ગેંમસી સંરાં નિર્મળ નીર
(અંસાકવંત ઉપર દૈંપ્રથ્ંમ નવલકથ્ં )
લેખક :
હષ્ર્ંત જોષ્ીં ‘ઉપહંર’
-ઃ પ્રકંશક :-
એમ. એમ. દંહિત્ય પ્રકંશન
પુસ્સક પ્રકંશક અને વિક્રેસં
હેડ અેંફીદ : મહંવીર મંર્ગ, અંણાત - ૩૮૮ ૦૦૧, સં.જી. અંણાત
શંખં
ઃ ૧. પ્રં.શિ.ધિરંણ અને ગ્રં.મા.નં મકંન નીચે
નગરપંલિકં ભવન રેંડ, ઈન્તિરં કેંમ્પલેક્ષ્ં, નડિયંત
ર. યેંગેશ્વર કુમંર છંત્ર્ં લય, ભગસજીન કપડવાજ રેંડ, ડંકેંર,
સં. ઠંદરં, જિ. ખેડં
બે બેંલ
‘પંવંનં દૂર’ કંવ્ય દાગ્રહ અને જય વહંણવટી પુસ્સકનં દર્જન
બંત મેં ટુાકી વંસર્ંઅેં લખવંનુા ચંલુ હસુા ત્યાં ભંઈશ્રી ગીરીશ જોષ્ીંએ અને
‘દાયેંગ’નં સાત્ર્ીંશ્રી અનિલ ભટ્ટની દત્ભંવનંથ્ીં પ્રેરંઈ મેં અં ધંરંવંહીક
નવલકથ્ં હપ્તંવંર અંપવંનુા યેંગ્ય ગણ્યુા.
અં તિવલેંમાં ખેડં જિલ્લં યુવં કેંંગ્રેદની પ્રવૃત્ત્િંમાં દક્રિય હેંવંથ્ીં સ્વ. રંજીવ ગાંધીએ
પેંરબાતરનં કંર્યક્રમની ગૃપ મિટીંગમાં અને તેશપ્રેમ ઉપર લખવંનુા દૂચન કર્યું સે સ્વીકંર્યું.
અંસાકવંત ભ્રષ્ટંચંર તેશનં અાંસરિક તુશ્મનેં દંમે લડસાં લડસાં અચંનક એક
દવંરે સ્વ. રંજીવ ગાંધીનં અવદંનનં તુઃખત દમંચંર દાંભળી પછી હૈયુા રડી ઉઠ્યુા. અંવંશ્રી
સ્વ. રંજીવજીનુા વ્યક્સિત્વ મને અંકર્ષ્િં
ગયુા.
પરિણંમે અં નવલકથ્ં માં મયૂરનુા પંત્ર્ં દર્જાઈ ગયુા અને અંસાકવંતીઅેંની
દંમે લડસાં લડસાં મયુરની હત્યંનુા પ્રકરણ પુરુા થ્ંયુા. મંરી અાંસરઅવસ્થ્ંંની દંથ્ેં વંસ્સવિક
જીવનમાં નવલકથ્ં પૂર્ણ થ્ંઈ.
અં નવલકથ્ં ની બીજી અંવૃત્ત્િં પ્રકંશિસ કરી વંચક દમક્ષ્ં મુકનંર એમ.
એમ. દંહિત્ય પ્રકંશનનં શ્રી યંકુબભંઈ સેમજ શ્રી મણીભંઈ (કંદેંર), મંરં
રંજકીય મિત્ર્ં ે, દંહિત્ય મિત્ર્ં ે સેમજ મંરી હંઈસ્કૂલનં સ્ટંફનં મિત્ર્ંેંનેં હુા અંભંરી છુા. હુા
મંરં વંચકેંનં પત્ર્ંેંને અચૂક ઉત્ત્ંર અંપુા છુા.
શ્રી અરવિંતેં પૂ. મંસંજીનેં
હષ્ર્ંત જોષ્ીં ‘ઉપહંર’
અંભંરી છુા.
વ્યંદવંદણં, સં. કપડવાજ
૧
વૈશંખી પુનમની મધ્યરંત્ર્ીં ગેંમસીનાં શાંસ નિર્મળ નીરમાં
ચાંતની વરદંવી રહી હસી. હજારેંનેં મંનવ મહેરંમણ રણછેંડજી
માતિરની ચેંપંદનં રસ્સંઅેં પર હિલ્લેંળં લઈ રહ્ય્ંેં હસેં. અદાખ્ય
ભક્સવૃન્તેંનં ભંવભયર્ં ભજનેં દાગીસનં સંલબદ્ધ દુરેં દંથ્ે અહલેક જગંવી રહ્ય્ંં હસાં. ભંવંવેખમાં કેંઈ નંચસાં કુતસં ગુલંલ ઉછળસં
ભજનની હેવીઅેં વરદંવી રહ્ય્ંં હસં. અદાખ્ય યુવંન - યુવસીઅેં યૈંવનનં પુરમાં સરબેંરે સંરં માત્ર્ંક રચી રહ્ય્ંાં હસાં. કેંઈ કેંઈ એક બીજાને ધક્કે ચઢંવી અંહવંન અંપી ચંલી જસં હસાં. દંવ
અજાણી અાંખેં અજાણ્યાં હૈયાં મળી જસાં અન્યેંન્યમાં અેંસપ્રેંસ થ્ંવં.... ચંલ્યં જસાં હસાં. મંનવ મહેરંમણથ્ીં તુર એક મંત્ર્ં ઈશંરે... એકાંસની શેંધમાં....... દહવંદની શેંધમાં કેંઈ જાણે
કેમ ? છુપંસી હશે એ યૈંવનની પ્યંદ .... ? જન્મસી હશે સ્નેહની દરવંણી..... દાસેંષ્ંંસી હશે એ વંદનંની વાતપરનેં હવિ રંમ જાણે ? શુા થ્ંસુા હશે અજાણ્યં.... સરદી અાંખેંનુા સ્નેહનં દરકસાં ટપ ટપ અાંદુનુા ?
માતિર બહંર શાંસ ધવલ વષ્ર્ેંનં દંક્ષ્ીં દંમં ઉભં હિરબંઈ
ટંવરમાં બંરનં ટકેંરં દાભળંઈ રહ્ય્ંં છે. નીચે રચંયેલ શહીત સ્મંરક
પર પટેલ વિડિયેંની સંજી ફિલ્મ ‘યુધ્ધ’નુા જાહેરંસ બેંર્ડ લટકી રહ્ય્ુંા
છે. બંજુમાં ઉભેલી દેંડંની લંરીએ બંટલીઅેં ફૂટવંનેં અવંજ અંવી રહ્ય્ં ે છે. ત્યાં એક અજાણ્યેં એક યુવક દીગંરેટની ધ્રુમશેર છેંડસેં તુર તુર કેંઈની રંહ જોસેં નિશ્વંદ નંખસેં ચિંસિસ ઉભેં છે. સેણે
લંઈટ બ્લ્યુા વિમલની દફંરી પહેરી છે. ગળંમાં રેશમી મફલર જૂઈ ફુલેંન શેંભંવી રહ્ય્ુંા છે. વંરે વંરે વાંકળીયં વંળેંમાં બન્ને હંથ્ંનં અાંગળં પ્રદંરસેં દીગંરેટને મધ્યમાં અને આગુઠંથ્ીં પકડીને ફુાકસેં. . જોરથ્ીં કદ
ખેંચસેં.... ક્યંરેક માતિર સરફની ખીચેં ખીચ
મંનવમેતની સરફ સેં વળી ક્યંરેક કા ુ તરવંજા સરફ સેં વળી ક્યંરેક બદ સ્ટેન્ડ સરફથ્ીં અંવસં રસ્સં સરફ ચકળવકળ જોઈ રહ્ય્ંેં છે. થ્ંેંડી થ્ંેંડી વંરે એક્દનનં વંઈટ બુટમાંનેં પાજો ઉંચકીને પછંડી રહ્ય્ં ે છે.
યુવંનને સંકીને જોઈ રહેલેં દેંડંવંળેં બેંલી ઉઠ્યેં દંહેબ..... દેંડં અંપુા ?
અેંકે.... લંવ... જીરૂ નંખજે, મીઠુા કમ... દમજ્યેં ?
હં..... દંહેબ.....
અને સે યુવંન એકી શ્વંદે દેંડં પી રહ્ય્ં ે છે ત્યાં હિરબંઈ
ટંવરની દંમેથ્ીં અંવસી નંજુક નમણી.... વાંકળીયં બફ વંળવંળી
ગેંરી ગેંરી યુવસી સરફ અદાખ્ય લેંકેંની નજર માડંઈ રહી છે. યુવસી અંવીને યુવંનનં જુઈભયર્ં રેશમી તુપટ્ટંને ખેંચી બેંલી ઉઠી....
હંય.... મયુર.... ખરં છેં સમે, કયાં કયાં શેંધી વળી સમને. કયાં ગંયત્ર્ીં માતિર, કયાં દત્યનંરંયણ માતિર.... લક્ષ્મીજી માતિર, બંપરે.... અંટલી બધી પબ્લીકમાં ગેંમસીઘંટેથ્ીં અહિં
અંવસાં અંવસાં મંરેં તમ નીકળી ગયેં.. ધક્કં ખંઈ ખંઈને. . ભૂખ્યં વરૂ
જેવી સંક્યં કરસી ટગર ટગર નજરેંથ્ીં હેંદ ઉડી ગયં, મંરં.... દંલ્લં....
ખેર મંધવી... સુ કયાં દંલ્લી અેંછી છે. અને મયુરે મંધવીનં
ગેંરં ગંલ પર હળવી ટપલી મંરસાં ખડખડંટ હદી પડ્યેં ને કહેવં
લંગ્યેં, હેંય ! મેળેં છે ને ? મેળેં એટલે મુક્સસં. મુક્સ દહવંદ.... કેમ.... ખરુા ને..... ?
મંધવીની નજર દેંડંવંળ સરફ પડી.... ચેંરીછુપીથ્ીં નજર
મળી જસાં સે જાખવંઈ ગયેં... ને સેનં હેંઠ પર અંછુા હંસ્ય...
પ્રદરી ગયુા. સેણે કહ્ય્ુંા.
“ખરૂા છે હાં... કયાં કેંઈ છે. ન જા... ન પહેચંન. . તીલ તેંલસની મહેફીલ જામે છે દંહેબ અહીં... અં સેં પાખીનેં મંળેં છે,
મેળેં અંજે મળે અને કંલે વિખરંય જાય... ઉડી જાય... પેંસપેંસંને
તેશ જાય. મયુર દેંડંવંળં દંમુા જોઈને મરક મરક હદસાં કહી રહ્ય્ં ે... કંકં પાખીડં લઈ જાય મઝંનં ખંટં મીઠાં દાભંરણં, મીલનની યંત.... વિરહનાં અાંદુ....
ચંલ.... ! મયુર... સુા પંછેં કયાં.... ? મંધવી મયુરનેં હંથ્ં પકડીને ચંલવં લંગી. મયુર પંછુ વળીને દેંડંવંળં કંકં દંમે હંથ્ં ઉંચેં કરીને “અંવજો” કહેવં લંગ્યેં.
મયુર અને મંધવી ગંયકવંડ હવેલી સરફ અંગળ વધવં
લંગ્યં. હિરંબંઈ ટંવરથ્ીં માતિરનેં મંર્ગ વટંવવં કેંશિષ્ં કરી પરાસુ
વ્યથ્ર્ં. કેંઈ જ ઉપંય નહેંસેં દુઝસેં. થ્ંેંડં અંગળ વધે ને પંછેં
ટેંળંનેં એક ધક્કેં અંવે ને પંછાં અંવી જાય. દેંડંવંળંએ બુમ
મંરી. એ ભંઈ ! પંદે પગથ્િંયં પર થ્ંઈને ગાગંબંઈની વંડીવંળં
સ્થ્ંળેથ્ીં બરંબર ગંયકવંડ હવેલી સરફ જસાં રહેશેં.
મયુરે હદસાં હદસાં દેંડંવંળં સરફ જોઈને કહ્ય્ુંા... અરે...
સને શી ખબર ? અમંરે ગંયકવંડની હવેલી સરફ જવુા છે ?
દેંડંવંળેં થ્ેંડેં ઝાખવંણેં પડીને મૂાઝંવં લંગ્યેં. મંધવીએ શાકંથ્ીં ભ્રમર ઉંચી કરી સેની હળપચી સાગ થ્ંઈ...,
ત્યાં દેંડંવંળંએ કહ્ય્ુંા, સમે મંધવી મહેસં ને... ટી.વી. દીરીયલ દમર્પણમાં સમેજ હસાં ને ? અેંહ ! બંપરે....
‘દમર્પણ’ શબ્ત દાંભળસાં મંધવીનં હેંઠ પર હંસ્યની લકીર
ખેાચંઈ ગઈ. અાંખેંમાં સ્નેહની ઝલક પ્રદરી ગઈ, સેણે કહ્ય્ુંા હં ..!
પણ સમે...
કેમ નહિં... હુા અંજથ્ીં તશ વષ્ર્ં પહેલાં જનકરંય મહેસંને ત્યાં રદેંઈયેં હસેં....
સમે ખુબ નંનં હસાં. બકુડાં ૭-૮ વષ્ર્ંનં, મને ન અેંળખ્યેં ?
હુા... જગેં, સમંરી દેન્ડવીચ... ટમેટં દુપ....
અેંહ ! જગ્ગુકંકં !... હંય સમે ! .... મંધવીની અાંખમાં નિતર્ેંષ્ંસંનેં દંગર છલકંઈ ગયેં. જાણે... નંનીઅમથ્ીં.... મંધવી જગ્ગુકંકંનેં હંથ્ં પકડી શ્રદ્ધંદતનનં બગીચંમાં ફુલ છંબ
લઈને
ગુલંબનં ફૂલેં વીણવં જસી હસી. સેની છંબમાં જયપુરનં મઝંનં
ઉછરેલં લંલ-પીળં દફેત. . મેંટં મેંટં ગુલંબનં ફુલ જગ્ગુકંકં
વીણી વીણીને મુકસં હસં. મંધવી ફુલ વીણવં ડંળખી નમંવીને જેવુા ફુલ સેંડવં જસી ત્યાં ગુલંબનેં કાંટેં વંગસાં ચીદ પંડી ઉઠસી. જગ્ગુકંકંથ્ીં કહેવંઈ જસુા અેંહ !.... અને સેમનં હેંઠ પર મંધવીનં સ્નેહનં
બુચકંર પ્રદરી ઉઠસં.
મંધવીની નજરેં દમક્ષ્ં.... જુઈ મેંગરંનં ફુલહંર અને મધ્યે
મધ્યે ગુલંબનં ફુલેંની ગેંઠવણી... સરવરી ઉઠી હસી. જગ્ગુકંકંએ જ સેને મેંગરંની વીણી બનંવસં શીખવ્યુ હસુ... મંધવીનેં વીણીનેંે
મેંહ. . અંજે પણ સેવેં જ હસેં. બફવંળમં પણ... શેંભી રહેલી
વીણી પર દહજસંથ્ીં મંધવીનેં હંથ્ં પ્રદરી ગયેં... ને મયુરની અને જગ્ગુની નજર વીણી પર ગઈ... જગ્ગુકંકંથ્ીં કહેવંઈ ગયુ.
૨
‘’મંધવી એ.... વીણી પરથ્ીં સને મેં અેંળખી કંઢી.... કેવી
મઝંની વીણી ગુાથ્ીં છે સેા....
અરે !.... બાગલંનં પ્રવેશદ્વંર પર મેં ઉછરેલી ગુલંબની
પાક્સિઅેંમાં ફુલ ખીલસાં.... અને મ્હેંતીની હરેંળથ્ીં તીપી ઉઠસી
મંધવી.... છે કે પછી રંમ...રંમ.
મંધવીએ કહ્ય્ુંા.... કંકં ! બધુા જ સેવુા છે. મેં મ્હેંતી પર મઝંની વેલી ચઢંવી છે સેને રાગબેરાગી ફુલેં અંવે છે. ને એટલુા દરદ લંગે છે કે.... સમે અંવેં સેં ખબર પડે....
મયુરની દુચક નજર મંધવી પર પડસાં મંધવીએ મયુરને કહ્ય્ુંા... અેંહ ! અંઈ એમ દેંરી જો... અં છે જગ્ગુકંકં... મંરં અેંનલી.... હી ઈઝ મંય આકલ મયુર....
જગ્ગુકંકં....
અને મંધવીએ જગ્ગુકંકંને અેંળખ અંપસાં કહ્ય્ુંા.. . કંકં અં છે મંરં ક્લંદ ફર્ેંલેં મયુર ચટેંપંધ્યંય કંકં સમંરંથ્ીં કાઈ છુપંવંનુા હેંય... કેંણ જાણે કેમ હુા અને મયુર એવં મિત્ર્ંેં છીએ.
સ્હેજ પણ છુટં પડી શકસં નથ્ીં.
પપ્પંને મેં મયુર દંથ્ેં ડંકેંર જવંની રજા મંગીને,... પપ્પંએ
... અંપી તીધી.
જગ્ગુકંકંએ હળવેથ્ીં હદસાં કહ્ય્ાંુ ‘મંધવી સુા કેંણ છે ?
ખબર.... જનકરંય મહેસં... ગુજરંસનં પ્રખ્યંસ મિલ મંલિકની
પુત્ર્ીં દમજી.... ?
મંધવીએ એક દુદકંરી હેંઠ પર અાંગળી મુકસાં કહ્ય્ુંા બદ
બદ... સ્ટેંપ ઈટ નેંનદેન્દ કેંમેન્ટને મયુર મંધવીનં ચહેરં પર
પ્રદરી રહેલી સાગ રેખંઅેંને અવલેંકન કરસેં કહેવં લંગ્યેં.
“મંધવી ચંલ અંપણે જઈશુા. બન્ને ચંલવં લંગ્યં.” “મંધવીએ હળવેથ્ીં જગ્ગુને કહ્ય્ુંા “કંકં... કંમ હેંય સેં જરૂર અંવજો ને સેણે પર્દમાંથ્ીં એક કંર્ડ જગ્ગુનં હંથ્ંમાં મુકી તીધુા. કંર્ડ
સરફ ત્ર્ં ાદી નજરે તુર ઉભેલેં એક યુવંન નજર નંખી રહ્ય્ંેં હસેં.
સેેણે વાંચ્યુા “મંધવી મહેસં ૈંછજી પત્ર્ંકંર ેંદ્ગહ્લ અંશ્રમ રેંડ, અમતંવંત.
ગાગંબંઈની વંડી સુલં પંદેથ્ીં ડાકનંથ્ં મહંતેવની પંદેથ્ીં
ગેંમસીજીનં પગથ્ીંયં પંદેથ્ીં મહં મુશ્કેલીએ ભીડમાં ધીમે ધીમે
મંધવી અને મયુર એકબીજાનેં હંથ્ં પકડીને અંગળ વધી રહ્ય્ંાં હસાં. ઉંચં અેંટલં પર બેઠલેં વાંદડી વગંડસેં આધ યુવંનને મધુરી છેડી હસી.
“અમે રે... દુક રૂનુા પુમડુા અને અત્ત્ંર રાગીલ રદધંર, બેંલી
તેં અમ સંરે સંરને કરીતેં અમને મંલં મંલ.. અમે રે દુક રૂનુા
પુમડુા.” મંધવી અને મયુરનં કણર્ેંપર સ્પર્શી રહેલી મઝંની સર્જ હૃતય દાંદરી ઉસરી ગઈ. મંધવીએ મયુરનં હંથ્ંને સ્હેજ તબંવ્યેં. મયુરની
અાંખેં મંધવીની અાંખેંને મળી અને જાણે કાઈક પંમવં એકબીજાની ઉંડંઈને મંપી રહી..... મંધવીની નજર થ્ંેંડી ક્ષ્ંણેં પછી નીચી ઢળી
ગઈ. મયુરની નજર ગેંમસીજીનં પંણીમાં દરકસી બેંટ પર પડી.
સેણે મંધવીને કહ્ય્ુંા “મંધવી કેટલી મજાની બેંટ છે.”
‘હં, મંધવીનં ચહેરં પર શરમનં દેરડં ઉપશી રહ્ય્ંં હસં.
મયુરે મંધવીની હથ્ંળી સ્હેજ તંબસાં અને પંદે ખેંચસં કહ્ય્ુંા, અંપણે બેંટીંગ કરવં જઈશુા ?
કેમ નહિ...? સુા ઈચ્છે ત્યાં જઈશુા અંપણે ? મંધવીએ હદસાં કહ્ય્ુંા.
મંધવી અને મયુર.... રણછેંડરંય ચરણ પદંર કરીને
ગંયકવંડ હવેલીનં અેંવંરં દુધી અંવી પહેંંચ્યં. ત્યાંથ્ીં સે સરફ
વળીને મયુરે અને મંધવીએ હવેલીમાં પ્રવેશ કયર્ેં. મેનેજર અેંફીદમાં
પહેંંચીને મંધવીએ રૂમની માંગણી કરી.... મેનેજરે કહ્ય્ુંા, અં સેં
દરકંરી અધિકંરીઅેં મંટ ેજ છે....
અેંહ !... અંઈ એમ દેંરી. ‘મંધવીએ સુરસ જ પેંસંનુા અેંળખપત્ર્ં અંપ્યુા. અેંળખપત્ર્ં વાંચસાં જ મેનેજરે ઉભં થ્ંઈને કહ્ય્ુંા “મંફ કરજો..... હુા સમેંને ન અેંળખી શક્યેં.”
મંધવીએ કહ્ય્ુંા, પ્લીદ ઈટદ અ દીક્રેટ મેટર.....નેં વન નેં હુ એમ અંઈ. અન્ડર સ્ટેન્ડ, અેંકે.... મેડમ......
મેક અંઈ એમ નેંટ મેડમ. અંઈ એમ મીદ મંધવી હી ઈઝ
મંય ફેંમેંઅર્દ નેંટડંઉન ઈન યેંર રજીસ્ટર.....
હાંફળાં ફાંફળાં મેનેજર.... રજીસ્ટર કંઢીને નેંાધ લખી. સેણે રૂમ ના. ૭ સ્પેશ્યલની ચંવી અંપી. ... મંધવીએ રજીસ્ટરમાં દહી કરીને મેનેજરની પંછળ રૂમ પંદે ગયં. મેનેજરને અંમ જાસે જ
ચંવી લઈને જસં જોઈને હવેલીનં હવંલતંર અને પ્યુન સેમની પંછળ
પંછળ અંવવં લંગ્યં.
મેનેજરે કહ્ય્ુંા, રંમુ.... અં અંપણં ખંદ....
૩
મહેમંન છે. બરંબર ધ્યંન અંપજે અને દાંભળ અંજે હુા અહિંજ રહેવંનેં છુા. મેનેજર દુખરંમ દેવકે પેંસંનેં પ્રભંવ પંથ્ંરસં સ્વરમાં ગંયકવંડ હવેલીનં પ્યુન ે કહ્ય્ુંા. પુનઃ મંધવી સરફ ફરસાં
મલકંસં ચહેર કહી રહ્ય્ંેં, મંધવીબેન ! જુઅેં અં ડંકેંર છે. નેંકરને બરંબરનં દમજાવીએ સેં પંછં રંત્ર્ેં રવંનં થ્ંઈ જાય છે ખંડં સરફ.
ગઈકંલની જ વંસ છે. દંલ્લેં ક્યાંકથ્ીં ઢીંચીને અંવ્યેં હસેં..... સે
સેં મંરેં રણછેંડજી જાણે અંખી રંસ અં અેંટલં ઉપર અમળંયં કયર્ેં. દવંરે હુા અંવ્યેં ત્યંરે અંખેં અેંટલેં ઉલ્ટી કરી કરીને ખરડી
મુક્યેં હસેં. પુરી તશ ડેંલથ્ીં અેંટલેં દંફ કરંવ્યેં ત્યંરે.....
“અડ્ડંવંળંને પેંલીદમાં પકડંવવં હસં ને” મંધવીએ સીખં શ્વરે અંક્રેંશ રજુ કયર્ેં. દુખરંમ ખડખડંટ હદવં લંગ્યેં. સેનં મુખમાં ડંબં ગલફેંળંમાં તબંવી રંખેલુા પંન હેંઠ પર અંવીને ફર્શ પર ફેંકંઈ ગયુા.
મંધવી નીકળસં પંનને જોઈને સરસ જ તૂર ખદી ગઈ.
પરાસુ હેંઠ પરથ્ીં રાગ છાટણંનેં સ્પર્શ મંધવીનં ચહેરં પર કે પગ પર થ્ંઈ જ ગયેં હસેં. દુખરંમનં નીચેનં જડબંનં પડી ગયેલં વચ્ચેનં તાંસને કંરણે પંન રદનં લંલ રેલં ચહેરં પર પથ્ંરંઈ રહ્ય્ંં હસં. એક ક્ષ્ંણ મંટે
મંધવીને દુખરંમનેં ચહેરેં જોઈને દુગ જન્મી ગઈ. સે
મેંં મચકેંડીને ક્રેંધથ્ીં બબડી ઉઠી,
“અેંય ! અેંય... ભંન છે. ભેંદ વંગેંળસી હેંય સેમ પંન ચંવે છે, મંરી દંડી બગંડી... મંધવી દંડી અને ચહેરંને દંફ કરસી.... બબડસી અંગળ નીકળી ગઈ. દુખંરંમ મંધવીને
કગરસેં કહી રહ્ય્ેં હસેં. .
અેંહ અંઈ..... એમ.... દેંરી. મંધવીબેન શુા કરૂા દંલ્લુા એવી ટેવ પડી ગઈ છે છુટસી જ નથ્ીં.... મંરી પત્ની મને રેંજ વઢે છે. મંફ કરજો. હાં બહેન સમે ચિંસં નં કરસં. મંધવીનં અણગમંને
તુર કરસં પંછી ગઈકંલની રંમંયણ કહેવં જસેં હસેં ત્યાં જ મંધવીએ ઉંચં મનથ્ીં સાગ ચહેરે વેધક અાંખથ્ીં ઠંરી તીધેં. . “જા અહીંથ્ીં ચહેરેં દંફ કરીને અંવ અને અમંરી રૂમની ચંવી લંવ”
મંધવીએ કડક શબ્તેંમાં કહ્ય્ુંા.
“અેંહ ! બહેનજી ચંવી... સે ખીસ્દં ફાફેંળવં લંગ્યેં. એ
લગભગ તેંડસેં દુખરંમ સેનં ટેબલની બંજુમાં લગંવેલ રૂમ નાબર
દંથ્ેંનં ચંવીનં સ્થ્ંનેથ્ીં રૂમની ચંવી લઈ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. મંધવી
ગંયકવંડ હવેલીનં તંતરનાં પગથ્િંયાં ચઢી રહી હસી. સેની અંગળ
ગયેલેં મયુર પુરં થ્ંસં તંતરની પંદે જ તિવંલમાંથ્ીં ખુલ્લી બંરીમાંથ્ીં
ગેંમસીનં નીરમાં તેંડસી સ્ટીમલેંંચ જોઈ રહ્ય્ંેંહસેં. પંછળ અંવી રહેલેં દુખરંમ મંધવીને કહી રહ્ય્ંેં હસેં. “જુઅેં દીસ્ટર અં ડંકેંર છે. ખુબ યંત્ર્ંંળુઅેં અંવે છે. તર્શન કરીને ખુબ મઝં મંણે છે. રણછેંડજી
માતિરમાં રંજભેંગની પ્રદંતી લેનંર યંત્ર્ં ળુઅેં પેંસંની જાસને ધન્ય ધન્ય ગણે કે અંજકંલ શુા ભંવ વધી ગયં છે. એક લંડુ...
લેં પુરં પાંચ રૂપિયં અધ ધ...ધ... અને રંજભેંગની થ્ં ળીની સેં
વંસ જ નં થ્ં ય. મંરં જેવં દંમંન્ય મંણદનુા કંમ નહિં. પુરં દંસદેં જેવં થ્ં ય... અંસેં ઠીક અહિં નેંકરી કરીએ સે મંરી બેન બે-ત્ર્ંણ તહંડે સમંરં જેવં કેંક દંરં મંણદ જમંડે મધ્યમ
વર્ગનં કુટુાબ.... . કે યુગલેં બર્ંડ કે દગડીભેંગની પ્રદંતી લઈને દાસેંષ્ં
મંણે છે.... અહિં ધર્નુ મંદની ખીદડીનુા ખુબ મહત્વ છે.. જુઅેં બેન સમંરે જરૂર પડે સેં મને કહેજો, બધી જ વ્યવસ્થ્ં કરી તઈશ”. જમવંનેં શેંખીન દુખરંમ..... તીલની વંસ કરસેં.... ચહેરેં રૂમંલથ્ીં
લુછસેં જાણે ખીદડીનેં સંજો સ્વંત મંણ્યેં હેંય સેમ હેંઠ
પર જીભ ફેલંવસેં મયુરની પંદે અંવી ઉભેં..... અને મયુરને કહેવં
લંગ્યેં.... “દંહેબ સમે કેમ કાઈ બેંલસં નથ્ીં.” મયુર દુખરંમ
સરફ જોયં વગર જ તુર તેખંસં તત્ત્ંંત્ર્ંય માતિર સરફનં ગેંમસીજીનં અંરં સરફ જસી લેંાચને જોસેં કહી રહ્ય્ંેં.... “દુખરંમ...... સમે રૂમ ખેંલેં અમંરે બેંટીંગ કરવં જવુા છે.... અં શુા બકવંશ
કરેં છેં ?” દુખરંમ મયુરનં પહંડી ધેંધ જેવં ડરંમણં ધીમં અવંજથ્ીં જ કાપવં લંગ્યેં. સેન મયુર દંથ્ેં વંસ કરવંની જીગર નં રહી. સેને
મંધવી દરળ લંગસી હસી. સે રૂમ ના. ૭ ને ખેંલસેં કહી રહ્ય્ં ે.... “બેન સમે કેટલાં ભલાં છેં. કંગડેં તહીંથ્ંરુા લઈ ગયેં.” મયુરની અાંખ ખુલ્લી બંરીમાંથ્ીં રેલંસી ચાંતની.. . અને ગેંમસીનં નીરમાં
પથ્ંરંસી ચાંતનીનં પ્રભંવથ્ીં ભંવવિભેંેર બની ગઈ હસી. સેમ છસાં
સેનં કર્ણ પર અથ્ંડંયેલં દુખરંમ શબ્તેંથ્ીં મમર્ંળ હંસ્ય સેનં હેંઠ
પર અંવી ગયુા. સેનેં ચહેરેં સ્હેજ ખેંચંઈ ગયેં. ‘મંધવી....!’ ઉત્ગંર ધીમેં નીકળી ગયેં. ધીમં અવંજને દાંભળી ગયેલી મંધવી
રૂમમાં પ્રવેશસાં મયુરને કહી રહી..... “હો શુા કહ્ય્ું ?”
મયુર..... મંધવીનં અવંજથ્ીં દંવચેસ થ્ંઈને કહી રહ્ય્ં ે હસેં. . “કાઈ નહીા.” અને સે રૂમ ના. ૭ પંદે અંવી પહેંંચ્યેં. સેણે જોેયુા સેં રૂમનં બંરણં ઉપર દુાતર પેઈન્ટીંગથ્ીં “રૂમ ન. ૭” લખંણ હસુા. સેની
નીચે ફ.ૈંઁ.શબ્તેં લખંયેલં હસં. મયુરે બંરણંની બંજુમાં રહેલં કેંલબેલને તબંવ્યેં.. . મઝંનં દાગીસની દૂરથ્ીં રૂમ ભરંઈ
ગયેં. રૂમમાં બે દુાતર લંકડંનં તિવંન પંદ પંદમાં ગેંઠવંયેલં હસં. મંધવી તિવંન પંદે અંવીને ઊભી હસી. તિવંન ઉપર બીછંવેલં ડનલેંપનં ગંતલં ઉપર બીછંવેલી અંકષ્ર્ંક ગુલંબનં ફુલેંની
ડીઝંઈનવંળી ચંતર દુાતર લંગસી હસી. પૂર્વ તિવંલ પર
પૂરં કતનેં ખુબ મેંટેં અંયનેં પથ્ંરંઈ ગયેં હસેં. મયુરની નજર અંયનં સરફ પડી..... સેમાં પુરેં રૂમ તેખંઈ રહ્ય્ેં હસેં. ઉપર સરફનુા જાજરૂ અને બંથ્ંરૂમ પંદ પંદમાં હસુા. તિવંનનં એક છેડ દેંનચાપંનં ફુલેં ભયર્ં કવરવંળુા અેંશિકુા ખુબ દુાતર લંગસુા હસુા. ઈશંન ખૂણંમાં એક ટેબલ પર ફુલતંની હસી. મયુરને મનમાં દહેજ શાકં જન્મી. અં ફુલતંની ત્યાં કેમ ? કેમ તિવંન પંદેનં રંઉન્ડ ટેબલ પર નહિા. તિવંનથ્ીં ત્ર્ંણ - ચંર ફુટ તુર એક સરફ એક ટેબલ પર ફેંન હસેં. રંઉન્ડ ટેબલની એક સરફ ત્ર્ંણ ખુરશી ગેંઠવંયેલી હસી. એક ખુરશી
ત્ર્ં ાદી હસી. રૂમનુા પુરુા ફર્નિચર દીદમનં લંકડંનુા બનેલુ હસુા ખુબ
દુાતર નકશીકંમ સેની ઉપર થ્ંયેલુા હસુા. ખૂબ વેધક ગસિભરી નજરથ્ીં
મંધવી અને મયુર રૂમનુા અવલેંકન કરસં દહજ રીસે ઊભાં હસાં.....
પંછળ ઊભેલં દુખરંમને મરક મરક હદસેં મંધવીએ અંયનંમાંથ્ીં
જોયેં. દુખરંમ કહી રહ્ય્ં ે હસેં. “દંહેબ અં અંપનેંે રૂમ. સમેં
ચંહેં સેટલં તિવદ રહી શકેં છેં. છે ને મેંર્ડન ? અં કલર ટી.વી.
ગયં વષ્ર્ેં જ લંવ્યેં હસેં ” ડ્રેદીંગ ટેબલ પંદે ગેંઠવંયેલં ટી.વી.ને બસંંવસાં કહ્ય્ુંા. અં રૂમને પહેલાં પીળેં રાગ હસેં. મેં ગયે મહિને જ
લંઈટગ્રીન અેંઈલ પેઈન્ટ કલર કરંવ્યેં. હુા જાઉ ત્યંરે વંચંળ દુખરંમ કેમ ઝડપથ્ીં જવં મંગસેં હસેં ? સે મયુરનં મનમં વિજળી
ગસી જેમ પ્રદરી ગયેં. મયુર સ્હેજ મંધવી સરફ ફરસં બેંલ્યેં, નં
દુખરંમજી સમંરં જેવં મંણદ મને ખુબ ગમે. બેદેં ને થ્ેંડી વંસેં કરીએ. દુખરંમ અંમ અચંનક મયુરનં કહેવંથ્ીં સ્હેજ ડગી ગયેં અને ચહેરં પર ફુલંમ હંસ્ય લંવસેં કહી રહ્ય્ં , દંહેબ જરૂર પડે
બેંલંવજો. અંપની સહેનંસમાં હુા છુા જ. અં જૂઅેં એક કેંલબેલ
મેં તિવંલ પર ગેંઠવ્યેં છે. અને બીજો કેંલબેલ અં ડંયનીંગ
ટેબલ ઉપર યંત્ર્ં ળુઅેંને અંપ જેવંને બે જગ્યંએ જ પ્યુનની જરૂર
પડે ને ? જમસં જમસં કે પછી દુસં પહેલં અને જુઅેં ટી.વી.ની
પંદે રીમેંટ કન્ટ્ેંલ પણ છે ઈચ્છેં ત્યંરે ચંલુ કરેં અને ઈચ્છેં ત્યંરે બાધ કરેં.
મંધવી એક ક્ષ્ંણ મંટે દુખરંમને જોઈ જ રહી. કેમકે એનં
પત્ર્ંકંરત્વનં વ્યવદંયમાં દુખરંમ જેવેં ચબરંક મંણદ મળ્યેં ન હસેં. સેં બીજી સરફ ખુબ ઝીણવટથ્ીં રૂમનુા નિરીક્ષ્ંણ કર્યું હેંવં છસાં તિવંન ઉપર અને ડંયનિંગ ટેબલ પરનેં કેંલબેલ સેની નજરમાં ન્હેંસેં અંવ્યેં. જ્યંરે
સેણે દુખરંમ પરથ્ીં નજર હટંવી મયુર સરફ નજર કરી સેં મયુરની નજર એને ચુપ રહેવં દુચવી રહી હસી. મંધવીએ
થ્ંેંડી જ મિનિટેંમાં પરિચયમાં અંવેલં દુખરંમનેં સ્વભંવ જાણી
લીધેં હસેં. પણ મનેંમન સે એ પણ જાણસી હસી કે દુખરંમ જેવં દંમંન્ય મંણદેં પણ સેન ઘણુા કહી જાય છે. સેણે ધીમં મીઠં સ્વરે દુખરંમને કહ્ય્ુંા, “દુખરંમજી અંભંર.... સમે જઈ શકેં છેં જરૂર
પડે બેંલંવીશુા... ”
મયુર સે દમયે ખુરશીમાં બેઠેં બેઠેં રૂમની તિવંલેં અને ફર્દનુા અવલેંકન કરસેં હસેં. લંઈટ ગ્રીન કલરમાં ચળકસી તિવંલેં વચ્ચેનુા અંછં બ્લયુ રાગી ટંઈલ્દવંળુા ફર્શ ખુબ અંકષ્ર્ંક લંગસુા હસુા. સેણે વિલ્દનુા પંકીટ ઉપરનં ખીસ્દંમાંથ્ીં કંઢ્યુા અને હેંઠ પર વિલ્દ તબંવી ગ્યંદ લંઈટરથ્ીં દળગંવી ધ્રુમશેરની એક ગસી દર્જાઈ ત્યાંજ
મંધવીની નજર અંયનંમાંથ્ીં સેની સરફ જોસાં મયુરની ઈશ્કી નજરને
પંમી ગઈ. સે હળવેથ્ીં તબંસી મરકંસી સેની પંદે અંવી અને સેની વિલ્દને ખુાચવી લેસાં બેંલી ઊઠી, સમે પુરૂષ્ેં જાપસં જ નથ્ીં. કેંઈને કેંઈ કુટેવેંથ્ીં ભરેલં જ હેંય છે.
૪
વંરે વંરે ઘૂમંડેં કંઢવંની ટેવ પડી ગઈ. સમેંને જા.... મને કાટંળેં અંવે છે. મંધવીએ ગુસ્દે થ્ંઈને વિલ્દને ટેબલ પર પડેલી ટ્રેમાં હેંલવસાં કહ્ય્ુંા.
મયુરે મંધવીનં હંથ્ંને પકડી પંડ્યેં અને સેન પાપંળસેં કહી રહેયેં. . “મંધવી... જરં એક વંર.....”
મંધવી.... છાછેડંઈ ગઈ. સેણે ઝંટકંથ્ીં હંથ્ં છેંડંવં કેંશિશ કરી પણ વ્યથ્ર્ં ગઈ. મંધવીએ હંથ્ંને સ્હેજ જોરથ્ીં તબંવ્યેં. મંધવી ફર્શ પર બેદી ગઈ અને ચિલ્લંઈ ઉઠી “જાવ ને અંમ શુા કરે છે ? હુા
સંરી દંથ્ેં નહિ બેંલુા. . ” મંધવીનેં ચહેરેં સ્હેજ રડમશ બની ગયેં હસેં. મયુર હદસાં હદસાં ખુરશીમાંથ્ીં ઉભેં થ્ંઈ ગયેં અને નીચે બેઠલી મંધવીનં ચહેરંને બે હંથ્ંથ્ીં પકડી સેની બીજ ચાદ્ર જેવી ચળકસી દંવ કેંમળ
કેંમળ હડપચી ઉપર ચુાબન કરવં જાય છે. ત્યાં જ બહંર તરવંજામાં ઝડપી પગલે અંવસં દુખરંમે બૂમ મંરી .....“દંહેબ” દુખરંમ ખડખડંટ હદી રહ્ય્ંેં હસેં. મયુર સ્હેજ શરમંઈ ગયેં.
મંધવીએ ભેંંઠપ અનુભવી અને ત્વરીસ ઉભી થ્ંઈને પીઠ ફેરવી લીધી. દુખરંસ હદસાં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં... કાઈ નહીં, કાઈ નહીં એસેં એવુા જ ચંલે. જરં અં બંરણુા બાધ કર્યું હેંય સેં.....
મયુર પણ હદસાં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં. મેં એટલે જ નથ્ીં બાધ કર્યું. બંરણુા બાધ કરવંનેં પરવંનેં નથ્ીં લીધેં. દમજ્યં... જરં બે કપ ચં મેંકલંવજો.... પછી અમે નીકળીએ બેંટીંગ કરવં....
મધ્યરંત્ર્ીં પદંર થ્ંઈ રહી હસી. ગેંમસીનાં નિર્મળ નીરમાં
ચાંતની ચમકી રહી હસી. તુર ચાંતનીનં પ્રકંશમાં બેંટ દરકસી અંક્ષ્ર્ંક
લંગસી હસી.મંધવી અને મયુર મધ્યરંત્ર્ીંએ રણછેંડજી માતિરની
પંદેની મહં મુશ્કેલીથ્ીં ભીડમં નીકળવંનેં પ્રયત્ન કરી રહ્ય્ં હસં.
માતિરનં મુખ્ય તરવંજા પંદે સેઅેં અંવી પહેંંચ્યં હસં. અંજ રંત્ર્ેં રણછેંડજીનાં તર્શન થ્ંવંનાં હસાં સેથ્ીં અદાખ્ય ભજનીકેંની રમ્યભંવ હેલી ફેલંઈ રહી હસી. મયુરે મંધવીનં હંથ્ંની અાંટી મંરી ગેંમસીનં દંમેનં
કિનંરં સરફનં પગથ્િંયાં ચઢી રહ્ય્ંં હસં. દંમે જ
ગાગંબંઈનં સુલં પંદે એક કેબીનમાં પ્રૈંઢ પુરૂષ્ં ખુરશીમાં બેઠેલેં હસેં. મંધવી કેબીન પંદે પહેંંચી ત્યાં સેણે એક બેંટ બુક કરંવી
મંધવી દંમુ જોસાં વ્યવસ્થ્ંંપકે કહ્ય્ુંા “જુઅેં અં બેંટ હમણાં અંવશે
સેમાં સમે બેદી જલવીહંર કરી શકશેં.
ખુબ દફેત બેંટ કિનંરં પંદે અંવી ઉભી. મંધવી અને મયુર બેંટમાં ગેંઠવંયં. શીસળ પવન મંધવીનં પંલવને સ્પર્શસેં હસેં. ઉડસં પંલવે બાધંયેલી પ્રિસ જાણે પંદે જ બેઠલં મયુરને સ્પર્શસી હેંય સેમ પંલવ
સેનં ચહેરંને ઢાંકી તેસેં હસેં. યુવસીનં કંનની જે અંકંરની બુટ્ટીનં હીરંનેં રાગબેરાગી પ્રકંશ સેની કેંમળ ઉજળી દુડેંળ હડપચીને ચમકંવી રહ્ય્ં ે હસેં. રેશમી ગંલ ઉપર મઝંનં મેઘધનુષ્યનં દપ્તરાગેં દળવળી ઉઠ્યં હસં.
અચંનક પવનનેં દુદવંટેં અંવસાં એક સરફ નમી જસાં બેંટ
પૂરપંટ તેંડવં લંગી. પંદમાં બેઠેલી મંધવી મયુરનં આગ સરફ ધકેલંઈ ગઈ. મંધવી મયુરનં બંહુને પકડીને વળગી પડસાં બેંલી ઉઠી “હંય મયુર જરં ધીમેથ્ીં હાંકને પવન કેટલેં ઠાડેં લંગે છે.”
મયુર મંધવીને નિહંળસેં કહી રહ્ય્ંેં હસેં પણ સુા કયાં શીસળ છે ? મંધવીએ મયુરનં ખભં ઉપર પેંસંનેં હંથ્ં મુક્યેં અને શાંસ
નીરને જોસાં સ્હેજ તબંવ્યેં.
મયુરે મંધવીને પેંસંનં બંહુમાં ખેંચસાં કહ્ય્ુંા ‘મંધવી’ ચાંતની શીસળ છે પણ સંરી ઉષ્મં કેવી તંહક છે. સેણે મંધવીનં ગંલ પર એક હળવી ટપલી મંરી. મંધવી લજામણીનં છેંડ જેમ શરમંઈ ઉઠી.
સેણે થ્ંેંડી ક્ષ્ંણેંમાં અનુભવ કયર્ેં કે મયુર સેન કેટલેં ચંહે છે કેંલેજ જીવનમાં દંવ દંતેં. . ભેંળેં લંગસેં મયુર પ્રત્યે કેટલુ અજનબી અંક્ષ્ર્ંણ હસુા. સે તિવદેંમાં જ્યંરે મયુર દસસ બે તિવદ કેંલેજ ન અંવ્યેં ત્યંરે સે કેવી વિહવળ બની ઉઠી હસી. અને ત્ર્ીંજા તિવદની દવંરે સેની અાંખેં મયુરને શેંધસી કેટલી સડપસી હસી. જયંરે મયુર
ન તેખંયેં ત્યંરે સેનં હૃતયમાંથ્ીં એક ભયંનક અંહે સેની અાંખમાં અાંદુ લંવી તીધં હસાં અને સેને જયંરે મયુરનં મિત્ર્ં તુશ્યન્સ પંદેથ્ીં
ખબર પડી કે મયુરને ટંયફેંડ થ્ંયેં છે. જો સેન અંજે કંબુમાં નં અંવે
સેં ન્યુમેંનિયં પણ થ્ંઈ જાય. મંધવી બેબંકળી બની ને તુશ્યન્સને વિનાસી કરી રહી હસી, તુશ્યન્સ સુા મંરી દંથ્ેં અંવીશ... અમતંવંતનં રીલીફ રેંડ ઉપરનેં રસ્સેં પદંર કરસી રીક્ષ્ંંમાં તુશ્યન્સને કેટ કેટલુાય
મયુરની હંલસ વિશે પૂછી નાંખ્યુ હસુા. મયુરને કયંરે ટંયફેંડની શરુઅંસ થ્ંઈ ? સેની સેં કેમ કંળજી નં રંખી ? મને સેં કેમ વંસ નં કરી ? કેવી રીસે સેન તંખલ કયર્ેં ? સેનં મંટે નંણાંની શુા વ્યવસ્થ્ં
કરી ? એકતમ પ્રશ્નેંની ઝડી વરદંવસી મંધવીને શુન્યમનસ્ક જેમ તાગ બની જોઈ જ રહ્ય્ં ે. દીવીલ હેંસ્પીટલનં મયુરને તંખલ કરેલં રૂમમાં પ્રવેશસાં મંધવીની ગસી અને ઉત્કટસં ખુબ વધી ગઈ હસી.
મંધવી બીમંર મયુરની પંદે પહેંંચી ગઈ અને સેનં વંળમાં હંથ્ં
પ્રદંરસાં કેંઈ અધિકંર સેનેં મયુર પંદે હેંય સેમ કહી રહી. “મયુર.... ! કેમ....” સેનં મુખમાંથ્ીં સુટક નીકળસં શબ્તેં અંગળ ન્હેંસં નીકળી શક્યં અને શબ્તેંનુા સ્થ્ં ન મંત્ર્ં સેની અાંખમાંથ્ીં
નીકળસં ગરમં ગરમ અાંદુની ધંરે લઈ લીધુા હસુા.
૫
ત્યંરે મયુરનં રૂમમાં હંજર મયુરનં મંસં કાચનગૈંરી છક
થ્ંઈ ગયાં હસાં... સેઅેં વિચંરસાં થ્ંઈ ગયાં. “અં છેંકરી કેંણ ?
“કેવુા રૂપ છે સેનુા, કેવેં પ્રેમ છે સેનેં મયુર પ્રત્યે અને કેવી ભવ્ય
અભિપ્દં સેની અાંખેંમાંથ્ીં નીકળી રહી હસી અાંદુ મંરફસે. સેથ્ીં જ
સેં કાચનગૈંરી ઉભં થ્ંઈને મંધવીનં અાંદુ લુછસં વ્હંલથ્ીં બરડંમાં હંથ્ં ફેરવસાં કહી રહ્ય્ં ા હસાં ‘બેટં... સુ ચિંસં નં કરસી, સેન હવે દંરુ છે. સંરૂ નંમ શુા ?
