનલે બારણું ખોલ્યું.
શ્વેતાભાભી!- સોનલ ખુશ ખુશાલ થઈ ગઇ. પણ બીજી જ ક્ષણે શ્વેતાની સાથે આવેલી બીજી યુવતીને જોઇ સોનલની ખુશી બાષ્પીભવન થઈ ગઇ. સોનલ કાંઇ પણ બોલે એ પહેલા જ શ્વેતાએ એને સમજાવવા માંડ્યું. "સોનલ, સાંભળ આ મારી દિકરી છે તેજલ. આપણાં જુના ઘરમાં લાગેલી આગ માંથી રમેશકાકાએ એને બચાવી લીધી હતી. ફક્ત મોં ઉપર થોડું દાઝી ગઇ હોવાથી પ્લાસ્ટિક સર્જરી કરાવી હતી. તેથી ચહેરો બદલાઇ ગયો છે. એ પ્લાસ્ટિક સર્જરી કરવા જેટલી આપણી આર્થિક સ્થિતી નહોતી. એટ્લે એનો બધો ખર્ચ રમેશકાકાએ જ પૂરો પાડ્યો હતો. બિચારા ભલા આદમી છે. તમે બીમાર છો એટલે આ તેજલને હું તમારી મદદ માટે અહિં મુકી જાઉં છું. હવેથી એ તમારી સાથે જ રહેશે. મારા પિતાજીને ગઇ કાલે જ પાછો હાર્ટ એટેક આવ્યો હતો. એને ઇસ્પિતાલમાં દાખલ કર્યા છે. અને મારે ત્યાં જ રહેવું પડે એમ છે. તેથી મારાથી અહી રોકાઈ શકાશે નહીં. બની શકે તો મને માફ કરજે. મારી પાસે સમય બહું ઓછો છે. તેથી હું હવે જાઉં છું. કહીને શ્વેતા ત્યાંથી તુરંત જ અલોપ થઈ ગઇ.
ગઇ કાલની સાંજની તેજલ સાથેની હોટલમાં થયેલી મુલાકાત વખતે તેજલે જયંતને કહ્યું હતું કે "હું કાલે મમ્મી સાથે ઘરે આવવાની છું." એટલે જયંત આજે નોકરીએથી વહેલો ઘરે આવી ગયો. એણે ડોરબેલ વગાડ્યો તો બારણું ખોલવા સોનલના બદલે તેજલ આવી. જયંતની ખુશીનો પાર રહ્યો નહીં. પોતાની દિકરી આજે પોતાની સાથે હતી. એનો એને આનંદ હતો. પણ સોનલથી રહેવાતું નહોતું. એને હજુ પેલી રૂપલ વાળી વાત પરેશાન કરતી હતી. તેજલ અંદર ગઇ એટલે હિંમત કરીને આ વખતે સોનલે જયંતને સીધું જ પૂછી નાખ્યુ કે જયંતભાઇ આ રૂપલ કોણ છે? જયંત જવાબ આપવા જતો જ હતો ત્યાં એકાએક મોબાઇલની રિંગ આવી.
હલ્લો, કેમ છો મેનેજર સાહેબ, તમારું કામકાજ કેટલેક આવ્યું?- જયંત ફોન ઉપાડતા બોલ્યો.
મારું કામકાજ પતી ગયું છે. એ કહેવા જ ફોન કાર્યો છે.
શું વાત કરો છો સાહેબ! આખરે તમારાં થોડા દિવસ પૂરા થયાં ખરાં. ખરેખર રૂપલ આવી ગઇ? એ સફાળૉ ઉભો થયો અને બારી ખોલી. સામેની હૉટલનું બાંધકામ પુર્ણ થઈ ગયું હતું. ઉદ્દઘાટન પણ થઈ ગયું હતું. હોટલ શરું થઈ ગઇ હતી. પેલો વેઈટર જે એને રોજ મળતો હતો એ પણ કામે લાગી ગયો હતો. એનાં હરખનો પાર રહ્યો નહીં. પરંતુ-
તમે હજુ મારા પ્રશ્નનો જવાબ આપ્યો નથી. સોનલ ગુસ્સાથી તાડૂકી. જયંતે સોનલને પાસે બોલાવી. અને હોટલનાં નામની તકતી તરફ આંગળી ચીંધીને બતાવ્યું. તકતી ઉપર મોટા અક્ષરે લખ્યું હતું.- "રૂપલ હોટેલ એન્ડ ગેસ્ટ હાઉસ." સોનલ હસી પડી. એનો ગુસ્સો પીગળી ગયો. એ દિવસ બધાને માટે ખુશીનો દિવસ બની રહ્યો. બધા પ્રોબ્લેમ સોલ થઈ ગયા હતાં. એની ખુશીમાં ત્રણેય જણાએ રાત્રે નવ થી બારના શો માં ફિલ્મ જોવા જવાનું નક્કી કર્યું.તેઓ તૈયાર થઈ ઘરની બહાર નીકળતા હતાં એવામાં એક કાળી બિલાડી જયંતને આડી ઉતરી. જયંત થોડો અટકી ગયો. પણ સોનલે તેની મજાક કરતા કહ્યું કે તમે પણ જયંતભાઇ આવી અંધશ્રદ્ધામાં ક્યારથી વિશ્વાસ કરવા લાગ્યા? જયંત પણ હસીને ચાલવા માંડ્યો.
ફિલ્મ પુરી કરીને મધરાતે એક વાગ્યે તેઓ ઘરે પહોંચ્યા. એમણે જોયું તો કોલોનીમાં બધા ઘસઘસાટ ઊંઘતા હતાં. આજે સ્ટ્રીટ લાઈટમાં કોઇક પ્રોબ્લેમ હશે એટલે એ પણ બંધ હતી. આખી કોલોનીમાં ઘોર અંધારું અને શાંતિ હતું. ફક્ત રમેશકાકાના બંગલાનાં ઉપરના માળ પર લાઈટ ચાલું હતી. એનું અજવાળું નીચે સુધી આવતું હતું. અંદરથી બે જણાનો હસવાનો અને વાતચીત કરવાનો ઝીણો અવાજ આવતો હતો. બન્ને અવાજ જયંતનાં પરિચિત હતાં. એમાંથી એક રમેશકાકાનો અને બીજો કોઈ સ્ત્રીનો હતો. પણ રમેશકાકા તો એકલા જ રહેતાં હતાં તો પછી આ સ્ત્રી કોણ હશે? એમ વિચારી જયંતે જરા ધારીને જોવાનો પ્રયત્ન કર્યો. બારી બંધ હોવાને કારણે કશું દેખાયું નહીં. પરંતુ બારીના કાચમાંથી બે ઝાંખા પડછાયા દેખાયા. જયંત વિશ્વાસ નહોતો કરી શક્તો. કેમકે એમાંનો એક પડછાયો રમેશકાકાનો અને બીજો પોતાની પત્ની શ્વેતાનો હતો. એ જોઈને જયંત અવાક્ થઈ ગયો. એને પેલી કાળી બિલાડી યાદ આવી. સોનલ પણ દંગ રહી ગઈ. તેજલની આંખમાંથી અશ્રુધારા વહેવા લાગી. પોતાની માં આવી હશે એવું એણે સ્વપ્નમાં પણ વિચાર્યું નહોતું. સોનલનો શક અવળી દિશામાં ફંટાઈ ગયો. અને જયંત હવે ધીમે ધીમે ખરેખર રૂપલની ચુંગલમાં ફસાઈ ગયો. ક્યારેય છટકી ન શકે એ રીતે............
Also free available at
www.chintansite.wordpress.com