“મંધવી.....” તુશ્યન્સે અાંદુ લૂછસી મંધવી સરફ સંકસાં કહ્ય્ુંા. અમે મયુરનં કેંલેજ મિત્ર્ં ે છીએ. દંથ્ેં ભણીએ છીએ. કેટલીક મિનિટેં દુધી ચુપ રહેલી મંધવીને અપલક પેંસં દંમે જોયં કરસી જોઈને
મયુર બેંલી ઉઠ્યેં. “મંધવી !” “ઉંહ” “શુા જુએ છે ? અંમ... કેમ મને નથ્ીં જોયેં ?” “મયુર ! હુા સને ચંહુા છુા.
“હં, મંધવી.... મને યંત છે એ તિવદેં. .” મં... પણ કહેસી હસી.... મયુર બેટં.... મયુર..... મંરં પછી.... સંરં જીવનમાં બીજુા કેંઈ હેંય સેં સે મંધવી જ હેંઈ
શકે.... જો જે સુા
ક્યંરેય સેન છેંડસેં નં .... ”
“હં મયુર... પણ સુા કયાં ? અને હુા કયાં ? ” “મંધવી... હુા એક... પેટ ભરવં મંટે નેંકરી કરસેં... મંણદ...”
“નં મયુર, સુા હિન્તુસ્સંનનં દી.અંઈ.ડી. ડીપંર્ટમેન્ટમાં અંદીસ્ટન્ટ જનરલ.... હેડ અેંફ અંઉ ડીપંર્ટમેન્ટ અને હુા એક
મંમુલી....”
જા....જા...ગાંડી...મંધવી.... સને શુા થ્ંયુા છે. સને દાકેંચ
હેંય સેં હુા નેંકરી છેંડી તઉં. સંરુા દુખ એ મંરૂ જીવન છે.... મયુરે
મંધવીનં ઉડસં વંળને દજાવસાં કહ્ય્ુંા.... સેણે મંધવીનં પંલવને
ખદેડસાં મંધવીનં હંથ્ંને પેંસંનં હંથ્ંમાં પકડીને સેન પાપંળસાં કહી રહ્ય્ં ે. “મંધવી હુા જાણુા છુા. . મંધવી સુા મંરી છે... હુા સંરેં છુા. . અં સુચ્છ નેંકરીમાં કયાં દમય મળે છે. સને મળવં મંટે... રંસતિન
નેંકરી.. નેંકરી.. શુા ગુનંખેંરી વધી ગઈ છે.... તેશને દફેત ગદ્ધંરેં વેચી રહ્ય્ંં છે. . અંસાકને પેંસંની ખુરશીને બચંવવં ફેલંવી રહ્ય્ં છે.
“મયુર.... નેંકરી નં છેંડંય.... અં નેંકરી નથ્ીં, તેશ
મંટેની ફરજ છે. સંરં જેવં નેંકરી છેંડી તે સેં તેશનુા શુા થ્ંશે ?”
મંધવી.... નં કંલે જ હુા. . નેંકરીનુા રંજીનંમુા મેંકલી અંપુા
છુા. . મંરે પ્રેમ જોઈએ છે. રૂપિયં પ્રેમ અંપશે... નં... તેશનં
લેંકેં કતંચ અખબંરેંમાં વાંચશે, દી.અંઈ.ડી. મયુરનુા અવદંન...
કતંચ સે પણ તેશ ખંસર ન અંવે. મંરં જીવનમાં સંરં દિવંય કેંણ છે ? મંરે નથ્ીં કરવી નેંકરી.. . ભલે મરચુાને રેંટલેં ખંઈને મજૂરી કરી જીવીશ.... પ્રેમ સેં મળશે ને ?
મયુરનં શબ્તેંથ્ીં મંધવી કાપી ઉઠી. વષ્ર્ેંથ્ીં ચણેલાં અંશંનં મિનંરં સુટી પડસં હેંય સેમ લંગ્યુા. સેની અાંખેંમાં લંલ-પીળં વલયેં તેખંવં લંગ્યં. સે અનુભવી રહી કે હમણાં સે બેહેંશ બની જશે.
પરાસુ પુનઃસ્વસ્થ્ંં કેળવસી વિચંરવં લંગી. ... જ્યંરે મયુરને ટંઈફેંડ થ્ંયેં ત્યંરે સે દાંજે તુશ્યાન્સની દંથ્ેં ઘેર પહેંાચી હસી.
“લીલી...અેં ! લીલી !”
તેંડસી..... રદેંઈયણ તિવંનખાડમાં અંવી પહેંંચી અને સેણે
ગભરંસાં કહ્ય્ુંા... શુા થ્ંયુા ? શુા થ્ંયુા ? અંમ કેમ હાંફળાં છેં ? પંણી
લંવુા. . ? અને લીલી પંણી લેવં ગઈ. મંધવી પર્દ દેંફં ઉપર ફેંકસં તુશ્યાસને ઈશંરેં કરસાં કહી રહી. તુશ્યાસ બેદ હુા બે મિનિટમાં અંવુા છુા... મંધવી ત્વરીસ તંતરનં પગથ્િંયં ચઢી ગઈ. સેણે પેંસંનેં રૂમ ખેંલ્યેં. . ને ઝડપથ્ીં સિજોરી ખેંલીને દેં-દેં ની નેંટેંનં બે બાડલ કંઢ્યાં... સિજોરી ઝડપથ્ીં બાધ કરી રૂમ છેંડવં લંગી. સેની
નજર અરીદંમાં પડી... સેનેં ચહેરેં કરમંયેલેં લંગ્યેં. સેની અાંખેં દંવ દુકી જણંઈ. સેની અાંખેંમાં અાંદુ ધક ધકી રહ્ય્ંાં હસાં. સેનંથ્ીં ડુદકુ નાખંઈ ગયુા. . સે એક ઉચ્છવંદ નંખસી બેંલી ઉઠી....
મયુર....
મંધવી ટેબલ ઉપર કાંદકેં મુકી દંડીનં પંલવથ્ીં પેંસંની અાંખેં લુાછી. સેન એમ લંગ્યુા કે પેંસંને સ્વચ્છ થ્ંવંની જરૂર છે. સેણે વેંશીંગ બંથ્ંમાં કેંક ચંલુ કરીને ચહેરં પર પંણી છાંટી લીધુા. અંયનંમાં જોઈને સેણે ટુવંલથ્ીં ચહેરેં દંફ કરી લીધેં. વંળ ઉપર કાંદકેં મંરી લીધેં અને પંછી કેદ લઈને ઉભી હસી સેણે પંણી પીસં
પીસં કેદ પર્દમાં મુકસાં કહ્ય્ુંા, જો લીલી એક ટીફીન સૈયંર કર... થ્ંેંડી ફુલ્કં રેંટલી, મેંળી મગતંળ, ભંસ, પંપડ, થ્ં ેડં ફ્રુટ પણ થ્ેંલીમાં મુકી તેજે... હુા અને તુશ્યાસ હમણાં જ અંવ્યં અને બેચેની અનુભવી
મંધવી તુશ્યાસને કહી રહી હસી. “તુશ્યાસ ચંલ અંપણે ત્યાં દુધી બગીચંમાં ફરીએ. મંધવી તુશ્યાસને લઈને બાગલંનં અંગળનં
ભંગમાં લઈ અંવી. તુશ્યાસ મંધવીની પંછળ પંછળ ગુબંલ ચાપેં. .
મેંગરંનાં ફૂલેં જોસાં કાઈક વિચંરસેં અંગળ વધી રહ્ય્ંેં હસેં. સેણે
મંધવીને કહ્ય્ુંા.... “મંધવી સુા નં અંવી હેંસ સેં .... કતંચ ....
મયુરની હંલસ...”
મંધવીએ તુશ્યાસ સરફ પંછળ જોસાં કહ્ય્ુંા. . “તુશ્યાસ સુા જાણે જ છે..... ને કે હુા... મયુરને ખુબ ખુબ ચંહુા છુા. .”
હં.... ! મેં સને ક્યંરેક ક્યંરેક ચેંરી છુપીથ્ીં મયુરને ટગર ટગર જોસી જોઈ લીધી ખરી પણ મને શી ખબર કે.... સુા હૃતયથ્ીં ચંહસી હેંઈશ ? મને એમ કે સુા... બીજી છેંકરીઅેંની જેમ મયુર દંમે
ઈશ્ક લડંવી રહી છે....
“નં તુશ્યાસ મેં મયુર. . શબ્તને હૃતયથ્ીં અંર્તસંથ્ીં રેંપ્યેં છે.
મેં કેટલીય રંસેં સેનં જાપ જપીને અાંદુઅેંનુા દિંચન કર્યું છે. કેટલીય રંસ હુા મંરી પથ્ં રીમાં મયુર મયુર.... કરસી સડપસી રહી છુા. મંરં રેંમ રેંમ... સેની ઉષ્મંથ્ીં ધગધગી ઉઠ્યાં છે... મંધવીની અાંખમાં ઝળઝળિયાં અંવી ગયાં. સેનં હેંઠ ધ્રુજસં હસં. તુશ્યાસને વિનવસી હેંય સેમ સે કહી રહી હસી.... “તુશ્યાસ. . એક યુવસીનં હૈયંને. . એક પ્રેમંસુર યુવસિનં હૈયંને સુા નહિ દમજી શકે...
૬
સે ક્યંરેક પ્રેમથ્ીં અભિવ્યક્સિ કરી શકસી નથ્ીં. સ્ત્ર્ીં જાસિને એક એવેં શંપ છે. સે સડફડશે. દહરંનં રણમાં પંણી મંટે સડપડસં
પ્રવંદીની જેમ હૃતયની ઉર્મિને સે અસિસનં પહંડ મુકીને તંબી તેશે. . પણ હુા એક નેંખી મંટીની યુવસી છુા. હૃતયનં ડુમંને અાંદુથ્ીં વહંવેં એનં કરસાં ખુલ્લાં હૈયંને વહેવં તેવુા સેમ હુા મંનુા છુા....
પછી ભલે જિાતગીનેં જે રંહ હેંય....”
“મંધવી.... સુા અને મયુર ક્યંરેક મળ્યાં છેં?” “નં... મેં
સેન નજરેંથ્ીં ધરંઈને જોયેં પણ નથ્ીં.... કેંણ જાણે કેમ.... સેનં અંગમનનં ભણકંરં મંરુા હૈયુા પીછંણી શકે છે... મેં સેન ચંહ્ય્ં ે છે નિરવ ખુલ્લં.. . સેજીલં અંકંશ જેમ.... મેં સેને ચંહ્ય્ં ે છે અફંટ
તરિયંનં ઉછળસં ઉત્કટ મેંઝાં જેમ.... તુશ્યાસ. . સુા એનેં મિત્ર્ં છે... મને સેની ભંયર્ં.... બનંવીશ ને ?” મંધવી એક યંચક બની ચુકી હસી.
તુશ્યસા દ્વિધં અનુભવસેં ઝાંખપ ભયર્ં સ્વરે એટલુા જ બેંલ્યેં. . “મંધવી.... હુા સેનેં પડછંયેં બનીશ.... અને સેનં જીવનમાં
મંધવીનેં પ્રવેશ એ કતંચ મંરુા મહંન દત્ભંગ્ય દમજીશ...” તુશ્યાસનં અવંજમાં દૃઢસં હસી... અને સેની નજર તૂર તૂર લહેરથ્ીં
ડેંલસં બે દફેત લંલ.... ગુલંબનં ઘેલને જોઈ રહી હસી. ત્યાંજ
લીલીનેં અવંજ પ્રદરી રહ્ય્ંેં હસેં. “મંધવી બેન.... ટીફીન સૈયંર
છે.... ચંલેં...”
મંધવી અને તુશ્યાસ એક દાકલ્પ દંથ્ેં દંથ્ં દંથ્ંમાં ચંલસાં બાગલંનાં પગથ્િંયાં ચઢી રહ્ય્ં ા હસાં. મંધવીએ પર્દને હંથ્ંમાં, ટીફીન.... અને એક થ્ેંલીમાં થ્ેંડાં દફરજન... ચીકુ.... અને દ્રંક્ષ્ં
પણ મુકી લીધાં.... સેણે લીલીને કહ્ય્ુંા.. “પપ્પંને કહેજે થ્ેંડુા મેંડુા
થ્ંશે.. હુા હેંસ્પિટલ જઈને અંવુા છુા.”
ત્યાંજ દંમે અંવસં જનકરંયે મંધવીને પૂછયુા, “કેમ... ક્યાં જાય છે. ?”
“પપ્પં હુા હેંસ્પિટલ જાઉં છુા...” મંધવીએ નીચુા જોઈને
ચંલસાં કહ્ય્ુંા...
જનકરંયે મંધવીને ચહેરંથ્ીં પગ દુધી મંપી લીધી અને તુશ્યાસ
સરફ જોસાં કહી રહ્ય્ંં “અં કેંણ છે ?”
“પપ્પં અં મંરેં તેંસ્સ છે. તુશ્યાસ અમંરેં મિત્ર્ં છે...”
મંધવીએ અેંળખ અંપસાં કહ્ય્ુંા...
જનકરંયે વળસેં એક જવંબ અંપ્યેં... “સેં એમ કરને, સુા જવંનુા માંડીવંળ અને તુશ્યાસને ટીફીન અંપી તે, અંપી તેશે. . અને
મમર્ંળ હંસ્ય સેમનં હેંઠ પર પ્રદરી ગયુા. સેમનં ચહેરં પર રુદ્રસં ઉસરી અંવી અને દૃઢ શબ્તેંમાં કહ્ય્ુંા... “નં, અંજે મંધવી સંરે નથ્ીં જવંનુા....”
મંધવી સે શબ્તેં દાંભળી નં શકી. સેણે ઘેંર હસંશં અનુભવી અને જાણે વ્રજ પડ્યુા હેંય સેમ કાપી ઉઠી.... સેની અાંખેંમં અંદુ છલકંઈ ગયાં. “પપ્પં” મંધવી કાઈ જ નં કહી શકી.... મંધવીની
વંણી હણંઈ ચુકી હસી. સેનં હેંઠ દહરંમાં પંણી વિનં સરફડસં
મંનવીની જેમ મયુર વિનં સરફડસં હસં. ગંત્ર્ંેં શિથ્િંલ થ્ંઈ ગયાં હસાં. મંધવીની વંણીનુા સ્થ્ંંન અાંદુએ લીધુા હસુા. . જ્યંરે શબ્ત અદર નથ્ીં કરસં ત્યંરે અાંદુની વંણી પણ પીગળંવી તે છે. મંધવી હીબ્કે ચઢી
ગઈ અને રડવં લંગી.
પુત્ર્ીંની અંવી મનેંતશં જોઈને જનકરંયનુા હૃતય દ્રવી ઉઠ્યુા.
સેઅેં શબ્ત પણ નં ઉચ્ચંરી શક્યં. સેમનેં ક્રેંધ સેં ક્યંરનેંય અદ્રશ્ય થ્ંઈ ગયેં હસેં. સેઅેં ઝાંખપ અનુભવસં ઈજ્જસનેં વિચંર કરસાં હીબ્કે ચઢેલી પુત્ર્ીંનં અાંદુ લુછસાં કહી રહ્ય્ં ,
“બેટં સુા જાય સેમાં મને વાંધેં નં હેંય, ક્યેં પિસં પુત્ર્ીંનં દુખમાં દુખી નં હેંય. સંરી અં હંલસ જોવી નં પડસ પણ મંરી ઈજ્જસ, મંરી પ્રસિષ્ઠંને શેંભે સેમ વર્સ. જો જો અં અંથ્ંમસી ઉંમરમાં
મંરે કમેંસે મરવુા નં પડે” જનકરંયની અાંખમાં ઝળહળિયાં અંવી
ગયાં હસાં. સેમણે લીલીને બુમ મંરી. લીલી પંણી લંવજે... લીલી દફંળી પંણી લંવી. જનકરંયની છંસીમાં ચહેરેં છુપંવીને એટલુા જ પંણી પીવડંવસાં મંધવીનં બરડંમાં હંથ્ં પ્રદરી રહ્ય્ં હસં. તુશ્યાસ પિસં-
પુત્ર્ીંનેં વંત્દલ્ય ભંવ જોઈને ધન્ય બની ઉઠ્યેં. મંધવી જનકરંયની છંસીમાં ચહેરંને છુપંવીને એટલુા જ બેંલી... “પપ્પં. . હુા. . મ.... મયુર.... ને. ..“અને સે ટીફીન અને પર્દ લઈને
લગભગ તેંડી ગઈ. બાગલંનં પગથ્િંયાં ઉસરસી મંધવીને જનકરંય અાંદુભીની અાંખે આસરનં અંશિષ્ં અંપસં હેંય સેમ એટલુા જ બેંલ્યં “બેટં દુખી થ્ં વ...” તુશ્યાસ.... ધીમે ધીમે કાઈક વિચંરસેં મંધવીની
પંછળ જવં લંગ્યેં. મંધવીએ પંર્ક કરેલી મંરૂસિનુા દ્વંર ખેંલ્યુા.
સેણે મંરૂસિ સ્ટંર્ટ કરી. તુશ્યાસ મંધવી દંથ્ેં જ ગેંઠવંયેં અને સેજ
ગસિમાં મંરૂસિ અંશ્રમ રેંડ ઉપર તેંડ રહી હસી.... શુન્યમનસ્ક
ભુસકંળને વંગેંળસી મંધવીએ હસંશ મયુરનેં હંથ્ં પકડસાં કહ્ય્ુંા,
મયુર સુા શુા કહે છે ? અં અંશં મેં રંખી હસી.... મંરેં મંણદ અંવે એની.... હસભુાડં પ્રેમની વેતી પર દુખને દળગંવીને તુનિયંમાં અમર બનવંનુા હેંય...
૭
અંમ રેંતણાં રેંળંય.... “મંધવીની અાંખેંમાં વેધકસં હસી.
સેનં કેંમળ કર પલ્લવેં મયુરનં વાંકળીયં વંળમાં પ્રદરી રહ્ય્ં હસં.
સેં વળી.... મંધવી... મયુરનં ચહેરં પર હંથ્ં પ્રદંરસી ચુાબનેં વરદંવી રહી હસી.
મયુર... અંર્તસ્વરે કહી રહ્ય્ં ે હસેં.... “મંધવી હુા સને ચંહુા છુા. મંરી સરદી અાંખેં, મંરં વલવલસં હેંઠ દહરંની યુગેંની સરદ જેમ સને સલદી રહ્ય્ંં છે. મંધવી હુા સંરં વિનં એક ક્ષ્ંણ પણ છુટેં
જીવી નહીં શકુા. હુા પંગલ બની જઈશ મંધવી... મયુરનેં અવંજ એક ચિત્કંર દમેં હસેં. મંધવી હસપ્રસ મયુરને વળગીને ચેંધંર અાંદુએ રડી પડી.... સે મયુરને કહી રહી હસી.... મયુર એ
પ્રેમ છે
પ્રેમ.... ઉપર અંવરણ કર્મનુા છે. સુા અને હુા અં કર્મનાં રમકડાં છીએ... ડુસ્કાં લેસી મંધવીની અાંખેંમાંથ્ીં તરિયેં ઉભરંઈ ગયેં હસેં. વંસંવરણ મંધવીનાં ડુદકાંથ્ીં ભરંઈ ગયુા હસુા. સ્ટીમલેંંચની
ગસિ હળવી બની ગઈ હસી. ઠાડી પવનની એક લહેર મંધવી-મયુરને વિરહની અંગમાં, મિલનની સડપમાં વધુ દળગંવી રહી હસી. મંધવી અત્યાસ હસંશં અનુભવી રહી હસી. કેંણ જાણે સેનં દુસ્ક જાનમાં
એક વિચંર ઉતભવસી અને સેણે મયુરને કહ્ય્ુંા મયુર ! એક કંમ કરીશુા ? “શુા ? ઉત્દુકસંથ્ીં મયુરે કહ્ય્ુંા. કંલે અંપણે બપેંર પછી
ગળસેશ્વર જઈશુા. ? નં. મયુરે ટૂાકેં જવંબ વંળ્યેં. મંધવી મયુરની
અદામસીને દુચક દમજસી હેંય સેમ બેંલી ઉઠી, સેં અંખેં તિવદ શુા કરીશુા ?
“હજુ દવંર સેં થ્ંવં તે” મયુરે મંધવીને મંર્મિક ભંષ્ંંમાં હળવંશથ્ીં કહ્ય્ુંા.
“જો ! સુા રંજીનંમુ અંપીશ સેં હુા પણ વ્યવદંય છેંડી તઈશ... “જેવી સંરી ઈચ્છં, હુા કયાં નં કહુ છુા. લેંકશંહી છે ! ક્યાં
કેંઈનં પર ઈચ્છંઅેં લંતી શકંય ?
કેમ નહિ ? પ્રેમનુા બાધન એવુા અજનબી છે કે વ્યક્સિ પરવશ બની ઉઠે છે. વ્યક્સિનં ઘરમાં ઘેંડં થ્ંનગનસં હેંય છે ને અંસમ
પાંખ વીંઝસેં હેંય છે.
ત્યાં હિરબંઈ ટંવરમાં ત્ર્ંણનં ટકેંરં દાભળંઈ રહ્ય્ં હસં.
મયુરે મંધવીને કહ્ય્ુંા. . “દાંભળ ત્ર્ંણ વંગી ગયં, રૂમ પર જઈશુા.”
“હં, ચંલ મયુર.... ખુબ ઉજાગરં અદર કરશે અને અંખેં તિવદ બેચેની ભયર્ેં બની ઉઠશે ! ઉનંળેં છે ને ....! મંધવીએ
મયુરનં હંથ્ંમાંથ્ીં સ્ટીમલેંંચનુા સ્ટીયરીંગ લઈ લેસાં કહ્ય્ુંા અને સ્ટીલેંંચને પુનઃ તત્ત્ંંત્ર્ંય કિનંરંથ્ીં ગાગંબંઈની વંડી સરફ વંળી તીધી. થ્ંેંડી મિનિટેંમાં લેંંચ ગેંમસીજીનં ઘંટ પંદે અંવીને ઉભી
રહી. બ્રહ્મ મુહૂર્સે પ્રથ્ંમ કૂકરનેં સ્વર વંસંવરણને પ્રફુલ્લીસ કરી રહ્ય્ં ે હસેં. બંજુમાં ઉભેલં પૂર્ણિમં ગેસ્ટહંઉદની બાધ કંચની બંરીમાંથ્ીં અંછેં અંછેં પ્રકંશ ગેંમસીનં પંણીમાં પ્રદરી રહ્ય્ંેં હસેં, સેં વળી તૂર તૂરનં
ગેસ્ટહંઉદમાંથ્ીં હળવેં હળવેં કેંઈ યુવસિનેં હદવંનેં અવંજ દાભળંઈ રહ્ય્ંેં હસેંે. મંતક ઉન્નસ ચાંતની યુવંન હૈયંની ઉત્કટસંમાં વધંરેં કરી રહી હસી. થ્ંેંડી મિનિટેં કિનંરં પંદેનં
પગથ્િંયં પંદે ટહેલસાં મંધવીને મયુર... કહી રહ્ય્ં ે હસેં.... “જો
મંધવી, કંલથ્ીં મંરી દીક્રેટ કંમગીરી શરૂ થ્ં ય છે. હુા કયાં જાઉં છુા ?
શુા કરીશ ? ક્યંરે અંવીશ સે નહિ કહી શકુ.
કેમ ?મંધવી ચમકી ઉઠી. સેનં અવંજમાં કેટલંય તિવદેં પછી
મળેલં ભેંજનમાં અંવી ગયેલી કાંકરીનં જેવી નફરસ હસી. સેણે
મયુરને એટલુા જ કહ્ય્ુંા, જો મયુર... એટલુા સેં ધ્યંન રંખીશ ને કે હુા અહિં છુા સંરી પંદે, સંરંથ્ીં તૂર તૂર. .
કેમ નહિ... મંધવી જો અંમ ન હેંસ સેં હુા નેંકરી છેંડવંની વંસ કરસ જ નહિં. પરાસુ કેંણ જાણે કેમ મને સંરી વંણીની વેધકસં સ્પર્શી ગઈ છે. શક્ય છે કે મંરૂ જીવન દમર્પિસ થ્ંઈ ગયુા સે
સંરં
મંટે... તેશ મંટે.... અંમેય સુા ન હેંય સેં હુા. . ”
મયુરનં શ્વરમાં એક હળવંશ હસી. વિશ્વંદ પણ હસેં અને એક હસી બિરલ અંસ્થ્ંં તેશ મંટેની, મંધવી મંટેની. સેણે મંધવીનેં હંથ્ં બંહુમાંથ્ીં પકડ્યેં અને સેને દંથ્ેં લઈને ગંયકવંડ હવેલી સરફ
ઝડપથ્ીં જવં લંગ્યેં. તૂર તૂર માતિર પંદેનં ઉસરંભિમુખ તરવંજા
પંદે ભજનીકેંનં વૃાતનેં સન્મય મસ્સિભયર્ેં અવંજ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. “અમે રે હસાં રે સેંળિ રંણી કડવી સે વેલનાં સુાબડાં રે...”
મયુરથ્ીં પણ મંધવીને બીજા હંથ્ેં પેંસંની છંસી દરદી ચાંપસાં ગવંઈ ગયુા. “અમે રે હસાં મંધવી કડવી વેલનાં સુાબડાં રે” અને મંધવી મયુરને મરકંસી અાંખેંએ હેંઠ પર હંસ્ય પ્રદરસી કહી રહી,
મયુર.... મંરં શ્યંમ....
૮
ચાંતની રંસનેં આસીમ પ્રહર પ્રદંર થ્ંઈ રહ્ય્ં ે હસેં. ગંયકવંડ હવેલીનાં પગથ્િંયાં મંધવી અને મયુર ચઢી રહ્ય્ંાં હસાં. મયુરનં બુટનં અવંજથ્ીં પ્રવેશદ્વંર પંદેનં ટેબલ પર મંથ્ું ઢંળી દુઈ રહેલેં દુખરંમ જાગી ઉઠ્યેં
સે મયુરને જોસાં જ અાંખ ચેંળસેં દફંળેં ઉભેં થ્ંઈ
ગયેં.
દુખરંમે દલંમ ભરસાં કહ્ય્ુંા “દંહેબ મેંડી રંસે જગ્ગુ અંવ્યેં હસેં.”
મંધવી વચ્ચે જ બેંલી ઉઠી, “હં.... શુા કહ્ય્ુંા છે ?”
“કંલે જમવંનુા નિમાત્ર્ંણ અંપ્યુા છે. સેણે કહ્ય્ુંા છે કે ગમે સેમ થ્ંંય દંહેબનુા અને મંધવીબેનનુા જમવંનુા સેને ત્યાં છે.”
“દંરૂ.... જરૂર....” મંધવીએ મયુરની દંમે જોયુા. .
મયુરે દુખરંમને અચુક નજરે જોસાં પૂછયુા, બીજુા કાઈ.
દુખરંમ મયુરની નજરથ્ીં કાપી ઉઠ્યેં, સેણે કહ્ય્ુંા. “કાઈ
નહી.... દં...હેબ”
મયુર અને મંધવી તંતરંનાં પગથ્િંયાં ચઢી રહ્ય્ં ા હસાં... મંધવી
તં રંનુા છેલ્લુા પગથ્િંયુા ચઢી રહી હસી ત્યાં જ મયુરે મંધવીને અટકંવી.
સેની નજર સેનં કાંડં ઘડિયંળમાં પડી હસી. ઘડિયંળમાં લંલ લંઈટનેં
પ્રકંશ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. મયુરે ઘડિયંળની એક સ્વીચ અેંન કરી અને કંન પંદે ઘડિયંળને તબંવી તીધી.
મયુર ખુબ ધીમેં અવંજ દાંભળી રહ્ય્ં ે.... હસેં.... હલ્લેં....હલ્લેં...
એ.... એ-૧....એ-૧....ઠ-૧... ઠ-૧... ઠ-ઠ.૧
મયુરે પુનઃઘડિયંળની બીજી સ્વીચ અેંન કરી સે વંયરલેશ
મંઈક્રેંફેંનમાં બેંલી રહ્ય્ં ે હસેં.
હલેં. .. હલેં..... એ-૧.... એ-૧ સ્પીકીંગ.... ઠ-૧
ઠ-૧ ઠ-૧...... મેદેજ મેદેજ હલેં હલેં.
દંમેથ્ીં કેંઈ વેધક અવંજ અંવસેં હસેં.... મયુરે.... કંન
પંદે ઘડિયંળને તબંવી તીધુા... સે દાંભળી રહ્ય્ં ે... હસેં... કલેં... હલેં.... હલેં... એ-૧ એ-૧ યુ મસ્ટ બી એલર્ટ.....ટંઈગર.... દેડેં. . કેંડવર્ડ. . હી એટેક ટુ યુ.
મયુરે ત્વરીસ... ઘડિયંળની બન્ન્ેં સ્વીચ અેંફ કરી. મંધવીને ત્યાં જ થ્ંેંભી જવં કહ્ય્ુંા.... મંધવી પરિસ્થ્િંસિ પંમી ગઈ.... સેનં શરીરમાંથ્ીં અંછેં કાપ પ્રદરી ગયેં. મયુર દમજસેં હસેં.... કે સેનં
જીવનમાં ડગલે પગલે મેંસ હસુા... સે અંગળ વધ્યેં. સે તંતર પંદેની
ખુલ્લી બંરી પંદે અંવી ઉભેં. ગેંમસીમાં હજી સ્ટીમલેંંચ તેંડી રહી હસી. સેની એક નજર બંરીનુા નિરીક્ષ્ંણ કરસી પ્રદરી ગઈ ત્યાંજ બંજનજર બંરી પંદે મદળીને ફેંકંયેલી દીગંર પર પડી સેં વળી
બીજી દીગંર હેંલવંયેલી પડી હસી. સેનં રહી ગયેલં ફીલ્ટરને દીગંર પીનંર પીંખી નંખે સેમ.... સે દીગંરનં ફીલ્ટરનં રેદે રેદં છુટં પડી ગયં હસં. મયુરનં મનમાં એક વિચંર ઝબકી ઉઠ્યેં. અહીં
બે મંણદ ઉભં હેંવં જોઈએ. જયંરે સે અં હવેલીમાં પ્રવેશ્યેં
સેં મંત્ર્ં રૂમ ના. ૭ ખંલી હસી. સેં પછી અહીં કેંણ ઉભુ હશે ? સેણે જ્યંરે પ્રથ્ંમવંર બંરીમાંથ્ીં ગેંમસીજીનાં તર્શન કયર્ં ત્યંરે અહીં કેંઈ દીગંર ન હસી. સેનેં સર્ક દચેસ બન્યેં. સેન અહેદંદ થ્ંવં લંગ્યેં કે દેડેં
કરનંર ટંઈગર અંવી પહેંંચ્યેં છે. એક એક ક્ષ્ંણ ભયંનક
પદંર થ્ંઈ રહી હસી. સેને મંધવી દંથ્ેં ગુમંવેલેં દમય...
લંગણીવદસંમાં કેવુા રૂપ અંપશે સેનેં ખ્યંલ અંવ્યેં. . સેં વળી બીજી સરફ મંધવીને કેંઈપણ ભેંગે ઝાખનંર જીવનની જીવિષ્ંં અતમ્ય
લંગસી હસી. સે દમજસેં હસેં કે નેંકરી છેંડ કે નં છેંડ સેં પણ પેંસ જે કાઈ દીક્રેટ જાણે છે સેની તુનિયંનં જાદુદેં સેન છેંડવંનં નથ્ીં
સેથ્ીં જ દંપનં મુખમાં અડધં પકડંયેલં અને અડધં બહંર રહેલં છછુાતર જેવી સેની હંલસ હસી. સેનુા મન ક્યંરેક પ્રેમ, શાંસજીવન અને દહવંદ જાખસુા હસુા સેં વળી બીજી સરફ તેશ પ્રેમ.... પેંસંની ફરજનુા
મહત્વ દમજંસુા હસુા.
મયુર ધીમે પગલે રૂમ નાબર ૭ સરફ જવં લંગ્યેં. સેણે જોયુા
સેં બંરણંનુા સંળુા નીચે પડેલુા હસુા. બંરણુા ખુલ્લુા બાધ હસુા.
સ્હેજ ધીમેથ્ીં સેણે બંરણંની નીચેની ફર્દ સરફ જોયુા સેં પ્રકંશ રેલંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. સેન બીજુા કાઈ તેખંસુા ન હસુા. ડંયનીંગ ટેબલ પંદે કેંઈ ઉભુ હસુા. સેની પહેંળં પગ કરીને ઉભં રહેવંની રીસ પરથ્ીં
મયુરે મનમાં અનુમંન લગંવ્યુા કે ઉભી રહેનંર વ્યક્સિ પૂરેં છ ફુટનેં હેંવેં જોઈએ. કેટલંય દાજોગેંમાંથ્ીં પદંર થ્ંનંર મયુરને અંમ અચંનક અંવી પડેલી પરિસ્થ્િંસિ દહજ લંગી પરાસુ બીજી જ ક્ષ્ંણે
મંધવીનેં વિચંર અંવસાં સે બંરણુા ખેંલસાં અચકંયેં, સે પુનઃ ધીમે
પગલે તંતર પંદે અંવ્યેં....
મયુરે તબંસાં શ્વરમાં મંધવીને કહ્ય્ુંા “મંધવી... રૂમમાં કેંઈ દેડેં કરસુા અંવી પહેંાચ્યુા છે.”
મંધવી દફંળી કહી રહી, હેં શુા કહે છે ? મયુરે મંધવીનં મુખ
પર હંથ્ં તબંવી તીધેં અને પેંસંનં હેંઠ પર અાંગળી મૂકસાં કહી રહ્ય્ં ે.
“હં... મંધવી... સુા અહીંથ્ીં જસી રહે” મયુરનં અવંજમાં વિનાસી હસી.
“નં હુા નથ્ીં જવંની.... સને મેંસમાં હડદેલીને. .” મંધવી કાઈ ઊાડી .... સેનેં કાઠ દુકંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં “મંધવી સુા દમજ, એક ગફલસ સંરેં....
મંરેં જાન લઈ લેશે. અંજ વષ્ર્ેંનેં હિદંબ પસવંનેં છે.”
મંધવી મયુરનં શબ્તેં દાંભળી વધુ મક્કમ બની. સેનં ચહેરંની રેખં સાગ થ્ંઈ ગઈ. સે મક્કમ શ્વરમાં કહી રહી.... “નં....
મયુર.... સંરં વિનં મંરે જીવીને શુા કરવુા છે ?”
“મંધવી ! વિશ્વંદ રંખ, હુા પરિસ્થ્િંસિને પહેંંચી વળીશ...
મને સંરી ચિંસં થ્ં ય છે.”
મંધવી અડગ રહી.... મયુરનં ચહેરંની રેખંઅેં સાગ થ્ંઈ.
સેણે મંધવીનં મેંંને એક હંથ્ેં તંબી તીધુા અને બીજા હંથ્ેં જોરથ્ીં
સેનં મંથ્ં માં મુક્કંનેં પ્રહંર કયર્ેં. . સે જ ક્ષ્ંણે મંધવી બેભંન થ્ંઈ
ગઈ... મયુરે મંધવીને ખભં ઉપર નંખી સે ખુબ ઝડપથ્ીં તંતરનાં
પગથ્િંયાં ઉસરી ગયેં. વિચંરવંનેં દમય ન હસેં. મયુરે મંધવીને તંતર નીચેનં બંથ્ંરૂમમાં પૂરી તીધી અને બંરણુા બાધ કરી તીધુા. મયુર એક દંથ્ેં બબ્બે પગથ્િંયાં ચઢસેં પુનઃ રૂમ ના. ૭ પંદે અંવી ઉભેં.
સેણે ખુબ ઝડપથ્ીં પેન્ટનં પંછળનં ભંગમાં મુકેલી ૧ર બેંરની રીવેંલ્વર ખેાચી કંઢી... સેટલી જ વેધક ગસિથ્ીં સેની અાંગળી ટ્રેગર
પર મુકંઈ ગઈ. મયુરે બંરણંનુા હેન્ડલ પકડી એકતમ ધક્કેં મંરી
બંરણુા ખેંલી નંખ્યુા સે જ ક્ષ્ંણે એક દંથ્ે બબ્બે રિવેંલ્વરમાંથ્ીં ગેંળીઅેં છુટવં લંગી. દમગ્ર ગંયકવંડ હવેલી રિવેંલ્વરનં અવંજથ્ીં ગંજી ઊઠી.
૯
બંરણંની અંડથ્ીં રિવેંલ્વરમાંથ્ીં ગેંળીબંર કરી રહેલેં મયુર
ખૂબ દસેજ હસેં. સેણે એક દમય મંટે ગેંળીબંર બાધ કરી તીધેં. વંસંવરણમાં દન્ન્ં ટેં છવંઈ ગયેં. દંમેથ્ીં પણ ગેંળીબંર બાધ થ્ંઈ
ગયેં હસેં. રૂમ ના. ૭ નં મધ્યભંગમાં અંવેલં પલાગ પંછળથ્ીં કેંઈનેં ખદવંનેં અવંજ અંવી રહ્ય્ંેં હસેં. સેં બીજી સરફ મયુરની ચકેંર નજરે જોયુા સેં ઉત્ત્ંર સરફની તિવંલને ચીપકીને કેંઈ બંરણં
સરફ અંવી રહ્ય્ુંા હસુા. સેનેં પડછંયેં રૂમ ના. ૭ નં ઝાંખં ગ્રીન
પ્રકંશમાં પડી રહ્ય્ં ે હસેં.
મયુર ખૂબ દંવચેસ બની ઉભેં. સે બંરણંને અડીને અડધેં તિવંલ સરફ અને અડધેં બંરણં વચ્ચે ઘુાટણીએ દૂઈ ગયેં. મંત્ર્ં બંરણંથ્ીં આતર સરફ સેનેં રિવેંલ્વરવંળેં હંથ્ં લક્ષ્ંને સંકીને
ગેંઠવંયેલેં હસેં.
દમગ્ર ગંયકવંડ હવેલીમાં ગભરંટ અને ભયનુા વંસંવરણ ફેલંઈ ગયુા હસુા. ખૂબ ઝડપથ્ીં ફટંફટ ખૂલ્લી બંરીઅેં બાધ થ્ંવંનેં અવંજ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. હવેલી ચેંપંદનં હજારેં લેંકેંમાં નંશભંગ
શરૂ થ્ંઈ ગઈ હસી. ગંયકવંડ હવેલી સરફથ્ીં ભંગસં લેંકેં હાંફળાં હાંફળં એક જ વંસ કહી રહ્ય્ં હસં. હવેલીમાં “ગેંળીબંર ચંલે છે.” હવેલીમાં કેંઈ ડંકુઅેં વચ્ચે ઝપંઝપી થ્ંઈ ગઈ છે.
મયુર
પરિસ્થ્િંસિને પહેંંચી વળવં ખૂબ દંવધ હસેં. પલાગ અંડદમાં
છૂપંયેલં ટંયગરે તિવંનને ખદેડવં માંડ્યેં. તિવંન ખદવંનેં અવંજ
મયુરે દાંભળ્યેં. સેણે બંરણંની અંડમાંથ્ીં જોયુા સેં ટંયગર તિવંન
ખદેડસેં બંરણં સરફ લંવી રહ્ય્ંેં હસેં. મયુરે અનુમંન લગંવ્યુા કે જરૂર ટંયગર તિવંનને ખદેડીને પેંસંનં સરફ લંવશે અને તિવંનને ઉભેં કરી તેશે. પરાસુ મંત્ર્ં થ્ંેંડી જ મિનિટેંમાં તિવંન ખદેડસેં ટંયગર બંરણંમાંથ્ીં ચંર-
પાંચ ફૂટ તૂર લંવીને તિવંનને અંડેં કરી તીધેં.
મયુર હવે રૂમની આતરની હરકસ જોઈ શકસેં ન હસેં. મંત્ર્ં બીજી
સરફ ટંયગરનેં ફેંલેંઅર્દ તિવંલને ચીપકી ચંલસેં ખૂબ નજીક બંરણંથ્ીં મંત્ર્ં ત્ર્ંણ ફૂટ તૂર હસેં. તિવંનને અંડેં કરીને ટંયગર ઉભળક બેઠેં હસેં. સેનં એક હંથ્ંની અાંગળીઅેં જે હેન્ડ કલેંથ્ંમાં દાસંયેલી હસી સે તિવંનને બહંર કિનંરં સરફ તેખંઈ રહી હસી.
મયુર પરિસ્થ્િંસિનુા ખૂબ ચેંકદંઈથ્ીં અવલેંકન કરી રહ્ય્ંેં હસેં. સેણે ત્વરીસ નિર્ણય બતલ્યેં. બંરણં અને અંડં કરેલં તિવંન વચ્ચે મંત્ર્ં
પાંચ ફૂટનુા આસર હસુા. અંડેં કરેલેં તિવંન અને તિવંલને ચીપકીને ચંલસં ટંયગરનં ફેંલેંઅર્દ વચ્ચે મંત્ર્ં પાંચ ફૂટનુા જ આસર રહેસુા હસુા. મયુરનં મનમાં એક વિચંર સ્ફુયર્ેં. જો ખુબ ઝડપથ્ીં બંરણુા
ખેંલીને પાંચ ફૂટનેં લાંબેં અને પાંચ ફૂટનેં ઊાચેં એક કૂતકેં મંરીને
ટંયગર ઉપર કૂતી પડ્યં સેં કેવુા ? બીજી ક્ષ્ંણે સેને એવુા પણ લંગ્યુા કે
મેંસનં મુખમાં કુતવં જેવુા થ્ં ય.... જો ટંયગર તિવંન પકડીને બેઠેં હેંય સેં સેનુા શરીર પૂર્વ સરફ અંડુા ગેંઠવંયેલુા હેંય અને સેનેં ફેંલેંઅર્દ
મંત્ર્ં મંરં સરફ ધ્યંન રંખસેં દંવચેસ હેંય. મયુર બીજી જ ક્ષ્ંણે તંતર પંદે મૂકેલં ટેબલને ઉંચકી લંવ્યેં અને એકતમ બંરણુા ખેંલીને ટેબલને તિવંનની સરફ... એક ધબંકેં અેંરડંમાં ફેલંઈ ગયેં. સેં બીજી ક્ષ્ંણે
ટંયગરનં ફેંલેંઅર્દથ્ીં રિવેંલ્વર ગંજી ઉઠી અને ટંયગરનુા
લક્ષ્ં મંત્ર્ં મયુર હસેં. અવંજ મંત્ર્ંથ્ીં ટંયગર અનુમંન લગંવી ચૂકયેં હસેં કે અં કાઈક બીજુ પડવંનેં અવંજ છે. અંતમીનં પડવંનેં અવંજ
નથ્ીં. ટંઈગરનં ફેંલેંઅર્દની રિવેંલ્વરની ખંલી ટ્રેગર તબંવવંનેં અવંજ થ્ંેંડી મિનિટમાં મયુરે દાંભળ્યેં. સેં બીજી જ ક્ષ્ંણે સેણે દમજી
લીધુા કે એક સરફનેં ભય તૂર થ્ંયેં છે. સે સુરાસ નિર્ણય મુજબ બંરણંથ્ીં
તૂર દરકસેં ચંર-પાંચ ફૂટ તૂર ગયેં. મયુર એક ખૂબ સંકંસથ્ીં લાંબી
છલાંગ ટંયગરે અંડ કરેલં તિવંન સરફ મંરી. અંડ કરેલેં તિવંન
મયુરે ધક્કંથ્ીં પડસાંની દંથ્ેં જ પંડી નંખ્યેં. મયુર ચેંક્કદ લક્ષ્ં
મુજબ ટંઈગર ઊ૫ર પડ્યેં હસેં. મયુર અને ટંયગર વચ્ચે બંહુ બળનેં મૂકંબલેં શરૂ થ્ંઈ ગયેં પરાસુ ટંયગર ગાંજ્યેં જાય સેવેં ન હસેં.
ટંયગરે મયુરને ફેંકી તીધેં. સેણે રિવેંલ્વરનુા નિશંન મયુરને બનંવ્યેં. ટંયગરની રિવેંલ્વરની ગેંળી છૂટે સે પહેલાં જ મયુરે ટેબલનેં પ્રહંર ટંયગરનં હંથ્ં ઉપર કરી તીધેં હસેં. સેં બીજી સરફ
ટંયગરનેં ફેંલેંઅર્દ મયુર સરફ ખૂાખંર રીસે સૂટી પડ્યેં. મયુરે જોયુા
સેં બાને વ્યક્સિનં ચહેરં એક દરખં હસં. મેંટી ગેંળ અાંખેં હસી. અાંખેં ચહેરં ઉપર ઊપદેલી હસી. ભ્રમર બાને ભેગી થ્ંયેલી હસી.
ખુબ સ્મંર્ટ ચહેરં અંછી ભૂરી તંઢીમાં છૂપંયેલં હસં. બાનેનં હેંઠ સ્હેજ જાડેં ભરંવતંર ઊપદેલેં હસેં. મયુરે મંત્ર્ં થ્ં ેડી ક્ષ્ંણેંનં અવલેંકનમાં એ પણ જોયુા કે ટંયગરનં કપંળમાં અંડી એક દરખી
ત્ર્ંણ રેખંઅેં પડસી હસી જે વચ્ચેથ્ીં નીચે સરફ વળસી હસી અને બાને
સરફ ઊપરની સરફ પ્રવંહનં સરાગ જેમ જસી હસી. ટંયગરનેં ફેંલેંઅર્દ મયુર સરફ કૂતી પડ્યેં સેં બીજી જ ક્ષ્ંણે મયુરે પેંસંની રિવેંલ્વરની ટ્રેગર ટંયગરનં ફેંલેંઅર્દ સરફ તંબી તીધી. એક અવંજ રૂમમાં
ફેલંઈ ગયેં “ઊાહ...અંહ...”
મયુરની ગેંળી સેનં પેટમં વંગી ચૂકી હસી. સે પેટ તબંવીને
નીચે ઢળી પડ્યેં. સેં સે સરફ મયુરનુા ધ્યંજ જસાં જ સકનેં લંભ
લઈને ટંયગરે ટેબલનેં પ્રહંર મયુર ઉપર કરી તીધેં અને ખૂબ ઝડપથ્ીં તિવંન કુતસેં મયુરની એટેચી લઈને ભંગ્યેં. મયુરે સે જ ક્ષ્ંણે પુનઃ
ગેંળીબંર કયર્ેં પરાસુ વ્યથ્ર્ં. સે પહેલાં જ ટંયગર રૂમ બહંર નીકળી
ગયેં હસેં. મયુર સે સરફ તેંડ્યેં. મયુરની તેંડ ખૂબ સેજ હસી છસાં ટંયગર અાંખનં પલકંરંમાં ગેંમસી સરફ પડસી બંરી કૂતી ગયેં હસેં. મયુરે તેંડસાં બંરી પંદે અંવીને જોયુા સેં ટંયગર અદૃશ્ય થ્ંઈ ચૂક્યેં હસેં.
મંત્ર્ં નીસ્સેજ ચાદ્રમાં અંકંશમાં તેખંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. પૂર્વનં અંકંશમાં ઊગસાં દૂરજનાં વધંમણાં ગંસાં પક્ષ્ીંઅેં કલદેંર મચંવસાં
પશ્ચિમ સરફનાં વૃક્ષ્ેં ઉપરથ્ીં ઊડસાં રણછેંડજીનાં માતિર સરફ અંવવં
ગેંમસી ઉપરથ્ીં પદંર થ્ંઈ રહ્ય્ં ા હસાં. પૂર્વ સરફનુા અંકંશ ટદરેંથ્ીં
લંલચટક ચૂાતડી અેંઢીને અંવી રહેલી નવેંઢંનં કુમકુમનં પગલાં
પંડસાં લંલ થ્ંઈ રહ્ય્ુંા હસુા.... જાણે ઘુા ટ ખેંલસં તુલ્હં રંજાનં સ્પર્શ મંત્ર્ંથ્ીં શરમનં દેરડં તુલ્હન ે નં ફુટ્યં હેંય! સેં વળી એક નિશ્વંદ તુલ્હંનેં ફેંકંઈ જાય સેમ મયુરથ્ીં એક નિશ્વંદ ફેંકંઈ ગયેં.
“હંય... દંલ્લં.... ટંયગર... છટકી ગયેં” કાઈ નહિં, સેં વળી બીજો નિશ્વંદ... મંધવી યંત અંવસાં ફેંકંઈ ગયેં.
“અેંહ... મંધવી...”
સુા જો નં હેંસ સેં.... અંજ ટંયગરને...
પણ સુા છે સેં જ અં શ્વંદ છે, નિશ્વંદ છે... જીવનનેં હર
ધબકંર છે...
કતંચ મંરુા અં જીવન વેરંન બની ગયુા હેંસ. મયુર બંરી
પંદે પડેલી દીગંરને હજુ જોઈ રહ્ય્ંેં હસેં.
સે બીજી જ ક્ષ્ંણે ગેંમસીનં નિર્મળ નીર સરફ દૃષ્ટિપંસ કરસેં
રૂમ સરફ ગયેં સેં સે તાગ થ્ંઈ ગયેં. ટંયગરનેં ફેંલેંઅર્દ ગુમ.
લેંહિનં ધં બં ફર્દ ઉપર ફેલંયેલાં હસાં. સેનં લેંહી ખરડંયેલં બુટનાં
પગલાં રૂમ નાબર - ૮ સરફ જસાં રહ્ય્ંાં હસાં.
મયુર ચમકી ઉઠ્યેં “સેં શુા. . રૂમમાં બે નહી ત્ર્ંણ વ્યક્સિ
હસં. જરૂર અં લંશ કેંઈ ઉઠંવી ગયુા છે સેથ્ીં લેંહી ખંબેંચીયંમાં
પડેલં બુટનં ડંઘને કંરણે પગલાં રૂમ ના. ૮ સરફ જળ રહ્ય્ં ા છે.
મયુર બુટની પડેલી છંપને જોઈ સેં સેમાં એક ગેંળમાંની છંપ પડેલી
૧૦
તેખંસી હસી. જયાં ફર્દ સ્પષ્ટ હસી.
ગાતકીનં ધદમદસં પ્રવંહ જેમ મયુરનં મનમાં અનેક વિચંરેં
સર્ક દાગસ તેંડી રહ્ય્ંં હસં. મયુર વિચંરસેં હસેં કે જો એક ચહેરંનં બે મંનવી
ટંયગર હેંય સેં દંચેં ટંયગર કેંણ ? ત્ર્ીંજો મંણદ પણ ચેંક્કદ એક જ
પ્રકંરનં ચહેરંવંળેં હેંવેં જોઈએ. જો અંજ ચક્કર ચહેરંઅેંનુા ચંલસુા હશે સેં
જરૂર મહેંરંબાધી ટંયગરમાંથ્ીં દંચં ટંયગરને કબજે કરવેં લેંખાડનં ચણં
ચંવવં જેવી વંસ છે. બીજી ક્ષ્ંણે સેન વિચંર સ્ફૂયર્ેં, જરૂર જે બુટ લેંહી ખરડંયેલી
છંપમાં ટી.
નેં દાકેસ ચિહ્ન તશર્ંવે છે અને જે પગલાં રૂમ ના. ૮ સરફ જઈ રહ્ય્ંં છે
સે જ ટંયગર હેંવેં જોઈએ અથ્ંવં એકદ-૧ સરફથ્ીં મળેલી મંહિસી કતંચ ખેંટી
હેંય અથ્ંવં કેંઈ બનંવટી એકદ-૧ બનીને પેંસંનેં દંચેં પત્ત્ં ે મેળવવં કેંશિષ્ં કરે છે.
જો સે બંબસ દંચી હેંય સેં જરૂર તુશ્મનેંથ્ી પેંસ ઘેરંઈ ગયેલેં
છે. અને પેંસંનેં કેંડવર્ડ સેમનં હંથ્ંમાં જસાં રહેસાં વંર નહિ લંગે.
મયુરે બીજી ક્ષ્ંણે રૂમ ના. ૮ ને લક્ષ્ં બનંવી સે સરફ અંગળ વધ્યેં
પરાસુ સે રૂમ નાબર ૮ માં પ્રવેશે સે પહેલાં જ ડંકેંર શહેરનં સમંમ
પ્રવેશ સ્થ્ંળેંએ ચાંપસેં બાતેંબસ્સ ગેંઠવવંની ઈચ્છં જન્મી, સેં વળી બીજી જ ક્ષ્ંણે
એમ પણ લંગ્યુા જો સેમ કરીશ સેં પેંસે એ-૧ છે સે ટંયગરનં મંણદેંને ખબર પડી
જશે અને ખરંખરીનં જાગમાં મંરે
સેની સલવંર જેમ પેંસંનં હંથ્ંમાંથ્ીં છટકી ગયેલં પેંસ મંની બેઠેલં ટંયગરને પકડવેં કઠીન થ્ંઈ પડેલ. સેમ છસાં એક દહંરેં અને અંધંર
મેળવવં ખંસર પણ સે સ્હેજ અચકંયેં અને પેંલીદ સ્ટેશને વંયરલેદ
કરવં પેંસંનં કાંડં ઘડિયંળની સ્વીચ અેંન કરી.
મયુર ડરસં હુકમ ભયર્ં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે હસેં. હલેં...હલેં... એન.દી.અંઈ.અેં.એ-૧ સ્પીકીંગ ડંકેંર
પેંલીદ કાટ્રેંલ રૂમ ડંકેંર શહેરનં સમંમ પ્રવેશ નંકંઅેં પર પેંલીદ
ગેંઠવંઈ જવી જોઈએ અને મંત્ર્ં થ્ંેંડં જ દમયમં દંતં પહેરવેશમાં ડંકેંરનં યંત્ર્ીંકેં ઉપર ચાંપસી નજર રંખસી પેંલીદ ગેંઠવી તેં.
સમંમ યંત્ર્િંકેંની ઉપર ચાંપસી નજર રંખીને ભુરી તંઢી ગેંળ મેંટી
માંજરી અાંખેંવંળેં ઉંચેં ૬ ફુટ ૭ ઈંચ કતંવર મંણદેંને પકડી પંડેં, અેંકે....
હુ ઈન્સ્પેકટરને રણછેંડજી માતિરમાં પહેલં પગથ્િંયે બેદસં
ફુલવંળં પંદે ૭-૩૦ કલંકે દવંરે મળીશ. મંરં જમણં હંથ્ંમાં
મંત્ર્ં એક જ ગુલંબનુા ફુલ હશે.
મયુર વંયરલેદ દેટને અેંફ કરીને પુનઃ રૂમ ના. ૮ નં દ્વંર
પંદે અંવી ઉભેં. એક ક્ષ્ંણ મંટે સેની ધડકન વધી ગઈ અંવનંર
પરિસ્થ્િંસિ કેવી હશે ? સેનેં સેને ખ્યંલ પણ નહેંસેં સેં બીજી ક્ષ્ંણે
પંછં પગલે ખુબ ઝડપી મંધવીને લઈને ભંગી જવંનેં વિચંર અંવ્યેં. મયુર યુદ્ધનં મેતંનમાં ઉભં રહેસં અર્જુન જેમ અનિણર્ંયક સ્થ્િંસિનેં અનુભવ કરસેં હસેં. મયુરને મંધવીનુા અંકષ્ર્ંણ ખેંચસુા હસુા. સેં વળી મયુરે
મંધવી પ્રત્યે કરેલં વર્સનથ્ીં મંધવીનં મન ઉપર
કેવી અદર થ્ંશે સે વિચંર દુધ્ધાં મયુરનં હૃતયમાં અંછેં કાપ લંવી
ગયેં. મયુર બે મિનિટ સેં બંરણંની અંડશમાં ઉભેં રહી ગયેં. સેનં હૈયંમાંથ્ીં એક નિશ્વંદ નાખંઈ ગયેં. શુા પેંસ મંધવીને બેહેંશ ન કરી હેંસ સેં મંધવી દલંમસ રહી શકસ ખરી ? સેં વળી મયુર એ
પણ વિચંરવં લંગ્યેં કે મંધવીનં તેહ પર થ્ંયેલં ઘંને રૂજ અંવશે ?
મયુર વિચંરનં ચકડેંળમાં ચઢસેં પેંસંની જાસને ધિક્કંરવં લંગ્યેં.
સેનં હૃતયમાં ગ્લંનિ પ્રવેશવં લંગી ને ગ્લંનિ ભયર્ેં ઝાંખપ અનુભવનેં હસંશ બનીને વિચંરવં લંગ્યેં. શુા મંરે છળકપટનેં ઉપયેંગ મંધવી મંટે કરવેં પડશે ? મંધવી ઉપર સેની કેવી અદર થ્ંશે ?
મયુર વિશ્વંદ વંળસેં વિચંરેંને ખાખેરસેં વિચંરેંનં વૃાતંવનમાંથ્ીં મુક્સ થ્ંઈને સ્વસ્થ્ંસં પ્રંપ્ત કરસેં રૂમ ના. ૮ ની કેંલબેલની સ્વીચ અેંન કરી રહ્ય્ંેં હસેં. કેંલબેલનેં અવંજ સીણેં હસેં. દમગ્ર
અવંજ શાંસ વંસંવરણને વેધકસંથ્ીં ભરી તેસેં હસેં. થ્ંેંડી મિનિટ પછી પુનઃ મયુરે કેંલબેલની સ્વીચ અેંન કરી પરાસુ નિરથ્ર્ંક. મયુરે ત્વરિસ નિર્ણય લીધેં. મયુર પુરી સંકંસથ્ીં પેંસંનેં
ખભેં બંરણંને અડકંડ્યેં. એક ધમંકેં ધડમ ધડ વંસંવરણમાં ફેલંઈ
ગયેં. બંરણુા મયુરનં ધક્કંનુ દહન ન કરી શક્યુા. મયુરનં ધક્કંમાં એવી સંકંસ હસી કે બંરણુા સૂટીને નીચે પટકંઈ ગયુા. બીજી ક્ષ્ંણે
મયુરની નજર રૂમનં દ્રશ્ય પર પડી. દંમે તક્ષ્િંણંમુખ અંયનેં પુરં કતનેં લટકી રહ્ય્ં ે હસેં. સેની પંદે ગેંઠવંયેલં ટેબલ ઉપર ગેંઠવંયેલી ફુલતંનીમાં સંજા ગુલંબનં ફુલેં શેંભી રહ્ય્ંાં હસાં. મયુરનં મનમાં વિચંર ઝબુક્યેં ‘અંટલુા વ્હેલુા ગુલંબનુા ફુલ કેંણ લંવ્યુા હશે ? સેં
બીજી ક્ષ્ંણે મયુર સે પણ વિચંરવં લંગ્યેં રૂમ ના. ૭ માં જે ફૂલતંન છે
સેવીજ ફુલતંની અહિા કેમ ? રૂમ ના. ૮ માં એટલી સફંવસ હસેં કે તિવંન એક જ હસેં અને સે પૂર્વની તિવંલે અડકીને ગેંઠવંયેલં હસેં.
સેની ઉપર એક બંરી પડસી હસી જે બંરી અડધી ખુલ્લી હસી. મયુરે
પંછુા ચેંકદંઈથ્ીં જોયુા સેં લેંખાડનં દળિયં જડેલં હસં. દળિયં
યથ્ં વસ હસં. વેંશિંગ બંથ્ંની દંમેનેં અંયનેં સુટેલેં હસેં.
૧૧
રૂમ નાબર - ૮ ની પૂર્વ તિશંનં વંયવ્યખૂણં સરફની બંરી
ખુલ્લી હસી.... લેંહી ખરડંયેલાં પગલાં રૂમ ના. ૮ માં પ્રવેશીને
પૂર્વની તિવંલ પંદે અડકીને ગેંઠવેલં તિવંન પંદે જસાં હસાં. એવુા અનુમંન થ્ંસુા હસુા કે જાણે કેંઈ ઘંયલ મંણદ તિવંન ઉપર ગેંળી વંગ્યં પછી બેઠેં હેંવેં જોઈએ અથ્ંવં લંશને ઉંચકીને અંવનંર
મંણદે સ્વસ્થ્ંસં મેળવવં મંટે અહિ થ્ંેંડી મિનિટ પણ બેઠેલેં હેંવેં જોઈએ. મયુરનુા મન વધુ દસર્ક બન્યુા. સેણે જોયુા સેં તિવંન ઉપરની અંકષ્ર્ંક ડિઝંઈનવંળી ચંતર સ્હેજ ચુાથ્ં યેલી હસી. પૂર્વ સરફ
ગેંઠવંયેલુા અેંશીકુા પલટંયેલુા લંગ્યુા. સેનં કવરમાંથ્ીં કાઈક કંઢવંનેં
પ્રયંદ કયર્ેં હેંય સેવુા લંગ્યુા અથ્ંવં કવરમાંથ્ીં કાઈક કંઢીને અેંશિકુ જેમસેમ મૂકીને ટંયગર ખુબ ઝડપથ્ીં રૂમ છેંડી ગયેં હેંવેં જોઈએ. ત્વરીસ ગસિએ મયુરે તિવંનની ચંતર ફેંતી નંખી. સેણે તિવંન ઉપરનં ડનલેંપ ગંતલંને ઉંચકીને
નીચે ફેંકી તીધુા ત્યંરે મયુરની નજર તિવંન અને ગંતલં વચ્ચે ગેંઠવંયેલં ટંઈમ બેંમ્બ પર પડી. મંત્ર્ં ૩પ મિનિટનેં ટંઈમ ગેંઠવંયેલેં સેણે જોયેં. થ્ંેંડી મિનિટ જ બંકી હસી.
મયુર એક ક્ષ્ંણ મંટે અાંચકેં અનુભવી ગયેં. સેણે ક્યંરેય અં કલ્પનં
ન્હેંસી કરી કે દમગ્ર ગંયકવંડ હવેલી દંથ્ે સેને ઉડંવી તઈને ટંયગર
હિંદંનેં અંસાક ફેલંવી શુા કરવં મંગે છે ? સેને જે કેંઈ મસબલ હસેં
સે મંત્ર્ં એ-૧ દંથ્ેં છે. ગંયકવંડ હવેલી દંથ્ેં ક્યેં મસલબ હેંય ? અંટલં બધં નિતર્ેંષ્ મંનવીની હત્યં કરવંમાં ટંયગરને શુા મળવંનુા છે ? એ.એલ.દી.દી. નં જાદુદ અંટલં બધં ક્રુર કેમ હશે ? શુા
મંત્ર્ં તેશમાં હિંદંનેં તેંર ફેલંવી ભંરસની પ્રજાને ભયભીસ કરી દરકંરમાંથ્ીં વિશ્વંદ ઉડંવી તઈને મેંસનુા દંમ્રંજ્ય ફેલંવવં મંગે છે કે મુલેં નંસ્સિ જેમ હવેલીમાં બનેલી ઘટનંને બેંમ્બ વિસ્ફેંટમાં
ખપંવીને એમ દંબિસ કરવં મંગે છે કે અહિ કેંઈ જાદુદી ઝપંઝપી થ્ંઈ નથ્ીં. મંત્ર્ં અંસાકવંતી પરિબળેંએ હિંદંનેં સાંડવ શરૂ કરીને હેરંની સંડદમં દરહતી રંજ્ય ગુજરંસને અસ્થ્િંર કરી તુશ્મનેંનાં થ્ં ણાં સ્થ્ં પી
પદાત કરેલં શહેરેં ઉપર કબજા મેળવી લેવં મંગે છે ? જે હેંય સે પરાસુ મયુરને એક સરફ નવેં જ વિચંર દૂઝયેં. જે કાઈ બની રહ્ય્ુંા છે સે બનવં તેવુા અને પેંસે ખુબ દલંમસ રીસે મંધવીને
લઈને ભંગી જવુા. જો સેમ નહિ કરે અને બેંમ્બને નિરથ્ર્ંક કરશે સેં સે
ખુલ્લેં પડી જશે સેં બીજી સરફ ડંકેંરની પેંલીદને અંપેલં દુચનં
મુજબ પી.એઈ.અંઈને માતિરમાં મળવં અંપેલી દુચનમાં પેંસે
મહત્વની કંમગીરી નહિ કરી શકે, સેં વળી દુખરંમ દુેવક અને જગ્ગેં અં બંબસ જાણશે સેં જનકરંય પંદે જલ્તી વંસ પહેંંચી જશે કે મંધવી દંથ્ેં મંરેં દાબાધ જુતં પ્રકંરનેં છે અને હુા એક એવી ભેતી વ્યક્સિ છુા
કે મંરી દંથ્ેં મંધવીનુા દંથ્ેં રહેવુા એટલે ડગલે ને ડગલે
મેંસ દમંન છે. જેથ્ીં મંધવીનં હિસ ખંસર પણ જનકરંય મંધવીને
પેંસંનંથ્ીં તૂર રંખશે.
મયુર ટંઈમ બેંમ્બની વિસ્ફેંટ શક્સિ બરંબર જાણસેં હસેં કે અં બેંમ્બ વિસ્ફેંટ ડંકેંરનં ૨૦૦૦ ચેંરદ મિટરનં વિસ્સંરનેં નંશ કરી શકે છે. વિશ્વવિખ્યંસ રણછેંડજી માતિર જે વષ્ર્ેંથ્ીં ઉભુા છે સે
નંશ પંમે સેં ભયંનક અંસાક ફેલંઈ જાય અને હિંતુ મુદલમંનનં
હિંદંચંરમાં દમગ્ર તેશનં ભંગલં પડી જાય. જે આગ્રેજો ન કરી શકયં સે અં બેંમ્બ કરી શકે. જરૂર ટંયગર અં વિસ્ફેંટ કરીને એક દંથ્ેં ત્ર્ંણ પક્ષ્ીં મંરવં મંગે છે. મને મંરીને સે એમ દમજે છે કે
મંરી દુટકેશ લઈને સેણે બધુ જ મેળવી લીધુા છે. સેં વળી ભયંનક વિનંશ દર્જાય સેં એ.એદ.એદ.દી. ની દવર્ેંપરિસં દંબિસ થ્ં ય અને એ.એલ.દી.દી નં નંમ મંત્ર્ંથ્ીં ભંરસમાં અનેક શહેરેંમાં શંદન
ચંલુ થ્ંઈ જાય સેં દમગ્ર ભંરસનેં કબજો મેળવવેં એટલે રમસ વંસ. સેં બીજી સરફ
૧૨
દંડીનં અંરપંર તેખંસં મંધવીનં ઉરજો મયુરને વધુ
મેંહપંશમાં જકડસં હસં. મયુર બબડી ઉઠ્યેં, અેંહ ! દૈંતર્યની શેંભં સેં સેનં અંવરણ અને અલાકંરેંથ્ીં વધુ ખીલી ઉઠે છે. વધુ
મેંર્ડન તેખંવં પ્રયંદ કરસી શહેરી યુવસીઅેં કરસાં દંડીમાં શેંભસી
ગ્રંમ્ય યુવસીઅેં નંજુક કે દુાતર નં હેંય સેં પણ કદંયેલં દુડેંળ
આગેંમાં અંક્ષ્ર્ંક લંવણ્ય હેંય છે.
મયુરનં મનેંજગસમાં અનેક વિચંરેં ગ્રંમીણ નંરી, યુવસીઅેં અને બેડેંળ શહેરી નંરી અને યુવસીઅેં વિષ્ેં સરાગીસ થ્ંઈ રહ્ય્ંં હસં.
સેનં કૈંમંર્યકંળમાં યુવંનીને ઉંભરે પગ મુકસી કંમિની, વષ્ંર્ , દુરભિ, સેની નજરેં દમક્ષ્ં સરવરવં લંગી. જેદાગકંકંની કંમિની દીદમવર્ણી, ઊાચી, પંસળી, યુવસી હસી. મયુરની પડેંશમાં રહેસી હસી. સેં
વષ્ંર્ માગળતંદ શેઠની એકની એક લંડકવંયી નીચી નમણી છેલબટંઉ પુત્ર્ીં હસી. વષ્ંર્ બેંલસી ત્યંરે જાણે વંયેંલીનની દૂરેં રેલંસં હેંય સેવુા લંગસુા. વષ્ંર્ં દરદ ઢેંકળં બનંવસી સેં કંમિની
મનગમસં માગેસરને મંન્યેં હેંય સેની યંતમાં ખેંવંઈ જસી હેંય સેમ બંજરીનં લેંટને કણદં કણદીને દુાવંળં ઊાજાળં-ડંઘ વગરનં ફૂલેલં કૂણં કૂણં રેંટલં બનંવસી. મયુર વિચંરસેં હસેં કે કેવી મઝં અંવસી
હસી એ ગરમ ગરમ રેંટલં ઉપર ચેંપડેલં ચેંખ્ખં ઘી અને ગેંળ, ડુાગળી અને અંથ્ેંલાં મરચાં ખંવંની. સેં વળી ગરમ ગરમ ઢેંકળાં
ખંવંમાં ગુલસંન થ્ંસાં મયુર બેંલી ઉઠસેં “અરે વષ્ંર્ં....! અંપણે વનભેંજન કરવં, ઉજાણી કરવં જઈશુા ?” ને વષ્ંર્ કંમિનીની દંથ્ેં
મુગ્ધંવસ્થ્ં માં પ્રવેશસી ૧૩-૧૪ વષ્ર્ંની દુરભિને મયુર ખેંચી જસેં અને બધાં ઉજાણી કરસાં. અંખેં તિવદ અાંબંડંળે હિંચકેં નાંખસેં ત્યંરે મયુર હેંંદે. . હેંંદે હિંચકં નંખસાં થ્ંંકસેં પણ નહિ.
અને એક તિવદ વષ્ર્ંને ઘેર અંવેલી સેની મંદીની તિકરી...
મંધવીને અાંબંવંડીમાં હિંચકેં નંખસાં બેંલી ઉઠ્યેં હસેં. “મંધવી.... હુા હિંચકેં નંખસાં થ્ં કુ સેં હુા હંયર્ેં અને સુા હિંચકેં
ખંસાં થ્ં કે સેં સુા હંરી, દમજી. છે શરસ કબુલ ?”
એ જ દમયે બંલીકં મંધવી બેંલી ઊઠી, જો હુા હંરૂ સેં... સુા કહે સેમ કરવંનુા બદ.... ! અને મયુરે અંભલે અડકે એવં હિંચકં
નંખ્યં કે નં પૂછેં વંસ..... મયુર થ્ં કસેં નથ્ીં સેં મંધવી પણ
થ્ં કસી નથ્ીં. અને કેંઈ દચરંચરનં હીંડેંળે બેઠી હેંય સેમ મંધવી
ખડખડંટ હસ્યં કરસી હેંય છે અને મયુરને પેંરદ ચડંવસી સંકંસને
પડકંરસી બેંલસી હસી “મયુર... અંવેં હિંચકેં ઊા. . હુા જરં જોરથ્ીં
નંખને મને ખૂબ મઝં અંવે છે.”
મયુર જોર જોરથ્ીં હિંચકં નંખવં લંગ્યેં. અને અચંનક બાંધેલં હિંચકંની દંથ્ેં મંધવી ડંળી દંથ્ેં નીચે પડી ત્યંરે ખિલખિલંટ કરસં હંસ્ય દરેંવરમાં અંવેશ ગુમંવસં વષ્ંર્ં, દુરભિ અને કંમિની એકઠં
થ્ંઈ ગયં. મંધવીને બેઠી કરી અને મયુર પણ હાંફળેં ફાંફળેં
ગભરંયેલેં સેનં વંળ ખાખેરવં લંગ્યેં ને કહેવં લંગ્યેં “સને વંગ્યુા
સેં નથ્ીં સે....” ત્યાંજ કંમિનીની નજર મંધવીની છંસી ઉપર લંગેલં
લંકડંથ્ીં ઉખડી ગયેલં ચંમડીમાંથ્ીં નીકળસં લેંહી પર પડી અને કંમિની બેંલી ઉઠી... “અલ્યં જોસેં નથ્ીં બિચંરીને કેટલુા વંગ્યુા છે, તેંડ. .તેંડ. . ઘરેથ્ીં ચં લેસેં અંવ...” અને મયુર તેંડસેં જઈને ચં લઈ અંવ્યેં.
સેણે મદળીને ચંનેં ભુકેં મંધવીની છંસી પર લગંવી તીધેં. .
મયુર એ તિવદેં યંત કરસેં હસેં. અંજ મંધવીનં ઉરજ પરથ્ીં
ખદી ગયેલં પંલવને ઢાંકસં અચંનક સેની નજર મંધવીની ઉરજ
પરનં ડંઘ પર પડી અને સે ચમકી ઉઠ્યેં, અેંહ... અં શુા મંધવી ! કેંણ, સુા. . સે મંધવી ! અેંહ... મંય ગેંડ એટલે જ મને સંરેં અંટલેં મેંહ છે અને સને મંરેં. અચંનક સેની નજર
કાંડં
ઘડિયંળમાંથ્ીં થ્ંસં લંલ લંઈટ પર પડી, સેણે ઈયરફેંનની સ્વીચ અેંન કરી. વંયરલેદમાંથ્ીં અવંજ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. “હેલેં હેલેં એ-૧ એ-૧ પ્લીઝ સમંરી અંદપંદ ટંઈમબેંમ્બ છે. તેશ ખંસર
પણ સમંરે જીવવુા મહત્વનુા છે. ર૫ થ્ીં ૩૦ હજાર લેંકેંની જાનહંની થ્ંઈ જશે. ગમે સેમ કરેં. જનસંને બચંવેં... પ્લીઝ અં દે મી ઠ-૧. અેંનલી યુ અંર એ ગેંડ મેન અેંફ ઈન્ડિયં. યુ હેવ એ કેંડ વર્ડ....
પ્લીઝ... “મયુર કેંઈ અગમ્ય કંરણેંદર અંજ્ઞ્ં ાકિસ દૈનિકની જેમ
મંધવીને ત્યાંજ પડસી મુકીને પૂરી સંકંસથ્ીં તેંડી ગયેં રૂમ ના. ૮
સરફ. મંત્ર્ં ક્ષ્ંણ મિનિટ જ બંકી હસી. સેણે ખૂબ ઝડપથ્ીં ટંઈમ
બેંમ્બની ટેકનીક જાણી લીધી. ટંઈમ બેંમ્બ ફૂટવંનેં હસેં જરૂર
ફૂટવંનેં હસેં. ભયંનક વિસ્ફેંટ જાનહંની નેંસરે સે દનંસન હસુા જ. સે બેંમ્બ લઈને તેંડ્યેં, બહુા ઝડપથ્ીં ગેંમસી સરફની બંરી સરફ.
સેણે પૂરી સંકંસથ્ીં ક્રિકેટનેં બેંલ ફેંકી તે સેમ ખૂબ ઉંચે બેંમ્બને
ગેંમસીનં પ્રવંહ વચ્ચે ફેંક્યેં. મયુરનં હંથ્ંમાંથ્ીં ફાગેંળંયેલ ટંઈમ બેંમ્બ ગેંમસીનં પ્રવંહની ઉપર ખૂબ ઉંચે હવંમાં સેજ ક્ષ્ંણે વિસ્ફેંટીસ થ્ંયેં. એક ભયંનક અવંજનં કંરણે સમંમ તિશંઅેં મેઘ વષ્ંર્ંનં દરજાસં
વંતેં જેમ ગંજવં લંગી.
૧૩
મયુર જ્યંરે રણછેંડજીનં માતિરમાં પ્રવેશ્યેં ત્યંરે ૭-૩૦ થ્ંઈ ચૂક્યં હસં. માતિરનં મુખ્ય પ્રવેશ દ્વંર પંદેનં પગથ્િંયાં પંદે જ ઈન્સ્પેક્ટર રંઠેંડ ઊભં હસં. સેમની થ્ેંડે તૂર બે કંળં ચહેરંવંળં યુવંનેં થ્ંેંડી થ્ંેંડી ક્ષ્ંણે રંઠેંડની વેંચ કરસં સિરછી નજરે નિહંળી રહ્ય્ંં હસં. મયુર થ્ંેંડી ક્ષ્ંણ મંટે મુખ્ય દ્વંર પંદે બુટ કંઢવંનેં ડેંળ કરી ઉભેં રહ્ય્ં ે. થ્ંેંડી મીઠંઈ ખરીતી અને પ્રદંતનુા એક બેંક્દ સૈયંર કરંવ્યુા. સુરાસ સેણે ઈન્સ્પેક્ટર રંઠેંડ
સરફ જોયુા. રંઠેંડની નજર અને
મયુરની નજર એક થ્ંઈ. મયુર બીજી મિનિટે મંળી પંદે અંવી ઉભેં.
સેણે એક રેંકડેં રૂપિયેં અંપ્યેં. મંળીએ ફૂલનેં પડિયેં મયુર દંમે ધયર્ેં. મયુરે સેમાંથ્ીં એક જ લંલ ગુલંબનુા ફૂલ હંથ્ંમાં લીધુા. ઈન્સ્પેક્ટર રંઠેંડને દેલ્યુટ અંપસાં રેંક્યેં. મયુરે તૂર ઊભં ઊભં જ માતિર સરફ જોસાં કહ્ય્ુંા. . હલ્લેં રંઠેંડ...
અંઈ એમ એ-૧ અેંર્ડ યુ.... પુરં ડંકેંરને કેંર્ડન કરી લેં ! જરૂર પડે બી.એદ.એફ. કુમક બેંલંવી લેં. અં ફેંટેં.... મયુરે શર્ટનં ખિસ્દંમાંથ્ીં પંદપેંર્ટ ફેંટેં કંઢીને અંપ્યેં....
“અેંકે...” ઈન્સ્પેકટર રંઠેંડ ફેંટં ઉપર નજર ફેરવી લીધી... “હી ઈઝ એ ટંયગર... અન્ડર સ્ટેન્ડ ? બી કેર... દાપૂર્ણ
ડંકેંર વિસ્સંર ભયજનક પરિસ્થ્િંસિમાં છે. રેડ એલર્ટ જાહેર કરી
દસસ કેંમ્બીંગ કરી ટંયગરને એરસ્ટ કરેં ! ”
હુા હવે કયંરેય નહિ મળુ... જયાં દુધી કંમ પુરૂા નહિ થ્ં ય ત્યાં
દુધી હુા એ-૧ થ્ીં મેદેજ અને અેંર્ડર અંપીશ... અં એલ.દી.દી.ઈ.
ની ટીમ છે. મેંટં રંજકિય નેસંઅેંની હત્યંઅેં પ્રજામાં અંસાક
ફેલંવંનુા કેંન્ટ્રંક્ટ બેઈઝ પર કંમ કરે છે. તુશ્મન તેશેં પંદેથ્ીં નંણાં
મેળવી નિયસ વિસ્સંરને પીકઅપ કરી બીજા તેશને કેંન્ટ્રંક્ટ બેઈઝપૂર્વક વષ્ર્ં - બે વષ્ર્ં મંટે સ્મગ્લીંગ અને રંજકીય પ્રવૃત્ત્િંઅેં મંટે વેચંણ અંપે છે. ગુજરંસને અં વિસ્સંર દરહતી પ્રતેશ વિસ્સંર છે. દરકંરી
પેંલીદસાત્ર્ં અહીં એલર્ટ નથ્ીં. સેમજ પંલસુા કૂસરં થ્ેંડી લાંચ-
લંલચમાં પેંલીદને ફેંડી શકંય છે. સ્થ્ં નિક નેસંઅેં પણ ભીરુા અને તેશદ્રેંહી છે. જેથ્ીં અં ગેંગને મંટે અં રેસ્ટ પ્લેદ જાહેર છે સેમજ દમગ્ર ઈન્ડીયંમાં ચેંક્કદ સ્થ્ંળેંએ પ્રવૃત્ત્િં કરીને દાચંલન કરી શકંય છે. અહીં
જાહેર સ્થ્ંળેં જ ગુપ્ત સ્થ્ંળેં જેવાં છે. કેંઈને કેંઈ કુમક
સમને મળી રહે છે.
અં કંમમાં જો પેંલીદ દહેજ પણ લલચંઈ સેં હુા જ ફંયર કરી તઈશ...
કંયતંનુા પંલન થ્ંવુા જ જોઈએ... તેશ ખંસર.... અેંકે.... અને મયુરે પેંસંનં હંથ્ંમાંનુા એ ગુલંબનુા ફુલ ઇન્સ્પેકટર
રંઠેંડને અંપ્યુા ને મયુર ત્વરિસ સ્થ્ંળ છેંડીને પૂર ઝડપે ચંલી નીકળ્યેં.
સેણે પ્રત્યુત્ત્ંરની પણ રંહ નં જોઈ સેણે ઈન્સ્પેકટર રંઠેંડનં ચહેરં
ઉપરનં ભંવ પણ નિહંળવંનેં પ્રયંદ નં કયર્ેં.
મયુર જ્યંરે માતિરનં પ્રવેશ દ્વંરનં પગથ્િંયાં ઊસરી રહ્ય્ં ે હસેં
ત્યંરે યંત્ર્િંકેંની ભંગતેંડ ખૂબ ચંલી રહી હસી. ખૂબ ઝડપથ્ીં સેણે તૂર લક્ષ્મીજી માતિર સરફનં રસ્સં ઉપર પેંલીદને જોઈ. મયુરને દાસેંષ્ં થ્ંયેં કે પેંલીદ પબ્લીકનુા વેંચ કરી રહી હસી. મયુર ગંયકવંડ હવેલી
સરફ જવંને બતલે હિરંલક્ષ્મી ટંવર પંદે જવં નીકળ્યેં.
મયુરને કાઈ એવુા લંગ્યુા કે સેની પંછળ કેંઈક પીછેં કરી રહ્ય્ુંા છે. સેણે ખૂબ ઝડપથ્ીં પીઠ પંછળ જોયુા. બીજી જ ક્ષ્ંણે સે બે ફૂટ ડંબી દંઈડ ખદી ગયેં. સેનેં હંથ્ં પંછલં પેકેટમાં રીવેંલ્વર પર પડ્યેં. ત્વરિસ રિવેંલ્વર ખેંચી કંઢીને એ જ ક્ષ્ંણે નિશંન સંકી ફંયર કર્યું. દંઈલન્દર દંથ્ેંની રિવેંલ્વરમાંથ્ીં અવંજ થ્ંયેં. સ્યુઈક.... ને બીજી ક્ષ્ંણે મયુરની પીઠમાં ભેંકવં મંટે ઊચકંયેલુા ખાજર નીચે પડ્યુા અને રીવેંલ્વરની એ ગેંળી પંછળ ઊભેલં યુવંનની ખેંપરીમાં ઘુદી ગઈ. યુવંન ઢગલેં થ્ંઈને નીચે પડ્યેં. મયુર સેની પંદે પહેંાચ્યેં. યુવંન
લાંબેં હસેં. ઊજળેં હસેં. મેંટી પહેંળી અાંખેં હસી. સેનંથ્ીં નાખંઈ
ગયેલી એક ચીદ ચેંપંદ વંસંવરણમાં ફેલંઈ ગઈ “અેંહ યુ અંર એ-૧ બેડ લક.... બેડ લક... અંઈએમ નેંટ દક્દેદ... મયુર મને
ન અેંળખ્યેં ! હુા હુા નિમેષ્ં સંરેં કલંદ ફેલેં નિમેષ્ં દન્યંલ...
લંલચ લેંભ રંસેં રંસ લખપસિ બનવંનં સ્વપ્નંમાં હુા એલ.દી.દી
ની ગેાગનેં શિકંર બન્યેં. સંરં જેવં તેશપ્રેમીની હત્યં મંટે મને કંમ દેંંપંયુા પણ હુા નિષ્ફળ... અેંહ... ભગવંન મંફ કરજે. અને ઢગલેં થ્ંઈને પડેલં યુવંનુા પ્રંણ પાખેરુા ઊડી ગયુા.”
વિસ્ફેંટીસ થ્ંયેલં બેંમ્બનં અવંજ મંત્ર્ંથ્ીં મકંનેં ધ્રુજી ઉઠ્યં હસં. ગંમેં પણ કાપી ઉઠે સેમજ અને મંણદેં દમસુલં ગુમંવીને બેહેંશીને વયર્ં હસં. સેં વળી જર્જરીસ મકંનેં ઘરંશંયી બન્યાં હસાં,
વિસ્ફેંટીસ બેંમ્બ ફૂટવંને કંરણે સેનેં પડઘેં ચેંસરફ ફેલંઈ રહ્ય્ંેં હસેં
મયુરે નિમેષ્ંને અેંળખ્યેં, સે સેની સરફ ઝૂક્યેં. મયુરની અાંખેં
ભીની થ્ંઈ પરાસુ વ્યથ્ર્ં.
૧૪
નિમેષ્ંનં મૃત્યુનં દમંચંર વંયુવેગે પુરં પાથ્ંકમાં ફેલંઈ ગયં.
ગુજરંસનાં અન્ય શહેરેંમાં અખબંરેંએ વધંરેં બહંર પંડી “ડંકેંરમાં બેંમ્બ વિસ્ફેંટ. . કે.... જાદૂદી ઝપંઝપી” “નિમેષ્ંનુા ખૂન.... કે એલ.દી.દી.ઈ જાદૂદી જાળમાં ફદંયેલં ગુજરંસનં યુવંનેં” જેવં
દમંચંરેંનં હેડીંગથ્ીં ખળભળંટ મચી ગયેં હસેં.
મયુરની ધંરવં કરસાં કંમગીરી વધુ કઠીને અને ઝડપી બની હસી. સેણે શંરતં માતિરમં પહેંંચી માતિરમાં અંવેલં દ્વંર મંટેનં
ભેંંયરંમાં જઈને વંયરલેદ દ્વંરં જીલ્લં ડી.એદ.પી. નેં દાપર્ક દંધ્યેં અને વધુ પેંલીદ કુમક મેંકલવં જણંવ્યુા. સેણે એ પણ અંતેશ અંપ્યેં કે મૃત્યુ પંમનંર નિમેષ્ંની તબતબંપૂર્વક સેની મંસં પંદે લંશ લઈ જવંમાં અંવે.
જ્યંરે સેણે વંયરલેશ દેટ ઉપર કહ્ય્ુંા. “હેલેં.... ડી.એદ.પી. મંથ્ુંર...”
“મૃસક નિમેષ્ં મંરેં કેંલેજ ફેલેં છે. હુા અને નિમેષ્ં અમતંવંતમાં જ રહીએ છીએ.”
જો જો હેંં સેને ત્યાં જસાં ખૂબ દંવધંનીથ્ીં કંમ લેજો. સેની
મંસં ખૂબ કેંમળ છે. બિચંરાં એ ભરયુવંનીમાં અાંખેં ગુમંવી છે.
પિસં નથ્ીં, અાંધળી મંનેં એક જ દહંરેં છે. આસીમ દાસ્કંર વિધિ
પૂરી કરીને જ અધિકંરીઅેંને અંવવંનુા કહેજો.”
“શક્ય હશે સેં હુા જાસે જ વહેલેં અંવી પહેંંચીશ.”
....“અેંકે”....
મંત્ર્ં એક જ જવંબ દંમેથ્ીં અંવ્યેં... યં બેંદ...
અને મયુરે વંયરલેદ સ્વીચ અેંફ કરી. રીસ્ટવેંચમાં દવંરનં
૭-૪૫ થ્ંઈ ચૂક્યં હસં. માતિરમં ભેંાયરંની ઉપરનં ભંગમાં કમળ
અંકંરનુા દુાતર માતિર હસુા. સેમાં શ્રી દરસ્વસી તેવીની દુાતર પ્રસિમં
ગેંઠવેલી હસી. મંનવ કત કરસં મેંટી વિરંટ, પ્રસિમં ખરેખર દુાતર અને પવિત્ર્ં હસી. ગઈકંલે દાંજે ડંકેંરનં ગંયત્ર્ીં માતિરમાં જોડંયેલી ઉત્ત્ંર સરફ ગેંઠવેલી દરસ્વસીજી, લક્ષ્મીજી અને મહંકંળીમાં તુગર્ંની
પ્રસિમં કરસાં વધુ અંકષ્ર્ંક ચમત્કૃસ લંગી હસી.
મયુરે જ્યંરે ભેંંયરંમાં જગસ ગુરૂ શાકરંચંર્યનાં જીવન ઉપર તિવંલમાં બનંવેલં ચિત્ર્ંેં જોસેં હસેં ત્યંરે મંસંને દમજાવસાં શાકરંચંર્ય, મંસંનં અગ્નિ દાસ્કંર દમયે હંજર રહેલં શાકરંચંર્ય,
કવિઅેં દંથ્ેં શંસ્ત્ર્ં ચંર્યનાં જીવનનાં દ્રશ્ય જોઈને મયુરને થ્ંયુા કે વિશ્વમાં હિંતુ ધર્મ જ અંર્ય દાસ્કૃસિને અંગવુા પ્રેરક બળ અંપનંર શાકરંચંર્ય ને અંટલી સેં જરૂર એ દમયે ખબર નહિં હેંય કે જે ધર્મ
પેંસે ફેલંવેં કરવંમાં જીવન ન્યેંછંવર કરે છે સે ધર્મની પ્રજા એક દમયે એક દંમંન્ય રંમમાતિર જેવી બંબસમાં અંક્રમક બની જઈને બંબરી ધ્વાશનં કંર્યમાં જોડંશે અને “દર્વ ધર્મ દમભંવ” નં મૂળ
દિદ્ધાંસને ઠેદ પહેંંચંડશે. “મૂલ્યવંન ચીજની પ્રવંહીસં વધે છે ત્યંરે
સેનુા મૂલ્ય ક્ષ્ંય પંમે છે.”
ન્યંયનેં દવિસ્સંર થ્ંસાં મનુષ્ય આસર ગરીમં ગુમંવે છે અને શબવસ જીવન પદંર કરે છે.
મયુર ભેંંયરંમાંથ્ીં બહંર નીકળ્યેં. ભેંંયરંનં દ્વંરે વિશંળ બે હંથ્ીંઅેંની પંદે બે દ્વંર હસં સેની પંદે ઊાચી વિતેશી ઉછરેલી હસી. ક્યંરેય નહીને મયુર માતિરનં પગથ્િંયાં ચઢીને ફર્દ પર વાતન કરીને બેદી ગયેં. સેની દૃષ્ટિ દરસ્વસીજીની અાંખેંમાં પરેંવંઈ ગઈ.
મન હળવુા હળવુા થ્ંયુા. મયુરનં નેત્ર્ેં બાધ થ્ંયં કે આસર મુખ થ્ંયેં.
મયુર ક્યાંક શાંસિનેં તાભ અનુભવસેં હળવેં થ્ંવં લંગ્યેં હસેં. એકાંસ... શાંસિ.... નિર્મળ વંસંવરણ મંનવીને મળે છે ત્યંરે
આસર ખેંજમાં મંનવી ખૂબ ઉંડેં ઉસરી જાય છે. હૃતય પરમંનાત
અનુભવે છે. ધ્યંન યેંગનુા પ્રથ્ંમ પગથ્િંયુા જ આસર મુખસં છે ને !
હૃતય કેન્દ્રમાં દૃષ્ટિને એકત્ર્ં કરી પુરં સ્વસ્થ્ં ચિત્ત્ેં વિચંરે પંછળ તેંડવંનુા છેંડી આસર મુખ બનીએ ત્યંરે દમય પણ થ્ાંભી જાય છે. આસર ચિસનં ચિત્કંશમાં એક સિવ્ર અભિલંષ્ંં જન્મવંની શરૂ થ્ં ય છે. હેંઠ
દૂકંવં માંડે, કાઠ દૂકંઈ રહે છે. ક્યંરે જ અનુભવંયેલી અનુભૂસિ ગળંમાં અનુભવંય છે. મયુર સે અનુભવ કરી રહ્ય્ંેં હસેં. અચંનક થ્ંેંડી ક્ષ્ંણ વિચંર અટક્યં અને મયુર સ્વંસ્થ્ંસંની ક્ષ્ંણેં અનુભવી ચુક્યેં ત્યાં જ મંધવીનેં વિચંર અંવ્યેં. મયુર એક-બે
પાંચ મિનિટ પછી જ્યંરે અાંખ ખેંલી સેં મં શંરતંનેં ચહેરેં હદસેં
લંગ્યેં સેની અાંખેંમાં કરૂણં જણંઈ. જાણે કાઈ કહેસં ન હેંય....
મયુર દંષ્ટાંગ તાડવસ પ્રણંમ કરી જ્યંરે સે બહંર નિકળવં
ગયેં સેં બંજુમાં એક બેંર્ડ લગંવેલુા હસુા સેની પંદે એક પશ્ચિમની તિવંલ ઉપર નંનુા માતિર હસુા. માતિરમાં ગણપસિની પ્રસિમં હસી.
નોંધ લખંવેલી હસી કે અં પ્રસિમં બનંવેલી નથ્ીં પરાસુ દફેત અંકળંનં મૂળનં અં શ્રી ગણેશ છે મયુરને શ્રી ગણેશની પ્રસિમં જોઈને ખૂબ્ ખૂબ અંનાત થ્ંયેં સેણે પેંસંનં જૂનં ઘરનેં દૂવંનેં અેંરડી યંત અંવી ગયેં
સે દમયે મયુર કેંલેજ કરસેં હસેં. મંધવી સેનં જીવનમાં પ્રવેશી ન હસી એક તિવદ રંત્ર્ેં સે વાંચસેં હસેં ત્યંરે બરંબર
સેની દંમેની તિવંલે લૂણંને કંરણે ભિનંશ હસી તરરેંજ એક ધંબુ ચિત્ર્ંનુા સ્વરૂપ પકડસુ હસુ સેણે એક રંત્ર્ેં જોયુા સેં એક પલાગ સેમાં
પેંસે દૂસેલેં છે અને દંમે છેંકરી રડી રહી છે થ્ંેંડી મિનિટેં પછી અં ચિત્ર્ં સ્પષ્ટ થ્ંયુા સેં ખ્યંલ અંવ્યેં કે સે મંધવી હસી.
૧૫
મયુર અમતંવંત પહેંંચ્યેં ત્યંરે રંત્ર્િંનં ૭-૦૦ વંગી ચૂક્યં હસં. નિમેષ્ંનં શબને લઈ પેંલીદ તુધેશ્વર પહેંંચી ગઈ હસી. દંબરનં પટમાં ફેલંયેલં ઈલેકટ્રીક સ્મશંન ગૃહની ચેંપંદ દુાતર
ગંર્ડન બનંવ્યેં હસેં. મેંસને પણ એક ઉત્દવ ગણવંની મંનવ જાસની
વ્યથ્ર્ં ચેષ્ટંથ્ીં નિમેષ્ં વિવંતભર્યું હસ્યેં. સેનુા મન કહેસુા હસુા ‘બાધ
મુઠ્ઠી દંથ્ેં દસસ’ જીવન જીવસેં મંનવી ખુલ્લં હંથ્ેં અહીં અંવસેં હશે ત્યંરે કેવેં વંમણેં લંગસેં હશે.
સ્મશંન વિલંપને પણ ભુલવં મંગસેં મંનવી ૨૧ મી દતીમાં કયાં જઈ રહ્ય્ં ે છે ? કતંચ મંનવીની લંશને ઉંચકનંરં ડંઘુઅેં પણ અંવનંર દમયમાં નહિ મળે. કેંને કેંની પંછળ રડવુા છે ? કેંને કેંની
પડી છે ? દસસ દુખ પંછળની અાંધળી મંનવ તેંટ કતંચ મંનવીને અાંદુ દંરસાં પણ ભૂલંવી તેશે સેં લંગણીનં સાસુઅેંની દાબાધનં ધંગંથ્ીં બાધંસં સ્નેહી બનંવેં પણ જગસમાં શેંધ્યેં નહિ જડે !
મયુર થ્ેંડેં મેંડેં પડ્યેં હસેં. નિમેષ્ંનુા શબ લેંખાડની એાગલ
પર ગેંઠવંઈ ચુક્યુા હસુા. કફનને ખદેડીને તુરની તિવંલ પર મુકવંમાં અંવ્યુા હસુા. દંબરમસીનં પટમાંથ્ીં અંવસી ઉનંળંની દાંજની ઠાડી
પવન નિમેષ્ંનં વંળને લહેરંવસેંે હસેં. મયુર સેનં શબ પંદે પહેંંચી
અાંખમાં અંવેલં ઝળહળીયાં લુછી નંખ્યાં અને નિમેષ્ંનં શબનં
લહેરંસં વંળને એકવંર પેંસંનં કરપલ્લેંથ્ીં દરખં કયર્ં.
ઈન્સ્પેક્ટર રંઠેંડથ્ીં બેંલી જવંયુ - “અંવી ગયં દંહેબ”
મયુર એક ક્ષ્ંણ ઈન્સ્પેક્ટરની દંમુ જોયુા. સેનં વિષ્ંંતભયર્ં
ચહેરંમાં રુક્ષ્ંસં હસી. સેની અાંખેં શેંધસી હસી જીવનની મીઠંશ.
મયુરે પુનઃ નિમેષ્ંનં શબનં લહેરંસં વંળને દરખં કયર્ં. પંદમાં
ઉભં રહેલં કેંઈ સ્નેહનં હંથ્ંમાંથ્ીં પંણીનેં લેંટેં લઈ લીધેં. સેણે
પેંસંનેં સ્વચ્છ રૂમંલ બહંર કંઢી રૂમંલનં ખૂણંને ભીનેં કયર્ેં અને
મૃસ નિમેષ્ંનં ચહેરંને લુધી નંખ્યેં. સેની અાંખેં જે ખુલ્લી હસી સેનં
ઉપર પેંસંનં હંથ્ંથ્ીં પેંપચાં ઢંળીને કંયમ મંટે બાધ કરી તીધી.
મયુરે સેનં મુખમાં શુદ્ધ ઘી મુક્યુા. નિમેષ્ંનેં ભત્ર્ીંજો ત્યાં હસેં સેનં હંથ્ેં લંઈટની સ્વીચ અેંન કરંવી. વંસંવરણમાં ચળભળંટ અવંજ
પ્રદરી ગયેં. શબમાંથ્ીં તુર્ગંધ ફેલંવં લંગી. બળસી લંશને જોઈને
મયુરનં મનમાં એક કમકમંટી જન્મી. પેંસંનં બન્ને હંથ્ંથ્ીં ચહેરેં
છુપંવસેં મયુર પેંસંની જીગ્નંશં તૂર ન કરી શક્યેં સે અનિમેષ્ં
નયને બળસં શબને અાંગળંની અંડશમાં જોઈ જ રહ્ય્ં ે, બદ જોઈ જ રહ્ય્ં ે.
સ્મશંનેથ્ીં બધં છુટં પડ્યં ત્યંરે રંત્ર્િંનં અંઠ વંગી ચૂક્યં હસં. મયુર કંલે મળવંની વંસ કરીને છુટેં પડ્યેં.
મધ્યરંત્ર્િંએ લંલ તરવંજાથ્ીં એ.એમ.ટી.એદ.ની બદેં તેંડી રહી હસી. અંખેં તિવદ મંનવ વણજારથ્ીં ધમધમસુ શહેર હવે થ્ંેંડી હળવંશ અનુભવસુ હસુા. છૂટંછવંયં મંનવીઅેંની ફુટપંથ્ં પર અવર
જવર હસી. દેંડીયમ લંઈટમાં નંનુા શહેર હમણાં જાગ્યુા હેંય સેવુા
લંગસુા હસુા. બહુમંળી મકંનની દંમેની ફ્રુટની તુકંનેં હજુ ખુલ્લી હસી. પાંચ-દંસ યુગલ હજુ ફ્રુટની ખરીતી કરી રહ્ય્ં હસં. દરતંર
ભવનથ્ીં સ્કુટર પદંર થ્ંસં મયુરે થ્ંેંડી મિનિટ મંટે પેંસંનુા સ્કુટર સ્ટેંપ કર્યું. વંહનેંની કાઈ ખંદ અવર જવર ન હેંવંથ્ીં ફુટપંથ્ં પંદે જ સ્કુટરને મુકીને ફ્રુટની લંરી પંદે પહેંંચ્યેં. સેણે દુાતર દફરજન
ખરીદ્યાં. ખંદ ખંવંની ઈચ્છં ન હસી છસાં લંલ ચળકસાં દફરજન
સેન લલચંવી ગયાં. મયુરે વિચંર્યું કે મંધવીને ખૂબ ભંવે છે. મયુરે દફરજનને પેક કરંવસી વખસે એક દફરજન પદાત કરીને કંઢી લીધુ એ જાસે જ છરી લઈને ચીપ્દ કરવં લંગ્યેં.
લંરી વંળેં બેંલ્યેં “લંવેં ચીપ્દ કરી અંપુા.”,
‘નં’ મંત્ર્ં ટુાકેં ઉત્ત્ંર વંળી પંસળી ચીપ્દ કરસેં હસેં ત્યાં જ
છરી સેની હથ્ેંળીમાં વંગી. મયુરે દફરજન પંછુા લંરીમાં મુક્યુ, છરી
પણ મુકી. વંગેલી જગ્યંએ આગુઠેં તંબી તીધેં. લંરીવંળેં બેંલી
ઉઠ્યેં ‘અરે દંહેબ હુા ન્હેંસેં કહેસેં, લંવેં કંપી અંપુ પણ સમે ન
મંન્યુા.’
મયુર હદસાં-હદસાં કહી રહ્ય્ં ે ‘નં પંડવંની અંતસ પડી ગઈ છે.’ સેણે મધ્યમં અને અનંમીકંની મત થ્ીં પેન્ટનં ખીદંમાંથ્ીં રૂમંલ કંઢ્યેં. રૂમંલને ઝટકંવી સેની ગળી છુટી પંડી. લંરીવંળંએ મતત કરી અને
હથ્ેંળી પર રૂમંલને બાંધી તીધેં. સેણે લંરી નીચેની
મંટલીમાંથ્ીં પંણી લંવીને મયુરનં બીજા હંથ્ંને ધેંઈ નંખ્યેં. મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં મંરે લીધે સમંરે....
‘નં...નં... એમાં શુા, મંનવી કંમમાં નહિ અંવે સેં પછી
બીજુ કેંણ અંવશે ?’
‘વંસ સેં દંચી છે પણ હવે કયાં મંનવી મંનવી રહ્ય્ંેં છે ?
ટંઈમ ક્યાં છે ? મયુરે હદસાં - હદસં કહ્ય્ુંા. મયુરે સ્કુટર સ્ટંર્ટ કર્યું.
લંરીવંળંએ પેંસંનેં હંથ્ં ઉંચેં કયર્ેં. દેંડીયમ લંઈટથ્ીં શેંભસેં
પંલડી વિસ્સંર રળીયંમણેં લંગસેં હસેં. મહેસં રેસ્ટેંરન્ટ પંદે કેટલીક રીક્ષ્ંંઅેં પડી હસી. લંલ તરવંજા કરસં અહિ થ્ેંડેં ટ્રંફીક વધંરે હસેં કંરણકે વી.એદ. માં તર્ ીઅેંની મુલંકંસે અંવસં સ્નેહી-
દાબાધીઅેંની અવર જવર રહેસી હેંય છે. મયુર જ્યંરે વી.એદ. માં
પ્રવેશ્યેં ત્યંરે નર્દિદ અને ડેંક્ટરની અવર જવર વધુ હસી. મયુર દીધેં જ લીફટ મંરફસે ૪થ્ંં ફલેંર પર અંવી પહેંંચ્યેં. ઈમરજન્દી વેંર્ડમાં કેંઈ ખંદ મુલંકંસીઅેંને જ એન્ટ્રી અંપવંમાં અંવે છે. વેંર્ડપંદે
જ ઉભં રહેલં વેંર્ડ બેંય સેને રેંક્યેં. જ્યંરે સેણે વંસ કરી ત્યાં જ વેંર્ડ બેંય બેંલી ઉઠ્યેં, અેંહ ! મંધવીબેન ? દીધં જ જસં રહેં સ્પેશ્યલ રૂમ ના. ર માં છે.
મયુરે રૂમ ના. ર નેં કેંલબેલ વગંડ્યેં. અવંજ અંવ્યેં, ખૂલ્લુ જ છે.
જેવેં મયુરે રૂમમાં પ્રવેશ કયર્ેં સેં મયુરને મંધવીની એક ક્ષ્ંણ
મંટે નજર એક થ્ંઈ. મંધવીની નજર વિરંનં અનુભવી ઢળી પડી.
મયુરની ઉત્કટ પ્યંદી નજર વિશ્વંદનં તમ દંથ્ેં હસંશ બની ગઈ.
૧૬
“મંધવી...!” ખૂબ ધીમં છસાં હૃતયની વેતનં હૃતયની સડપનેં ઠંલવસં તલીસ અવંજે કહ્ય્ુંા. ધેંમ ધખસં સંપમાં સપસાં નતીનં કીનંરંનં પથ્થ્ંર ઉપર જેમ નતી અેંળાગીને અંવસં ભીનં પગવંળં
મુદંફરનં પગની હંલસ થ્ં ય સેવી જ હંલસ મયુરનં હૃતયની થ્ંઈ.
મંત્ર્ં સ્પર્શથ્ીં દાવેતનંની એક લકીર ખેંચંઈ ગઈ મયુરનં ચહેરં ઉપર.
ગળંમાં દેંદ પડ્યેં, હેંઠ દુકંઈ ગયં. સળંવની દૂકી નતીનં
સરડંયેલં ચેંદલં જેમ. અને સેની અાંખેંની ભીનંદ છલકંઈ ઉઠી.
મયુર ખૂબ હળવે હળવે મંધવી પંદે ગયેં. થ્ંેંડી મિનિટ બદ ઉભેં જ રહ્ય્ં ે. એક રેંમાંચીસ ઝણઝણંટી સેનં તેહને કાપંવી ગઈ. પડછાત તેહ, પેંસંનં હંથ્ેં થ્ંયેલં સેનં અનિવંર્ય દાજોગેંમાં પ્રિય પંત્ર્ં પરનં
પ્રહંરને અનુભવસેં હેંય સેમ એક ક્ષ્ંણ મંટે પ્રત્યંઘંસને અનુભવી રહ્ય્ં ે સેને લંગ્યુા કે હમણાં સે જમીન ઉપર ફદડંઈ પડશે. બંજુની તિવંલનેં ટેકેં સેણે લીધેં.
મંનવી જ્યંરે હસંશ થ્ં ય છે, પ્રત્યંઘંસને અનુભવે છે ત્યંરે
સેને કેંઈને કેંઈ દહંરંની જરૂર પડે છે. હૃતય ભવ્ય પશ્ચંસંપની અંગમાં દળગસુા હેંય છે. સેની અાંખમાંથ્ીં નીકળસં પ્રેમ અને અશ્રુ
ખંરં નહીં પણ મીઠં હેંય છે. સેનં આગમાં પ્રેમજવર પ્રદરસેં હેંય
છે. મયુર પ્રેમજવરમાં સડપસેં હસેં. અંજ સેન એક ક્ષ્ંણ મંટે પણ
દહંરંની જરૂર હસી.
સ્પેશ્યલ રૂમની અંર.દી.દી. ની તિવંલેં સેન અંપી શકવંની હસી ? નં, રૂમમાં મંત્ર્ં મંધવી હસી.... પ્રતિપ્ત અાંધી ભયર્ં અસિસનં અરણ્યમાં અટવંયેલ મુદંફર જેવી સેન નયન પર ઢળેલાં પેંપચાં ફરી
ક્યંરે ઉંચકંશે કેંણ જાણે ? મંધવીએ પેંસંનેં હંથ્ં પલાગમાં
મૂક્યેં. અગમ્ય ગસીથ્ીં સે હંથ્ં પલાગ બહંર લટકી રહ્ય્ં ે. મયુર સે હંથ્ંને સ્પર્શવં ઈચ્છસેં નીચેં નમ્યેં. મયુરે પેંસંનેં હંથ્ં લાબંવ્યેં.
મયુરને હંથ્ં ધ્રુજારી અનુભવસેં હસેં.
મંધવીને એક હળવેં સ્પર્શ થ્ંયેં. પલાગમાંથ્ીં લટકસેં હંથ્ં
મંધવીએ પુનઃ પેંસંનં ઉપર જ મુકી તીધેં. મંધવી કેમ છે સને ? રૂમનં શાંસ વંસંવરણમાં એક પ્રશ્નંથ્ર્ં ફેલંઈ ગયેં. મંધવીનેં નીચેનેં હેંઠ ખેંચંયેં. પંછેં સે મજબૂસ્ રીસે બીડંઈ ગયેં. “મંધવી ! એ દમય એવેં જ હસેં. હુા અને સુા બન્ન્ેં ગેંળીઅેંથ્ીં વિાધંઈ ગયં હેંસ.”
મયુરે વંસનં સા ુને અંગળ વધંરસાં કહ્ય્ુંા. મંધવીએ પડખુ બતલ્યુા. પેંસંનં હંથ્ંથ્ીં ચહેરેં છુપંવી લેસેં હેંય સેમ પેંસંનેં હંથ્ં
પેંસંનં ઉપર પ્રદંરવં લંગી. મયુર સરફ મંધવીની ખુલ્લી પીઠ,
સેનં અંકષ્ર્ંક વંળ અને અંવનંર દમય હસેં.
મયુર હજુ તિવંલનં દહંરે જ ઉભેં હસેં. સેણે બંજુનં ટેબલ ઉપર બેઠક લીધી. મયુરે પુનઃ મંધવીની પીઠ ઉપર પેંસંનં હંથ્ં
પદંયર્ેં. એક નિશ્વંદ વંસંવરણને પીઠ ઉપર ફરસં હંથ્ેં અનુભવ્યેં. છૂટસં બાધનેંની જેમ મંધવીનુા હૃતય ઠાડક અનુભવી રહ્ય્ુંા હસુા.
મંધવીએ અાંખેં ખેંલી દંમેનં ટેબલ ઉપરથ્ીં પ્યંલેં ઉઠંવ્યેં.
સેન ટેબલ ઉપર દીધેં મુક્યેં. મયુર ટેબલ ઉપરથ્ીં ઉભેં થ્ંયેં ને બેંલ્યેં. . પંણી અંપુા ? મયુરે વેંટરબેગનુા ઠાડુ પંણી પ્યંલંમાં કંઢ્યુા અને પ્યંલેં ભરીને મંધવીને અંપ્યેં. મંધવીએ થ્ં ેડીક ક્ષ્ંણેં પ્યંલંને
પકડી રંખ્યેં. સેણે ફર્શ ઉપર પંણી ઢેંળી તીધુા. મયુરનં ચેસનં સાત્ર્ં
ઉપર ઢેંળંસં પંણીની ભયંનક અદર થ્ંઈ, સે ચમકી ઉઠ્યેં.
સેનં તેહમાંથ્ીં એક કમકમંટી પ્રદરી ગઈ. મયુરથ્ીં બેંલંઈ
ગયુા. “અેંહ ! અં શુા કરે છે મંધવી ?” મયુરે બન્ન્ેં હંથ્ંથ્ીં પેંસંનુા
મંથ્ું પકડી લીધુા. મંધવીએ ઢેંળંઈ ગયેલં પ્યંલંને પુનઃ ટેબલ ઉપર ઉંધેં મુકી તીધેં.
મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં, “મંધવી ! મને દમજ, સુા જેમ મને બચંવવં તૂર ખદવં સૈયંર ન હસી સેમ હુા પણ સને ગુમંવીને એક ક્ષ્ંણ પણ જીવી શકવં શક્સિમંન નથ્ીં.
મંરે શુા ? મંરી ફરજ..... મંરેં પ્રેમ.... બન્ન્ેં દંચવવંનાં હસાં. મયુરે એકી શ્વંદે બેંલી ગયેં સેને હાંફ ચઢી ગયેં હસેં. મંધવીનેં એક પણ પ્રસિદંત દાંભળ્યેં નહીં.”
મંધવીને દહેજ ખુલ્લં હેંઠને પુનઃ ચગડીને બીડી તીધં નતી વહેણ બતલે છે સેમ મંધવીએ વહેણ બતલ્યુ હસુા. મંધવીનં મનમાં
મયુરનં અઘટીસ વર્સન પ્રત્યે રેંષ્ં હસેં. સે મનમાં અનુભવસી હસી કે
મયુર મંરંથ્ીં કાઈક છુપંવે છે. છળકપટથ્ીં મંરેં મંત્ર્ં મંરેં ઉપભેંગ
કરવં માંગે છે. મયુરનં વર્સનથ્ીં હસંશં અનુભવસી મંધવી હસંશંથ્ીં
ભાંગી પડી હસી. જગ્ગુ જ્યંરે મંધવીને લઈને ડંકેંર અંવ્યેં ત્યંરે
પ્રવેશસી ગંડીને ગંર્ડનમાંથ્ીં જોઈ રહેલં જનકરંય એક ક્ષ્ંણ સેં સેને જોઈને ખુશ થ્ંઈ ગયં. પણ જેવં જગ્ગુએ સેમની પંદે અંવીને કહ્ય્ુંા “કેમ છેં શેઠ ?”
“અેંહ ! જગ્ગુ અંવ અંવ ! ઘણં વષ્ર્ેં મંરૂ ઘર પંવન કર્યું ? કેટલી સંરી યંત અંવસી હસી.” ભંવવિભેંર જનકરંયને કાઈપણ કહેવંની હિંમસ જગ્ગુની નં ચંલી. સેમ છસાં જગ્ગુએ નસ
મસ્સક ચહેરેં ફેરવીને કહી નંખ્યુા, શેઠ મંધવીને થ્ેંડુા વંગ્યુા છે. સેન લઈને અંવ્યેં છુા.
જનકરંય બરંડી ઉઠ્યં.... હેં શુા વંગ્યુા મંરી મંધવીને ? સે
પડી ગઈ ? હુમલેં થ્ંયેં ?
હુા નં કહેસેં હસેં.... પત્ર્ંકંરત્વમાં નં પડ.... અંપણે શી કમી છે. ભગવંને ઘણુા અંપ્યુા છે. જનકરંય લંકડીને ટેકે તેંડવંની કેંશિશ કરસાં અંગળ વધ્યં. ગંર્ડનની લેંનમાં જ સેઅેં પડી ગયં.
જગ્ગુએ સેમને બેઠં કયર્ં. સેણે પંછં ઉભં કરીને લંકડી અંપી.
૧૭
જનકરંયનેં હંથ્ં પકડી જગ્ગુ મંરૂસિ પંદે તેંરી લંવ્યેં. બેહેંશ
મંધવીને જોઈને છુટ્ટી પેંક રડી ઊઠસાં જનકરંય કહી રહ્ય્ં , હે બેટં !
મંધવી.... સને શુા થ્ંયુા છે ? હુા નં જ કહેસેં હસેં કે સુા એ લેંફર દંથ્ેં
નં જા. કેંણ જાણે કેવેં છે સે ? શુા ધા ેં કરે છે ? ખબર જ નથ્ીં પડસી. જનકરંયને શાંત્વન અંપસાં જગ્ગુ બેંલી રહ્ય્ંેં, શેઠજી ! એ
સેં ઠીક છે કે મયુરભંઈ હસં. જો સે નં હેંસ સેં મંધવી બચી ન શકી
હેંસ. પૂરી હવેલી ગેસ્ટ હંઉદ બેંમ્બ વિસ્ફેંટથ્ીં ધણધણી ઉઠ્યુા હસુા. ચેંમેર મંત્ર્ં બેંમ્બ વિસ્ફેંટનં અવંજ મંત્ર્ંથ્ીં મકંનેં ધ્રુજી ઉઠ્યાં. કેટલાંય મકંનેંમાં સીરંડ પડી ગઈ છે. કેંને ખબર શુા થ્ંયુા છે એ
લેંકેંને ? મંણદ ખંઉ રંક્ષ્ંદની જેમ હત્યંઅેં પંછળ જ સૂટી પડ્યં
છે.
નં... નં... જગ્ગુા સુા નથ્ીં જાણસેં. એ જયાં જાય છે ત્યાં અંવુા જ બને છે. સે જ અંવુા કરંવસેં લંગે છે. ગયં અઠવંડિયે તિલ્હીની ચાંતની ચેંક જેવં વિસ્સંરમાં ખુલ્લેઅંમ ગેંળીઅેંની રમઝટ થ્ંઈ
ગઈ. પંછેં બચી પણ જાય છે. દરકંર પણ એની પંછળ ગાંડી થ્ંઈ છે, સેનુા કહ્ય્ુંા જ કરે છે. જનકરંય જગ્ગુને જુની યંત અંપસાં કહી રહ્ય્ંં હસં.
ત્યાં જગ્ગુ જનકરંયને અંશ્વંદન અંપસેં હસેં. એ દમયે તુશ્યાસની કંર રેંડ પરથ્ીં ટર્ન લઈને બાગલંનં ગેઈટમાં પ્રવેશી ચૂકી હસી. હેડ લંઈટમાં જ જનકરંયને અાંખેં લૂછસાં જોઈને તુશ્યાસે કંરને બાધ કરી. સે
દફંળેં કંરમાંથ્ીં હાંફળેં બહંર અંવ્યેં. તુશ્યાસ બેંલી ઉઠ્યેં, શુા થ્ંયુા ? કેમ બધં અંમ... ? જગ્ગુને સત્કંળ ન અેંળખી શકવંથ્ીં સે બંરીકંઈથ્ીં અવલેંકન કરસાં અેંળખંણ પડસાં જ સે કહી રહ્ય્ં ે
હસેં.
“અેંહ ! જગ્ગુ કંકં સમને શુા થ્ંયુા ? અંમ કેમ વચ્ચેંવચ્ચ ઉભં છેં ?”
કાઈ નહીં.... મંધવીને વંગ્યુા છે. જગ્ગુએ નિશ્વંદ નંખસાં કહ્ય્ુંા, ત્યાંજ તુશ્યાસનેં બંહુ પકડી હચમચંવી મુકસાં જનકરંય બરંડસં હેંય સેમ કહી રહ્ય્ં ા. અરે ! તુશ્યાસ જો ! જો ! મંરી મંધવીને કેટલુા બધુા વંગ્યુા છે...
હુા નં કહુા છુા સેંય સે મયુરીયં દંથ્ેં ગઈ અને અંવુા બન્યુા.
તુશ્યાસની ભ્રમર ખેંચંઈ. સેનં મનમાં અસિસનં બનંવેંનેં
પડતેં ખદવં લંગ્યેં. અનેક દૃશ્યેં મંધવી-મયુર અને પેંસંનાં તેખંવં
લંગ્યાં. મયુર મંધવી કેંલેજ કંળમાં દંથ્ેં રહેસાં. દરદ બેલડી નેમ હદસાં, નંચસાં, તેંડસાં, કેંલેજ દંથ્ેં અંવે દંથ્ેં જાય. યૈંવનનં ઉન્મંતમાં કીલ્લેંલ કરસં બાને એક બીજાનં હંથ્ંમાં હંથ્ં પકડી કેંલેજ
ગંર્ડનમાં ફરસં હેંય.
સેં વળી ક્યંરેક ઉંચં તેવતંરનાં વૃક્ષ્ં નીચે સેં વળી ક્યંરેક
દુાતર અંદેંપંલવનાં વૃક્ષ્ં નીચે બાને હેંય. મુક્સ મને મંધવી મયુરનં
ખેંળંમાં મંથ્ું ઢંળી તેસી હેંય, મયુર મંધવીનં વંળને દજાવસેં
હેંય સેં ક્યંરેક મયુર મંધવીનં હદસં ગુલંબી ચહેરં ઉપર હંથ્ં
પ્રદંરસેં કહેસેં હેંય - અેંહ ! મંધવી સુા કેટલી દુાતર છે.... તૂર તૂર ચેંરી છૂપીથ્ીં તુશ્યાસ મંધવીને સંકી સંકીને જોયં કરસેં અને ઊાડં નિશ્વંદ નંખસેં મંધવીની યંતમાં ખેંવંઈ જસેં.
તુશ્યાસનં મન ઉપર અચંનક એક દ્રશ્ય કાડરંઈ ગયુા. નંસંલનં તિવદેં હસં. મયુર મંધવી અને કેંલેજ મિત્ર્ં ે દંથ્ેં તુશ્યાસ પણ તમણ
ગયેં હસેં. નંની તમણથ્ીં મેંટી તમણમાં હેંળી મંરફસે જસાં તરીયંનાં ઉછળસાં મેંજાા વચ્ચે મેંજાાની મતહેંશસં તુશ્યાસને સ્પર્શી ગઈ. તૂર ઉભેલી મંધવીની દંમે ટગર ટગર જોઈ જ રહ્ય્ં ે. મંધવી બિન્તંદ બનીને ઊછળસં
ફેણીલ મેંજાાને જોસી ઊભી હસી. દંથ્ંમં મયુર ઊભેં હસેં. મંધવી અચંનક બેંલી ઊઠી, “મયુર ! મંને કે હેંળી ઊાધી વળે સેં સુા શુા કરે ?”
મયુર બેંલી ઉઠ્યેં, સેમાં શુા, હુા સને લઈને સરસેં સરસેં નીકળી જાઉં.
મંધવી ખળખળંટ હદી પડી. મયુરે પુનઃ મંધવીને કહી નંખ્યુા,
મંધવી ! હેંળી ડૂબે સેં સુા શુા કરે ?
મંધવી એક ક્ષ્ંણ મયુરને હદસી હદસી કહી રહી હુા !.... હુા !
મંધવી તૂર ઝાખવંણં ઊભં રહેલં તુશ્યાસને જોઈને મજાકમાં કહી રહી, હુા સેં તુશ્યાસને લઈને સરસી સરસી નિકળી જાઉં.
તુશ્યાસની ભ્રમર ખેંચંઈ ગઈ, સેનં હેંઠ કચડંઈ ગયં. સે હંથ્ં
મદળસેં કહી રહ્ય્ં ે, જા ! મંધવી અંમ શુા મઝંક કરે છે. મંધવીએ અાંખ મીચકંરસાં મયુર દંમે જોઈને કહી નંખ્યુા. . દંચુા કહુા તુશ્યાસ,
જેટલેં મયુર મને ગમે છે સેટલેં સુા પણ મને ગમે છે.
અેંહ ! મંધવી સેં અં શુા માંડ્યુા છે. મયુર મંધવીનેં હંથ્ં પકડી
સેન લગભગ ખેંચસેં હેંય સેમ કહી રહ્ય્ં ે - “ચંલ અંપણે હલેદાં
મંરીએ” મંધવીને લગભગ ખેંચી જસાં મયુરને જોઈને તુશ્યાસની
ભ્રમરેં સાગ થ્ંઈ. સેની અાંખેંમાં ખુન્ન્ંદ છવંઈ ગયુા. થ્ંેંડી મિનિટેં સે
ક્રેંધથ્ીં ધ્રુજી ઉઠ્યેં.
પરાસુ મજબૂર હસેં. સે વિચંરી રહ્ય્ં ે હસેં. “કતંચ હુા કેંઈ
ખરંબ વર્સન કરુા ને મંધવીને નં ગમે સેં” સે દમદમીને મૂઢ જેમ ઉભેં રહ્ય્ં ે. હલેંદાં મંરસાં મંધવી અને મયુર તુશ્યાસ દંમુ જોઈને
ખડખડંટ હદી રહ્ય્ં ા હસાં. તૂર ઊભેં ઊભેં તુશ્યાસ ક્રેંધની અંગમાં
દળગી રહ્ય્ંેં હસેં. સેન થ્ંયુા કે મંધવી સેની ક્રુર મશ્કરી કરી ગઈ. સે
મનેંમન બબડી ઉઠ્યેં.
“મંધવી બતલંની અંગ સંરં તેહથ્ીં નં બુઝંવુા સેં મંરુા નંમ તુશ્યાસ નહિ”.... સે રંત્ર્િંએ હુાફંળી ઠાડીમાં મેંટી તમણની હેંટલ
લેક પેલેદમાં તુશ્યાસ અગંદીમાં જાગસેં જ રહ્ય્ં ે. બંજુની રૂમમાંથ્ીં
મંધવી-મયુરની મઝંની વંસેં - હદવંનેં અવંજ સેનં કંનેં ઉપર અથ્ંડંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
સે રંત્ર્િંએ જાગસં તુશ્યાસે અગંદીમાં ચક્કર મંરસાં દંસ રમની બંટલેંઅેં ખંલી કરી નંખી નશંમાં ચકચુર સે દીગંરેટનં તમ ખેંચી રહ્ય્ં ે હસેં.
૧૮
બીજા તિવદે મંધવી અને મયુર જાગ્યાં ત્યંરે દવંર ખુશનુમં હસુા. પૂર્વનં અંકંશમાં ઊગસં દૂરજની લંલીમં છવંઈ ગઈ હસી. રૂમની ખુલ્લી બંરીમાંથ્ીં શીસલ પવનની લ્હેર અંવી રહી હસી.
ઊગસં દૂરજ સરફથ્ીં અંવી રહેલી પાખીડંની કસંર લેક પેલેદથ્ીં ઊાચં સંડવૃક્ષ્ં ે અને અંદેંપંલવનાં વૃક્ષ્ં ે ઉપર ગેંઠવંઈ રહી હસી.
લેક પેલેદનેં ગંર્ડન પક્ષ્ીંઅેંનં કલરવ ભયર્ેં બન્યેં હસેં. પવનની
ધીમે ધીમે વધસી ગસીથ્ીં વૃક્ષ્ં ેની ડંળીઅેં હીલ્લેંળં લઈ રહી હસી.
ઉન્મંતીસ મેંઝાં દંથ્ેં ગંજસં દંગરનં અવંજ ભેગેં કલરવ રમ્ય લંગસેં હસેં. પશ્ચિમ સરફથ્ીં બંરીમાંથ્ીં અફંટ જલધિમાં દૂર્યની
લંલીમં આકિસ થ્ંઈ ગઈ હસી. ફેણીલ મલઝાં ઉગસં દૂરજની
લંલીમંથ્ીં રાગંઈ ચૂક્યાં હસાં. પૂરૂ લંલ અંકંશ દંગરમાં જબેંળંઈ ચૂક્યુા હસુા. જાણે ૧૪-૧૫ વષ્ર્ંની મુગ્ધં મંથ્ં બેંળ નંહીને આગ નિરખસી શરમંઈ રહી હેંય અને શરમનં શેરડં ફૂટી નીકળે સેમ
ખુલ્લં અંદમંની અંકંશમાં પ્રદરસી લંલીમં શ્યંમલી યુવસિનં
પ્રદરસં યૈંવનને પ્રગટ કરસી દમાતરરૂપી દપનંમાં યૈંવન સિરછી
નજરે નિહંળી રહી હસી.
પૂર્વનુા રસુમડુા અંકંશ પશ્ચિમ તિશંમાં શરમંસી યૈંવન દમાતર
નંહી રૂપી દપનંમાં તેહ નિસરસી જબેંળંઈ રહી હસી. વચ્ચે હેંટલ
લેક પેલેશમાં કુતરસનં માત્ર્ં મુગ્ધ દૈંતર્યને નિરખસાં બે પંરેવાં મયુર
- મંધવી અનિમેષ્ં નયને અફંટ દૈંતર્યને નિહંળી રહ્ય્ંાં હસાં. કેટલીય મિનિટેં કયાં પદંર થ્ંઈ ગઈ. બાનેમાંથ્ીં કેંઈ જાણસુા
નથ્ીં. ત્યાં જ પશ્ચિમનં દંગરમાંથ્ીં તૂર તૂર તેખંસં બેટ સરફથ્ીં
સ્ટીમલેંંચ અંવી રહી હસી. મંધવીએ મૈંન સેંડસાં મયુર સરફ જોઈને
પૂછ્યુા, મયુર ઉંહ.... જોને.... શુા ?
હેંટલ તરિયં તીપ સરફથ્ીં સ્ટીમલેંંચ અંવે છે. હં.... કેટલી દરદ છે નહિં. દફેત પરી જેવી.
હં.... અષ્ંંઢી વંતળ છંયં અંકંશમાં ઊડસં હાદ જેવી. બીલકુલ સંરં જેવી ઊજળી... નમણી...
જા ને. . અંમ શુા ? મંધવીની હડપચી પકડીને અચંનક ચુાબન
કરસં મયુરનં હંથ્ંમાંથ્ીં છણકેં કરી છટકસાં મંધવીએ કહ્ય્ુંા.
મયુર અધીક વિવદ બનસાં બેંલી ઉઠ્યેં.
.... મંધવી.
મંધવી મંતક નયને મયુરને નિહંળી બેંલી.
અેંહ....
અંમ અંવ ને. . મયુર અાંખ મીચકંરસાં ઉન્મંત ભર્યું એજન
અંપ્યુા.
નં.... મરકંસં હેંઠથ્ીં હેંઠ ઉપર જીભ પ્રદંરસાં મંધવી કહી રહી.
ચેંર.... ઘરમાં સેં ઘેંડં હણહણી રહ્ય્ંં છે ને પંછી... . મયુર ત્વરીસ મંધવીને પકડવં ધસ્યેં.
મંધવી ખીલખીલંટ હદસી પશ્ચિમની બંરીએથ્ીં ધદી ગઈ
અગંદી સરફ.... મયુર મંધવીને પકડવં અગંદી સરફ તેંડી ગયેં...
મયુરનુા મુક્સ હંસ્ય રૂમમાં વેરંઈ ગયુ.
કેંઈ ઉપંય ન હસેં. મંધવી લજામણીની જેમ શરમંઈ ગઈ.
મંધવીનં હંથ્ંનેં સ્પર્શ થ્ંસાં સેનં ચહેરં પર શરમથ્ીં લેંહી ધદી અંવ્યુા. આગ આગ રેંમાંચથ્ીં પુલકિસ થ્ંઈ ઉઠ્યાં. મયુરે દીમેટંઈ
ગયેલી મંધવીને છંસી દરદી ચાંપી તીધી. અષ્ંંઢની હેલી વરદે સેમ
મયુર મંધવીનં આગે આગ પર ચુાબનેંનેં વરદંત વરદંવવં લંગ્યેં.
ઊગસં દૂરજની લંલીમં બાને ં તેહને ગુલંબથ્ીં વધંવી રહી હસી. પાખીડં ગીસેં ગંઈ રહ્ય્ં ા હસાં. સેં પશ્ચિમનેં દંગર ગર્જીને વધંવી રહ્ય્ંેં હસેં.
મયુરે મંધવીનેં કેંઈ નંજુક હંથ્ં હંથ્ંમાં લીધેં. મંધવીની જકી ગયેલી હડપચીને બીજા હંથ્ંથ્ીં સ્પર્શસાં એક હળવુા ચુાબન કર્યું.
સેની હડપચીને ઊાચી કરી.... મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી
અેંહ.... મયુર..... પ્લીઝ.... ચંલને
નં... મયુર... મંધવીની સ્નેહભીની અાંખેંમાંથ્ીં મયર્ંતંનં અાંદુ ટપકી રહ્ય્ં ા હસાં. સેં મયુરની વિહવળ અાંખેંમાંથ્ીં પ્રેમની ધંરં વરદી રહી હસી. સેનુા આગ આગ કાપી રહ્ય્ુંા હસુા. સેનં અવંજમાં કાપ હસેં. મયુર તેંતળં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી હુા સંરં વિનં નહિ જીવી શકુા.
મંધવીએ એક ક્ષ્ંણ મંટે મયુરની અાંખમાં અાંખ પરેંવી જીવનમાં પહેલીવંર અંજ કેંઈ દથ્ંવંરેં મળસેં હેંય સેમ કેટલંય તિવદેંની તબંયેલી વંસને ઉખેડસુા હેંય સેમ મંધવીની નજર નિહંળી રહી.
મયુરને સેનં કણર્ેં પર પ્રસિધ્વનિ દાભળંયેં.
પુનઃ મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી દૂરજ દંક્ષ્ીંએ હૃતયથ્ીં કહુા છુા હુા સંરં વિનં નહિ
જીવી શકુા.
મંધવીની વલવલસં હેંઠ ધ્રુજી રહ્ય્ં હસં. સેની અાંખેંમાં ઝળઝળીયાં હસાં. મયુર - મંધવીની વિવશ હંલસને જોઈને કહી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી મંરં કેટલંય તિવદેં સંરી યંતમાં ગયં છે જ્યંરે મેં
સને નથ્ીં જોઈ ત્યંરે મંરુા હૃતય સને જોવં વ્યંકુળ બને છે.
સંરી પંદે હેંઉં છુા ત્યંરે જીવનનેં અંનાત મંણુા. જીવન જીવવં જેવુા ઊમાગી રહે છે. કેંણ જાણે મને શુા થ્ંયુા છે. દાંજ પડે છે. સંરંથ્ીં છૂટેં પડુા છુા. . ચંસક પક્ષ્ીંની જેમ સંરં વિનં અંખી રંસ સડપુા છુા.
મંરંથ્ીં સંરેં વિરહ દહન નથ્ીં થ્ંસેં. મંરં રૂમમાં પ્રવેશસં હુા ભંગી
પડુા છુા. હૃતય બળવેં કરે છે... અને.... મન ભંરે બને છે. હૈયુા હિબકાં લે છે... તિવંલેંમાં મંથ્ુા ટેકવી ખૂબ ખૂબ રડી લઉં છુા. મને
નીાત પણ નથ્ીં અંવસી. એકલેં એકલેં રડસાં કહુા ઊઠુા. . મંધવી હુા
સંરં વિનં નહિ જીવી શકુા....
અં ઊેગસં દૂરજની દંક્ષ્ીંએ મંધવી... કહુા છુા. મંધવી
મંધવી. કેંઈ અસીસમાં ખેંવંઈ ગઈ હેંય સેમ મલકંસી ઊભી રહી.
સેની અાંખેંમાંથ્ીં અાંદુની ધંરં વહેસી હસી. હેંઠ પર હિબકાંનેં અવંજ હસેં. મયુર - મંધવીનેં બંહુ પકડી હચમચંવી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી છુટી પેંક રડી પડી. મયુર.... મંધવીને રડસી અટકંવવં વંરે વંરે વ્યથ્ર્ં અાંદુ લૂછસેં રહેં સેનં ચહેરંને પેંસંની છંસીમાં ઢળીને સેનં ગંલને પાપંળસેં હસેં. સેનં વંળને પેંસંનં હંથ્ંથ્ીં દજાવસેં હસેં.
મયુર સેની અાંખ પર ચુાબન કરસાં કહી રહ્ય્ંેં...મંધવી....
મંધવી... હવે રડવંથ્ીં રંત્ર્િં નથ્ીં જસી. અાંદુ દુકંઈ જાય કે ઊજાગરની અદર સ્વંસ્થ્ંય પર થ્ંંય છે. મંધવી પ્લીઝ.... મંધવી... હુા સંરં વિનં નહિ જીવી શકુા... મંધવી....
અને મયુર મંધવીને વળગીને અફંટ છુટ્ટી પેંક રડી ઊઠ્યેં.
૧૯
વહેલી દવંરે મયુર મંધવી નિત્યક્રમથ્ીં પરવંરી ગયાં. બંજુનં રૂમમાં દૂસેલં તુશ્યાસની રંહ જોસાં બેઠાં હસાં. છસં કેંઈ નં અંવ્યુા ત્યંરે મયુરની અંસુરસંનેં આસ અંવ્યેં ત્યંરે મંધવીને કહ્ય્ુંા પણ ખરૂા
- મંધવી - તુશ્યાસ હજુ કેમ તેખંયેં નહિ ?
કેંણ જાણે, ઊાધ્યં કરસેં હશે અઘેંરી જેમ, જા જોસેં ખરી કતંચ...
કતંચ શુા. .
સુ હેંડીમાં હલેશં મંરસી મઝંક કરસી બેંલી હસી સેં... “ખેંટુા લંગ્યુા હશે એમ ?”
“હં.... ડાખીલેં મંણદ છે.” “સેમાં મંરે શુા ?”
“કેમ મઝંક નં થ્ં ય ?” “હુા એમ નથ્ીં કહેસેં.”
“સેં શુા કહે છે ?” મંધવીએ ગુસ્દેં પ્રગટ કરસાં કહ્ય્ુંા. જા... જા... મેંડુા થ્ં ય છે. સને જવંમાં શુા વાંધેં છે ? “નં હુા નથ્ીં જવંની.” “જાય છે મંરેં ભૂસભંઈ.”
મંધવીએ ગુસ્દે થ્ંઈને કહ્ય્ુંા, મયુરે મંધવીને દમજાવસાં કહ્ય્ુંા, “મંધવી સુા દમજસી નથ્ીં, અંપણે એકલાં નથ્ીં.ટૂરમાં અંવ્યં છીએ, કેંઈજ જાણે સેં કેવુા લંગે ?”
મયુરે મંધવીને ખૂબ દમજાવી. મંધવી એકની - બે નં થ્ંઈ સે
નંજ થ્ંઈ.
મયુર છેવટે ઊભેં થ્ંસાં કહી રહ્ય્ંેં, “દંરૂા ભૈ દંબ, હુા જાઉં છુા બદ....”
“નં સંરે શુા કંમ જાવુ પડે....” “સંરી ખંસર....”
મયુરે વેધક અાંખથ્ીં મંધવી દંમે જોઈને કહ્ય્ુંા.
“મંરી ખંસર.... ? જો મયુર. . . તુશ્યાસને સુા ખેંટેં પાપંળે છે. હેં એક મ્યંન નથ્ીં કે સેમાં બે સલવંર રંખુા. . પુરુષ્ં જાસ દમજે છે શુા ? સ્ત્ર્ીં કાઈ રસ્સં પરનુા સંપણુા નથ્ીં કે ઈચ્છં થ્ં ય સેમ સંપીને ચંલી જાય...”
મયુરે ચરમ દીમંએ પહેંંચેલં મંધવીનં ગુસ્દંને શાંસ પંડસાં
દમજાવટથ્ીં કહ્ય્ુંા.
“મંધવી... અં તુનિયં એવી છે... પુરુષ્ં પ્રધંન, પુરુષ્ં સેં
સાંબંનં લેંટં જેવેં છે. ઉડક્યેં એટલે ઉજળેં ને ઉજળેં... તેંષ્ સેં
તુનિયં સ્ત્ર્ીંનેં જ જુએ છે. દીસં જેવાં દીસંને પણ રંમ અગ્ની પરીક્ષ્ં
પછી પણ એક સુચ્છ ધેંબીનં કહેવંથ્ીં દગભર્ં હેંવં છસાં કંઢી
મૂક્યાં... પેલી દ્રૈંપતીને ભર તરબંરમાં વસ્ત્ર્ં ે ખેંચસાં.... ખેંચસાં વસ્ત્ર્ં ે જોસાં કયાં કેંઈને ખચકંટ થ્ંયેં હસેં. કેંણ ઉભુા થ્ંઈન ચંલી
ગયુા. પુરુષ્ંને નગ્નંસં જોવંની ગમે છે. મેલં ધર્મ... દત્ભંવ... દજ્જનસંનાં અંચરણ પંછળ મંત્ર્ં ઢાકંયેલેં છે નગ્ન પુરુષ્ં.. . અંવનંર યુગ કે બતલંસેં જમંનેં પુરુષ્ંની ઈચ્છંને નહિ બતલી શકે... નહિ
બતલી શકે....”
મયુરે દંફ વંસ કરસાં કહ્ય્ુંા... “મંધવી દવંરે ધજાગરેં સંરેં બાધંશે... કે મંવધી મયુર જોડ દૂઈ ગઈ ને અંવુા બધુા થ્ંયુા...”
મંધવી દમદમી ઊઠી... સેમ છસાં સ્વંભીમંનમાં ઊાચે જોઈને કહી રહી...
“જેને જે કહેવુા હેંય સે કહે... હુા કાઈ એવી ડરપેંક અબળં
સ્ત્ર્ીં નથ્ીં કે પુરુષ્ં ેની કંમુક અાંખેંને દહન કયર્ં કરુા... તુશ્યાસ
પહેલેથ્ીં જ મને વંદનંનુા રમકડુા દમઝસેં હેંય સેમ કંમુક નજરેંથ્ીં ઈજ્જસ અંપ્યં કરે છે. જે કાઈ મેં કહ્ય્ુંા સે બરંબર કહ્ય્ુંા.. સેન એક જોરતંર લંફંની જરૂર હસી... સેમ મેં નથ્ીં કર્યું... સેમ છસં સંરે જવુા હેંય
સેં જા. જનંરને કેંણ રેંક છે...” મંધવી ક્રેંધથ્ીં ધૂાવંપૂાવં થ્ંસી ધ્રુજી રહી હસી.
મયુર.... મંધવીનં તેતિપ્યમંન ચાડી સ્વરૂપને જોઈ જ રહ્ય્ં ે. થ્ંેંડી મિનિટેં પછી જ્યંરે તુશ્યાસની રૂમ પંદે ગયેં સેં રૂમ ખુલ્લી હસી... સેણે બુમ મંરી.... તુશ્યાસ. . તુશ્યાસ. .
રૂમની બંરી ખુલ્લી હસી. તરિયં સરફની અગંદીમાં એક
ખુરશી પડેલી હસી. કેટલીક ખંલી એસ્કેંર્ટ રમની ત્ર્ંણ ઘેંડં તંરૂની બંટલીઅેં ખંલી પડી હસી. સેની ગાધ મંત્ર્ંની મયુર નંક તબંવસેં
ખુરશી પંદે અંવ્યેં. કેટલીય દીગંરનાં ઠુા ં અંદપંદ હેંલવંયેલાં
પડેલાં હસાં. સેનંથ્ીં તિવંલેં કંળી થ્ંઈ હસી. ગુસ્દંમાં હેંલવેલ
દીગંરનાં ઠુા ં કચડંઈ ગયેલાં હસાં. મયુરે તુશ્યાસને નં જોયેં પારસુ સે જે નિશંની છેંડી ગયેં હસેં. સેનં અણદંર મંત્ર્ંથ્ીં અનુમંન કરી ઊઠ્યેં કે સે કેટલેં ગુસ્દંમાં હશે. ઠેર ઠેર ગુસ્દંમાં ફેાકંયેલી બંટલેંઅેંનં બુલેટ કંચનાં ટૂકડં સેનુા દમથ્ર્ંન કરસં હસં. સેણે વિચંર્યું કે તુશ્યાસ ગુસ્દંમાં ધુાવાં પુાવાં થ્ંઈ કયાં ગયેં હશે... સે કેવુા વિચંરસેં હશે... મયુર શરંબની તુર્ગંધ નં દહન કરી શક્યેં. સે ત્વરિસ નંક તબંવસેં બહંર નીકળ્યેં. . સે બુમ મંરી ઉઠ્યેં...
“જો... જો... મંધવી હુા શુા કહેસેં હસેં ? સેમ જ થ્ંયુા ને...!” “શુા થ્ંયુા ?”
મંધવીએ ખૂબ ઠાડે કલેજે જવંબ અંપસાં અંયનંમાં ચહેરેં જોઈને વંળ પર કાંદકેં ફેરવસાં કહ્ય્ુંા.
“તુશ્યાસ નથ્ીં.. સેની રૂમમાં શરંબની ગાધ છે. સેનં ગુસ્દંનેં
ભેંગ બનેલી બેંટલ્દ ઠેર ઠેર વેર-વિખેર કંચનં ટૂકડંમાં રૂમમાં પડી છે. અદાખ્ય દીગંરેટનાં કચડંયેલાં ઠુા ાં અગંદીમં ગેંટવેલ ખુરશીની ચંરે બંજુ પડેલાં છે... જો... જો... સુા જો....” મયુરે મંધવીનેં હંથ્ં પકડ્યેં સેને
લગભગ ખેંચી ચંલ્યેં...
મંધવીએ મયુરની દંમુા વેધક નજરે જોઈને કડક શબ્તેંમાં કહ્ય્ુંા.... “મયરુ.... સુા અંવેં કંયર કયાંથ્ીં. મંરેં મંણીગંર કંયર
નં હેંય... સે ગુસ્દે છે. . હજી સેન જરૂર પતંથ્ર્ંપંઠ નથ્ીં મળ્યેં.”
મંધવીનં અડગ શબ્તેંથ્ીં મયુર દડક થ્ંઈ ગયેં. સેણે મંધવીનેં હંથ્ં છેંડી તીધેં. . મંધવી કહી રહી હીસ....
“મયુર મેં જે કાઈ કર્યું છે સેનુા પરીણંમ પણ મને ખબર
છે... અંવનંર દાજોગેંનેં ખ્યંલ રંખીને મેા કર્યું છે સુા સેન પહેંંચી વળીશ ?.”
મંધવીની અત્ભુસ જીગરથ્ીં મયુર થ્ંેંડી મિનિટ સેં અવંક જ બની ગયેં પરાસુ સે સ્વસ્થ્ં થ્ંસાં કહી રહ્ય્ં ે... અંપણે સેન શેંધવં
પડશે... ને.....
નં સેની મેળે સે અંવશે... કયાં જશે ચંલ અંપણે સ્ટીમલેંંચમાં બેદી હેંટલ તરિયંતીપ જઈએ...”
મયુરે કાઈ કહ્ય્ુંા નહિ. સે મૂક દામસ થ્ંયેં.
૨૦
દવંરનેં દેંનેરી સડકેં તમણનં તરીયંઈ મેંજાઅેંને રમંડી રહ્ય્ં ે હસેં. પૂર્વનં અંકંશમાંથ્ીં અંવી રહેલી પાખીઅેંની કસંરી ઊાચં ઊાચં નંળિયેરી અને સંડનં વૃક્ષ્ં ેની ઉપર ગેંઠવંઈ રહી હસી. હેંટલ
લેક પેલેશથ્ીં તૂર તૂર તેખંસુા નંનકડુા દેંહમંણુા નગર નયનરમ્ય ભંષ્ંસુા હસુા. સેમાં ચેંખૂણે ગેંઠવંયેલી સ્વચ્છ ખૂલી ગયેલી તુકંનેં અત્યાસ રમ્ય લંગસી હસી. દુાતર લંગસુા કંચનુા માતિર વધુ અંકષ્ર્ંણને અેંપ અંપસુા હસુા. તરિયંની ખંડી સરફસેં એક સરફી બાગલેં સેં દૈંથ્ીં
નીરંળેં લંગસેં હસેં. જર્જરીસ કાંગરંઅેં દંથ્ેં અડીખમ ઉભેલ કિલ્લંની લંલ કંળી તિવંલેં ભૂસકંળની ભવ્યસંની યંત અંપસી હજુ ઉભી હસી. સેં વળી કિલ્લંની બહંર અબુબર્કની ભવ્ય પ્રસિમં
શંદનનં પ્રસીકંર દમી યંત તેસી હસી કે શંદકે કેવં બનવુા જોઈએ. કિલ્લંની ફરસે ખેંતંયેલી ખંઈઅેં તુશ્મનેંની દંમે રક્ષ્ંણની યંત અંપસી હસી. કેટકેટલી જગ્યંએ હજુ ઉભેલી જુની ફીરાગીઅેંની ઈમંરસેં ભૂસકંળની
યંત અંપસી હસી.
હેંટલ લેક પેલેશથ્ીં તૂર તૂર તેખંસી હેંટલ તરિયં તીપની ભવ્ય અંલિશંન ધવલ ઈમંરસ તમણની ભવ્યસંમાં શેંભં અંપસી હસી. તૂર તૂર ટેકરીઅેં સરફ તરિયંમાં તેંડી રહેલી સ્ટીમલેંંચ તરિયં તીપ
સરફ અંગળ વધી રહી હસી. ઊાચી ટેકરી પર વૃક્ષ્ં ેની વનરંજીમાં
ગેંઠવંયેલી ઈમંરસ હરીયંળાં લીલંછમ ઊાચં ઊાચં નંળીયેરી,
સંડનાં વૃક્ષ્ેં વચ્ચે ખૂબ્ શેંભસી હસી. ઠેર ઠેર વૃક્ષ્ેં પરથ્ીં ઊડી રહેલાં
પક્ષ્ીંઅેંનેં કલરવ દાભળંઈ રહ્ય્ં ે હસેં. અંકંશ તૂર તૂર ક્ષ્ીંસીજ દુધી
ફેલંયેલ ઘુઘવસં તરિયંનં પંણી સેનાં ઉછળસાં શાંસ ઉંચં તરિયંઈ
મેંજાા જીવનનેં અંનાત પ્રગટ કરસાં હસાં. તરિયં પરથ્ીં પ્રદરી રહેલેં દુદવંટં ભયર્ેં પવન મયુર અને મંધવીને અંછેં કાપ અંપી રહ્ય્ં ે હસેં. મંધવીએ લંલ સ્વેટરમાં શીકેંડસાં પેંસંનં બન્ન્ેં ગંલ ગરમ દફેત હંથ્ં મેંઝંમાં છુપંયેલં હંથ્ંથ્ીં ઘદસાં કહ્ય્ુંા મયુર... ખૂબ સેજ
પવન...
હં.... તુશ્યાસ જેવેં
જાને દવંરનં પહેંરમાં કયાં નફફટનુા નંમ તે છે.
કેમ નહિ સુા સેં કહેસી હસી કે હુા અને તુશ્યાસ સંરે મન દરખં
છે.
એ સેં મજાકમાં
હેંય મંધવી.... કયાંક સેં ઊાડે ઊાડે લેંલુપસં હશે સંરંમાં....
મયુરે ટીખળસાં કરસાં કહ્ય્ુંા.
મયુર.... મંધવી છાછેડંઈ ઉઠી. જોે તુશ્યાસ સેં મંત્ર્ં સને
મેળવવંનુા મંધ્યમ હસુા. હુા સેં સને ચંહુા પેલં ઉગસં દૂરજની જેમ...
મંધવી વેધક નજરથ્ીં દૂરજની દંમે અાંગળી ચીંધસં કહી રહી....
મયુરનં હેંઠ પર હંસ્ય પ્રદરી ઉઠ્યુા. સે બેંલી ઉઠ્યેં મંધવી હુા કાઈ દૂરજ જેવેં નથ્ીં. પણ હુા સેં ચંહુા છુા... અં તૂર તૂરથ્ીં ઉછળી
અંવસાં ફેણીલ ધવ ઉન્મંત ભયર્ં દંગરનં ઊાચં ઊાચં ગગને અાંબવં
મથ્ંસાં મેંઝંની જેમ દસસ.... મયુર કાઈ ગાભીર બન્યેં. મયુરે
મંધવીની વધુ નીકટ અંવસાં મંધવીનં બાને હંથ્ંને પકડીને ખેંચી
લીધી જાણે કિનંરંની મયર્ંતં અેંળાગીને તુર તુર જવં મંગસં મેંઝાંની જેમ મંધવી છૂપંઈ ગઈ મયુરનં બંહુપંદમાં. મંધવીની નજર દૂકંન
પર બેઠલં ખલંદી પર પડી. સે મરક મરક હદી રહ્ય્ં ેહસેં. મંધવી
મયુરને તુર હડદેલી કહી રહી હસી... જાવને અંમ શુા કરેં છેં...
સેનેં ચહેરેં લજ્જાથ્ીં લંલચેંળ બની ગયેં હસેં.
સ્ટીમલેંંચ સૂસક પર અંવીને ઊભી રહી ખલંદીએ એન્જીન
સેં ક્યંરનુાય બાધ કરી તીધુા હસુા. સૂકની દીમેન્ટમાં ચણેલી પથ્થ્ંરેંનં કિનંરં પર પંટિયુા ગેંઠવી તીધુા. બન્ન્ેં એકબીજાનેં હંથ્ં પકડી ઊસરી રહ્ય્ં ા..... મંધવીએ ખલંદીને કહ્ય્ુંા કંકં સમે થ્ં ેભજો અમે ૩
મીનીટમાં અંવીએ છીએ... મયુરે પેંસંની બ્લયુ જેકેટમાંથ્ીં ખિસ્દંમાં હંથ્ં નંખી તશની નેંટ ખલંદીને અંપી તીધી.. ખલંદી અૈંર ખૂશ થ્ંસેં ઉત્દંહમાં કહી રહ્ય્ંેં... જય રંમજી કી.... હુા સેં અહીં જ છુા. .
સમંરે જ્યંરે અંવવુા હેંય ત્યંરે અંવજો.... થ્ંેંડી રંહ જોશેં ત્યાં દુધીમાં સેં દંમં કિનંરંથ્ીં બીજી ખેપ કરીને અંવી પહેંંચીશ... હેંડીને તુર શુા ? નજીક શુા ?
તુર તુર તરીયંઈ રેસીમાંથ્ીં ઊાચે બેટ સરફ જસેં રસ્સેં દૂરજનં
પ્રકંશમાં રેસકણેંથ્ીં ચમકી રહ્ય્ંેં હસેં. ઠેર ઠેર નંનાં-નંનાં છીપલાં અને અદાખ્ય શાખલં વેરંઈ રહ્ય્ંાં હસાં. મંધવીએ તરિયંની રેસીમાંથ્ીં થ્ંેંડં ઘણાં શાખલં છીપલાં વીણવં માંડ્યં..... મયુરને પણ શાખલં
- છીપલં વિણવંમાં રદ પડ્યેં. . ઘણેં દમય પદંર થ્ંયેં સેને
ખ્યંલ પણ નં રહ્ય્ં ે. મંધવી ખડખડંટ હદસાં કહી રહી... મયુર, કેટલાં મેંહક છે છીપલં ને શાખલં, નહિ ! એક લઈને બીજી છીપ
લેવંનુા મન થ્ં ય....
હં.... છીપ ખંલી હેંય સેં પણ સે છીપ છે ને... સેણે બીજી છીપ હંથ્ંમાં લેસાં કહ્ય્ુંા. મયુરનુા જેકટનુા ખીસ્દુ ખંશાં છીપ અને શાખથ્ીં ભરંઈ ગયુા હસુા. મંધવી છીપ વિણી વિણીને મયુરને અંપસી અને મયુર સે છીપેં-
શાખલં ખીસ્દંમાં મૂકયં જ કરસેં. મંધવી હજુ છીપ વિણ્યં જ કરસી હસી. સેણે છીપ વિણસાં વિણસાં કહ્ય્ુંા... હં
મયુર કેંઈ સેં છીપમાં મેંસી પંક્યુા હશે ને. .
સેણે એક છીપ પેંસંનં હંથ્ંમાં લઈ મયુર સરફ જોયુા મયુર હેંઠ કચડસં કંમુક નજરથ્ીં મંધવીને ઈશંરેં કરસેં કહી રહ્ય્ં ે હસેં હં વરદંત સ્વંસિ નક્ષ્ંત્ર્ંનેં હેંય સેં જરૂર હેંઈ સંરં જેવી છીપમાં
મેંસી પંકે.....મંધવી તેંડસી મયુર સરફ અંવી બન્ન્ેં ઉન્મંતમાં એવાં
ભેટી પડ્યાં કે બન્ન્ેં તરિયંની રેસમાં પડી ગયાં કયાંય દુધી સેઅેં રમસાં અંળેંટસાં રહ્ય્ં ા અન્યેંન્યનં હેંસ્ટ એક-બીજાનં ચહેરં પર વરદી રહ્ય્ં ા.
૨૧
દૂરજનાં કેંમળ કિરણેં તરિયંનં પંણીમાં ફેણીલ મેંઝાંની દંથ્ેં
ઘેલ કરી રહ્ય્ં ા હસાં. પીળંચટ અંકંશમાં પદંર થ્ંસાં અનેક પક્ષ્ીંઅેંની કસંરેં મેંટી તમણ સરફનાં વિરંટ સેંસિંગ વૃક્ષ્ં ે સરફ અંગળ વધી રહી હસી. તૂર તૂરનં બેટ ઉપરથ્ીં છવંયેલી ઝડીઅેંને વૃક્ષ્ેં પક્ષ્ીંઅેંનં કલરવથ્ીં ગુાજી
ઊઠ્યાં હસાં.
મયુર અને મંધવી પ્રેમપંશમાંથ્ીં હેંંશમાં અંવ્યાં ત્યંરે ઘણેં દમય વહી ચૂકયેં હસેં. મયુરે મંધવીને સ્નેહ ચૂાબન હેંષ્ટ પર તેસાં કહ્ય્ુંા.
મંધવી....
ઉંહ.... મંધવીની મતહેંશસં એટલી ઉત્કટ હસી કે સેની અાંખેં
પર ઢળેસાં પેંપચાંની લંલંશથ્ીં દૂરજ ઝાંખપ અનેભવસેં હસેં. સેણે બાધ અાંખેંએ મયુરને ઊાહકંરમાં પ્રસિઉત્ત્ંર વંળ્યેં.
મયુરે મંધવીની પવનમાં ઊડસી લટેંને કપંળમાંથ્ીં દજાવસાં કહ્ય્ુંા.. મંધવી... જઈશુા.... મંધવી પ્રેમદંગરમાં સરબેંળ બનસાં
કહી રહી હસી... ઊાહુ... નં નથ્ીં જવુા. . પછી ક્યંરેય નહિ અવંય.... મયુરે સેનંથ્ીં છુટં પડસાં કહ્ય્ુંા.
પ્લીઝ વન મીનીટ. મંધવીએ દફંળાં બેઠં થ્ંસાં કહ્ય્ુંા ને એક
પ્રબળ અંવેગમાં કંમંસુર બનીને મયુરને બંહુપંશમાં જકડી લીધેં.
સે મયુર પર ખુબ ઉન્મંતિસ બનીને વરદી પડી. અષ્ંંઢની હેલી જેમ મૂશળધંર ચુાબનનેં વરદંત મયુર પર વરદી રહ્ય્ં ે... બેફંમ વહેસી નતી જેમ બની ઊઠી. નતીનેં પ્રવંહ સેજ હેંય છે ને ત્યંરે સે કિનંરંઅેંને
ઉભરંવીને ગાંડીસૂર વહેસી જાય છે. સે ક્યંરે વહેણ બતલે સે નક્કી હેંસુા નથ્ીં. મંધવી બેફંમ નતી જેમ કંમંસુર બનીને
સેની બંહુમાં મયુરનં ચહેરંને ચુાબનેંનં વરદંતથ્ીં નવડંવી તીધેં હસેં.
મયુરે એક ક્ષ્ંણ મંટે મંધવીની બંહુપંશમાંથ્ીં છૂટવં કેંશિશ કરી પરાસુ પ્રેમપંશ કરસાં કંમપંદ વધુ પ્રબળ હેંય છે.
પ્રેમપંશમાંથ્ીં યુવંન કે યુવસી દમયનં બતલંસં પ્રવંહમાં અંવેગ મુક્સ બની શકે છે. જ્યંરે કંમપંશ વ્યક્સિને સબંહિ સરફ અંગળ વધંરે છે. મંધવી કંમંસુર બનીને મયુરને ખૂબ ભીંદમાં લઈ
રહી હસી. સેનં આગે આગમાં કંમ પ્રજવલીસ બની ચૂક્યેં હસેં. જેથ્ીં સેનં આગે આગમાં હલન ચલન શરૂ થ્ંઈ ચૂહ્ય્ુંા હસુા. સેની કમર
લચકંઈ રહી હસી. મંધવીની કંમવૃત્ત્િંરેસમાં મયુરે મંધવીને વિરંટ બંહુપંશમાં જકડી લીધી.... અનરંધંર વરદંતની જેમ અષ્ંંઢની
હેલી બનીને વરદી પડ્યેં મંધવી ઉપર. મંધવી લજામણીનં છેંડ જેમ શરમંઈ ઊઠી... વષ્ર્ેંથ્ીં જસન કરીને દંચવેલુ યૈંવન ઉછંળં
લેસુા હસુા. મયુરે મંધવી ઉપર ચુાબનેંની વષ્ર્ં કરી સેનં કરપલ્લવેં
મંધવીનં ચહેરં પરથ્ીં દરકસં ઉન્ન્ંસ સ્સનપ્રતેશ પર અંવી
પહેંંચ્યં..
મંધવી અનાસ અંવેગમાં એક દીસ્કંરેં બેંલંવી ઉઠી. . અફંટ
તરિયેં ઘુઘવી રહ્ય્ંેં હસેં.
ફેણીલી મેંઝાં ઊછળી રહ્ય્ં ા હસાં. તૂર તૂર તરિયંનાં ગાંડંસૂર
મેંઝંમાં ઊછળસી નંવ અંવી રહી હસી.
ઉપર અંકંશમાંથ્ીં ખૂબ નીચી પક્ષ્ીંઅેંની કસંરનં કલશેંરે
મંધવી અને મયુરને બંહૂપંશમાંથ્ીં મુકસ કયર્ં. લજામણીનં છેંડ જેમ કપડાં સ્વચ્છ કરસી મંધવી શરમંઈ રહી હસી. મયુર મરક મરક હદસાં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં, મંધવી... મયુર મંધવીની
નિકટ
પહેંંચી ગયેં. પુનઃ મંધવીને અચંનક બંહુપંશમાં જડકસાં કહી રહ્ય્ં ે,
મંધવી મંરે સેં સુા જ છીપ છેં ને. . સેણે મંધવીનં લંલ-ગુલંબી
ગંલ ઉપર એક હળવી ટપલી મંરી તીધી.
મંધવીએ મલકંસં મુખે મયુર દંમુ જોઈને કહ્ય્ુંા, સ્વંસિ જેમ
સમે વરદેં ને હુા છીપ કેમ ન હેંઉા.
મયુર મંરે સેં પંણીતંર મેંસી જોઈએ છે.
દમુદ્ર પરથ્ીં અંવસં પવનનં દૂદવંટં વધુ મંધવી અંગળ વધી રહ્ય્ંાં હસાં. લીલીછમ વનરંજીમાં ઊાચે શિખર જેવં ભંગ ઉપર તૂરથ્ીં તેખંસુા દફેત ગગનચૂાબી મકંન ખૂબ અંકષ્ર્ંક લંગસુા હસુા. દમગ્ર
દ્રશ્ય અંજ ખુલ્લં અંકંશમાં છવંયેલાં અંછેરી વંતળીઅેં વચ્ચે લીલાંછમ વૃક્ષ્ં ેની છટંઅેંમાં ખૂબ દુાતર લંગસુા હસુા.
મયુર અને મંધવી હેંટલ તરિયં દ્વિપનં પગથ્િંયાં ચઢી રહ્ય્ં ા હસાં. ત્યંરે ત્ર્ીંમાજીલ વંતી ભવ્ય ઈમંરસ વિવિધરાગી કંચથ્ીં દર્જાયેલી બંરીઅેં ઉપર પડસાં પ્રકંશથ્ીં ચળકી રહી હસી.
વિશંળ પ્રવેશ દ્વંર પૂરં કતનં કંચથ્ીં ખુલ્લૂ જળંયેલુા હસુા. દંમે તેખંસં કંઉન્ટર ઉપરથ્ીં તરવંજા ઉપર મેનેજર અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. એ પહેલં જ પગથ્િંયેથ્ીં શરૂ થ્ંયેલુા વિવિધ દાગીસ જેમ જેમ
પગથ્િંયાં ચઢસાં જવંસાં હસાં સેમ સેમ દૂરદાગમની મધુર રેલંવસુા
હસુા.
ચેંસરફ ખીલેલાં જયપુરી ગુલંબ, કેસકી અને રાગબેરાગી બેંલનવેલથ્ીં રમ્ય બની ઊઠ્યુા હસુા, સેં વળી પૂરી હેંટલની ચેંસરફ ઉછળસં અનેક રંઉન્ડ દર્કલનં ફુવંરં દૂર્ય પ્રકંશમાં અેંર અંકષ્ર્ંક
લંગસં હસં.
દાંજની રેંશનીથ્ીં સ્વંસ્થ્ય કેટલુા નયનરમ્ય લંગસુા હશે સે સેં કલ્પનં કરે જ ખ્યંલ અંવે.
પ્લીઝ વી વેંન્ટ ટુ દી હેંટલ તરિયં દ્વીપ.
અેં કે વેલકમ બેંથ્ં અેંફ યુ. મેનેજરે બાને ઉસ્મંભયર્ેં અંવકંર અંપસાં બાનેની દંથ્ેં ચંલવં માંડ્યુા.
મેનેજર મુક્સ હંસ્ય વેરસેં કહી રહ્ય્ં ે હસેં. અંપનુા શુભ નંમ?
મયુર.
વેરી ગુડ અને અંપનુા શુભ...
વચ્યે બેંલસાં મંધવી મુક્સ હંસ્ય વેરસી પેંયણી જેમ ખીલી
ઉઠસાં કહી રહી... મંધવી.
૨૨
ગ્રંઉન્ડ ફ્લેંરમાં વિવિધ ખાડ... ફેંરમ રૂમ, ઈન્ડેંર ગેઈમ રૂમ, સ્વીમીાગ રૂમ અને તરિયં સરફનેં સ્ટીમ લેંન્ચ સરફનેં ગેઈટ નિહંળીને મંધવી તિગ્મૂઢ બની ઊઠી. સેણે અંનાતમાં કહ્ય્ુંા. . અેંહ વેંટ અ
વાડર... ઈટ્દ અ ચેલેન્જ મેંર્ડન અંર્ટીટેકચર...
વંય નેંટ. . મેનેજરે મયુર દંમે જોસાં કહ્ય્ુંા, અમંરં તરેક રૂમમાં... અં બધી દગવડેં છે. વીડીઅેં ગેઈમ્દ... કેંમ્પ્યુટર. . ટી.વી, વી.દી.અંર અને સમંમ રૂમ એરકન્ડીશન છે. તરેક રૂમનુા
ફેમીલી અેંહ કલમ ખંદ ગેઈટ દ્વંરં સ્ટીમલેંન્ચ સરફ જઈ શકે છે. તરેક રૂમની ખંદ સ્ટીમલેંન્ચ અલગ છે.
અને બાને પંછળ ગેલેરીમાં તેંરી જસાં બીજા મંળેની નીચે સરફ તરિયંની રેસમાં પથ્ંરંયેલાં ઊાચં ઊાચં સંડ, નંળિયેરીનાં વૃક્ષ્ં ે ને જાગલ બસંવસાં કહ્ય્ુંા, અં અમંરૂા નજરંણુા છે. અહિં નિર્ભયરીસે મુક્સ વિહંર તરેક કપલ
કરી શકે છે. મયુર સરફ ઈશંરેં કરસાં શાંકેસીક
ભંષ્ંંમાં મેનેજરે કહ્ય્ુંા.
મયુરનં ચહેરં પર મુક્સ હંસ્ય પ્રદરી ઉઠ્યુા. . સેણે પણ
મેનેજરને મંર્મિક ભંષ્ંંમાં કહી નંખ્યુા... ડેંન્ટ વરી... વી. અંર.
ચેઈઝેડ અમંરે કેવી રીસે રહેવુા અમેંને ખબર છે.... થ્ેંન્કદ ફેંર....
ગંઈડ.... મરકસં હંસ્ય દંથ્ેં મયુર મંધવીનેં હંથ્ં તેંરી અંગળ
વધી રહ્ય્ં ે.
મેનજરે વધુ છંપ ઉપદંવવં મયુરને તુર ચંલી રહેલી સ્ટીમલેંંચને બસંવસાં કહ્ય્ુંા. જુઅેંને દંમે અંવે છે ને સે અમંરી ખંદ સ્ટીમલેંન્ચ છે. મયુરે ગળે લટકંવેલં તૂરબીનને અાંખેંએ લગંવ્યુા અને એક ક્ષ્ંણ
મંટે અંશ્ચર્યમાં પડી ગયેં... સ્ટીમલેંન્ચમાં તુશ્યાસ હસેં સેની દંથ્ેં કેંઈ યુવસી... મુકસ રીસે વર્સી રહી હસી.... તુશ્યાસનેં એક હંથ્ં સ્ટીલેંન્ચનં સ્ટીયરીંગ પર હસેં. સેં બીજો હંથ્ં યુવસીને
ખભે હસેં. ચહેરં પર ગેંગલ્દ શેંભી રહ્ય્ંાં હસાં. ગળંમાં રાગીન તુપટ્ટેં તરિયંઈ હવંમાં ઉડી રહ્ય્ં ે હસેં. મયુરે મંધવીને તુરબીન અંપસાં કહ્ય્ુંા.... લે મંધવી જો સેં કેવી દુાતર સ્ટીમલેંન્ચ અંવી રહી છે. સેણે
મંધવી સરફ દૂચક નજરે જોસાં કહ્ય્ુંા..
મંધવી મયુરનં પ્રશ્નંથ્ર્ંને દમજી ગઈ હેંય સેમ તુરબીન
પકડસાં.... બેંલી.... ખરેખર દુાતર છે. અને મંધવી તુરબીનમાંથ્ીં
સ્ટીમલેંન્ચ સરફ જોસાં જ કાઈ બેંલ્યં વિનં નિશ્વંદ નંખી તુરબીન
મયુરને અંપી તીધુા.
મયુર.... મંધવીનં ચહેરં પરની પ્રસિક્રિયં દમજવં વ્યથ્ર્ં
પ્રયંદ કરી રહ્ય્ંેં. અનુભર મંધવી બીજી ક્ષ્ંણે મયુર સરફની ચહેરેં
ફેરવીને તુર તુર તેખંસં વૃક્ષ્ં ેનં જાગલેંમાં ઉડસાં પક્ષ્ીંઅેંને જોઈ
રહી....
મયુરે મંધવીને કહ્ય્ુંા.... મંધવી ચંલ અંપણે જઈશુા... હં.... ચંલ પછી મેંડુા થ્ંશે....
અંપણે રંહ નથ્ીં જોવી... મયુરે નિશ્વંદ નંખસાં કહ્ય્ુંા. . નં એક તમ લેસાં મંધવી બેંલી ઉઠી કેમ શુા... એક દૂચક પ્રશ્નંથ્ર્ં મયુરે
પૂછયુા.
સુા જાણે છે.... મંધવીએ મેનેજરની હંજરીનુા ભંન ન રહેસાં કહી નંખ્યુા.
મયુરે મંધવીને ઈશંરેં કરસાં સેનેં હંથ્ં ખેંચી ત્વરિસ પગલે
મંધવીને લગભગ ખેંચસં ગ્રંઉન્ડ ફલેંર ઉપર અંવી રહ્ય્ંાં હસાં.
પંછળ મેનેજર કહી રહ્ય્ંેં હસેં. દર કાઈ દેંફટ ડ્રીંક લઈને જ જાઅેં.
મંધવી પ્રેમંળ હદસાં કહી રહી હસી.
નેં દર થ્ેંંકદ.
મયુર પણ મેનેજરને કહી રહ્ય્ં ે હસેં... ખૂબ ખૂબ અંભંર.... અમંરે પંછુા તૂર તૂર જવંનુા છે. મયુરે. . મંધવી સરફ જોઈને
નીકળવંનેં ઈશંરેં કયર્ેં. . મંધવી કંઉન્ટર પંદે જઈને મેનેજરે કહી
રહી હસી.....
અમંરી મુલંકંસનેં ચંર્જ....
બન્ન્ેંએ જ્યંરે હેંટલ તરિયંઈ તીપનાં પગથ્િંયાં ઉસરી રહ્ય્ંાં હસાં ત્યાં જ દંમેનં પ્રવેશદ્વંરથ્ીં તૂરની તરીયંની રેસમાં તુશ્યાસ તેખંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. સેની પંછળ ઉછંળં મંરસં દંગરનાં મેંઝાં સેને પકડવં તેંડી રહ્ય્ં ા હસાં. મંધવી
- મયુર સરફ દૂચક નજરે જોઈને કહી રહી હસી. મયુર તુશ્યાસ અંવે છે.
મયુર મંત્ર્ં મરક મરક હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં તુશ્યાસની મુલંકંસ કેવી રહેશે ? મંધવી અગમ્ય વ્યક્સિત્વનં પ્રભંવ પૂર્વક એકમંત્ર્ં વંક્ય બેંલી ઊઠી....
દમય અંવવં તેં. . હમ ભી અંગદે લીપટ લેંગે..
મયુર તિગ્મૂઢ બની મંધવીને જોઈ જ રહ્ય્ં ે બદ જોઈ જ રહ્ય્ંેં...
સે મંધવીનં બતલંસં ચહેરં પરની ખેંચંસી રેખંઅેં મંધવીનં એક જુતંજ વ્યક્સવ્યથ્ીં પ્રભંવિસ થ્ંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
બપેંરનેં ડા ેં દેંહંમણેં મૃતુ લંગસેં હસેં. જીવનની રાગીન ક્ષ્ંણેં જેમ મયુરને વંગ્તમાં કલ્પસેં મયુર નખશીખ મંધવીનં વ્યક્સિત્વનં પંદંઅેંનં વિચંર કરસેં થ્ંેંડી મીનીટેં ઊભેં જ રહ્ય્ં ે. અંમ અનિમેષ્ં
નિહંળસં મયુરને જોઈને મંધવી બેંલી ઉઠી....
મયુર....
વિચંરેંમાં ખેંવંળ ગયેલેં મયુર... બેંલી ઉઠ્યેં અેંહ.... શુા વિચંરે છે... મંધવીએ દીધેં પ્રશ્ન મયુરને પૂછી નંખ્યેં.
મયુર વંસને ટંળસેં બેંલી રહ્ય્ં ે... કાઈ નહિ...જ... જરંક
સંરં વિચંરેંમાં ખેંવંઈ ગયેં હસેં.... કેટલી દુાતર છે સુા. . અને કેટલી નિષ્ઠુર છે સુા. .
મંધવી વિફલ વ્યક્સિત્વનં અંભંમાંથ્ીં બહંર અંવસી બેંલી રહી... હં સેનંથ્ીં એક નિશ્વંદ નાખંઈ ગયેં.
મયુર સ્ત્ર્ીં છુા ને. . ક્યંરે કેંમળસંને કૃત્ર્િંમ ક્રેંધમાં અંવરણમાં છુપંવી તેવી પડે છે.... તુનિયંતંરી સ્ત્ર્ીંનં ખીલસં વ્યક્સિત્વને અહમ કૃત્ર્િંમસંનુા અંવરણ પહેરવંની ફરજ પંડે છે. જો સેમ ન હેંય સેં
પ્રકૃસિની રમ્યસંની જેમ ખીલીઉઠુા હુા.
૨૩
મંધવી વિનાસી કરસી કહી રહી...” પ્લીઝ... ! મયુર.... હુા એકલી રહુા સેમાં જ મઝં છે.... મંધવીની વિનાસીને શીરેંધંયર્ં ગણીને
મયુર ત્વરિસ ઝડપી ચંલવં લંગ્યેં સે વંટે વંટે પંછુા જોઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
નજીક અંવી રહેલં તુશ્યાસની ઘણી આસરે પેલી યુવસી અંવી રહી હસી. મંધવીએ અંવસં તુશ્યાસની દંમુ જોઈને દમીસ વેરંસાં બેંલી ઉઠી.. હંય.... તુશ્યાસ !
તુશ્યાસ અચંનક મંધવીનં ઉમળકં ભરેલં ઉત્બેંધનથ્ીં
ખચકંઈ ગયેં. સેન કલ્પનં પણ નહેંસી કે મંધવી અંમ તુશ્યાસ દહેજ વિદંમણ અનુભવસેં મંધવીને તૂરથ્ીં જોઈન રહ્ય્ં ે થ્ંેંડી મીનીટ પછી
સેની પંછળ અંવસી સ્મંર્ટ યુવસી સરફ ફરીને કહી રહ્ય્ં ે રેંઝી !
મંધવી.... બેંલંવે છે.
ત્યાંજ મંધવી બેંલી ઉઠી હલ્લેં રેંઝી ! ડેંન્ટ મંઈન્ડ તુશ્યાસ ઈઝ મંય બેંય ફ્રેન્ડ વી. અંર. સ્ટડી ઈન વન કલંદ.
તુશ્યાસ કેંઈ જ પ્રસિઉત્ત્ંર અંવે સે પહેલાં જ મંધવીએ લક્ષ્ં બતલ્યુા અને બીજી જ ક્ષ્ંણે રેંઝીની નજીક પહેંંચસં કહી જ નહિ અને”
રેંઝીનેં ક્રેંધ અંદમંને ચઢી ગયેં. ક્રેંધથ્ીં ધુવં પુવાં થ્ંસી
રેંઝી દડદડંટ ત્વરીસ પગલે તુશ્યાસ સર. ચંલસાં કહી રહી “યુ
ઈલીવર... સ્યુપીડ મને સુા શુા કહેસેં હસેં. હુા અને મંધવી.
“નં, નં રેંઝી અં મંધવીની ચંલ છે પ્લીઝ રેંઝી મને
દમજવંની કેંશિશ કર”
“નં, નં મંધવી ક્યંરે એમ સેં નં જ કહે કે હુા. .” રેંઝી
ક્રેંધમાં ધુાવં પુાવં થ્ંસાં કહી રહી.
મંધવી રેંઝીનેં હંથ્ં પકડસાં કહી રહી તુશ્યાસ પ્લીઝ ! ચંલ અંપણે જલ્તી નંની તમણ જઈએ રેંઝી ખૂબ મેંડુા થ્ંઈ જશે પંછુા એક વંગે સેં તમણ લેફટ કરવંનુા દર કહેસં હસં. “રેંઝી ! અં વંસ
અહીં જ તબંવી રંખીએ સેં ”
હં દંચી વંસ છે શં મંટે અંપણે અંપણી ઝાંઘ ખુલ્લી જોઈએ અને તુશ્યાસ હવે પછી જો મને છેડી છે સેં... સુા સંરી વંસ જાણીશ.
કંલે રંત્ર્ેં મને ઊાઘ નહેંસી અંવસી એટલે હુા મંરી રૂમ બહંર અગંદીમાં લટંર મંરસી મંધવીની પીઠ સરફ ક્રેંધથ્ીં સંકી લેસેં હસેં. સેણે ક્રેંધથ્ીં બબડંટ કરસાં કહ્ય્ુંા પણ ખરુા...
“મંધવી ! મંધવી ! અં જો સુા સ્ત્ર્ીં ચરિત્ર્ં બસંવીને મને હલકેં પંડી ગઈ પરાસુ યંત રંખજે અંજનેં બતલેં હુા સને લીધં વિનં રહેવંનેં નથ્ીં. એક સેં મંરી ક્રુર મશ્કરી કરી અને હવે કેંઈકનુા
પંપ મંરે મંથ્ેં નંખીને મને હલકેં પંડવં મંગે છે.
મનેંમન કાઈને કાઈ વિચંરેંનં વમળમાં ભંવિ વિચંરસેં તુશ્યાસ
મંધવીનં પગ તબંવી રહ્ય્ંેં હસેં. રેંઝી અને મંધવી કાંઠે અંવેલી
સ્ટીમ લેંાચમાં ગેંઠવંયાં. મયુર સેં ક્યંરનેં સ્ટીમલેંંચમાં ગેંઠવંયેં.
પરાસુ તુશ્યાસ હજુ કિનંરે જ ઊભેં હસેં. મંધવીએ બુમ મંરી
“તુશ્યાસ ! ચંલ નથ્ીં અંવવુા કે શુા ?”
વિચંરેંમાં ખેંવંઈ ગયેલેં તુશ્યાસ વિચંર વમળમાંથ્ીં બહંર અંવસાં કહી રહ્ય્ં ે.
“હેં, હં અંવુા છુા” અને એક કહ્ય્ં ગર નેંકરની જેમ સે
સ્ટીમલેંંચમાં ગેંઠવંઈ ગયેં.
૨૪
ભૂસકંળની બનેલી કેંલેજ જીવનની ઘટનંમાંથ્ીં બહંર અંવી
તુશ્યાસ વી.એદ. હેંસ્પીટલનં ઈમરજન્દી રૂમમાંથ્ીં મયુરનેં કેંલર
પકડી ઉંચકવંની કેંશિશ કરી રહ્ય્ં ે હસેં. મયુર પુનઃસ્વસ્થ્ંસં પ્રંપ્ત કરી રહ્ય્ં ે હસેં.
કેંઈક અગમ્ય આસઃસ્થ્ં નમાં ખેંવંયેલ મયુરની અવસ્થ્ં જોઈને
તુશ્યાસને લંગ્યુા કે એવુા શુા બન્યુા છે કે ! મયુર અંમ ?... તુશ્યાસે
મયુરનાં કપડાં વ્યવસ્થ્િંસ કયર્ંં. તુશ્મન પણ જયંરે દમજે છે કે દંમેનેં
તુશ્મન કેંઈક જુતી પરિસ્થ્િંસિમાં છે ત્યંરે સેનં હૃતયમાં એક લંગણીની
લકીર ખેંચંઈ અંવે છે. જેમ વંતળમાંથ્ીં રેલંસં દૂર્યકિરણેંની સેજ રેખં જેમ જેંસેં મયુરની અં કરૂણંમયી હંલસને જોઈને તુશ્યાસની વેર-ભંવનં કયાં હૃતયનં ખૂણંમાં દળગી ગઈ સે ખ્યંલ પણ નં
રહ્ય્ં ે.
સેણે મયુરને હેંંદમાં લંવવંનં પ્રયંદેં કયર્ં. થ્ંેંડી મિનિટેં
દુધી નિશ્વંદ ઉભેં રહ્ય્ં ે. એક અખાડ શાંસિ ચેંસરફ ફેલંયેલી હસી.
મંધવીએ અાંખ ખેંલીને સેણે મયુરનં પંદમાં હંથ્ં ફેરવસં તુશ્યાસને નિહંળ્યેં. પુનઃ સેની અાંખ બાધ
થ્ંઈ ગઈ. અાંખ પર ઢળંસાં પેંપચાંની દંથ્ેં સેનંથ્ીં એક નિશ્વંદ ફેંકંઈ ગયેં. સેનં હેંઠ પર
હંસ્યની લકીર
ખેંચંઈ સેનં હેંઠમાંથ્ીં એક શબ્ત દરી પડ્યેં.. મયુર.... !
પુનઃ શાંસિ રૂમમાં છવંઈ ગઈ. તુશ્યાસ મંધવી પ્રત્યેની હૃતયની
ભંવનંને નીરખી રહ્ય્ં ે હસેં. સેનં હૃતયમાં કેંઈ પુરુષ્ં દહજ ઈષ્ંર્ નેં
ભંવ ન હસેં. કેંઈ જ પ્રસિભંવ ન જન્મ્યેં. મયુરે મંધવીનં પલાગ
પર હંથ્ં મૂક્યેં. એક નજર તુશ્યાસ સરફ નંખી અને બીજી નજરે
મંધવીનં ચહેરંનુા અવલેંકન કરસેં હળવેથ્ીં રૂમની બહંર નીકળી
ગયેં. તુશ્યાસ બહંર નીકળસં મયુરની પીઠને જોઈ ન રહ્ય્ંેં... સેણે એમ કહ્ય્ુંા. . મયુર ! સને શુા થ્ંયુા છે... ? કેમ અંમ શબવસ ગુમ્યં કરે છે ? ઉભેં રહે....
કેંઈ જ પ્રસિઉત્ત્ંર નં મળ્યેં ? મંત્ર્ં સે દમયે મયુર સેનેં ચહેરેં ફેરવી એક નજર બન્ન્ેં સરફ નંખી લીધી હસી સેણે બંરણંનં હેન્ડ પર એવી રીસે હંથ્ં મૂક્યં જાણે કેંઈ નવી તિશંમાં પ્રયંણ કરસં બુદ્ધની જેમ.
મયુરનં મુખમાંથ્ીં નીકળસેં નિશ્વંદ ચંરે સરફ ફેલંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
જીવનની પણ કેંઈ રીસ હેંય છે ? જે મંધવી મંટે સડપનંર, વિરહની અંગમાં દળગ્યં કરનંર, ઉંઘ ભૂલી જનંર, ખંવંનુા -
પીવંનુા જેન ભંન ન રહેસુા સે મયુર અંજ અંમ કેમ એકલી અટૂલી
મંધવીને મૂકીને ચંલી નીકળ્યેં... સેનં મનમાં એક વિચંર અંવ્યેં... શં મંટે મંરે એક મ્યંનમાં બે સલવંર રંખવી જોઈએ ? શં મંટે એક ચીજ મેળવવં બીજી ચીજને છેંડવી નં જોઈએ ? અંમને અંમ ક્યાં
દુધી હુા કયર્ં કરીશ ? હુા સેં નથ્ીં મંધવીને ઉપંય અંપી શકસેં કે પૂરં
ખાસથ્ીં તેશની દેવંને ન્યંય અંપી શકસેં... મંટે મંધવીને મૂકીને ચંલી નીકળવુા જોઈએ... સેં બીજી સરફ સેનં મનમાં એક સર્ક એક એ પણ ઘુમરંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.... અરે.... ! ....
મંધવી....
મંધવી.... મંરં હૃતયનં સંણં વંણંમાં વદંઈ ચૂકી છે સે મંરી ધમનીઅેંમાં છેડસુા લેંહી છે અરે ! .... મંરં શ્વંદ નિશ્વંદની પ્રક્રિયં છે... હુા સેનંમાં અેંસપ્રેંસ બની ગયેં છુા. એક મિનિટ પણ અમે જુતં
નથ્ીં રહી શકસાં સેં પછી સેન છેંડીને કેમ રહી શકીશ ? મંરં હૃતયનેં એક એક ધબકંર સેન ચંહે છે... અરે એકલેં બેઠેં બેઠેં ભગવંનનુા સ્મરણ કયર્ં કરૂા છુા ને સેમાં પંછુ દંવ અચંનક દહજ સેનેં ભય થ્ંયં કરે છે.
મંધવી... અેં મંધવી.... અં મને શુા થ્ંયુા છે ? અં મંરી કેવી હંલસ છે ? મંરે મંરી જવંબતંરી કેમ નીભંવવી ? મંરે જીવવુા
પડશે તેશ ખંસર, મંધવી ખંસર....
અંમ કર્મથ્ીં વિમુખ બનીને કયાં જઈશ ? હુા દાદંરનેં ત્યંગ
કરીને પણ ત્યાં મૂાગેં. . મૂાગેં. . ધબકી શકીશ ?
મંરે... મંરે મંધવીને અંમ નિઃદહંય એકલી અરે મંધવી જેને નફરસ કરે છે સે જાની તુશ્મનની પંદે મુકીને ચંલ્યં જવુા કેટલુા યેંગ્ય છે.
મયુર સ્પેશ્યલ વેંર્ડ છેંડસેં ચંલી રહ્ય્ં ે હસેં. બહંર લીફટમેન
નીરાંસનેં તમ લેસેં બીડીને ચૂદી રહ્ય્ંેં હસેં. બનેની નજર એક થ્ંઈ.
મયુરે પ્રેમથ્ીં નીહંળસાં સેણે કહ્ય્ુંા, દંહેબ.... જરં !
હં.... ચૂદી લે સેને. . મંરે ઉસંવળ નથ્ીં. મયુરે સેન હદસાં
કહ્ય્ુંા, હં દંહેબ ! મહેરબંની, અંજનેં તિવદ અંમને અંમ હુા સેં જેલની દજા ભેંગવસેં હેંઉં સેમ મને લંગે છે; દહેજેય રંહસ નહીં. બીડી દળગંવુા ને કેંઈ અંવીને ઊભુ જ હેંય. ને પંછી બીડી હેંલવીને આતર પ્રવેશવુા
પડે છે. ને એ ઉપર નીચે જવં-અંવવંની રદમ ! બંપરે અંવી નેંકરી... સેંબં સેંબં...
મયુર બંજુનં બાંકડં પર બેદસાં કહી રહ્ય્ં ે... જો ભંઈ !
પંરકં ભંણંમાં બધંને મેંટં લંડુ તેખંય.
૨૫
મધ્યરંત્ર્ીં પદંર થ્ંઈ રહી હસી. મયુરે ગંડી સ્ટંર્ટ કરી, કૈંન
હૈ દંબ ? અબ અંધી રંસ કેં ગેટ નહીં ખુલેગં. ગુરખંએ કડપ
પંથ્ંરસાં બુલાત અવંજે કહ્ય્ુંા.
ગંડી ગેટ પંદે લંવી ગુરખંને મયુરે કંર્ડ બસંવ્યુા...
અેંહ, દંહબ મૈં અંપકેં નહીં પહચંન શકં.... મંફ
કરનં....
મયુરે હંસ્ય વેરસાં કહ્ય્ુંા અેં...કે. ગુરખંએ ગેઈટ ખેંલ્યેં અને
મયુર ગંડીને તેંડંવસેં મહેસં રેસ્ટેંરન્ટ સરફ લઈ ગયેં. ગંડીમાં બેઠાં બેઠાં જ સેણે હેંર્ન મંર્યું. એક ઊાચેં પંસળેં કંળેં છેંકરેં સેની
પંદે અંવીને ઊભેં રહ્ય્ં ે.
મયુરે એક ચંનેં અેંર્ડર અંપ્યેં. થ્ંેંડી જ મિનિટેંમાં પુનઃ ચં દંથ્ેં એ કંળેં ઊાચેં છેંકરેં અંવી પહેંંચ્યેં. મયુરે સેનં હંથ્ંમાંથ્ીં ચંનેં કપ લેસાં પૂછયુા, શુા નંમ છે સંરુા ?
મનુ.... દંવ અચંનક અંગાસુક મેંટં મંણદ પંદેથ્ીં
પુછંયેલં જવંબનેં ઉત્ત્ંર અંપસાં ખૂબ અંશ્ચર્યથ્ીં સે છેંકરંએ મયુરની
દંમુા જોયુા સેની અાંખેંમાં લંચંરી ડેંકંઈ અંવી. મયુરે.... બીજો
પ્રશ્ન પૂછયેં, ક્યાંનેં વસની છે.... ડેમંઈનેં છુા. .?
કેટલેં પગંર અંપે છે....? મયુરે હદસાં હદસાં દૂચક પૂછયુા. દંહેબ, દવં દેં.
લંચંરીથ્ીં મનુએ જમીન સરફ જોસાં કહ્ય્ુંા.
બદ અંટલેં જ ! સુ ખંય છે શુા, રહે છે કયાં, દૂએ છે કયાં ?
એક દંમટાં પ્રશ્નેંની વષ્ંર્ મયુરે દહજ રીસે કરી નંખી. સેની અાંખેંમાં
ભીનંશ હસી.
મનુ મયુરની ભીની ચમકસી અાંખેંનાં ઊાડંણ મંપવં માથ્ંન કરી રહ્ય્ં ે. સે ઊાડં ડૂબસં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે. દંહેબ ખંવુા છુા... એઠુા જુઠા... વંદી.... વધેલુા. વહેલી દવંરે પ વંગે પંળી બતલંય એટલે બીજો છેંકરેં અંવે, હુા અં બાંકડં નીચેની ગેંતડી-કેંથ્ંળેં લઈને દંમેનં ફુટપંથ્ં પરનુા જે પેલુા પંટિયુા તેખંય છે સેની પર દૂઈ જાઉં છુા, એ મંરુા ઘર. દંમેનં નળ મંરુા બંથ્ંરુમ અને પંછુા અહિં દવંરે અગિયંર વંગે હંજર... શુા કરુા દંહેબ, બં બીમંર છે. કેંઈ ઉપંય
નથ્ીં. બંપ તંરૂડિયેં છે. તંરૂ ને જુગંરની લસમાં બધી જમીન વેચી
મંરી છે. એની મંન પૈણુા.... લુચ્ચેં અંમંરી મંને મંરશ.... એક રંસ ઢીંચી અંવ્યેં અન્ પદ મંન્ એવી મંરી.... મંથ્ં માં લંકડીથ્ીં બેહેંશ કરી. છેંકરેં એક દંમટુા બેંલી ગયેં. સે ધ્રુદકે ધ્રુદકે રડી
પડ્યેં. મુાગં.. . મુાગં મંણદને કેંઈ વંસ કરનંર મળે છે ત્યંરે
જીવનની વંસ્સવિકસં ભંવનંમાં દરકી જાય છે.
હીમમાં કેંકડુા બની ગયેલી ફ્રીજનં પંણી જેવી થ્ીંજી ગયેલી દાવેતનં હુાફ રૂપી લંગણીની છાંટ અેંગંળી નંખે છે અને જાણે કેંઈ સ્વજન મળે સેમ હૃતયમાં ધરબંયેલી વંસ.... દહજ દરળ નીકળી
પડે છે. મનુની અાંખમાં તડતડસાં અાંદુભીની અાંખેંએ મયુરે પેન્ટમાંથ્ીં રૂમંલ કંઢીને લુછયાં. ચંનેં કપ ક્યંરનેં દીટની બંજુમાં રંહ જેંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. મયુરે કહ્ય્ુંા...
મનુ.. બધુ દંરૂા થ્ંશે, ભગવંન જેવેં ઘણી છે ને. . એક કંમ કર....
શુા. . ?
શેઠ કેટલં પૈદં અંપ્યં છે... ? દંહેબ, પૂરં પ૦૦૦ રૂપિયં.
લે અંપી અંવ... મયુરે પેન્ટનં પંછલં ખીસ્દંમંથ્ીં પંકીટ કંઢસાં કહ્ય્ુંા.
નં દંહેબ....
મયુરે ચંનેં કપ હંથ્ંમં લેસાં કહ્ય્ુંા. . કેમ સંરે ગુલંમીમાંથ્ીં
મુક્સ નથ્ીં થ્ંવુા. .
નં.
કેમ નહિ...
દંહેબ બંપડેં રમણીયેં છે ને મને મંરી નંખે. કેમ.... મેં મંરી જાસને બે વષ્ર્ં મંટે વેચી છે.
મયુરે એક અાંચકેં અનુભવ્યેં. સે દમદમી ઊઠ્યેં સે
હેંટલ બેંય સરીકેની એ તિવદેંમાં પુરુ એક વષ્ર્ં, સેણે
બેંલી
પણ
ઊઠ્યેં એટલે...
એટલે એમ કે મંને તવં કરંવવં કેંઈ પૈદેં નહેંસેં. મને રમણિયંએ કહ્ય્ુંા, જો પૈદં અંપુા, તવં કરંવુા ,પણ બે વષ્ર્ં દુધી હુા કહુા ત્યાં નેંકરી કરવી પડે.
રમણે કેટલં પૈદં અંપ્યં હસં ? દંહેબ ડફફં જેવં દેં રૂપિયં. અને દેં રૂપિયંમાં બે વષ્ર્ં દુધી.
હં, દંહેબ, મંને મંટે ગમે સે કરવુા પડે ઈ કરવુા જ. અંટલી નંની ઉંમરમાં ભણવંનુા શુા ?
દંહેબ જવં તેંન બધુા.
મયુરની દંમે મં સરવરી ઉઠી. દંહકંરી આધંરી અંલમની શેંષ્ંણની નવી પ્રક્રીયં કેવી ભયંનક છે અં જગસમાં ! સેન પણ એ તિવદેં યંત અંવી ગયં.
વિદ્યંથ્ર્ીં જીવનનં તિવદેંમાં બં બીમંર હસી. ન્યુમેંનિયંમાં
સે પટકંઈ હસી. બંને તવંખંને લઈ જવંની હસી.... દગાંવહંલં
પંડેંશી મિત્ર્ં ે બધં ફદકંઈ પડ્યં. કેંઈએ મતત સેને નેંસી કરી.
મયુર છેવટે એ દાંજે એક રેસ્ટેંરન્ટ વંળંને મળેલેં. સેણે ત્ર્ંણદેં રૂપિયં એ શરસે અંપેલં કે તરરેંજ દંજે ૭ વંગે રેસ્ટેંરન્ટ ઉપર અંવી જવુા અને મેંડી રંત્ર્ેં બે વંગ્યં દુધી નેંકરી કરવી.
મયુરે એક અાંચકેં અનુભવ્યેં. સે દમદમી ઊઠ્યેં સે
હેંટલ બેંય સરીકેની એ તિવદેંમાં પુરુ એક વષ્ર્ં, સેણે
બેંલી
પણ
હેંટલ બેંયની નેંકરી કરી હસી.
સીરસ્કંર... શેઠનેં મંર... નફરસ... ગંળેંની ભયંનક વષ્ંર્ , અં જીવન પણ એક દાઘષ્ર્ં છે ને. . .
મયુર એ તિવદેંની યંતમાં થ્ંેંડી મિનિટેં મંટે ખેંવંઈ ગયેં.
સેની અાંખેંમાં અાંદુ છલકંવં લંગ્યાં. મં યંત અંવી ગઈ. સેણે બીમંર સડપસી મં સેની અાંખ દંમે સરવરવં લંગી.... સેનંથ્ીં બેંલી પડંયુા, મં હુા અંવુા છુા.
મનુ ભીની અાંખેંવંળં દંહેબ દંમુા જોયં કરસેં હસેં મયુરે
મનુને ચંનેં કપ અંપ્યેં અને ખિસ્દંમાંથ્ીં એક તશની નેંટ કંઢીને
મનુને અંપી. મયુરે ગંડી સ્ટંર્ટ કરીને ગંડી પૂરપંટ અમતંવંતનં એ વિસ્સંરમાં તેંડવં લંગી.
૨૬
મયુર મહેસં રેસ્ટેંરન્ટ છેંડી ઘેર પહેંાચ્યેં ત્યંરે રંત્ર્િંનેં પંછલેં
પ્રહર પદંર થ્ંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. અંકંશ નક્ષ્ંત્ર્ં ેથ્ીં શેંભી રહ્ય્ુંા હસુા.
સંરલંઅેં ટમટમી રહ્ય્ં હસં. ઢંળની પેંળની છેક છેલ્લે અંવેલં
પેંસંનં ઘરનેં કેંલ બેલ તબંવ્યેં ત્યંરે પેંળનાં કૂસરાં સેનુાસ્વંગસ કરી રહ્ય્ંાં હસાં. શહેર જાગી ઉઠ્યુા હસુા. રિક્ષ્ં , મેંટર, દંઈકલ અને સ્કૂટરથ્ીં રસ્સેં જીવસેં થ્ંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. અંજ વંસંવરણમાં પહેલેથ્ીં જ ગરમી
પ્રદરી રહી હસી. ઘર પંદે જ્યંરે સેણે ફીયંટ ઉભી રંખી ત્યંરે સેને ખૂબ નજીકથ્ીં સંકી સંકીને પેંલીદમેન અવલેંકન કરી રહ્ય્ં ે હસેં. સેનેં ચહેરેં ઘુરકસં કૂસરં કરસાં પણ વિકરંળ લંગસેં હસેં. સે બરંડી
ઊઠ્યેં કેંણ ? કેંનુા કંમ છે ?
મયુરને પેંલીદમેનનુા વર્સન જોઈને ઘડીભર પેટ ભરી હદી
લેવંનુા મન થ્ંયુા પરાસુ પુનઃ સે સેની કરૂણં પર હદસાં કહી રહ્ય્ંેં.... એ સેં હુા છુા. .
હુા કેંણ ?
અરે ! મને નં અેંળખ્યેં ? મયુર !
અં મંરૂા ઘર છે....
સંરૂા ઘર છે ? ખેંટી વંસ અહી સેં એક ડેંશી રહે છે, ડેંશી ! દંલં લેંફર ચેંરી કરવં અંવ્યેં છે ?
નં.... નં.... જમંતંર એવુા નથ્ીં.
મયુરે જમંતંરને દમજાવસાં કહ્ય્ુંા... ભલં મંણદ મંરં ઘરમાં
મને જસાં અટકંવેં છેં....
પેંલીદમેન મયુરનં અંવં ઉત્ગંરેંથ્ીં વધુ સીખેં થ્ંયેં સેણે
લગભગ બરંડસાં કહ્ય્ુંા.
.... જો હુા ઊભેં છુા. ડેંશી સેં મં... છે મં.... અમેંને સે
દંચવે છે..... પંણી અંપે, ચં અંપે, બેટં કહીને બેંલંવે. મંરે
પણ મં છે.... પણ તૂર તૂર પેંરબાતર. હુા સેન ‘મં’ કહુા સે મંરૂા મેંં
ભરંઈ અંવે છે. જો જે દંલં કાઈક બીજુા કરસેં.
અંવં જાગલી જેવં પેંલીદમેનનં મુખમાં પણ મંનેં પ્યંર દાંભળ્યેં ત્યંરે ઘડીભર તિગમુઢ બનીને જોઈ જ રહ્ય્ં ે. મયુર વિચંરી રહ્ય્ં ે પેંસ કેટલેં લંચંર છે. એક સેં દી.અંઈ.ડી. જાદુદની નેંકરી. . તેશની
વફંતંરી..... સલવંરની ધંર જેવી જિંતગી ડગલે ને પગલ
મેંસનં ભણકંરં અને એક બીજુા મં સે પંછી દાધ્યં કંળનં અંછં અજવંળંમાં શાંસિની ઝાખનં કરસી મં... ! તિકરેં મંરેં લંકડીનેં
ટેકેં બનશે. . વહુ અંવશે.... અને પેંસે રઝડસેં રખડસેં
મયુર મંની મૂકવંણી દાંભળી રહ્ય્ંેં... સેની સરવરસી
મંદ બે
મૂાગી
મંદ ઘેર અંવસેં મં.... મં.... પર શુા વિસસુા હશે. મયુરને મંની હંલસની કલ્પનં મંત્ર્ંથ્ીં ધ્રુજારી અંવી ગઈ.
એક ક્ષ્ંણ મંટે કેંલબેલ તબંવીને મંને હેરંન નહી કરવંનુા વિચંરી લીધુા. સેં વળી પુનઃ પંછં જસં રહી દવંરે વહેલં અંવવંનુા વિચંરસેં હસેં સેં બીજી સરફ મં કેવી હશે... સેન કાઈ તુઃખ સેં નહી હેંય ને સે
વિચંર મંત્ર્ંથ્ીં અટકી પડ્યેં. . બીજીવંર કેંલબેલ તબંવ્યેં
પણ કેંઈ અવંજ નહીં અંવસાં સેને લંગ્યુા કે કતંચ લંઈટ નહી હેંય
સે ઊભેં જ રહ્ય્ં ે સેન વિચંર મંત્ર્ંથ્ીં અટકી પડ્યેં.... બીજીવંર કેંલબેલ તબંવ્યેં પણ કેંઈ અવંજ નહીં અંવસાં સેને લંગ્યુા કે કતંચ
લંઈટ નહીં હેંય સે ઊભેં જ રહ્ય્ં ે સેન વિચંર અંવ્યેં મં પૂછશે કે અંટલં બધં તિવદ ક્યાં ગયેં હસેં ? કહીશ ‘મં’ શુ કરૂા ભંરસમંસંનેં
પ્રેમ.... સેં સેં કહ્ય્ુંા હસુા કે, બેટં સમે બધં ભંરસમંસંનં બંળકેં
છેં, તેશનં આતરનં તુશ્મનેંથ્ીં તેશનુા રક્ષ્ંણ કરવંનુા છે. .” મંનેં
સેજસ્વી ચહેરેં સેની નજર દમક્ષ્ં સરવરી ઉઠ્યેં. સેન ઉમાગથ્ીં મં અંવસી તેખંઈ. સેની અાંખેંમાં કેંઈ અત્ભુસ ભંવ હસેં, જોઈ જ રહ્ય્ં ે. સે વલવલસેં રહ્ય્ંેં.... સેણે બંને બેંલસી દાંભળી... સુા....
સુા. . અહી..... નં હેંય. સુા કેમ અંવ્યેં... બેટં ! દેવં કરવી હેંય
સેં મને પણ સડપસી... પીડંસી છેંડવી પડે. .. તંતરનુા એક પગથ્િંયુા ચઢવં મંટે પંછળ બીજુા પગથ્િંયુા પડે ને, ચઢંણ દીધં સેં ક્યંરેય નં હેંઈ શકે !”
ટેકેં બનશે. . વહુ અંવશે.... અને પેંસે રઝડસેં રખડસેં
મયુર મંની મૂકવંણી દાંભળી રહ્ય્ંેં... સેની સરવરસી
મંદ બે
મૂાગી
મૂર્સિ અદ્રશ્ય થ્ંઈ. કેંલબેલ નં વંગ્યેં.
ત્યંરે મયુરે બંરણુા ખટખટંવ્યુા. એક અવંજ ઘરનં બાધ
અેંરડંમાં પ્રદરી રહ્ય્ેં.
“કેંણ.... ? બેટં કેંણ ?”
એક અવંજમાં તર્ હસુા અણદંર હસેં. ધ્રુજારી હસી.... મયુરે જ્યંરે એ અવંજ દાંભળ્યેં ત્યંરે એક અત્ભુસ રેંમાંચની અનુભૂસિ કરી.... સે ધ્રુજી રહ્ય્ંેં.... સેનેં હેંઠ સડપી રહ્ય્ં સે બેંલી ઉઠ્યેં
મં.... મં.... મં... એ સેં હુા સંરેં મયુર....!”
બાધ અેંરડંમાંથ્ીં કેંઈનં તેંડવંનેં લંકડીનં ખટખટવંનેં અવંજ અંવી રહ્ય્ંેં હસેં. બંરણં પંદે અંવીને મંએ દ્વંર ખેંલ્યુા ન
ખેંલ્યુા સે લંકડી પડવંનેં અવંજ.... કેંઈ ધબંકંનેં અવંજ અંવ્યેં”
મયુર ગભરંઈ ગયેં સે વિચંરી રહ્ય્ં ે જરૂર “મં પડી ગઈ” સે બેંલી
ઉઠ્યેં “મં... મં... શુા થ્ંયુા ?”
બાધ દ્વંરં ખેંલસાં કરમંયેલેં દમયની કરચલીવંળેં ચરેહેં કેંઈ અગમ્ય વષ્ર્ેંની વેતનંને તબંવસેં મંનેં ચહેરેં હદી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંએ મયુરનં મંથ્ં પર હંથ્ં પ્રદંયર્ેં. ચહેરંની મુલંકંસ બંનેં હંથ્ં
લઈ રહ્ય્ં ે હસેં. અને સેની દંથ્ેં મંનં મુખમાંથ્ીં એ શબ્તેં દરી પડ્યં, બેટં દંરેં સેં છે ને અને મંધવી નથ્ીં અંવી ?
મયુર મંની ઊાડી સરદસી અાંખેંમાં ઊાડંણ મંપવં પ્રયંણ કરી રહ્ય્ંેં. સેમાં
એક ભયંનક સરદ હસી અને એ સરદની અભિપ્દંમાં
મં સડપસી હેંય સેમ મંને સડપસી જોઈ રહ્ય્ં ે.
૨૭
મયુર કેટલી મિનિટેં દુધી મંને નિરખી રહ્ય્ંેં. મંનં ચહેરં પર
સળંવનુા પંણી દુકંઈ અને કંતવ દુકંસં ચેંદલં પડી જાય એ
સળંવમાં ઉગસં કમળનં વેલં કરમંઈ જાય અને સે વેલંઅેં સળંવની
ભૂસકંળની દૈંતર્ય ભવ્યસંનેં અનુભવ કરંવે સેમ મંનં ચહેરં પર અાંખેંમાં
સરવસરસી પ્રેમ દરવંણી કરચલીવંળં ચહેરં પર તેખંયં કરસી હસી. મંની
દેથ્ીં મંનં મેંટં ધેંળી પૂણી જેવં વંળ અાંગળં અરે મંનં ચરણેં પર નજર પડસં
સેનં ચમકસં નખ અને આગૂાઠંની ફૂટસી ટદરેં મંની ભવ્યસંને તશર્ંવસં હસં.
બહંરની રેંડ લંઈનમાં
મં ભવ્યથ્ીં ભવ્ય તર્શન બની ઉઠી હસી.
મયુરે મંનં ચરણેંને સ્પર્શ કયર્ેં. સેનંથ્ીં બેંલી પડંયુ, મં સુ કેમ અંમ થ્ંઈ ગઈ ?
હુા નં કહેસેં હસેં મં સને છેંડીને મંરે નેંકરી કરવી નથ્ીં.
બેટં સંરં વિરહમાં.... પણ સુા નેંકરી કરે છે.... અરે ગાંડં
નેંકરી સેં પેટ ભરવં દંમંન્ય મંણદેં કરે.... મંરેં તિકરેં સેં તેશદેવં કરે
છે..... મં ખડખડંટ હદી રહી. મંનુ મુક્સ હંસ્ય ચેંસરફ ફેલંઈ રહ્ય્ુંા હસુા.
દવંરનેં માત માત પવન કયાંથ્ીં ઠાડી લહેર
લંવી રહ્ય્ંેં હસેં.
એ માત લહેરખીથ્ીં મંની દેથ્ીંનં વંળ ઉડી રહ્ય્ં હસં. મં
મયૂરને કહી રહી હસી. બેટં બીજુ કાંઈ નહી તદ-પાતર તિવદે મંધવી
મન મળી જાય ને સેં પણ મને ઘડપણની લંકડી મળ્યં બરંબર છે.
મં.... મયુર એકતમ વચ્ચે બેંલી ઉઠ્યેં. પરાસુ મયુરનં ચહેરં
પરની ગ્લંની સેનં અધવચ્ચે બીડંઈ ગયેલં હેંઠ જોઈને મં વિચંરમાં
પડી ગઈ. સે એક ક્ષ્ંણ મયુરને નખશીખ અવલેંકી રહી. સે થ્ંેંડી મિનિટેં મૈંન રહી, મયુર સરફથ્ીં ચહેરેં ફેરવી લેસં બેંલી ઉઠી - શુા
સંરે ને મંધવીને..... મંનં અવંજમાં તર્ત હસુા. સેનં શબ્તેં આસરનં
ઉંડંણમાંથ્ીં અંવી રહ્ય્ંં હસં.
મયુર એક દમય મંટે ડઘંઈ ગયેં. સેની મંને કાઈપણ કહેવંની
હિંમસ ચંલી નહી. સેણે ફેરવી નાંખસં કહ્ય્ુંા કાઈ નહીં એ સેં જરં....
મં મયુરનં ચહેરંને અવલેંકી રહી હસી. સેનેં ઝાખવંણેં ચહેરેં
સેનેં થ્ંેંથ્ંવંયેલેં તેંતડેં અવંજ મં અનુભવી રહી હસી.
સેણે વેધક નજરે મયુરને જોઈને કડક સીખં અવંજે મયુરને કહ્ય્ુંા.... સુા કાઈક છુપંવે છે.
નં, નં.... મં.... સંરંથ્ીં કાઈક છુપંવંનુા હેંય. સંરં
ચરણેંમાં સેં મંરૂા સ્વર્ગ છે... મં... એવુા કાઈ નથ્ીં. મયુરની અાંખેંનં
ખૂણં ભીનં થ્ંયં.
સેણે મંનં ચરણેં પકડી પંડ્યં. સેની અાંખેં મેંકળં મને રડી રહી હસી. ને અાંદુનં બુાત ધંર બનીને મંનં ચરણેંને પલંળી રહ્ય્ંાં હસાં. સે કાઈ બેંલી નં શક્યેં કેટ કેટલંય તિવદથ્ીં તબંયેલેં વેતનંનેં ડુમેં અંજ નવં સ્વરૂપે પ્રગટ થ્ંઈ રહ્ય્ં ે હસેં. મંએ સેન બંહુમાંથ્ીં
પકડ્યેં. સેણે મંની ભીની અાંખેંને લુછી અને કહી રહ્ય્ંેં હસેં, મં એક ચં બનંવીશ.
કેમ નહીં બેટં, હુા સેં તરરેંજ સંરં મંટે તૂઘ રંખુ છુા. મને દાંજ પડે થ્ંંય કે અંજે જરૂર મેંડેં મેંડેં પણ મંરેં મયુર અંવશે. અને છેવટે મેંડી રંત્ર્ેં એક બીજો તિકરેં છે ને સેન બેંલંવીને ચં
પીવડંવુા. . સે પણ કેવેં મને મં કહે છે.
મં નં હેંઠ હદી રહ્ય્ંં હસં. સેં અાંખેં ભીની થ્ંઈ રહી હસી.
સેણે બુમ મંરી ગજુ બેટં.... ગજુ જો જો... મંરેં મયુર.... અંવ્યેં.... મંનેં બંરણંમાંથ્ીં દાભળંઈ રહેલેં અવંજ ગજુ
પેંલીદવંળંએ દાંભળ્યેં અને સે તેંડ્યેં. . સે ઘરમાં પ્રવેશ્યેં મં...
મં.... મયુર અં રખડસેં... ગજુ પેંલીદવંળેં હદી રહ્ય્ંેં હસેં.
મયુર સેની ફફડસી મૂાછેંને જોઈ જ રહ્ય્ં ે.
મં જે સે ચં બનંવવં લંકડીને ટેકે જસી મયુર જોઈ જ રહ્ય્ં ે.
સેનં મનમાં એક વિચંર વધુ મક્કમ થ્ંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
ગજુ મયુરનં ચહેરંની ખેંચંયેલી પંષ્ં ણ રેખંને જોઈને એ એક ક્ષ્ંણ મંટે ડઘંઈ ગયેં. સે મયુરનં ખભંને પકડસાં કહી રહ્ય્ં ે.
શુા વિચંરે છે.
મયુર થ્ંેંડી ક્ષ્ંણેં કાઈક નં બેંલ્યેં. સેનંથ્ીં એક નિશ્વંદ નાખંઈ
ગયેં. સેણે ધીમેથ્ીં ગજુને કહ્ય્ુંા જો ને મં ચંલી શકસી નથ્ીં. મંને
મંરી બહુ જરૂર છે. છસાં મને નેંકરી કરવંનુા જ કહે છે. સે મંને છે કે હુા પગંર લઈને તેશ દેવં કરુ છુા. બેંલ હુા શુા કરુા ? મયુર ઉંડી નજરે
ગજુને જોઈ રહ્ય્ં ે.
ગજુ મૈંન રહ્ય્ં ે. સે પેંસંની જાસને સપંદી રહ્ય્ં ે હસેં. પેંસ
પેંરબાતરથ્ીં કેટલેં તૂર છે. મં શુા કરસી હશે ? મં ને દુખી કરવં
પૈદંની જરૂર હસી. સેન ટીબી હસેં. સે સેની તવં મંટે નિયમિસ પૈદં
મેંકલસેં. જ્યંરે વધંરે પૈદં મેંકલવંનેં મંનેં પત્ર્ં અંવે ત્યંરે સે
થ્ેંડેં તાડેં વધંરે પછંડી લુખ્ખી તંતંગીરી કરી પૈદં પડંવી લેસેં.
મંને પૈદં મેંકલસેં ત્યંરે મંને લખસેં મં શુા કરુ સંરં કહેવંમાં હુા
નથ્ીં. સેણે ત્યંરે મં નેં મયુર પ્રત્યેનેં પ્રેમ જોઈને નિર્ણય કરી લીધેં.
ભલે થ્ંેંડી સકલીફ પડે.
ભલે નેંકરીનં પગંરમાંથ્ીં થ્ંેંડી બચસ કરીને મંને મેંકલી અંપીશ. બીજી સરફ સેન નેંકરી દિવંયનં બીજા દમયમાં સેને બીજો ધા ેં કરવંનુા મન થ્ંયુા. સેને સેનેં મિત્ર્ં છગન યંત અંવ્યેં. ગજુ પેંસંની ડ્યુટી પૂરી થ્ંસાં છગનની રીક્ષ્ંંમાં ઘેર જસેં ગીસં માતીરે છગન સેન ઉસંરી તેસેં. શરૂ શરૂમાં સે તંતંગીરીથ્ીં સે છગનને રીક્ષ્ં નુા ભંડુ અંપસેં નહીં. પછી સેં નિત્ય ક્રમ થ્ંઈ ગયેં અને બન્ન્ેં તેંસ્સેં બની
ગયં. સેન પણ દંવ અચંનક જ વિચંર ફુટ્યેં. લંવ હુા પણ રીક્ષ્ં
ફેરવુા. દાંજ પડે ર૦ થ્ીં રપ રૂપિયંની અંવક કરીને મંને મેંકલંવીશ.
મંને અંવી અંવક ખૂબ ગમશે. ગજુ જ્યંરે છગનની રીક્ષ્ંંમાં બેઠેં બેઠેં મુાગેં જવંનુા વિચંરી રહ્ય્ંેં હસેં ત્યંરે મયુરે કહ્ય્ુંા કેમ જમંતંર કાઈ ધા ેં કરવંનુા વિચંરે છે.
અરે મયુર સેન કેવી રીસે ખબર પડી. ગજુ ચમકી ગયેં.
કેમ ખબર નં પડે હુા જાદુદ છુા. મયુરે કંર્ડ કંઢીને ગજુને બસંવ્યુા.
ગજુ દફંળેં ઉભેં થ્ંયેં અને સેણે મયુરને દલંમ કરી, મયુર ખડખડંટ હદી પડ્યેં. અરે તેંસ્સ અં ઘર છે સુા સેં ખરેં નિકળ્યેં પેંલીદ ચેંકીની જેમ વર્સે છે. મંરી દંથ્ેં અંવેં વસર્ંવ કરીશ ?
ગજુ થ્ં ેથ્ંવંસં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે. દં...‘હે....બ... મંરી
ભૂલ થ્ંઈ.
અરે એમાં ભૂલ શંની.
મં રદેંડંમાંથ્ીં ચં લઈને અંવી રહી હસી. સે બન્ન્ેંની વંસેં દાંભળી રહી હસી. સે મુાગં મેંંએ બન્ન્ેં તિકરંઅેંની વંસેં દાંભળી રહી હસી. અરે સમે કેવી વંસેં કરેં છેં. અંસેં ઘર છે ઘર, પેંલીદ સ્ટેશન
નથ્ીં. ડગમગ ચંલે મંને અંવસી જોઈને ધ્રુજસં કપને બાને જણંએ દફંળં જઈને મંનં હંથ્ંમાંથ્ીં લઈ લીધેં. મયુરે મંને કહ્ય્ુંા,
સંરે બુમ મંરવી હસી ને. . અમે તેંડસં અંવી જાસ....
ગજુ હદસાં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં... મં સેં મધરંસે અંમ કરે
છે. ચં અચંનક બનંવી તે ને મને ઢા ેંળીને કહે, ગજુ લે મેંં ધેંઈ
નાંખ તિકરં, ચં બનંવી લીધી.
ગજુ મયુરનં મુખ દંમે જોઈ રહ્ય્ં ે. સે બન્ન્ેં એક બીજંની અાંખેંમાં રહેલં મંનં પ્રેમને મંપી રહ્ય્ં હસં. ચંનેં ઘુટ પીસાં ગજુ
મયુરને કહી રહ્ય્ંેં હસેં. મયુર ખૂબ ભંરે નેંકરી છે નહિ. હં શુા કરૂ
મં કહેસી હેંય સે બધુ તેશને અંપવુા જોઈએ. મયુરે ચં પીને કપ નીચે
મૂકસાં કહ્ય્ુંા. સે બંજુનં પલાગ પરનં અેંશીકંને નીચે ગેંઠવી જાસને
લાબંવી રહ્ય્ંેં હસેં. ગજુએ ચં પીને દપંટં બાધ ઉભં થ્ંસં કહ્ય્ુંા, લે ત્યંરે સુા લાંબેં થ્ં હુા સેં જાઉં છુા. હમણાં દવંર થ્ંશે અને છગન રીક્ષ્ં
લઈને અંવી પહેંાચશે.
મં અેંટલં પર મંથ્ું ટેકવી અાંખ મીચીને લાબંઈ રહેલં મયુરને કહી રહી હસી. લે ત્યંરે હુા સેં ચીમની નંખુા છુા. સુ સંરે દવંરની નિતાર મંણી લે.
પેંળનેં આસિમ ભંગ રીક્ષ્ં નં અવંજથ્ીં દળવળી રહ્ય્ં ે હસેં. રીક્ષ્ંંએ લંઈટનં થ્ં ાભલં પંદે ટર્ન લઈ લીધેં. ગજુ રીક્ષ્ં માં ગેંઠવંઈ
ગયેં અને દડદડંટ રીક્ષ્ંં ઢંળની પેંળનં રસ્સંઅેં ઉપર તેંડવં લંગી. થ્ંેંડી મિનિટેં દુધી ગજુ અને છગન વચ્ચે મૈંન પથ્ંરંઈ રહ્ય્ુંા હસુા....
ગીસં માતિરનં રસ્સંઅેં પદંર કરસાં છગને ધીમે રહીને. . ગજુને કહ્ય્ુંા. “અેં જમંતંર, કેમ કાઈ જાવુા છે ?”
ગજુ છગનની પીઠ સંકી રહ્ય્ં ે.... પીઠને અાંખ ફુટી હેંય સેમ
સે જોઈ હદસાં કહી રહ્ય્ં ે. જુઅેં... છગનજી... મંરે રીક્ષ્ંં લંવવી
છે.
“અરે ગાંડં, જમંતંર... અને રીક્ષ્ં ? ક્યંરેય કયાંય દાંભળ્યુા ઈજ્જસની કમંણી પેંલીદ કરસી હેંય ? છગન અંશ્ચર્યથ્ીં ગરકંવ થ્ંઈ બેંલી ઉઠ્યેં.
ગજુ છગનની પીઠ. .. મંથ્ં નં ઉડસં વંળ સેં થ્ંેંડી વંરે
ગળંનં રૂમંલને અવલેંકસેં બેંલી ઉઠ્યેં.
મંરે હવે તાડંની.. . હરંમની કમંઈ નથ્ીં ખંવી.... દરકંર
પગંર અંપે છે ને !
સેથ્ીં જ પુરૂ કરવુા છે.
છગને વિચંર્યું કે... શુા જમંતંરે અંજ નશેં નથ્ીં કયર્ેં. . મનમાં થ્ંયુા કે કતંચ પેલં ધીરુ ગેંદંઈની લસે ભાંગ સેં શિવ માતિર પંદેની તુકંને જઈને નથ્ીં નંખી અંવ્યં ને સેમ દીધુા પૂછયુા “જમંતંર...
ભાંગ.. .પીધી છે.” ?
કેમ ? ગજ્જુ ગુસ્દે થ્ંઈ ગયેં, સે બેંલ્યેં “છગન ભંઈબાધ
ખરં પણ ધ્યંન રંખજે..... બેંલવંમાં અંઘી પંછી કરી છે સેં”
નં.... નં.... જમંતર રીક્ષ્ં .... રીક્ષ્ં .... કમંણી.... કમંણી કયર્ં કરેં છેં સે.
હંચી વંસ છે છગન, હવેથ્ીં હુા... પગંર જ લઈશ.... બંકીની અંવક મંટી બરંબર.... જો પેલેં ડેંશીનેં મયુરીયેં રંસ-તંડેં.... તેશ. . તેશ કરીને મંડીને મલવંય અંવસેં નથ્ીં. ડેંશી બીચંરી
મરવં
પડીદ.... ધગધગસેં સંવ હસેં, મલેરિયં.... છેંરેં જાદુદ અને
પંદેં અંખં તેશનેં મેંટેં...
સેંય... ઘર જેવુા દંતુ દીધુ. એક
દવજીનેં ફેંટેં લબડસેં સેં, ને ગેંખલંમાં ભવંનીની મૂર્સિ.
લંઈટ કનેકશન પણ કપંઈ ગયુા છે કેંણ ભરવં જાય.
“દંરુ દંરુ જમંતંર મંન ગયે હમ... તેદ ઊાદેં અંવી જ્યેં. છગને પૂરી ગંમઠી ભંષ્ં માં દંબરકાંઠંનં લ્હેકંમાં વંસ
કરી....
“કંલે હવંરે સને રીક્ષ્ંં મલી જશે... ચેટલં વંગ્યં હુાધી ફેરવે.
? પુરં ૬ થ્ીં ૯-૪૦ દુધી ગજુએ ગૈંરવપુર્વક મુછ પર સંવ તેસાં કહ્ય્ુંા....”
છગનની નજર અંયનંમાંથ્ીં સેની મુછ પર ફરસં હંથ્ં પર
રહ્ય્ં ... “છગનજી.... ચૈંહંણ અંવેં અંવેં.... મેં અં સૈયંરી રંખી છે ઊભેં રે..... બેદ.... અંલ્યં.... સુા ચેંં બેદીદ....”
આતર ચં લેવં જસં ગજુની પીઠ જોસેં છગન અંશ્ચર્યમાં હંથ્ં
પદરંવસેં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે....
એ અંજે તેશનં ઊઘડી ગ્યં. ગજુ હદસાં ચંનં બન્ન્ેં કપ લંવી રહ્ય્ં ે હસેં..... છગનનં ભત્ર્ીંજા પૂાજાને ચં અંપસાં સેને ઉદૃેશીને કહી રહ્ય્ં ે.
“અલ્યં... પૂાજ્યં સુા મંરી હંરે રેજે હવં નવે.... સને સંરં
ઘેર મુકી જૈદ બદ થ્ેંડેં હંથ્ં દેંખેં કરવેં પડે ન”
“હં સે હં તાડં મંરી મંરી લેંકેંનં બરડં ચેંખ્ખં કયર્ં હવે સેં
મેલં હંથ્ંને ચેંખ્ખં સેં કરવં રહ્ય્ં .”
રસ્સંમાં મયુર મળ્યેં સે જોઈને અંશ્ચર્યમાં પડ્યેં.
ગઈ.
વહેલી દવંરે છગન એનં ભત્ર્ીંજા પંદે રીક્ષ્ં ડ્રંઈવ કરંવીને
જ્યંરે ગજુનં ઘરે ગયેં ત્યંરે જમંતંર ગજુ સૈયંર થ્ંઈને હુક્કેં
ગગડંવસં.... મૂાછ પર સંવ તઈ રહ્ય્ં હસં..... છગનને અંવસેં જોઈને
હુક્કંની નંળને મેંંમાં રંખીને કશ ખેંચસં ઊભં ઊભં કહી
૨૮
દાંજનેં દમય હસેં ગજુ ઢંળની પેંળને નંકે અંવ્યેં ત્યંરે
મયુર પેંસંની ફીયંટમાં ઢંળની પેંળનં તરવંજામાંથ્ીં બહંર નીકળસેં હસેં ત્યાં જ બન્ન્ેંનુા ક્રેંદ થ્ંયુા. મયુરે ગજુને જોઈને ગંડી ઊભી રંખી.
સેણે બંરીમાંથ્ીં ગજુને અંવસેં જોઈને કહ્ય્ુંા” ત્યાંજ ઉભેં રહે. જો... હુા અંજે મેંડેં અંવીશ.... મંને દંચવજે.... જયેન્દ્રભંઈને વંસ કરી છે..... કતંચ સેઅેં ત્યાં જ હશે.... મંરૂા નક્કી નથ્ીં પાડિસ
કંકં દમજે છે. સે મંરી જિાતગી જાણે છે સેમણે સેં મને રવંડે ચડંવ્યેં હસેં ને ?.... કેંણ જાણે મંને સેમણે શુા દુાઘંડ્યુા હસુા.... વિનેંત કિનંરીવંળંની દમંધીએ ફૂલેં ચઢંવસાં કાઈક મંને કહ્ય્ુંા ને.... એમ જ બનંવીશ.... હુા જાઉં છુા......
ગજુ વેધક નજરે તૂરથ્ીં મયુરને જોઈ રહ્ય્ં ે હસેં. સેની અાંખેંમાં એક અંશ્ચ્રય, એક પ્રશ્નંથ્ર્ં, એક અંજ્ઞ્ં થ્ર્ં એક દંથ્ેં દળવળી ઊઠ્યાં હસાં છસાં ગજુની મૈંનની ભંષ્ં ને મયુર દમજી ગયેં ને એટલુા જ કહી રહ્ય્ં ે....
“જો મંધવીને વી.એદ.માંથ્ીં સુા ઘેર લઈ અંવજે !”
દાંજ ઢળી રહી હસી. દાંજનેં અંછેં પીળેં કેંમળ સડકેં સેની
રસંશથ્ીં ઉપરનં ખુલ્લં અંકંશને રાગી રહ્ય્ંેં હસેં. રસ્સંઅેં તેંડી રહ્ય્ંં હસં. મયુર તરિયંપુર ગેસ્ટ હંઉદમાં ગંડી પંર્ક કરી રહ્ય્ંેં હસેં ત્યંરે લીમડંની અંડદમાં કેટલીક ગંડીઅેં પંર્ક થ્ંયેલી જોઈ. સેણે
ગંડીમાં રહીને ટંઈમ વેંચમાંની સ્વીચને અેંન કરી વંયરલેદ દેટ
પર બેંલી રહ્ય્ં ે.... હેલેં.... અંઈ.... છ-૧ સ્પીકીંગ .... પ્લીઝ
અંઈ વેંન્ટ ટુ મીટ.... અંર્મી..... એઝ પેંદીબલ... અર્લી.. “અેંહ ! ... અંઈ દેં લકી... કમ અેંન... નેં. . બટ....
યદ.... મેં અભી હી દબકેં બહંર નીકંલ તેસં હુા. ને બીજી મિનિટેંમાં મયુરે ગેસ્ટહંઉદમાંથ્ીં અંઈ.જી.પી. અન્ય હેંદૃેતંરેં. . કમંન્ડેં.... બહંર નીકળસં જોયં સેં જેવી સેઅેં ગંડીઅેં સ્ટંર્ટ
કરીને ગેસ્ટ હંઉદ છેંડી બહંર નીકળવં લંગ્યં સે જ દમયે મયુર
ખૂબ ઝડપી ગંડી સ્ટંર્ટ કરીને પંછલં તરવંજા સરફ ગયેં ને ત્વરીસ
ડેંર ખેંલીને ગેસ્ટ હંઉદનં ઉત્ત્ંર સરફનં તરવંજામાંથ્ીં પ્રવેશવં
ગયેં. સે જ દમયે પૂરુા ગેસ્ટ હંઉદ સ્ટેનગન મશીનગનની ગેંળીઅેંનં અવંજથ્ીં ધણ ધણી ઊઠ્યુા.
ગુપ્તચર વડં કે નંરંયણ દફંળં બીજી ક્ષ્ંણે બંરણંની અંડદે અંવી છુપંઈ ચુક્યં હસં.
મયુરે બીજી મિનિટે બુમ મંરી “દર ડેંન્ટ વરી હુા સમંરી દંથ્ેં જ છુા.”
“અેંહ... યુ. અંર. એ-૧
“યદ દર” મયુરે બંરણંની અંડ સરફ કંપ મંરસાં પહેલાં
દલંમ ભરી....
“અેંહ ! મંય બેંય યુ અંર લીટલ” કે નંરંયણ અંશ્ચર્યમાં
પડ્યં.
બીજી ક્ષ્ંણે મયુર તબંસં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે “દર... ઈટદ અં દંર્પ ટંઈમ પ્લીઝ કમ અેંન વીથ્ં મી. અ.ની ટંઈમ એન્ડ એની પ્લેદ ટંઈગર વીલ ટંરગેટ અદ.
“વંય ?...” કે નંરંયણેહ્રઅંશ્ચર્યથ્ીં કહ્ય્ુંા.
“દર ઈટદ અ દીકરેટ મેટર... અેંનલી અંઈ એમ નેં.... ઈટદ.... દેં.....” મયુરે ગેંળીઅેંનં વરદંતમાં બેંદ અને પેંસંને દંચવસાં કહ્ય્ુંા..... અને
“અેંહ મંય ગેંડ ! વેંટદ ? હુ વી હુ ! ગુપ્તચર વડં વિચંરમાં
ગરકંવ થ્ંઈ ગયં.
“દર મેં સેને પી.એમ. ફંઈલમાં મુકેલ છે. સે દંથ્ેં ગુપ્તચર
મેટર્દ નાબર છે સે ફંઈલ નાબર ૦૭૦૮૦૬ છે. ખૂબ નંની પીળી ફંઈલ છે સેમાં કંગળેં ઉપર નીચે બે અંડી રાગીન લંઈન છે. પહેલી કેશરી પટ્ટીની લંઈન છે. સે પછી વચ્ચે કેંરેં ભંગ છે અને નીચે
લીલં રાગની લંઈન છે. શક્ય છે કે કંગળ બતલંય સેં પણ અેંરીજીનલ કંગળ અં જ છે. દર હુા સમેંને જેમ બને સેમ ઝડપી
દલંમસ સ્થ્ંળે પહેંંચંડવં માંગુા છુા.
બીજી મિનિટે ધંણી ફૂટે સેમ મયુરે ફટંકડંની હંર ફેંડીને
ગુપ્તચર વડંને લઈને ગંડી મંરી મૂકી. તેંડસી ગંડીએ વંયરલેદથ્ીં કેંન્ટેક કરીને મયુરે ખંદ વધંરંની પેંલીદ કુમક બેંલંવી લીધી હસી
સેથ્ીં થ્ેંડી જ મિનિટેંમાંજ તરિયંપૂર ગેસ્ટ હંઉદ સરફનં રસ્સંઅેં દંયરનથ્ીં ગંજી ઊઠ્યં અને અાંખનં પલકંરમાં પૂરં ગેસ્ટહંઉદને કેંર્ડન કરી લેવંમાં અંવ્યુા પરાસુ સે પહેલં એ-૧ મયુર ગુપ્તચર વડંને
લઈને વરાડં પંદેની પંર્ક કરેલી ગંડીમાં બેદીને રવંનં થ્ંઈ ગયેં હસેં. ટંઈગરનુા ધ્યંન મંત્ર્ં ગેસ્ટહંઉદમાં ફુટસં ફટંકડંને
ગેંળીઅેંનં અવંજ દમજવંમાં ગયુા હસુા સેને કલ્પનં પણ ન હસી કે અંવી રીસે ચંલંકીથ્ીં એ-૧ સેને બનંવી જશે. મયુરની ગંડી
ગાંધીનગરનં રસ્સંઅેં સરફ તેંડી રહી હસી.
ચંલુ ગંડીએ સેણે ગુજરંસમાં ચંલસી અંસાકવંતી પ્રવૃત્ત્િં અને
દરકંરી અધિકંરીઅેંની લાંચ રુશ્વસની બતીને કંરણે ઊભં થ્ંયેલં
ભયંનક પરિણંમેંનેં ચચર્ં કરી સેણે પેંસંનં અભિપ્રંયમાં સ્પષ્ટ કહ્ય્ુંા કે દમગ્ર સાત્ર્ં દડી ગયુા છે. કયં દમયે કયાં શુા બને, કેવેં અંસાક ફેલંઈ જાય સે નક્કી નં કહેવંય મંટે જલ્તી ગુજરંસ છેંડવંની સેમને દલંહ
અંપી.
ગુપ્તચર વડં મયુરની વંણી દાંભળીને અંશ્ચર્યમાં પડી ગયં.
સેમને અં કડવી વંસ સ્વીકંરવી પડી કે રંજકીય નેસંઅેં અને
અંસાકવંતીઅેંની દાંઠ-ગાંઠને કંરણે અં પરિસ્થ્િંસિ ઉભી થ્ંઈ છે.
જ્યંરે મયુરે કહ્ય્ુંા કે દર મંરી ફરજ છે સે હુા જીવને જોખમે બજાવી ચૂક્યેં છુા અં શરીરમાં જીવ છે ત્યાં દુધી તેશ મંટે અં મંહિસી ક્યંરેય નહી જાય પણ....
મયુરનં ચહેરંનેં ભંવ જોઈને કે નંરંયણ વિચંરમાં પડી ગયં
સેઅેં દમજી શક્યં કે મયુરને કાંઈક બીજુા તુઃખ છે. સેઅેં પેંસંની
મુાઝવણ વ્યક્સ કરસાં કહી રહ્ય્ં “મી. એ-૧ યુ નેં તેશ દેવંમાં ક્યંરેય
કેંઈ અવરેંધ અંવસેં નથ્ીં....” બેંદનં શબ્તેંની વેધક અદર મયુર
પર પડી. સેણે સે જ દમયે કહ્ય્ુંા, દર ઈટદ અં મંય પર્દનલ લંઈફ.... “પર્દનલ લંઈફ” અેંહ.... “હજુ પણ તેશ મંટે પર્દનલ
લંઈફ જેવુા છે.”
મયુરનં ચહેરં પર લંચંરી છવંઈ ગઈ હસી. સેં બીજી સરફ બેંદનં ચહેરં પર છવંસં કડપને મયુર અેંળખી ચૂક્યેં હસેં. ગંજસં વરદંતી વંતળેં જેમ બેંદનેં અવંજ ગર્જી રહ્ય્ંેં હસેં. “મી.
એ-૧
તેશ મંટે કૂબર્ંની અંપવંની હેંય. ગુપ્તચર સાત્ર્ં એ તેશનુા હંર્ત છે
દમજ્યં.... અંમ જવંબતંરીમાંથ્ીં નં છટકી જવંય.
મયુરની હસંશં તુર થ્ંસી ન હસી. સે એટલુા જ બેંલી શક્યેં.... દર હુા રીઝંઈન થ્ં ઉં છુા. પ્લીઝ ટેઈક મંય કંર્ડ, કેંડ નાબર, રીવેંલ્વર એન્ડ વંયરલેશ વેંચ.
મી. કે. નંરંયણ મયુરને જોઈજ રહ્ય્ંં. સેમની વેધક નજરેંમાંથ્ીં અંગ વરદસી હસી. સે દમયે મયુર બુશર્ટનુા બટન ખેંલી ખભેં ખુલ્લેં કરી રહ્ય્ં ે હસેં ને મિ. કે. નંરંયણનેં બીજો હંથ્ં કમર પર ગેંઠવંયેલી રીવેંલ્વર પર
પહેંંચી ગયેં હસેં. મયુરનેં ખભેં કંળં વાંકળિયં વંળમાં શેંભી રહ્ય્ં ે હસેં. સેં વળી સે ફરકસં વંળ વચ્ચે લંલ અક્ષ્ંરેંમાં ચંમડી ઉપર એ-૧ લંખંની જેમ લહેરંઈ રહ્ય્ુંા હસુા.
ગુપ્તર વડં કે. નંરંયણ અને મયુરની અાંખેં મળી સે દમયે
ગુપ્તચર વડંની અાંખેંમાં ઝળઝળિયાં હસાં. સેઅેં કહી રહ્ય્ં હસં. “કંયર નપુાશક બીજાને જવંબતંરી દેંંપીને યુદ્ધનં મેતંનમાંથ્ીં ભંગી જનંરં જ તેશને નુકશંન કરે છે સે જ મેંટં ગદૃંર છે.” સેમણે રિવેંલ્વર
ખેંચી કંઢી. સેમની અાંગળી ટ્રેગર પર પહેંંચી ચૂકી હસી. સેં બીજી ક્ષ્ંણે મયુરની ખુલ્લી છંસીનં વંળ ફરકી રહ્ય્ંં હસં. સેણે બન્ન્ેં હંથ્ેં બુશર્ટનં કેંલર પકડ્યં હસં. સે કહી રહ્ય્ં ે હસેં.... “દર.... ગેંળી
મંરી તેં પણ મને ગદ્ધંર નં કહેં... મને ગદ્ધંર નં કહેં, મને ગદ્ધંર
નં કહેં .” મયુરની અાંખેંમાંથ્ીં અશ્રુની ધંરં વરદી રહી હસી. સેનુા આગે આગ ધ્રુજી રહ્ય્ુંા હસુા સેં સેની બીજી સરફ મી. કે નંરંયણ મયુરની અં હંલસ જોઈને અફળંસં ખડકેંની જેમ બરંડી રહ્ય્ંં હસં. જાણે કેંઈ
ઝંડીમાંથ્ીં દિંહ ગર્જન કરસેં નં હેંય સેમ જ સેં !
“મી. એ-૧ સુા લંખ ઉપંય કરે સેં પણ સુા એ-૧ છે સે એ-૧ રહેવંનેં છે. તુનિયંની કેંઈ સંકંસ સને બતલી શકવંની નથ્ીં. પછી
ભલે સુા નેંકરી કરસેં હેંય કે નેંકરી નં કરસેં હેંય. મયુર એ વંસ યંત રંખ કે જેમ પિસંનુા નંમ નથ્ીં બતલંસુા, જેમ મંસં બતલંસી
નથ્ીં સેમ વ્યક્સિએ કરેલુા કંર્ય ક્યંરેય સેને છેંડસુા નથ્ીં. સંરે એ કર્મ
મંટે અંવવુા જ પડશે.... સંરે મંટે નહિ તેશ મંટે સંરંમાં રહેલેં તેશ
પ્રેમ સને દુખેથ્ીં ઊાઘવં પણ નહિ તે આસે સને મરવં પણ નહિ તે.”
ગુપ્તચર વડંની સેજાબી વંણીની અદર મયુરનં મન ઉપર થ્ંઈ
સે સ્હજ સ્વસ્થ્ં થ્ંયેં. સે કાઈ વિચંરસેં કહી રહ્ય્ં ે “દર મંરી મં છે.
સેન મંરી જરૂર છે. સે જે મંગે સે હુા અંપી શકસેં નથ્ીં. “એટલે ?”
દર.... મંએ જ મને મેંકલ્યેં છે. નેંકરી મંટે નહિ તેશ દેવં
મંટે. પણ.... સેન ખબર છે કે હુા જેને.....”
મયુર દાકેંચંઈ ગયેં.... સે શરમંઈ ગયેં. બેંદે મયુરનં ખભે હંથ્ં પ્રદંયર્ેં. સેઅેં કહી રહ્ય્ં ..... “અેંહ ! મંય ચંઈલ્ડ.... ઈટદ અં કેંમન કવેશ્ચન.... એ મંટે રંજીનંમુા....”
“નં..... દર..... હુા સે દેંલ કરી શકુા સેમ નથ્ીં.”
“વંય !.... યુ કંન્ટ બીલીવ ઈન લવ....” શુા પ્રેમ અંપણે કહીએ સેમ દંમે પક્ષ્ેં થ્ં ય સે જ પ્રેમ કહેવંય ?... શુા સે મુક્સ નથ્ીં
?.... વંય અંર યુ થ્ીંંકીંગ રેંંગ ? પ્રેમને મુક્સ વહેવં તેં.... સેન બાતીશ નં બનંવેં.” જો સેં ખરેં સુા જે નહિ લંવે સે મં લંવશે ! મને
વિશ્વંદ છે દંચેં પ્રેમ ક્યંરેય નબળેં નથ્ીં હેંસેં.
“એમ કર ! સુા તિલ્હી ચંલ... અંપણે ત્યાં થ્ં ેડી વંસેં કરીશુા.. ” બેંદે કહ્ય્ુંા “દર... યુ નેં.... મંરં કંરણે કતંચ સમંરે.
પણ...
“ડેંન્ટ વરી”
નેં દર.... એકઝટ ટંઈમ અંઈ વીલ સ્યેંર કમ. “મયુરે બેંદને વચન અંપ્યુા...”
“એમ કર થ્ંેંડં મહિનં અહીં અંરંમ કર... બદ... તેંડમ તેંડ નં કરસેં.”
દર.... શુા કરુા. ટંઈગર મને ઝાપવં નથ્ીં તેસેં.
“પકડી પંડ.... છેવટે તેશદ્રેંહીઅેંને તૂર કરવં જ રહ્ય્ં ને...” દર.... અંમાં કાઈ બીજુા રહસ્ય લંગે છે....
“હેં...?” બેંદ અંશ્ચર્યમાં પડ્યં. પ્રુફ નં મળે ત્યાં દુધી નં કહી શકંય પણ.... કાઈક મેંટી વ્યક્સિનેં હંથ્ં હેંઈ શકે.
“સુા નક્કિ કરે સે ખરુા....” બેંદ ચિંસંમાં પડી ગયં. બીજી ક્ષ્ંણે મયુર રંસની ફલંઈટમાં બેંદને રવંનં કરવંની વ્યવસ્થ્ં કરીને ત્વરીસે નીકળી ગયેં. રંત્ર્િંનં તશ વંગી ચૂકયં હસં. શહેરની રેંડ
લંઈટમાં રસ્સંઅેંનેં ઝગમગંટ તેખંઈ રહ્ય્ં ે હસેં. પ્રજાની અવર- જવર કાટ મુક્સિનેં શ્વંદ લેવં મંગસી હસી સેન મનમાં થ્ંસુા કે ચંલ
અંજે પણ મંને લઈને ફરવં નીકળુ ગજુ પણ દંથ્ેં હશે ને ! મઝં અંવશે ! મંનુા મન જરં હળવુા થ્ંશે. કેટલંય મહિનંઅેંથ્ીં મંએ શહેર નથ્ીં જોયુા કેવુા નવુા નવુા સેન લંગશે.... કેવી દાસ્કૃસિ પ્રગસિ કરી રહી છે.
નવુા શહેર નવી રેંશની નવ જીવનનં ધબકંરને મં કેવં અનુભવશે.
૨૯
મયુરે ગંડી પંર્ક કરી...... સે દમયે તૂરથ્ીં જ ક્યંરેય ખુલ્લુ
નં રહેસુા પેંસંનુા ઘર.... ઘરનુા બંરણુા ખુલ્લુ જોયુા. એક ક્ષ્ંણ મંટે અમાગલ વિચંર અંવી પહેંંચ્યેં અને સે વિચંરની કલ્પનં મંત્ર્ંથ્ીં શરીરમાં કમકમુ પ્રદરી ગયુા. સેં બીજી ક્ષ્ંણે સેની અાંખે આધંરં અંવવં
લંગ્યાં. ક્યંરેય ન અનુભવેલી વિચંરેંની સનંવ સે અનુભવી રહ્ય્ંેં
હસેં. રીવર્દ ગંડીનુા હેંર્ન બાધ થ્ંયુા. પંર્ક થ્ંઈ ચૂકેલી ગંડીને ત્વરીસ બાધ કરી સે ત્વરીસ સ્વસ્થ્ંસં મેળવવં બન્ને હંથ્ં ેએ શીરને તબંવી તઈને બે પેંસંની અાંખેં બાધ કરી ચૂક્યેં અને સેનંથ્ીં બેંલી ઊઠંયુ હે ! ભગવંન..... સુા શુા કરે છે ?
સેણે ગંડીનુા ડેંર ખેંલ્યુા સે લાંબી ફલાગ ભરસેં બંરણં સરફ
લગભગ તેંડ્યેં. ઘરમાં પ્રવેશસાં જ સે પૂરી અસ્વસ્થ્ંસંથ્ીં ચિત્કંરી ઊઠ્યેં.... “મં ! મં !....અેં મં” આતરનં અેંરડંમાં મંત્ર્ં સેનેં અવંજ પ્રદરી રહ્ય્ંેં હસેં એ અવિરસ મૈંન શાંસ દરેંવરનં
જળ જેવુા
ગમગીન દમગ્ર ઘરમાં પ્રદરી રહ્ય્ુંા હસુા અને એ ભયંનક શાંસિ વચ્ચે
અથ્ંડંઈ રહ્ય્ં ે હસેં મયુરનેં વિહવળ..... લગભગ ફંટી ગયેલેં અવંજ.... મં... મં...” મયુરમાં ભયની “મં... લકીરની મંત્ર્ં
ધ્રુજારી ફેલંઈ ચુકી હસી. સે કાપસેં હસેં શરીરમાં કાપસં પણર્ેં જેમ...
સેની અાંખેંમાં મંનં અવિરસ વિરહનાં અાંદુનાં ઘેંડંપૂર ઉભરંઈ
રહ્ય્ં ા હસાં. સે રદેંડુ જોઈ વયર્ં સેણે ઘરનેં ખૂણે ખૂણેં... ઘરની ક્યંરેય
નં ખૂલસી અેંરડી.... અરે જાજરૂ.... બંથ્ંરૂમ વગેરે.... વગેર સ્થ્ંળેંએ ફરી વળ્યેં હસેં. રંત્ર્િંનેંે આધકંર ઘરને ઘેરી વળ્યેં હસેં સેં એ આધકંરમાં રેંશની ભયર્ં શ્ંહેરન્ીં કહેવ્ં ત્ીં દુદાસ્કૃત્ં પ્રજા જી.ટી.વ્ીં; સ્ટંર ટી.વ્ીં; કંય્ર્ંક્રમ્ંેંમ્ંાં મ્ંશ્ંગ્ુંલ્ં બ્ંન્ીં હત્ીં. એ બ્ંહેરં કંન્ં ઉપ્ંર મ્ંય્ુંરન્ેં ઘ્ંરન્ં ે ગ્ંજવ્ંત્ં ે અવ્ંંજ અથ્ંડંવ્ં ે અદાભ્ંવ્ં હત્ં ે. કેંન્ેં ખ્ંબ્ંર મ્ંંન્ંવ્ં દાવ્ેંતન્ં ન્ેં શ્ુંા થ્ંય્ુા છે ? પ્ંડેંશ્ંમ્ંાં ક્ય્ં રેય્ં ન્ં ખ્ૂંલ્ંત્ીં એક બ્ં રી ખ્ૂંલ્ીં એ ૪૦-૪૫ વ્ંષ્ર્ંન્ીં પ્રૈંઢં બ્ંહંર અંવ્ીં ત્ેંન્ં કાઈ ન્ંવ્ીંન્ં લ્ં ગ્ય્ુંા. ... ત્ેં બ્ીંજે મ્ં ળથ્ીં ન્ીંચ્ેં ઊત્ંરી મ્ંય્ુંરન્ં ઘ્ંર પ્ં દે અંવ્ીં. એ પ્રૈંઢંએ મ્ંય્ુંરન્ેં લ્ં ગ્ંણ્ીંન્ં ભ્ં વ્ં જગ્ંત્ંમ્ં ા પ્ૂંછ્ય્ુંા..... મ્ંય્ુંર શ્ુંા થ્ંય્ુા ?
મ્ંય્ુંરન્ીં લ્ં ગ્ંણ્ીંન્ેં કેંઈ દહંરેં મ્ંળ્ય્ેં હેંય્ ત્ેંમ્ં મ્ંય્ુંર વ્ંરદત્ીં અાંખ્ં ેન્ેં લ્ુંછત્ં ે ન્ંંકન્ંં દીફેંટં લ્ેંત્ંેં કહી રહ્ય્ંેં..... દુહંગ્ીંન્ીં ભ્ંંભ્ીં....... “બ્ંં ! બ્ંં...ન્ંથ્ીં.”
હેં.... શ્ુંા કહે છે ?....
“હં ભ્ંંભ્ીં !” મ્ંં ન્ંથ્ીં.....” ખ્ંરુા કહુા છુા ત્ંમ્ંન્ેં કાઈ શ્ાંકં.... “મ્ંન્ેં અમ્ાંગ્ંળ વ્ંત્ંર્ંય્ છે. મ્ંન્ેં મ્ંંરં કમ્ર્ેંન્ેં અટકંવ્ંવ્ંં મ્ંંરી
તેશ્ં દેવ્ંન્ેં ન્ંથ્ંવ્ંન્ુા તુશ્મ્ંન્ેં એ એક જ શ્ંસ્ત્ર્ં હત્ુંા અન્ેં ત્ેં મ્ંં.”
“ન્ંં... મ્ંય્ુંર. . મ્ંન્ેં લ્ં ગ્ેં છે કે કતંચ્ં મ્ં ધવ્ીંન્ેં. . મ્ંળવ્ં ....” ત્ંમ્ેં એક કરેં પ્ંહેલ્ાં ત્ંપ્ં દ ત્ં ે કરેં... . દાંજે પ્ેંલ્ેં પ્ંેંલ્ીંદવ્ં ળેં બ્ંંરણ્ં અંગ્ંળ ઊભ્ં ે ઊભ્ેં મ્ંંન્ેં કાઈ કહેત્ં ે હત્ં ે.... લ્ંગ્ેં છે કે કતંચ્ં બ્ં અન્ેં ત્ેં દંથ્ેં ગ્ંય્ાં હેંય્ં.....
મ્ંય્ુંરન્ેં એક અંશ્વંદન્ં અંપ્ંત્ંાં એક વ્િંકલ્પ્ં અંપ્ંત્ંાં દુહંગ્ીંન્ીં બ્ં ેલ્ીં રહી હત્ીં.....
“મ્ંય્ુંર. . પ્ંંણ્ીં લ્ંવ્ુંા?”
ન્ં ભ્ંંભ્ીં.... એક ત્ંમ્ેં જ મ્ંંન્ીં થ્ંેંડી ઘ્ંણ્ીં દાભ્ંંળ રંખ્ંેં
છેં.... બ્ીંજા કેંઈન્ેં કય્ં ા પ્ંડી છે કે પ્ંડેંશ્ંમ્ંાં મ્ંંણ્ંદ રહે છે કે પ્ંશ્ું ?
હાં મ્ંય્ુંર તુન્િંય્ં ખ્ુંબ્ં બ્ંતલ્ંય્ેંલ્ીં છે તરેક સ્વ્ંમ્ંાં રંચ્ેં છે.... કેંણ્ં જાણ્ેં કેમ્ં મ્ંન્ેં ત્ંેં પ્ંહેલ્ેંથ્ીં જ મ્ંં પ્રત્ય્ેં....
“હં ભ્ંંભ્ીં ત્ંમ્ેં કેવ્ંાં ભ્ંલ્ં ા મ્ીંઠ્ઠાં છેં ! બ્ંધી વ્ં ત્ં પ્ંછી.... પ્ંહેલ્ાં ત્ંપ્ં દ ત્ેં કરેં. શ્ુંા થ્ંય્ુા ત્ેં ?” દુહંગ્ીંન્ીંએ મ્ંય્ુંરન્ેં પ્ુંન્ંઃ દુચ્ંન્ં કય્ર્ુંં મ્ંય્ુંર સ્વ્ંસ્થ્ંત્ંં મ્ેંળવ્ંત્ંેં બ્ંહંર ન્ીંકળ્ય્ં ે. મ્ંય્ુંરે પ્ં ર્ક કરેલ્ીં ગ્ં ડી પ્ુંન્ંઃ સ્ટંર્ટ કરીન્ેં ખ્ુંબ્ં ઝડપ્ં ઢંળન્ીં પ્ંેંળ તેંડી ગ્ંય્ેં.
મ્ંધ્ય્ંરંત્ર્િં પ્ંદંર થ્ંઈ રહી હત્ીં. ઢંળન્ીં પ્ં ેળન્ં ન્ં કે તેકંરેં મ્ંચ્ીં ગ્ંય્ં ે હત્ં ે. થ્ેંડી મ્િંન્િંટેં પ્ંહેલ્ં ા મ્ંંત્ર્ં ૧૦ મ્િંન્િંટન્ં ચ્ં લ્ેંલ્ં ધંણ્ીં ફૂટે ત્ેંમ્ં અવ્િંરત્ં ગ્ંેંળી ય્ુંદ્ધમ્ાં ચ્ં રણ્ીં જેમ્ં ગ્ં ડી વિંધંય્ ેલ્ીં પ્ંડેલ્ીં હત્ીં. મ્ંેંત્ંન્ીં મ્ંહેફિલ્ં મ્ંંણ્ીં ગ્ંય્ં હેંય્ં ત્ેંમ્ં તુશ્મ્ંન્ેં ગ્ીંધન્ીં
જેમ્ં ત્ૂંટી પ્ંડ્યં હત્ં . હજારેં મ્ંંણ્ંદેંન્ુંા ટેંળુા એકઠુા થ્ંઈ ગ્ંય્ુા હત્ુંા. જેમ્ં જેમ્ં દમ્ંય્ં જત્ં ે હત્ં ે ત્ેંમ્ં ત્ેંમ્ં શ્ંહેરમ્ંાં વ્ંત્ં ફેલ્ંઈ રહી હત્ીં....” અંત્ાંકવ્ંંતીઅેં અન્ેં દી.અંઈ.ડી. અેંફિદર વ્ંચ્ ેં ભ્ંય્ંંન્ંક ય્ુંદ્ધ થ્ંય્ુંા.... ટંય્ંગ્ંરે.. . મ્ંય્ુંરન્ેં વ્િાંધી ન્ં ખ્ય્ં ે. ગ્ંંડી લ્ંગ્ંભ્ંગ્ં ગ્ંેંળીઅેંાથ્ીં વ્િાંધંઈ ગ્ંઈ હત્ીં. લ્ેંકેંન્ં ટેંળંમ્ંાંથ્ીં રસ્ત્ેં કરીન્ેં પ્ંેંલ્ીંદવ્ંન્ં અંવ્ીં પ્ંહેંંચ્ીં હત્ીં. અંઈ.જી.પ્ીં. વ્ંધંરંન્ં ત્ર્ંણ્ં ઈન્દપ્ેંકટરેં ડેંગ્ં સ્કેંડ દંથ્ેં અંવ્ીં પ્ંહેંંચ્ય્ં હત્ં . ત્ેંમ્ંન્ીં દંથ્ેં ખ્ૂંબ્ં ત્વ્ંરિત્ં ગ્ંત્િંએ મ્ંંરત્ીં ગ્ંંડીએ ગ્ુંજરંત્ંન્ં મ્ુંખ્ય્ંમ્ાંત્ર્ીં અન્ેં બ્ીંજા મ્િંન્ીંસ્ટરેં અંવ્ીં પ્ંહેંંચ્ય્ં હત્ંં. એક વ્ૃંદ્ધન્ીં લ્ં કડીન્ેં ટેક એ જાજવ્ંલ્ય્ંમ્ંંન્ં સ્ત્ર્ીંન્ેં દહંરેં લ્ંઈન્ેં ડુસ્કાં લ્ેંત્ંં મ્ંય્ુંરન્ીં ગ્ંંડીમ્ંાંથ્ીં બ્ંહંર ખ્ેંંચ્ીં કંઢેલ્ીં લ્ં શ્ં પ્ં દે અંવ્ીં પ્ંહેંંચ્ય્ં હત્ં .
ત્ં ે વ્ંળી બ્હંવ્ંરી, બ્ેં બ્ંંકળી છૂટં વ્ં ળવ્ં ળી અર્ધપ્ં ગ્ંલ્ં જેવ્ીં અાંદુ લ્ૂંછત્ીં એક સ્ત્ર્ીંન્ેં એક પ્ુંરુષ્ં પ્ૂંરી શ્ંક્ત્િંથ્ીં પકડી રહ્ય્ં ે હસેં.
સેણે મયુરની લેંહીસરબેંળ વિાધંયેલી લંશને જોઈને ચીદ પંડી....
મયુર ! અેં મયુર.... ! એ સ્ત્ર્ીં સેને પકડી રંખેલં પુરુષ્ં તુશ્યાસ
પંદેથ્ીં છૂટીને મયુરની લંશને વળગી પડી. ભયંનક કલ્પાંસ કરવં
લંગી. સેનેં ચહેરેં સેનં હંથ્ં મયુરનં લેંહીથ્ીં રાગંઈ ગયં હસં.
સેણે સેજ લેંહીવંળં હંથ્ંથ્ીં પેંસંનં છૂટં વંળને દરખં કયર્ં. બીજી ક્ષ્ંણેંએ અંઈ.જી.પી. એ પેંલીદ વંળંઅેંને હુકમ કયર્ેં “અં બહેનને બંજુ પર લઈ જાઅેં !....” બધંની અાંખેંમાં અાંદુ વહી રહ્ય્ંાં હસાં.
બીજા ઘંયલેં, ગજુને દીવીલમાં ત્વરીસ ખદેડવંમાં અંવ્યં હસં.
મયુરની દંથ્ેં પડેલી સેની મંની લંશને દુહંગીની કફન અેંઢંડી રહી હસી સેં બીજી સરફ મયુરની લંશને કફન અેંઢંડી રહેલં તુશ્યાસ હંથ્ંમાંથ્ીં કફનને એક આસિમ પ્રેમભીનુા ચુાબન મયુરનં ગંલ પર અર્પી તીધુા અને સેનં ચહેરંને કફનમાં ઢાંકી તીધેં. સે જ દંથ્ેં એક
નંરે સેનંથ્ીં બેંલંઈ ગયેં. રડસં અવંજે “ભંરસ મંસંકી જય... એ-૧ મયુર..... જીાતંબંત
એ-૧ મયુર..... અમર રહેં.....
એ નંરેં દમગ્ર મંનવ દમુતંય પેંકંરી રહ્ય્ં ે હસેં..... “ભંરસ મંસં કી જય.....
એ-૧ મયુર..... જીાતંબંત
એ-૧ મયુર..... અમર રહેં.....
વહેલી દવંરનં પ વંગ્યંનં દમયે મયુરની અને સેની મંસંની સ્મશંનયંત્ર્ંં પૂરં મંન-મરસબં દંથ્ેં મયુરનં એ જર્જરીસ નિવંદસ્થ્ંંનેથ્ીં નીકળી. હજારેં લેંકેં અં સ્મશંન યંત્ર્ં માં જોડંયં હસં.
હજારેં લેંકેંની અાંખેં મંસં-પુત્ર્ંની વિતંયથ્ીં રડી રહી હસી.
મયુરની દબવંહીની અંગળ ગુજરંસનં મુખ્યમાત્ર્ીં હસં સેં સેમની
પંદે મંધવી અને પાડીસ કંકં હસં. દવંરનં ૧૦નં દમયે
દંબરમસીને કિનંરે એ ચિસં દળગે સે પહેલાં પેંલીદ બેન્ડની
દલંમસી હવંમાં ગંજી રહી હસી. અગ્નિતંહ તેસી મંધવીનેં ચહેરેં કેંઈ અગમ્ય
ભંવથ્ીં ધગધગી રહ્ય્ં ે હસેં. સેની બાધ અાંખેંમાંથ્ીં દરકી
ગયેલાં બે મેંસી જેવાં અાંદુ કહી રહ્ય્ં ા હસાં..... મયુર.....
અલવિતં..... અંવસે જન્મ પણ દંથ્ેં મળીશુા..... પ્રેમભીનાં
અંપણે.....” મંધવી બેહેંશ બની ગઈ. સેની બંજુમાં ઊભેલાં તુશ્યાસે અને દુહંગીની
ભંભીએ દાભંળી લીધી.... એ બેહેંશી..... દસસ ચંલી નીકળી હેંય અનાસ
યંત્ર્ં એ અં શરીરમાં મંત્ર્ં ધબકસી રહીને.
ગેંમસી સંરાં નિર્મળ નીર
( અંસાકવંત ઉપર દૈંપ્રથ્ંમ નવલકથ્ં )
લેખક :
હષ્ર્ંત જોષ્ીં ‘ઉપહંર’
ઃ પ્રકંશક :
એમ. એમ. દંહિત્ય પ્રકંશન
પુસ્સક પ્રકંશક અને વિક્રેસં
હેડ અેંફીદ : મહંવીર મંર્ગ, અંણાત - ૩૮૮ ૦૦૧, સં.જી. અંણાત
શંખં
ઃ ૧. પ્રં.શિ.ધિરંણ અને ગ્રં.મા.નં મકંન નીચે
નગરપંલિકં ભવન રેંડ, ઈન્તિરં કેંમ્પલેક્ષ્ં, નડિયંત
ર. યેંગેશ્વર કુમંર છંત્ર્ં લય, ભગસજીન કપડવાજ રેંડ, ડંકેંર,
સં. ઠંદરં, જિ. ખેડં
બે બેંલ
‘પંવંનં દૂર’ કંવ્ય દાગ્રહ અને જય વહંણવટી પુસ્સકનં દર્જન
બંત મેં ટુાકી વંસર્ંઅેં લખવંનુા ચંલુ હસુા ત્યાં ભંઈશ્રી ગીરીશ જોષ્ીંએ અને
‘દાયેંગ’નં સાત્ર્ીંશ્રી અનિલ ભટ્ટની દત્ભંવનંથ્ીં પ્રેરંઈ મેં અં ધંરંવંહીક
નવલકથ્ં હપ્તંવંર અંપવંનુા યેંગ્ય ગણ્યુા.
અં તિવલેંમાં ખેડં જિલ્લં યુવં કેંંગ્રેદની પ્રવૃત્ત્િંમાં દક્રિય હેંવંથ્ીં સ્વ. રંજીવ ગાંધીએ
પેંરબાતરનં કંર્યક્રમની ગૃપ મિટીંગમાં અને તેશપ્રેમ ઉપર લખવંનુા દૂચન કર્યું સે સ્વીકંર્યું.
અંસાકવંત ભ્રષ્ટંચંર તેશનં અાંસરિક તુશ્મનેં દંમે લડસાં લડસાં અચંનક એક
દવંરે સ્વ. રંજીવ ગાંધીનં અવદંનનં તુઃખત દમંચંર દાંભળી પછી હૈયુા રડી ઉઠ્યુા. અંવંશ્રી
સ્વ. રંજીવજીનુા વ્યક્સિત્વ મને અંકર્ષ્િં
ગયુા.
પરિણંમે અં નવલકથ્ં માં મયૂરનુા પંત્ર્ં દર્જાઈ ગયુા અને અંસાકવંતીઅેંની
દંમે લડસાં લડસાં મયુરની હત્યંનુા પ્રકરણ પુરુા થ્ંયુા. મંરી અાંસરઅવસ્થ્ંંની દંથ્ેં વંસ્સવિક
જીવનમાં નવલકથ્ં પૂર્ણ થ્ંઈ.
અં નવલકથ્ં ની બીજી અંવૃત્ત્િં પ્રકંશિસ કરી વંચક દમક્ષ્ં મુકનંર એમ.
એમ. દંહિત્ય પ્રકંશનનં શ્રી યંકુબભંઈ સેમજ શ્રી મણીભંઈ (કંદેંર), મંરં
રંજકીય મિત્ર્ં ે, દંહિત્ય મિત્ર્ં ે સેમજ મંરી હંઈસ્કૂલનં સ્ટંફનં મિત્ર્ંેંનેં હુા અંભંરી છુા. હુા
મંરં વંચકેંનં પત્ર્ંેંને અચૂક ઉત્ત્ંર અંપુા છુા.
શ્રી અરવિંતેં પૂ. મંસંજીનેં
હષ્ર્ંત જોષ્ીં ‘ઉપહંર’
અંભંરી છુા.
વ્યંદવંદણં, સં. કપડવાજ
૧
વૈશંખી પુનમની મધ્યરંત્ર્ીં ગેંમસીનાં શાંસ નિર્મળ નીરમાં
ચાંતની વરદંવી રહી હસી. હજારેંનેં મંનવ મહેરંમણ રણછેંડજી
માતિરની ચેંપંદનં રસ્સંઅેં પર હિલ્લેંળં લઈ રહ્ય્ંેં હસેં. અદાખ્ય
ભક્સવૃન્તેંનં ભંવભયર્ં ભજનેં દાગીસનં સંલબદ્ધ દુરેં દંથ્ે અહલેક જગંવી રહ્ય્ંં હસાં. ભંવંવેખમાં કેંઈ નંચસાં કુતસં ગુલંલ ઉછળસં
ભજનની હેવીઅેં વરદંવી રહ્ય્ંં હસં. અદાખ્ય યુવંન - યુવસીઅેં યૈંવનનં પુરમાં સરબેંરે સંરં માત્ર્ંક રચી રહ્ય્ંાં હસાં. કેંઈ કેંઈ એક બીજાને ધક્કે ચઢંવી અંહવંન અંપી ચંલી જસં હસાં. દંવ
અજાણી અાંખેં અજાણ્યાં હૈયાં મળી જસાં અન્યેંન્યમાં અેંસપ્રેંસ થ્ંવં.... ચંલ્યં જસાં હસાં. મંનવ મહેરંમણથ્ીં તુર એક મંત્ર્ં ઈશંરે... એકાંસની શેંધમાં....... દહવંદની શેંધમાં કેંઈ જાણે
કેમ ? છુપંસી હશે એ યૈંવનની પ્યંદ .... ? જન્મસી હશે સ્નેહની દરવંણી..... દાસેંષ્ંંસી હશે એ વંદનંની વાતપરનેં હવિ રંમ જાણે ? શુા થ્ંસુા હશે અજાણ્યં.... સરદી અાંખેંનુા સ્નેહનં દરકસાં ટપ ટપ અાંદુનુા ?
માતિર બહંર શાંસ ધવલ વષ્ર્ેંનં દંક્ષ્ીં દંમં ઉભં હિરબંઈ
ટંવરમાં બંરનં ટકેંરં દાભળંઈ રહ્ય્ંં છે. નીચે રચંયેલ શહીત સ્મંરક
પર પટેલ વિડિયેંની સંજી ફિલ્મ ‘યુધ્ધ’નુા જાહેરંસ બેંર્ડ લટકી રહ્ય્ુંા
છે. બંજુમાં ઉભેલી દેંડંની લંરીએ બંટલીઅેં ફૂટવંનેં અવંજ અંવી રહ્ય્ં ે છે. ત્યાં એક અજાણ્યેં એક યુવક દીગંરેટની ધ્રુમશેર છેંડસેં તુર તુર કેંઈની રંહ જોસેં નિશ્વંદ નંખસેં ચિંસિસ ઉભેં છે. સેણે
લંઈટ બ્લ્યુા વિમલની દફંરી પહેરી છે. ગળંમાં રેશમી મફલર જૂઈ ફુલેંન શેંભંવી રહ્ય્ુંા છે. વંરે વંરે વાંકળીયં વંળેંમાં બન્ને હંથ્ંનં અાંગળં પ્રદંરસેં દીગંરેટને મધ્યમાં અને આગુઠંથ્ીં પકડીને ફુાકસેં. . જોરથ્ીં કદ
ખેંચસેં.... ક્યંરેક માતિર સરફની ખીચેં ખીચ
મંનવમેતની સરફ સેં વળી ક્યંરેક કા ુ તરવંજા સરફ સેં વળી ક્યંરેક બદ સ્ટેન્ડ સરફથ્ીં અંવસં રસ્સં સરફ ચકળવકળ જોઈ રહ્ય્ંેં છે. થ્ંેંડી થ્ંેંડી વંરે એક્દનનં વંઈટ બુટમાંનેં પાજો ઉંચકીને પછંડી રહ્ય્ં ે છે.
યુવંનને સંકીને જોઈ રહેલેં દેંડંવંળેં બેંલી ઉઠ્યેં દંહેબ..... દેંડં અંપુા ?
અેંકે.... લંવ... જીરૂ નંખજે, મીઠુા કમ... દમજ્યેં ?
હં..... દંહેબ.....
અને સે યુવંન એકી શ્વંદે દેંડં પી રહ્ય્ં ે છે ત્યાં હિરબંઈ
ટંવરની દંમેથ્ીં અંવસી નંજુક નમણી.... વાંકળીયં બફ વંળવંળી
ગેંરી ગેંરી યુવસી સરફ અદાખ્ય લેંકેંની નજર માડંઈ રહી છે. યુવસી અંવીને યુવંનનં જુઈભયર્ં રેશમી તુપટ્ટંને ખેંચી બેંલી ઉઠી....
હંય.... મયુર.... ખરં છેં સમે, કયાં કયાં શેંધી વળી સમને. કયાં ગંયત્ર્ીં માતિર, કયાં દત્યનંરંયણ માતિર.... લક્ષ્મીજી માતિર, બંપરે.... અંટલી બધી પબ્લીકમાં ગેંમસીઘંટેથ્ીં અહિં
અંવસાં અંવસાં મંરેં તમ નીકળી ગયેં.. ધક્કં ખંઈ ખંઈને. . ભૂખ્યં વરૂ
જેવી સંક્યં કરસી ટગર ટગર નજરેંથ્ીં હેંદ ઉડી ગયં, મંરં.... દંલ્લં....
ખેર મંધવી... સુ કયાં દંલ્લી અેંછી છે. અને મયુરે મંધવીનં
ગેંરં ગંલ પર હળવી ટપલી મંરસાં ખડખડંટ હદી પડ્યેં ને કહેવં
લંગ્યેં, હેંય ! મેળેં છે ને ? મેળેં એટલે મુક્સસં. મુક્સ દહવંદ.... કેમ.... ખરુા ને..... ?
મંધવીની નજર દેંડંવંળ સરફ પડી.... ચેંરીછુપીથ્ીં નજર
મળી જસાં સે જાખવંઈ ગયેં... ને સેનં હેંઠ પર અંછુા હંસ્ય...
પ્રદરી ગયુા. સેણે કહ્ય્ુંા.
“ખરૂા છે હાં... કયાં કેંઈ છે. ન જા... ન પહેચંન. . તીલ તેંલસની મહેફીલ જામે છે દંહેબ અહીં... અં સેં પાખીનેં મંળેં છે,
મેળેં અંજે મળે અને કંલે વિખરંય જાય... ઉડી જાય... પેંસપેંસંને
તેશ જાય. મયુર દેંડંવંળં દંમુા જોઈને મરક મરક હદસાં કહી રહ્ય્ં ે... કંકં પાખીડં લઈ જાય મઝંનં ખંટં મીઠાં દાભંરણં, મીલનની યંત.... વિરહનાં અાંદુ....
ચંલ.... ! મયુર... સુા પંછેં કયાં.... ? મંધવી મયુરનેં હંથ્ં પકડીને ચંલવં લંગી. મયુર પંછુ વળીને દેંડંવંળં કંકં દંમે હંથ્ં ઉંચેં કરીને “અંવજો” કહેવં લંગ્યેં.
મયુર અને મંધવી ગંયકવંડ હવેલી સરફ અંગળ વધવં
લંગ્યં. હિરંબંઈ ટંવરથ્ીં માતિરનેં મંર્ગ વટંવવં કેંશિષ્ં કરી પરાસુ
વ્યથ્ર્ં. કેંઈ જ ઉપંય નહેંસેં દુઝસેં. થ્ંેંડં અંગળ વધે ને પંછેં
ટેંળંનેં એક ધક્કેં અંવે ને પંછાં અંવી જાય. દેંડંવંળંએ બુમ
મંરી. એ ભંઈ ! પંદે પગથ્િંયં પર થ્ંઈને ગાગંબંઈની વંડીવંળં
સ્થ્ંળેથ્ીં બરંબર ગંયકવંડ હવેલી સરફ જસાં રહેશેં.
મયુરે હદસાં હદસાં દેંડંવંળં સરફ જોઈને કહ્ય્ુંા... અરે...
સને શી ખબર ? અમંરે ગંયકવંડની હવેલી સરફ જવુા છે ?
દેંડંવંળેં થ્ેંડેં ઝાખવંણેં પડીને મૂાઝંવં લંગ્યેં. મંધવીએ શાકંથ્ીં ભ્રમર ઉંચી કરી સેની હળપચી સાગ થ્ંઈ...,
ત્યાં દેંડંવંળંએ કહ્ય્ુંા, સમે મંધવી મહેસં ને... ટી.વી. દીરીયલ દમર્પણમાં સમેજ હસાં ને ? અેંહ ! બંપરે....
‘દમર્પણ’ શબ્ત દાંભળસાં મંધવીનં હેંઠ પર હંસ્યની લકીર
ખેાચંઈ ગઈ. અાંખેંમાં સ્નેહની ઝલક પ્રદરી ગઈ, સેણે કહ્ય્ુંા હં ..!
પણ સમે...
કેમ નહિં... હુા અંજથ્ીં તશ વષ્ર્ં પહેલાં જનકરંય મહેસંને ત્યાં રદેંઈયેં હસેં....
સમે ખુબ નંનં હસાં. બકુડાં ૭-૮ વષ્ર્ંનં, મને ન અેંળખ્યેં ?
હુા... જગેં, સમંરી દેન્ડવીચ... ટમેટં દુપ....
અેંહ ! જગ્ગુકંકં !... હંય સમે ! .... મંધવીની અાંખમાં નિતર્ેંષ્ંસંનેં દંગર છલકંઈ ગયેં. જાણે... નંનીઅમથ્ીં.... મંધવી જગ્ગુકંકંનેં હંથ્ં પકડી શ્રદ્ધંદતનનં બગીચંમાં ફુલ છંબ
લઈને
ગુલંબનં ફૂલેં વીણવં જસી હસી. સેની છંબમાં જયપુરનં મઝંનં
ઉછરેલં લંલ-પીળં દફેત. . મેંટં મેંટં ગુલંબનં ફુલ જગ્ગુકંકં
વીણી વીણીને મુકસં હસં. મંધવી ફુલ વીણવં ડંળખી નમંવીને જેવુા ફુલ સેંડવં જસી ત્યાં ગુલંબનેં કાંટેં વંગસાં ચીદ પંડી ઉઠસી. જગ્ગુકંકંથ્ીં કહેવંઈ જસુા અેંહ !.... અને સેમનં હેંઠ પર મંધવીનં સ્નેહનં
બુચકંર પ્રદરી ઉઠસં.
મંધવીની નજરેં દમક્ષ્ં.... જુઈ મેંગરંનં ફુલહંર અને મધ્યે
મધ્યે ગુલંબનં ફુલેંની ગેંઠવણી... સરવરી ઉઠી હસી. જગ્ગુકંકંએ જ સેને મેંગરંની વીણી બનંવસં શીખવ્યુ હસુ... મંધવીનેં વીણીનેંે
મેંહ. . અંજે પણ સેવેં જ હસેં. બફવંળમં પણ... શેંભી રહેલી
વીણી પર દહજસંથ્ીં મંધવીનેં હંથ્ં પ્રદરી ગયેં... ને મયુરની અને જગ્ગુની નજર વીણી પર ગઈ... જગ્ગુકંકંથ્ીં કહેવંઈ ગયુ.
૨
‘’મંધવી એ.... વીણી પરથ્ીં સને મેં અેંળખી કંઢી.... કેવી
મઝંની વીણી ગુાથ્ીં છે સેા....
અરે !.... બાગલંનં પ્રવેશદ્વંર પર મેં ઉછરેલી ગુલંબની
પાક્સિઅેંમાં ફુલ ખીલસાં.... અને મ્હેંતીની હરેંળથ્ીં તીપી ઉઠસી
મંધવી.... છે કે પછી રંમ...રંમ.
મંધવીએ કહ્ય્ુંા.... કંકં ! બધુા જ સેવુા છે. મેં મ્હેંતી પર મઝંની વેલી ચઢંવી છે સેને રાગબેરાગી ફુલેં અંવે છે. ને એટલુા દરદ લંગે છે કે.... સમે અંવેં સેં ખબર પડે....
મયુરની દુચક નજર મંધવી પર પડસાં મંધવીએ મયુરને કહ્ય્ુંા... અેંહ ! અંઈ એમ દેંરી જો... અં છે જગ્ગુકંકં... મંરં અેંનલી.... હી ઈઝ મંય આકલ મયુર....
જગ્ગુકંકં....
અને મંધવીએ જગ્ગુકંકંને અેંળખ અંપસાં કહ્ય્ુંા.. . કંકં અં છે મંરં ક્લંદ ફર્ેંલેં મયુર ચટેંપંધ્યંય કંકં સમંરંથ્ીં કાઈ છુપંવંનુા હેંય... કેંણ જાણે કેમ હુા અને મયુર એવં મિત્ર્ંેં છીએ.
સ્હેજ પણ છુટં પડી શકસં નથ્ીં.
પપ્પંને મેં મયુર દંથ્ેં ડંકેંર જવંની રજા મંગીને,... પપ્પંએ
... અંપી તીધી.
જગ્ગુકંકંએ હળવેથ્ીં હદસાં કહ્ય્ાંુ ‘મંધવી સુા કેંણ છે ?
ખબર.... જનકરંય મહેસં... ગુજરંસનં પ્રખ્યંસ મિલ મંલિકની
પુત્ર્ીં દમજી.... ?
મંધવીએ એક દુદકંરી હેંઠ પર અાંગળી મુકસાં કહ્ય્ુંા બદ
બદ... સ્ટેંપ ઈટ નેંનદેન્દ કેંમેન્ટને મયુર મંધવીનં ચહેરં પર
પ્રદરી રહેલી સાગ રેખંઅેંને અવલેંકન કરસેં કહેવં લંગ્યેં.
“મંધવી ચંલ અંપણે જઈશુા. બન્ને ચંલવં લંગ્યં.” “મંધવીએ હળવેથ્ીં જગ્ગુને કહ્ય્ુંા “કંકં... કંમ હેંય સેં જરૂર અંવજો ને સેણે પર્દમાંથ્ીં એક કંર્ડ જગ્ગુનં હંથ્ંમાં મુકી તીધુા. કંર્ડ
સરફ ત્ર્ં ાદી નજરે તુર ઉભેલેં એક યુવંન નજર નંખી રહ્ય્ંેં હસેં.
સેેણે વાંચ્યુા “મંધવી મહેસં ૈંછજી પત્ર્ંકંર ેંદ્ગહ્લ અંશ્રમ રેંડ, અમતંવંત.
ગાગંબંઈની વંડી સુલં પંદેથ્ીં ડાકનંથ્ં મહંતેવની પંદેથ્ીં
ગેંમસીજીનં પગથ્ીંયં પંદેથ્ીં મહં મુશ્કેલીએ ભીડમાં ધીમે ધીમે
મંધવી અને મયુર એકબીજાનેં હંથ્ં પકડીને અંગળ વધી રહ્ય્ંાં હસાં. ઉંચં અેંટલં પર બેઠલેં વાંદડી વગંડસેં આધ યુવંનને મધુરી છેડી હસી.
“અમે રે... દુક રૂનુા પુમડુા અને અત્ત્ંર રાગીલ રદધંર, બેંલી
તેં અમ સંરે સંરને કરીતેં અમને મંલં મંલ.. અમે રે દુક રૂનુા
પુમડુા.” મંધવી અને મયુરનં કણર્ેંપર સ્પર્શી રહેલી મઝંની સર્જ હૃતય દાંદરી ઉસરી ગઈ. મંધવીએ મયુરનં હંથ્ંને સ્હેજ તબંવ્યેં. મયુરની
અાંખેં મંધવીની અાંખેંને મળી અને જાણે કાઈક પંમવં એકબીજાની ઉંડંઈને મંપી રહી..... મંધવીની નજર થ્ંેંડી ક્ષ્ંણેં પછી નીચી ઢળી
ગઈ. મયુરની નજર ગેંમસીજીનં પંણીમાં દરકસી બેંટ પર પડી.
સેણે મંધવીને કહ્ય્ુંા “મંધવી કેટલી મજાની બેંટ છે.”
‘હં, મંધવીનં ચહેરં પર શરમનં દેરડં ઉપશી રહ્ય્ંં હસં.
મયુરે મંધવીની હથ્ંળી સ્હેજ તંબસાં અને પંદે ખેંચસં કહ્ય્ુંા, અંપણે બેંટીંગ કરવં જઈશુા ?
કેમ નહિ...? સુા ઈચ્છે ત્યાં જઈશુા અંપણે ? મંધવીએ હદસાં કહ્ય્ુંા.
મંધવી અને મયુર.... રણછેંડરંય ચરણ પદંર કરીને
ગંયકવંડ હવેલીનં અેંવંરં દુધી અંવી પહેંંચ્યં. ત્યાંથ્ીં સે સરફ
વળીને મયુરે અને મંધવીએ હવેલીમાં પ્રવેશ કયર્ેં. મેનેજર અેંફીદમાં
પહેંંચીને મંધવીએ રૂમની માંગણી કરી.... મેનેજરે કહ્ય્ુંા, અં સેં
દરકંરી અધિકંરીઅેં મંટ ેજ છે....
અેંહ !... અંઈ એમ દેંરી. ‘મંધવીએ સુરસ જ પેંસંનુા અેંળખપત્ર્ં અંપ્યુા. અેંળખપત્ર્ં વાંચસાં જ મેનેજરે ઉભં થ્ંઈને કહ્ય્ુંા “મંફ કરજો..... હુા સમેંને ન અેંળખી શક્યેં.”
મંધવીએ કહ્ય્ુંા, પ્લીદ ઈટદ અ દીક્રેટ મેટર.....નેં વન નેં હુ એમ અંઈ. અન્ડર સ્ટેન્ડ, અેંકે.... મેડમ......
મેક અંઈ એમ નેંટ મેડમ. અંઈ એમ મીદ મંધવી હી ઈઝ
મંય ફેંમેંઅર્દ નેંટડંઉન ઈન યેંર રજીસ્ટર.....
હાંફળાં ફાંફળાં મેનેજર.... રજીસ્ટર કંઢીને નેંાધ લખી. સેણે રૂમ ના. ૭ સ્પેશ્યલની ચંવી અંપી. ... મંધવીએ રજીસ્ટરમાં દહી કરીને મેનેજરની પંછળ રૂમ પંદે ગયં. મેનેજરને અંમ જાસે જ
ચંવી લઈને જસં જોઈને હવેલીનં હવંલતંર અને પ્યુન સેમની પંછળ
પંછળ અંવવં લંગ્યં.
મેનેજરે કહ્ય્ુંા, રંમુ.... અં અંપણં ખંદ....
૩
મહેમંન છે. બરંબર ધ્યંન અંપજે અને દાંભળ અંજે હુા અહિંજ રહેવંનેં છુા. મેનેજર દુખરંમ દેવકે પેંસંનેં પ્રભંવ પંથ્ંરસં સ્વરમાં ગંયકવંડ હવેલીનં પ્યુન ે કહ્ય્ુંા. પુનઃ મંધવી સરફ ફરસાં
મલકંસં ચહેર કહી રહ્ય્ંેં, મંધવીબેન ! જુઅેં અં ડંકેંર છે. નેંકરને બરંબરનં દમજાવીએ સેં પંછં રંત્ર્ેં રવંનં થ્ંઈ જાય છે ખંડં સરફ.
ગઈકંલની જ વંસ છે. દંલ્લેં ક્યાંકથ્ીં ઢીંચીને અંવ્યેં હસેં..... સે
સેં મંરેં રણછેંડજી જાણે અંખી રંસ અં અેંટલં ઉપર અમળંયં કયર્ેં. દવંરે હુા અંવ્યેં ત્યંરે અંખેં અેંટલેં ઉલ્ટી કરી કરીને ખરડી
મુક્યેં હસેં. પુરી તશ ડેંલથ્ીં અેંટલેં દંફ કરંવ્યેં ત્યંરે.....
“અડ્ડંવંળંને પેંલીદમાં પકડંવવં હસં ને” મંધવીએ સીખં શ્વરે અંક્રેંશ રજુ કયર્ેં. દુખરંમ ખડખડંટ હદવં લંગ્યેં. સેનં મુખમાં ડંબં ગલફેંળંમાં તબંવી રંખેલુા પંન હેંઠ પર અંવીને ફર્શ પર ફેંકંઈ ગયુા.
મંધવી નીકળસં પંનને જોઈને સરસ જ તૂર ખદી ગઈ.
પરાસુ હેંઠ પરથ્ીં રાગ છાટણંનેં સ્પર્શ મંધવીનં ચહેરં પર કે પગ પર થ્ંઈ જ ગયેં હસેં. દુખરંમનં નીચેનં જડબંનં પડી ગયેલં વચ્ચેનં તાંસને કંરણે પંન રદનં લંલ રેલં ચહેરં પર પથ્ંરંઈ રહ્ય્ંં હસં. એક ક્ષ્ંણ મંટે
મંધવીને દુખરંમનેં ચહેરેં જોઈને દુગ જન્મી ગઈ. સે
મેંં મચકેંડીને ક્રેંધથ્ીં બબડી ઉઠી,
“અેંય ! અેંય... ભંન છે. ભેંદ વંગેંળસી હેંય સેમ પંન ચંવે છે, મંરી દંડી બગંડી... મંધવી દંડી અને ચહેરંને દંફ કરસી.... બબડસી અંગળ નીકળી ગઈ. દુખંરંમ મંધવીને
કગરસેં કહી રહ્ય્ેં હસેં. .
અેંહ અંઈ..... એમ.... દેંરી. મંધવીબેન શુા કરૂા દંલ્લુા એવી ટેવ પડી ગઈ છે છુટસી જ નથ્ીં.... મંરી પત્ની મને રેંજ વઢે છે. મંફ કરજો. હાં બહેન સમે ચિંસં નં કરસં. મંધવીનં અણગમંને
તુર કરસં પંછી ગઈકંલની રંમંયણ કહેવં જસેં હસેં ત્યાં જ મંધવીએ ઉંચં મનથ્ીં સાગ ચહેરે વેધક અાંખથ્ીં ઠંરી તીધેં. . “જા અહીંથ્ીં ચહેરેં દંફ કરીને અંવ અને અમંરી રૂમની ચંવી લંવ”
મંધવીએ કડક શબ્તેંમાં કહ્ય્ુંા.
“અેંહ ! બહેનજી ચંવી... સે ખીસ્દં ફાફેંળવં લંગ્યેં. એ
લગભગ તેંડસેં દુખરંમ સેનં ટેબલની બંજુમાં લગંવેલ રૂમ નાબર
દંથ્ેંનં ચંવીનં સ્થ્ંનેથ્ીં રૂમની ચંવી લઈ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. મંધવી
ગંયકવંડ હવેલીનં તંતરનાં પગથ્િંયાં ચઢી રહી હસી. સેની અંગળ
ગયેલેં મયુર પુરં થ્ંસં તંતરની પંદે જ તિવંલમાંથ્ીં ખુલ્લી બંરીમાંથ્ીં
ગેંમસીનં નીરમાં તેંડસી સ્ટીમલેંંચ જોઈ રહ્ય્ંેંહસેં. પંછળ અંવી રહેલેં દુખરંમ મંધવીને કહી રહ્ય્ંેં હસેં. “જુઅેં દીસ્ટર અં ડંકેંર છે. ખુબ યંત્ર્ંંળુઅેં અંવે છે. તર્શન કરીને ખુબ મઝં મંણે છે. રણછેંડજી
માતિરમાં રંજભેંગની પ્રદંતી લેનંર યંત્ર્ં ળુઅેં પેંસંની જાસને ધન્ય ધન્ય ગણે કે અંજકંલ શુા ભંવ વધી ગયં છે. એક લંડુ...
લેં પુરં પાંચ રૂપિયં અધ ધ...ધ... અને રંજભેંગની થ્ં ળીની સેં
વંસ જ નં થ્ં ય. મંરં જેવં દંમંન્ય મંણદનુા કંમ નહિં. પુરં દંસદેં જેવં થ્ં ય... અંસેં ઠીક અહિં નેંકરી કરીએ સે મંરી બેન બે-ત્ર્ંણ તહંડે સમંરં જેવં કેંક દંરં મંણદ જમંડે મધ્યમ
વર્ગનં કુટુાબ.... . કે યુગલેં બર્ંડ કે દગડીભેંગની પ્રદંતી લઈને દાસેંષ્ં
મંણે છે.... અહિં ધર્નુ મંદની ખીદડીનુા ખુબ મહત્વ છે.. જુઅેં બેન સમંરે જરૂર પડે સેં મને કહેજો, બધી જ વ્યવસ્થ્ં કરી તઈશ”. જમવંનેં શેંખીન દુખરંમ..... તીલની વંસ કરસેં.... ચહેરેં રૂમંલથ્ીં
લુછસેં જાણે ખીદડીનેં સંજો સ્વંત મંણ્યેં હેંય સેમ હેંઠ
પર જીભ ફેલંવસેં મયુરની પંદે અંવી ઉભેં..... અને મયુરને કહેવં
લંગ્યેં.... “દંહેબ સમે કેમ કાઈ બેંલસં નથ્ીં.” મયુર દુખરંમ
સરફ જોયં વગર જ તુર તેખંસં તત્ત્ંંત્ર્ંય માતિર સરફનં ગેંમસીજીનં અંરં સરફ જસી લેંાચને જોસેં કહી રહ્ય્ંેં.... “દુખરંમ...... સમે રૂમ ખેંલેં અમંરે બેંટીંગ કરવં જવુા છે.... અં શુા બકવંશ
કરેં છેં ?” દુખરંમ મયુરનં પહંડી ધેંધ જેવં ડરંમણં ધીમં અવંજથ્ીં જ કાપવં લંગ્યેં. સેન મયુર દંથ્ેં વંસ કરવંની જીગર નં રહી. સેને
મંધવી દરળ લંગસી હસી. સે રૂમ ના. ૭ ને ખેંલસેં કહી રહ્ય્ં ે.... “બેન સમે કેટલાં ભલાં છેં. કંગડેં તહીંથ્ંરુા લઈ ગયેં.” મયુરની અાંખ ખુલ્લી બંરીમાંથ્ીં રેલંસી ચાંતની.. . અને ગેંમસીનં નીરમાં
પથ્ંરંસી ચાંતનીનં પ્રભંવથ્ીં ભંવવિભેંેર બની ગઈ હસી. સેમ છસાં
સેનં કર્ણ પર અથ્ંડંયેલં દુખરંમ શબ્તેંથ્ીં મમર્ંળ હંસ્ય સેનં હેંઠ
પર અંવી ગયુા. સેનેં ચહેરેં સ્હેજ ખેંચંઈ ગયેં. ‘મંધવી....!’ ઉત્ગંર ધીમેં નીકળી ગયેં. ધીમં અવંજને દાંભળી ગયેલી મંધવી
રૂમમાં પ્રવેશસાં મયુરને કહી રહી..... “હો શુા કહ્ય્ું ?”
મયુર..... મંધવીનં અવંજથ્ીં દંવચેસ થ્ંઈને કહી રહ્ય્ં ે હસેં. . “કાઈ નહીા.” અને સે રૂમ ના. ૭ પંદે અંવી પહેંંચ્યેં. સેણે જોેયુા સેં રૂમનં બંરણં ઉપર દુાતર પેઈન્ટીંગથ્ીં “રૂમ ન. ૭” લખંણ હસુા. સેની
નીચે ફ.ૈંઁ.શબ્તેં લખંયેલં હસં. મયુરે બંરણંની બંજુમાં રહેલં કેંલબેલને તબંવ્યેં.. . મઝંનં દાગીસની દૂરથ્ીં રૂમ ભરંઈ
ગયેં. રૂમમાં બે દુાતર લંકડંનં તિવંન પંદ પંદમાં ગેંઠવંયેલં હસં. મંધવી તિવંન પંદે અંવીને ઊભી હસી. તિવંન ઉપર બીછંવેલં ડનલેંપનં ગંતલં ઉપર બીછંવેલી અંકષ્ર્ંક ગુલંબનં ફુલેંની
ડીઝંઈનવંળી ચંતર દુાતર લંગસી હસી. પૂર્વ તિવંલ પર
પૂરં કતનેં ખુબ મેંટેં અંયનેં પથ્ંરંઈ ગયેં હસેં. મયુરની નજર અંયનં સરફ પડી..... સેમાં પુરેં રૂમ તેખંઈ રહ્ય્ેં હસેં. ઉપર સરફનુા જાજરૂ અને બંથ્ંરૂમ પંદ પંદમાં હસુા. તિવંનનં એક છેડ દેંનચાપંનં ફુલેં ભયર્ં કવરવંળુા અેંશિકુા ખુબ દુાતર લંગસુા હસુા. ઈશંન ખૂણંમાં એક ટેબલ પર ફુલતંની હસી. મયુરને મનમાં દહેજ શાકં જન્મી. અં ફુલતંની ત્યાં કેમ ? કેમ તિવંન પંદેનં રંઉન્ડ ટેબલ પર નહિા. તિવંનથ્ીં ત્ર્ંણ - ચંર ફુટ તુર એક સરફ એક ટેબલ પર ફેંન હસેં. રંઉન્ડ ટેબલની એક સરફ ત્ર્ંણ ખુરશી ગેંઠવંયેલી હસી. એક ખુરશી
ત્ર્ં ાદી હસી. રૂમનુા પુરુા ફર્નિચર દીદમનં લંકડંનુા બનેલુ હસુા ખુબ
દુાતર નકશીકંમ સેની ઉપર થ્ંયેલુા હસુા. ખૂબ વેધક ગસિભરી નજરથ્ીં
મંધવી અને મયુર રૂમનુા અવલેંકન કરસં દહજ રીસે ઊભાં હસાં.....
પંછળ ઊભેલં દુખરંમને મરક મરક હદસેં મંધવીએ અંયનંમાંથ્ીં
જોયેં. દુખરંમ કહી રહ્ય્ં ે હસેં. “દંહેબ અં અંપનેંે રૂમ. સમેં
ચંહેં સેટલં તિવદ રહી શકેં છેં. છે ને મેંર્ડન ? અં કલર ટી.વી.
ગયં વષ્ર્ેં જ લંવ્યેં હસેં ” ડ્રેદીંગ ટેબલ પંદે ગેંઠવંયેલં ટી.વી.ને બસંંવસાં કહ્ય્ુંા. અં રૂમને પહેલાં પીળેં રાગ હસેં. મેં ગયે મહિને જ
લંઈટગ્રીન અેંઈલ પેઈન્ટ કલર કરંવ્યેં. હુા જાઉ ત્યંરે વંચંળ દુખરંમ કેમ ઝડપથ્ીં જવં મંગસેં હસેં ? સે મયુરનં મનમં વિજળી
ગસી જેમ પ્રદરી ગયેં. મયુર સ્હેજ મંધવી સરફ ફરસં બેંલ્યેં, નં
દુખરંમજી સમંરં જેવં મંણદ મને ખુબ ગમે. બેદેં ને થ્ેંડી વંસેં કરીએ. દુખરંમ અંમ અચંનક મયુરનં કહેવંથ્ીં સ્હેજ ડગી ગયેં અને ચહેરં પર ફુલંમ હંસ્ય લંવસેં કહી રહ્ય્ં , દંહેબ જરૂર પડે
બેંલંવજો. અંપની સહેનંસમાં હુા છુા જ. અં જૂઅેં એક કેંલબેલ
મેં તિવંલ પર ગેંઠવ્યેં છે. અને બીજો કેંલબેલ અં ડંયનીંગ
ટેબલ ઉપર યંત્ર્ં ળુઅેંને અંપ જેવંને બે જગ્યંએ જ પ્યુનની જરૂર
પડે ને ? જમસં જમસં કે પછી દુસં પહેલં અને જુઅેં ટી.વી.ની
પંદે રીમેંટ કન્ટ્ેંલ પણ છે ઈચ્છેં ત્યંરે ચંલુ કરેં અને ઈચ્છેં ત્યંરે બાધ કરેં.
મંધવી એક ક્ષ્ંણ મંટે દુખરંમને જોઈ જ રહી. કેમકે એનં
પત્ર્ંકંરત્વનં વ્યવદંયમાં દુખરંમ જેવેં ચબરંક મંણદ મળ્યેં ન હસેં. સેં બીજી સરફ ખુબ ઝીણવટથ્ીં રૂમનુા નિરીક્ષ્ંણ કર્યું હેંવં છસાં તિવંન ઉપર અને ડંયનિંગ ટેબલ પરનેં કેંલબેલ સેની નજરમાં ન્હેંસેં અંવ્યેં. જ્યંરે
સેણે દુખરંમ પરથ્ીં નજર હટંવી મયુર સરફ નજર કરી સેં મયુરની નજર એને ચુપ રહેવં દુચવી રહી હસી. મંધવીએ
થ્ંેંડી જ મિનિટેંમાં પરિચયમાં અંવેલં દુખરંમનેં સ્વભંવ જાણી
લીધેં હસેં. પણ મનેંમન સે એ પણ જાણસી હસી કે દુખરંમ જેવં દંમંન્ય મંણદેં પણ સેન ઘણુા કહી જાય છે. સેણે ધીમં મીઠં સ્વરે દુખરંમને કહ્ય્ુંા, “દુખરંમજી અંભંર.... સમે જઈ શકેં છેં જરૂર
પડે બેંલંવીશુા... ”
મયુર સે દમયે ખુરશીમાં બેઠેં બેઠેં રૂમની તિવંલેં અને ફર્દનુા અવલેંકન કરસેં હસેં. લંઈટ ગ્રીન કલરમાં ચળકસી તિવંલેં વચ્ચેનુા અંછં બ્લયુ રાગી ટંઈલ્દવંળુા ફર્શ ખુબ અંકષ્ર્ંક લંગસુા હસુા. સેણે વિલ્દનુા પંકીટ ઉપરનં ખીસ્દંમાંથ્ીં કંઢ્યુા અને હેંઠ પર વિલ્દ તબંવી ગ્યંદ લંઈટરથ્ીં દળગંવી ધ્રુમશેરની એક ગસી દર્જાઈ ત્યાંજ
મંધવીની નજર અંયનંમાંથ્ીં સેની સરફ જોસાં મયુરની ઈશ્કી નજરને
પંમી ગઈ. સે હળવેથ્ીં તબંસી મરકંસી સેની પંદે અંવી અને સેની વિલ્દને ખુાચવી લેસાં બેંલી ઊઠી, સમે પુરૂષ્ેં જાપસં જ નથ્ીં. કેંઈને કેંઈ કુટેવેંથ્ીં ભરેલં જ હેંય છે.
૪
વંરે વંરે ઘૂમંડેં કંઢવંની ટેવ પડી ગઈ. સમેંને જા.... મને કાટંળેં અંવે છે. મંધવીએ ગુસ્દે થ્ંઈને વિલ્દને ટેબલ પર પડેલી ટ્રેમાં હેંલવસાં કહ્ય્ુંા.
મયુરે મંધવીનં હંથ્ંને પકડી પંડ્યેં અને સેન પાપંળસેં કહી રહેયેં. . “મંધવી... જરં એક વંર.....”
મંધવી.... છાછેડંઈ ગઈ. સેણે ઝંટકંથ્ીં હંથ્ં છેંડંવં કેંશિશ કરી પણ વ્યથ્ર્ં ગઈ. મંધવીએ હંથ્ંને સ્હેજ જોરથ્ીં તબંવ્યેં. મંધવી ફર્શ પર બેદી ગઈ અને ચિલ્લંઈ ઉઠી “જાવ ને અંમ શુા કરે છે ? હુા
સંરી દંથ્ેં નહિ બેંલુા. . ” મંધવીનેં ચહેરેં સ્હેજ રડમશ બની ગયેં હસેં. મયુર હદસાં હદસાં ખુરશીમાંથ્ીં ઉભેં થ્ંઈ ગયેં અને નીચે બેઠલી મંધવીનં ચહેરંને બે હંથ્ંથ્ીં પકડી સેની બીજ ચાદ્ર જેવી ચળકસી દંવ કેંમળ
કેંમળ હડપચી ઉપર ચુાબન કરવં જાય છે. ત્યાં જ બહંર તરવંજામાં ઝડપી પગલે અંવસં દુખરંમે બૂમ મંરી .....“દંહેબ” દુખરંમ ખડખડંટ હદી રહ્ય્ંેં હસેં. મયુર સ્હેજ શરમંઈ ગયેં.
મંધવીએ ભેંંઠપ અનુભવી અને ત્વરીસ ઉભી થ્ંઈને પીઠ ફેરવી લીધી. દુખરંસ હદસાં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં... કાઈ નહીં, કાઈ નહીં એસેં એવુા જ ચંલે. જરં અં બંરણુા બાધ કર્યું હેંય સેં.....
મયુર પણ હદસાં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં. મેં એટલે જ નથ્ીં બાધ કર્યું. બંરણુા બાધ કરવંનેં પરવંનેં નથ્ીં લીધેં. દમજ્યં... જરં બે કપ ચં મેંકલંવજો.... પછી અમે નીકળીએ બેંટીંગ કરવં....
મધ્યરંત્ર્ીં પદંર થ્ંઈ રહી હસી. ગેંમસીનાં નિર્મળ નીરમાં
ચાંતની ચમકી રહી હસી. તુર ચાંતનીનં પ્રકંશમાં બેંટ દરકસી અંક્ષ્ર્ંક
લંગસી હસી.મંધવી અને મયુર મધ્યરંત્ર્ીંએ રણછેંડજી માતિરની
પંદેની મહં મુશ્કેલીથ્ીં ભીડમં નીકળવંનેં પ્રયત્ન કરી રહ્ય્ં હસં.
માતિરનં મુખ્ય તરવંજા પંદે સેઅેં અંવી પહેંંચ્યં હસં. અંજ રંત્ર્ેં રણછેંડજીનાં તર્શન થ્ંવંનાં હસાં સેથ્ીં અદાખ્ય ભજનીકેંની રમ્યભંવ હેલી ફેલંઈ રહી હસી. મયુરે મંધવીનં હંથ્ંની અાંટી મંરી ગેંમસીનં દંમેનં
કિનંરં સરફનં પગથ્િંયાં ચઢી રહ્ય્ંં હસં. દંમે જ
ગાગંબંઈનં સુલં પંદે એક કેબીનમાં પ્રૈંઢ પુરૂષ્ં ખુરશીમાં બેઠેલેં હસેં. મંધવી કેબીન પંદે પહેંંચી ત્યાં સેણે એક બેંટ બુક કરંવી
મંધવી દંમુ જોસાં વ્યવસ્થ્ંંપકે કહ્ય્ુંા “જુઅેં અં બેંટ હમણાં અંવશે
સેમાં સમે બેદી જલવીહંર કરી શકશેં.
ખુબ દફેત બેંટ કિનંરં પંદે અંવી ઉભી. મંધવી અને મયુર બેંટમાં ગેંઠવંયં. શીસળ પવન મંધવીનં પંલવને સ્પર્શસેં હસેં. ઉડસં પંલવે બાધંયેલી પ્રિસ જાણે પંદે જ બેઠલં મયુરને સ્પર્શસી હેંય સેમ પંલવ
સેનં ચહેરંને ઢાંકી તેસેં હસેં. યુવસીનં કંનની જે અંકંરની બુટ્ટીનં હીરંનેં રાગબેરાગી પ્રકંશ સેની કેંમળ ઉજળી દુડેંળ હડપચીને ચમકંવી રહ્ય્ં ે હસેં. રેશમી ગંલ ઉપર મઝંનં મેઘધનુષ્યનં દપ્તરાગેં દળવળી ઉઠ્યં હસં.
અચંનક પવનનેં દુદવંટેં અંવસાં એક સરફ નમી જસાં બેંટ
પૂરપંટ તેંડવં લંગી. પંદમાં બેઠેલી મંધવી મયુરનં આગ સરફ ધકેલંઈ ગઈ. મંધવી મયુરનં બંહુને પકડીને વળગી પડસાં બેંલી ઉઠી “હંય મયુર જરં ધીમેથ્ીં હાંકને પવન કેટલેં ઠાડેં લંગે છે.”
મયુર મંધવીને નિહંળસેં કહી રહ્ય્ંેં હસેં પણ સુા કયાં શીસળ છે ? મંધવીએ મયુરનં ખભં ઉપર પેંસંનેં હંથ્ં મુક્યેં અને શાંસ
નીરને જોસાં સ્હેજ તબંવ્યેં.
મયુરે મંધવીને પેંસંનં બંહુમાં ખેંચસાં કહ્ય્ુંા ‘મંધવી’ ચાંતની શીસળ છે પણ સંરી ઉષ્મં કેવી તંહક છે. સેણે મંધવીનં ગંલ પર એક હળવી ટપલી મંરી. મંધવી લજામણીનં છેંડ જેમ શરમંઈ ઉઠી.
સેણે થ્ંેંડી ક્ષ્ંણેંમાં અનુભવ કયર્ેં કે મયુર સેન કેટલેં ચંહે છે કેંલેજ જીવનમાં દંવ દંતેં. . ભેંળેં લંગસેં મયુર પ્રત્યે કેટલુ અજનબી અંક્ષ્ર્ંણ હસુા. સે તિવદેંમાં જ્યંરે મયુર દસસ બે તિવદ કેંલેજ ન અંવ્યેં ત્યંરે સે કેવી વિહવળ બની ઉઠી હસી. અને ત્ર્ીંજા તિવદની દવંરે સેની અાંખેં મયુરને શેંધસી કેટલી સડપસી હસી. જયંરે મયુર
ન તેખંયેં ત્યંરે સેનં હૃતયમાંથ્ીં એક ભયંનક અંહે સેની અાંખમાં અાંદુ લંવી તીધં હસાં અને સેને જયંરે મયુરનં મિત્ર્ં તુશ્યન્સ પંદેથ્ીં
ખબર પડી કે મયુરને ટંયફેંડ થ્ંયેં છે. જો સેન અંજે કંબુમાં નં અંવે
સેં ન્યુમેંનિયં પણ થ્ંઈ જાય. મંધવી બેબંકળી બની ને તુશ્યન્સને વિનાસી કરી રહી હસી, તુશ્યન્સ સુા મંરી દંથ્ેં અંવીશ... અમતંવંતનં રીલીફ રેંડ ઉપરનેં રસ્સેં પદંર કરસી રીક્ષ્ંંમાં તુશ્યન્સને કેટ કેટલુાય
મયુરની હંલસ વિશે પૂછી નાંખ્યુ હસુા. મયુરને કયંરે ટંયફેંડની શરુઅંસ થ્ંઈ ? સેની સેં કેમ કંળજી નં રંખી ? મને સેં કેમ વંસ નં કરી ? કેવી રીસે સેન તંખલ કયર્ેં ? સેનં મંટે નંણાંની શુા વ્યવસ્થ્ં
કરી ? એકતમ પ્રશ્નેંની ઝડી વરદંવસી મંધવીને શુન્યમનસ્ક જેમ તાગ બની જોઈ જ રહ્ય્ં ે. દીવીલ હેંસ્પીટલનં મયુરને તંખલ કરેલં રૂમમાં પ્રવેશસાં મંધવીની ગસી અને ઉત્કટસં ખુબ વધી ગઈ હસી.
મંધવી બીમંર મયુરની પંદે પહેંંચી ગઈ અને સેનં વંળમાં હંથ્ં
પ્રદંરસાં કેંઈ અધિકંર સેનેં મયુર પંદે હેંય સેમ કહી રહી. “મયુર.... ! કેમ....” સેનં મુખમાંથ્ીં સુટક નીકળસં શબ્તેં અંગળ ન્હેંસં નીકળી શક્યં અને શબ્તેંનુા સ્થ્ં ન મંત્ર્ં સેની અાંખમાંથ્ીં
નીકળસં ગરમં ગરમ અાંદુની ધંરે લઈ લીધુા હસુા.
૫
ત્યંરે મયુરનં રૂમમાં હંજર મયુરનં મંસં કાચનગૈંરી છક
થ્ંઈ ગયાં હસાં... સેઅેં વિચંરસાં થ્ંઈ ગયાં. “અં છેંકરી કેંણ ?
“કેવુા રૂપ છે સેનુા, કેવેં પ્રેમ છે સેનેં મયુર પ્રત્યે અને કેવી ભવ્ય
અભિપ્દં સેની અાંખેંમાંથ્ીં નીકળી રહી હસી અાંદુ મંરફસે. સેથ્ીં જ
સેં કાચનગૈંરી ઉભં થ્ંઈને મંધવીનં અાંદુ લુછસં વ્હંલથ્ીં બરડંમાં હંથ્ં ફેરવસાં કહી રહ્ય્ં ા હસાં ‘બેટં... સુ ચિંસં નં કરસી, સેન હવે દંરુ છે. સંરૂ નંમ શુા ?
“મંધવી.....” તુશ્યન્સે અાંદુ લૂછસી મંધવી સરફ સંકસાં કહ્ય્ુંા. અમે મયુરનં કેંલેજ મિત્ર્ં ે છીએ. દંથ્ેં ભણીએ છીએ. કેટલીક મિનિટેં દુધી ચુપ રહેલી મંધવીને અપલક પેંસં દંમે જોયં કરસી જોઈને
મયુર બેંલી ઉઠ્યેં. “મંધવી !” “ઉંહ” “શુા જુએ છે ? અંમ... કેમ મને નથ્ીં જોયેં ?” “મયુર ! હુા સને ચંહુા છુા.
“હં, મંધવી.... મને યંત છે એ તિવદેં. .” મં... પણ કહેસી હસી.... મયુર બેટં.... મયુર..... મંરં પછી.... સંરં જીવનમાં બીજુા કેંઈ હેંય સેં સે મંધવી જ હેંઈ
શકે.... જો જે સુા
ક્યંરેય સેન છેંડસેં નં .... ”
“હં મયુર... પણ સુા કયાં ? અને હુા કયાં ? ” “મંધવી... હુા એક... પેટ ભરવં મંટે નેંકરી કરસેં... મંણદ...”
“નં મયુર, સુા હિન્તુસ્સંનનં દી.અંઈ.ડી. ડીપંર્ટમેન્ટમાં અંદીસ્ટન્ટ જનરલ.... હેડ અેંફ અંઉ ડીપંર્ટમેન્ટ અને હુા એક
મંમુલી....”
જા....જા...ગાંડી...મંધવી.... સને શુા થ્ંયુા છે. સને દાકેંચ
હેંય સેં હુા નેંકરી છેંડી તઉં. સંરુા દુખ એ મંરૂ જીવન છે.... મયુરે
મંધવીનં ઉડસં વંળને દજાવસાં કહ્ય્ુંા.... સેણે મંધવીનં પંલવને
ખદેડસાં મંધવીનં હંથ્ંને પેંસંનં હંથ્ંમાં પકડીને સેન પાપંળસાં કહી રહ્ય્ં ે. “મંધવી હુા જાણુા છુા. . મંધવી સુા મંરી છે... હુા સંરેં છુા. . અં સુચ્છ નેંકરીમાં કયાં દમય મળે છે. સને મળવં મંટે... રંસતિન
નેંકરી.. નેંકરી.. શુા ગુનંખેંરી વધી ગઈ છે.... તેશને દફેત ગદ્ધંરેં વેચી રહ્ય્ંં છે. . અંસાકને પેંસંની ખુરશીને બચંવવં ફેલંવી રહ્ય્ં છે.
“મયુર.... નેંકરી નં છેંડંય.... અં નેંકરી નથ્ીં, તેશ
મંટેની ફરજ છે. સંરં જેવં નેંકરી છેંડી તે સેં તેશનુા શુા થ્ંશે ?”
મંધવી.... નં કંલે જ હુા. . નેંકરીનુા રંજીનંમુા મેંકલી અંપુા
છુા. . મંરે પ્રેમ જોઈએ છે. રૂપિયં પ્રેમ અંપશે... નં... તેશનં
લેંકેં કતંચ અખબંરેંમાં વાંચશે, દી.અંઈ.ડી. મયુરનુા અવદંન...
કતંચ સે પણ તેશ ખંસર ન અંવે. મંરં જીવનમાં સંરં દિવંય કેંણ છે ? મંરે નથ્ીં કરવી નેંકરી.. . ભલે મરચુાને રેંટલેં ખંઈને મજૂરી કરી જીવીશ.... પ્રેમ સેં મળશે ને ?
મયુરનં શબ્તેંથ્ીં મંધવી કાપી ઉઠી. વષ્ર્ેંથ્ીં ચણેલાં અંશંનં મિનંરં સુટી પડસં હેંય સેમ લંગ્યુા. સેની અાંખેંમાં લંલ-પીળં વલયેં તેખંવં લંગ્યં. સે અનુભવી રહી કે હમણાં સે બેહેંશ બની જશે.
પરાસુ પુનઃસ્વસ્થ્ંં કેળવસી વિચંરવં લંગી. ... જ્યંરે મયુરને ટંઈફેંડ થ્ંયેં ત્યંરે સે દાંજે તુશ્યાન્સની દંથ્ેં ઘેર પહેંાચી હસી.
“લીલી...અેં ! લીલી !”
તેંડસી..... રદેંઈયણ તિવંનખાડમાં અંવી પહેંંચી અને સેણે
ગભરંસાં કહ્ય્ુંા... શુા થ્ંયુા ? શુા થ્ંયુા ? અંમ કેમ હાંફળાં છેં ? પંણી
લંવુા. . ? અને લીલી પંણી લેવં ગઈ. મંધવી પર્દ દેંફં ઉપર ફેંકસં તુશ્યાસને ઈશંરેં કરસાં કહી રહી. તુશ્યાસ બેદ હુા બે મિનિટમાં અંવુા છુા... મંધવી ત્વરીસ તંતરનં પગથ્િંયં ચઢી ગઈ. સેણે પેંસંનેં રૂમ ખેંલ્યેં. . ને ઝડપથ્ીં સિજોરી ખેંલીને દેં-દેં ની નેંટેંનં બે બાડલ કંઢ્યાં... સિજોરી ઝડપથ્ીં બાધ કરી રૂમ છેંડવં લંગી. સેની
નજર અરીદંમાં પડી... સેનેં ચહેરેં કરમંયેલેં લંગ્યેં. સેની અાંખેં દંવ દુકી જણંઈ. સેની અાંખેંમાં અાંદુ ધક ધકી રહ્ય્ંાં હસાં. સેનંથ્ીં ડુદકુ નાખંઈ ગયુા. . સે એક ઉચ્છવંદ નંખસી બેંલી ઉઠી....
મયુર....
મંધવી ટેબલ ઉપર કાંદકેં મુકી દંડીનં પંલવથ્ીં પેંસંની અાંખેં લુાછી. સેન એમ લંગ્યુા કે પેંસંને સ્વચ્છ થ્ંવંની જરૂર છે. સેણે વેંશીંગ બંથ્ંમાં કેંક ચંલુ કરીને ચહેરં પર પંણી છાંટી લીધુા. અંયનંમાં જોઈને સેણે ટુવંલથ્ીં ચહેરેં દંફ કરી લીધેં. વંળ ઉપર કાંદકેં મંરી લીધેં અને પંછી કેદ લઈને ઉભી હસી સેણે પંણી પીસં
પીસં કેદ પર્દમાં મુકસાં કહ્ય્ુંા, જો લીલી એક ટીફીન સૈયંર કર... થ્ંેંડી ફુલ્કં રેંટલી, મેંળી મગતંળ, ભંસ, પંપડ, થ્ં ેડં ફ્રુટ પણ થ્ેંલીમાં મુકી તેજે... હુા અને તુશ્યાસ હમણાં જ અંવ્યં અને બેચેની અનુભવી
મંધવી તુશ્યાસને કહી રહી હસી. “તુશ્યાસ ચંલ અંપણે ત્યાં દુધી બગીચંમાં ફરીએ. મંધવી તુશ્યાસને લઈને બાગલંનં અંગળનં
ભંગમાં લઈ અંવી. તુશ્યાસ મંધવીની પંછળ પંછળ ગુબંલ ચાપેં. .
મેંગરંનાં ફૂલેં જોસાં કાઈક વિચંરસેં અંગળ વધી રહ્ય્ંેં હસેં. સેણે
મંધવીને કહ્ય્ુંા.... “મંધવી સુા નં અંવી હેંસ સેં .... કતંચ ....
મયુરની હંલસ...”
મંધવીએ તુશ્યાસ સરફ પંછળ જોસાં કહ્ય્ુંા. . “તુશ્યાસ સુા જાણે જ છે..... ને કે હુા... મયુરને ખુબ ખુબ ચંહુા છુા. .”
હં.... ! મેં સને ક્યંરેક ક્યંરેક ચેંરી છુપીથ્ીં મયુરને ટગર ટગર જોસી જોઈ લીધી ખરી પણ મને શી ખબર કે.... સુા હૃતયથ્ીં ચંહસી હેંઈશ ? મને એમ કે સુા... બીજી છેંકરીઅેંની જેમ મયુર દંમે
ઈશ્ક લડંવી રહી છે....
“નં તુશ્યાસ મેં મયુર. . શબ્તને હૃતયથ્ીં અંર્તસંથ્ીં રેંપ્યેં છે.
મેં કેટલીય રંસેં સેનં જાપ જપીને અાંદુઅેંનુા દિંચન કર્યું છે. કેટલીય રંસ હુા મંરી પથ્ં રીમાં મયુર મયુર.... કરસી સડપસી રહી છુા. મંરં રેંમ રેંમ... સેની ઉષ્મંથ્ીં ધગધગી ઉઠ્યાં છે... મંધવીની અાંખમાં ઝળઝળિયાં અંવી ગયાં. સેનં હેંઠ ધ્રુજસં હસં. તુશ્યાસને વિનવસી હેંય સેમ સે કહી રહી હસી.... “તુશ્યાસ. . એક યુવસીનં હૈયંને. . એક પ્રેમંસુર યુવસિનં હૈયંને સુા નહિ દમજી શકે...
૬
સે ક્યંરેક પ્રેમથ્ીં અભિવ્યક્સિ કરી શકસી નથ્ીં. સ્ત્ર્ીં જાસિને એક એવેં શંપ છે. સે સડફડશે. દહરંનં રણમાં પંણી મંટે સડપડસં
પ્રવંદીની જેમ હૃતયની ઉર્મિને સે અસિસનં પહંડ મુકીને તંબી તેશે. . પણ હુા એક નેંખી મંટીની યુવસી છુા. હૃતયનં ડુમંને અાંદુથ્ીં વહંવેં એનં કરસાં ખુલ્લાં હૈયંને વહેવં તેવુા સેમ હુા મંનુા છુા....
પછી ભલે જિાતગીનેં જે રંહ હેંય....”
“મંધવી.... સુા અને મયુર ક્યંરેક મળ્યાં છેં?” “નં... મેં
સેન નજરેંથ્ીં ધરંઈને જોયેં પણ નથ્ીં.... કેંણ જાણે કેમ.... સેનં અંગમનનં ભણકંરં મંરુા હૈયુા પીછંણી શકે છે... મેં સેન ચંહ્ય્ં ે છે નિરવ ખુલ્લં.. . સેજીલં અંકંશ જેમ.... મેં સેને ચંહ્ય્ં ે છે અફંટ
તરિયંનં ઉછળસં ઉત્કટ મેંઝાં જેમ.... તુશ્યાસ. . સુા એનેં મિત્ર્ં છે... મને સેની ભંયર્ં.... બનંવીશ ને ?” મંધવી એક યંચક બની ચુકી હસી.
તુશ્યસા દ્વિધં અનુભવસેં ઝાંખપ ભયર્ં સ્વરે એટલુા જ બેંલ્યેં. . “મંધવી.... હુા સેનેં પડછંયેં બનીશ.... અને સેનં જીવનમાં
મંધવીનેં પ્રવેશ એ કતંચ મંરુા મહંન દત્ભંગ્ય દમજીશ...” તુશ્યાસનં અવંજમાં દૃઢસં હસી... અને સેની નજર તૂર તૂર લહેરથ્ીં
ડેંલસં બે દફેત લંલ.... ગુલંબનં ઘેલને જોઈ રહી હસી. ત્યાંજ
લીલીનેં અવંજ પ્રદરી રહ્ય્ંેં હસેં. “મંધવી બેન.... ટીફીન સૈયંર
છે.... ચંલેં...”
મંધવી અને તુશ્યાસ એક દાકલ્પ દંથ્ેં દંથ્ં દંથ્ંમાં ચંલસાં બાગલંનાં પગથ્િંયાં ચઢી રહ્ય્ં ા હસાં. મંધવીએ પર્દને હંથ્ંમાં, ટીફીન.... અને એક થ્ેંલીમાં થ્ેંડાં દફરજન... ચીકુ.... અને દ્રંક્ષ્ં
પણ મુકી લીધાં.... સેણે લીલીને કહ્ય્ુંા.. “પપ્પંને કહેજે થ્ેંડુા મેંડુા
થ્ંશે.. હુા હેંસ્પિટલ જઈને અંવુા છુા.”
ત્યાંજ દંમે અંવસં જનકરંયે મંધવીને પૂછયુા, “કેમ... ક્યાં જાય છે. ?”
“પપ્પં હુા હેંસ્પિટલ જાઉં છુા...” મંધવીએ નીચુા જોઈને
ચંલસાં કહ્ય્ુંા...
જનકરંયે મંધવીને ચહેરંથ્ીં પગ દુધી મંપી લીધી અને તુશ્યાસ
સરફ જોસાં કહી રહ્ય્ંં “અં કેંણ છે ?”
“પપ્પં અં મંરેં તેંસ્સ છે. તુશ્યાસ અમંરેં મિત્ર્ં છે...”
મંધવીએ અેંળખ અંપસાં કહ્ય્ુંા...
જનકરંયે વળસેં એક જવંબ અંપ્યેં... “સેં એમ કરને, સુા જવંનુા માંડીવંળ અને તુશ્યાસને ટીફીન અંપી તે, અંપી તેશે. . અને
મમર્ંળ હંસ્ય સેમનં હેંઠ પર પ્રદરી ગયુા. સેમનં ચહેરં પર રુદ્રસં ઉસરી અંવી અને દૃઢ શબ્તેંમાં કહ્ય્ુંા... “નં, અંજે મંધવી સંરે નથ્ીં જવંનુા....”
મંધવી સે શબ્તેં દાંભળી નં શકી. સેણે ઘેંર હસંશં અનુભવી અને જાણે વ્રજ પડ્યુા હેંય સેમ કાપી ઉઠી.... સેની અાંખેંમં અંદુ છલકંઈ ગયાં. “પપ્પં” મંધવી કાઈ જ નં કહી શકી.... મંધવીની
વંણી હણંઈ ચુકી હસી. સેનં હેંઠ દહરંમાં પંણી વિનં સરફડસં
મંનવીની જેમ મયુર વિનં સરફડસં હસં. ગંત્ર્ંેં શિથ્િંલ થ્ંઈ ગયાં હસાં. મંધવીની વંણીનુા સ્થ્ંંન અાંદુએ લીધુા હસુા. . જ્યંરે શબ્ત અદર નથ્ીં કરસં ત્યંરે અાંદુની વંણી પણ પીગળંવી તે છે. મંધવી હીબ્કે ચઢી
ગઈ અને રડવં લંગી.
પુત્ર્ીંની અંવી મનેંતશં જોઈને જનકરંયનુા હૃતય દ્રવી ઉઠ્યુા.
સેઅેં શબ્ત પણ નં ઉચ્ચંરી શક્યં. સેમનેં ક્રેંધ સેં ક્યંરનેંય અદ્રશ્ય થ્ંઈ ગયેં હસેં. સેઅેં ઝાંખપ અનુભવસં ઈજ્જસનેં વિચંર કરસાં હીબ્કે ચઢેલી પુત્ર્ીંનં અાંદુ લુછસાં કહી રહ્ય્ં ,
“બેટં સુા જાય સેમાં મને વાંધેં નં હેંય, ક્યેં પિસં પુત્ર્ીંનં દુખમાં દુખી નં હેંય. સંરી અં હંલસ જોવી નં પડસ પણ મંરી ઈજ્જસ, મંરી પ્રસિષ્ઠંને શેંભે સેમ વર્સ. જો જો અં અંથ્ંમસી ઉંમરમાં
મંરે કમેંસે મરવુા નં પડે” જનકરંયની અાંખમાં ઝળહળિયાં અંવી
ગયાં હસાં. સેમણે લીલીને બુમ મંરી. લીલી પંણી લંવજે... લીલી દફંળી પંણી લંવી. જનકરંયની છંસીમાં ચહેરેં છુપંવીને એટલુા જ પંણી પીવડંવસાં મંધવીનં બરડંમાં હંથ્ં પ્રદરી રહ્ય્ં હસં. તુશ્યાસ પિસં-
પુત્ર્ીંનેં વંત્દલ્ય ભંવ જોઈને ધન્ય બની ઉઠ્યેં. મંધવી જનકરંયની છંસીમાં ચહેરંને છુપંવીને એટલુા જ બેંલી... “પપ્પં. . હુા. . મ.... મયુર.... ને. ..“અને સે ટીફીન અને પર્દ લઈને
લગભગ તેંડી ગઈ. બાગલંનં પગથ્િંયાં ઉસરસી મંધવીને જનકરંય અાંદુભીની અાંખે આસરનં અંશિષ્ં અંપસં હેંય સેમ એટલુા જ બેંલ્યં “બેટં દુખી થ્ં વ...” તુશ્યાસ.... ધીમે ધીમે કાઈક વિચંરસેં મંધવીની
પંછળ જવં લંગ્યેં. મંધવીએ પંર્ક કરેલી મંરૂસિનુા દ્વંર ખેંલ્યુા.
સેણે મંરૂસિ સ્ટંર્ટ કરી. તુશ્યાસ મંધવી દંથ્ેં જ ગેંઠવંયેં અને સેજ
ગસિમાં મંરૂસિ અંશ્રમ રેંડ ઉપર તેંડ રહી હસી.... શુન્યમનસ્ક
ભુસકંળને વંગેંળસી મંધવીએ હસંશ મયુરનેં હંથ્ં પકડસાં કહ્ય્ુંા,
મયુર સુા શુા કહે છે ? અં અંશં મેં રંખી હસી.... મંરેં મંણદ અંવે એની.... હસભુાડં પ્રેમની વેતી પર દુખને દળગંવીને તુનિયંમાં અમર બનવંનુા હેંય...
૭
અંમ રેંતણાં રેંળંય.... “મંધવીની અાંખેંમાં વેધકસં હસી.
સેનં કેંમળ કર પલ્લવેં મયુરનં વાંકળીયં વંળમાં પ્રદરી રહ્ય્ં હસં.
સેં વળી.... મંધવી... મયુરનં ચહેરં પર હંથ્ં પ્રદંરસી ચુાબનેં વરદંવી રહી હસી.
મયુર... અંર્તસ્વરે કહી રહ્ય્ં ે હસેં.... “મંધવી હુા સને ચંહુા છુા. મંરી સરદી અાંખેં, મંરં વલવલસં હેંઠ દહરંની યુગેંની સરદ જેમ સને સલદી રહ્ય્ંં છે. મંધવી હુા સંરં વિનં એક ક્ષ્ંણ પણ છુટેં
જીવી નહીં શકુા. હુા પંગલ બની જઈશ મંધવી... મયુરનેં અવંજ એક ચિત્કંર દમેં હસેં. મંધવી હસપ્રસ મયુરને વળગીને ચેંધંર અાંદુએ રડી પડી.... સે મયુરને કહી રહી હસી.... મયુર એ
પ્રેમ છે
પ્રેમ.... ઉપર અંવરણ કર્મનુા છે. સુા અને હુા અં કર્મનાં રમકડાં છીએ... ડુસ્કાં લેસી મંધવીની અાંખેંમાંથ્ીં તરિયેં ઉભરંઈ ગયેં હસેં. વંસંવરણ મંધવીનાં ડુદકાંથ્ીં ભરંઈ ગયુા હસુા. સ્ટીમલેંંચની
ગસિ હળવી બની ગઈ હસી. ઠાડી પવનની એક લહેર મંધવી-મયુરને વિરહની અંગમાં, મિલનની સડપમાં વધુ દળગંવી રહી હસી. મંધવી અત્યાસ હસંશં અનુભવી રહી હસી. કેંણ જાણે સેનં દુસ્ક જાનમાં
એક વિચંર ઉતભવસી અને સેણે મયુરને કહ્ય્ુંા મયુર ! એક કંમ કરીશુા ? “શુા ? ઉત્દુકસંથ્ીં મયુરે કહ્ય્ુંા. કંલે અંપણે બપેંર પછી
ગળસેશ્વર જઈશુા. ? નં. મયુરે ટૂાકેં જવંબ વંળ્યેં. મંધવી મયુરની
અદામસીને દુચક દમજસી હેંય સેમ બેંલી ઉઠી, સેં અંખેં તિવદ શુા કરીશુા ?
“હજુ દવંર સેં થ્ંવં તે” મયુરે મંધવીને મંર્મિક ભંષ્ંંમાં હળવંશથ્ીં કહ્ય્ુંા.
“જો ! સુા રંજીનંમુ અંપીશ સેં હુા પણ વ્યવદંય છેંડી તઈશ... “જેવી સંરી ઈચ્છં, હુા કયાં નં કહુ છુા. લેંકશંહી છે ! ક્યાં
કેંઈનં પર ઈચ્છંઅેં લંતી શકંય ?
કેમ નહિ ? પ્રેમનુા બાધન એવુા અજનબી છે કે વ્યક્સિ પરવશ બની ઉઠે છે. વ્યક્સિનં ઘરમાં ઘેંડં થ્ંનગનસં હેંય છે ને અંસમ
પાંખ વીંઝસેં હેંય છે.
ત્યાં હિરબંઈ ટંવરમાં ત્ર્ંણનં ટકેંરં દાભળંઈ રહ્ય્ં હસં.
મયુરે મંધવીને કહ્ય્ુંા. . “દાંભળ ત્ર્ંણ વંગી ગયં, રૂમ પર જઈશુા.”
“હં, ચંલ મયુર.... ખુબ ઉજાગરં અદર કરશે અને અંખેં તિવદ બેચેની ભયર્ેં બની ઉઠશે ! ઉનંળેં છે ને ....! મંધવીએ
મયુરનં હંથ્ંમાંથ્ીં સ્ટીમલેંંચનુા સ્ટીયરીંગ લઈ લેસાં કહ્ય્ુંા અને સ્ટીલેંંચને પુનઃ તત્ત્ંંત્ર્ંય કિનંરંથ્ીં ગાગંબંઈની વંડી સરફ વંળી તીધી. થ્ંેંડી મિનિટેંમાં લેંંચ ગેંમસીજીનં ઘંટ પંદે અંવીને ઉભી
રહી. બ્રહ્મ મુહૂર્સે પ્રથ્ંમ કૂકરનેં સ્વર વંસંવરણને પ્રફુલ્લીસ કરી રહ્ય્ં ે હસેં. બંજુમાં ઉભેલં પૂર્ણિમં ગેસ્ટહંઉદની બાધ કંચની બંરીમાંથ્ીં અંછેં અંછેં પ્રકંશ ગેંમસીનં પંણીમાં પ્રદરી રહ્ય્ંેં હસેં, સેં વળી તૂર તૂરનં
ગેસ્ટહંઉદમાંથ્ીં હળવેં હળવેં કેંઈ યુવસિનેં હદવંનેં અવંજ દાભળંઈ રહ્ય્ંેં હસેંે. મંતક ઉન્નસ ચાંતની યુવંન હૈયંની ઉત્કટસંમાં વધંરેં કરી રહી હસી. થ્ંેંડી મિનિટેં કિનંરં પંદેનં
પગથ્િંયં પંદે ટહેલસાં મંધવીને મયુર... કહી રહ્ય્ં ે હસેં.... “જો
મંધવી, કંલથ્ીં મંરી દીક્રેટ કંમગીરી શરૂ થ્ં ય છે. હુા કયાં જાઉં છુા ?
શુા કરીશ ? ક્યંરે અંવીશ સે નહિ કહી શકુ.
કેમ ?મંધવી ચમકી ઉઠી. સેનં અવંજમાં કેટલંય તિવદેં પછી
મળેલં ભેંજનમાં અંવી ગયેલી કાંકરીનં જેવી નફરસ હસી. સેણે
મયુરને એટલુા જ કહ્ય્ુંા, જો મયુર... એટલુા સેં ધ્યંન રંખીશ ને કે હુા અહિં છુા સંરી પંદે, સંરંથ્ીં તૂર તૂર. .
કેમ નહિ... મંધવી જો અંમ ન હેંસ સેં હુા નેંકરી છેંડવંની વંસ કરસ જ નહિં. પરાસુ કેંણ જાણે કેમ મને સંરી વંણીની વેધકસં સ્પર્શી ગઈ છે. શક્ય છે કે મંરૂ જીવન દમર્પિસ થ્ંઈ ગયુા સે
સંરં
મંટે... તેશ મંટે.... અંમેય સુા ન હેંય સેં હુા. . ”
મયુરનં શ્વરમાં એક હળવંશ હસી. વિશ્વંદ પણ હસેં અને એક હસી બિરલ અંસ્થ્ંં તેશ મંટેની, મંધવી મંટેની. સેણે મંધવીનેં હંથ્ં બંહુમાંથ્ીં પકડ્યેં અને સેને દંથ્ેં લઈને ગંયકવંડ હવેલી સરફ
ઝડપથ્ીં જવં લંગ્યેં. તૂર તૂર માતિર પંદેનં ઉસરંભિમુખ તરવંજા
પંદે ભજનીકેંનં વૃાતનેં સન્મય મસ્સિભયર્ેં અવંજ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. “અમે રે હસાં રે સેંળિ રંણી કડવી સે વેલનાં સુાબડાં રે...”
મયુરથ્ીં પણ મંધવીને બીજા હંથ્ેં પેંસંની છંસી દરદી ચાંપસાં ગવંઈ ગયુા. “અમે રે હસાં મંધવી કડવી વેલનાં સુાબડાં રે” અને મંધવી મયુરને મરકંસી અાંખેંએ હેંઠ પર હંસ્ય પ્રદરસી કહી રહી,
મયુર.... મંરં શ્યંમ....
૮
ચાંતની રંસનેં આસીમ પ્રહર પ્રદંર થ્ંઈ રહ્ય્ં ે હસેં. ગંયકવંડ હવેલીનાં પગથ્િંયાં મંધવી અને મયુર ચઢી રહ્ય્ંાં હસાં. મયુરનં બુટનં અવંજથ્ીં પ્રવેશદ્વંર પંદેનં ટેબલ પર મંથ્ું ઢંળી દુઈ રહેલેં દુખરંમ જાગી ઉઠ્યેં
સે મયુરને જોસાં જ અાંખ ચેંળસેં દફંળેં ઉભેં થ્ંઈ
ગયેં.
દુખરંમે દલંમ ભરસાં કહ્ય્ુંા “દંહેબ મેંડી રંસે જગ્ગુ અંવ્યેં હસેં.”
મંધવી વચ્ચે જ બેંલી ઉઠી, “હં.... શુા કહ્ય્ુંા છે ?”
“કંલે જમવંનુા નિમાત્ર્ંણ અંપ્યુા છે. સેણે કહ્ય્ુંા છે કે ગમે સેમ થ્ંંય દંહેબનુા અને મંધવીબેનનુા જમવંનુા સેને ત્યાં છે.”
“દંરૂ.... જરૂર....” મંધવીએ મયુરની દંમે જોયુા. .
મયુરે દુખરંમને અચુક નજરે જોસાં પૂછયુા, બીજુા કાઈ.
દુખરંમ મયુરની નજરથ્ીં કાપી ઉઠ્યેં, સેણે કહ્ય્ુંા. “કાઈ
નહી.... દં...હેબ”
મયુર અને મંધવી તંતરંનાં પગથ્િંયાં ચઢી રહ્ય્ં ા હસાં... મંધવી
તં રંનુા છેલ્લુા પગથ્િંયુા ચઢી રહી હસી ત્યાં જ મયુરે મંધવીને અટકંવી.
સેની નજર સેનં કાંડં ઘડિયંળમાં પડી હસી. ઘડિયંળમાં લંલ લંઈટનેં
પ્રકંશ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. મયુરે ઘડિયંળની એક સ્વીચ અેંન કરી અને કંન પંદે ઘડિયંળને તબંવી તીધી.
મયુર ખુબ ધીમેં અવંજ દાંભળી રહ્ય્ં ે.... હસેં.... હલ્લેં....હલ્લેં...
એ.... એ-૧....એ-૧....ઠ-૧... ઠ-૧... ઠ-ઠ.૧
મયુરે પુનઃઘડિયંળની બીજી સ્વીચ અેંન કરી સે વંયરલેશ
મંઈક્રેંફેંનમાં બેંલી રહ્ય્ં ે હસેં.
હલેં. .. હલેં..... એ-૧.... એ-૧ સ્પીકીંગ.... ઠ-૧
ઠ-૧ ઠ-૧...... મેદેજ મેદેજ હલેં હલેં.
દંમેથ્ીં કેંઈ વેધક અવંજ અંવસેં હસેં.... મયુરે.... કંન
પંદે ઘડિયંળને તબંવી તીધુા... સે દાંભળી રહ્ય્ં ે... હસેં... કલેં... હલેં.... હલેં... એ-૧ એ-૧ યુ મસ્ટ બી એલર્ટ.....ટંઈગર.... દેડેં. . કેંડવર્ડ. . હી એટેક ટુ યુ.
મયુરે ત્વરીસ... ઘડિયંળની બન્ન્ેં સ્વીચ અેંફ કરી. મંધવીને ત્યાં જ થ્ંેંભી જવં કહ્ય્ુંા.... મંધવી પરિસ્થ્િંસિ પંમી ગઈ.... સેનં શરીરમાંથ્ીં અંછેં કાપ પ્રદરી ગયેં. મયુર દમજસેં હસેં.... કે સેનં
જીવનમાં ડગલે પગલે મેંસ હસુા... સે અંગળ વધ્યેં. સે તંતર પંદેની
ખુલ્લી બંરી પંદે અંવી ઉભેં. ગેંમસીમાં હજી સ્ટીમલેંંચ તેંડી રહી હસી. સેની એક નજર બંરીનુા નિરીક્ષ્ંણ કરસી પ્રદરી ગઈ ત્યાંજ બંજનજર બંરી પંદે મદળીને ફેંકંયેલી દીગંર પર પડી સેં વળી
બીજી દીગંર હેંલવંયેલી પડી હસી. સેનં રહી ગયેલં ફીલ્ટરને દીગંર પીનંર પીંખી નંખે સેમ.... સે દીગંરનં ફીલ્ટરનં રેદે રેદં છુટં પડી ગયં હસં. મયુરનં મનમાં એક વિચંર ઝબકી ઉઠ્યેં. અહીં
બે મંણદ ઉભં હેંવં જોઈએ. જયંરે સે અં હવેલીમાં પ્રવેશ્યેં
સેં મંત્ર્ં રૂમ ના. ૭ ખંલી હસી. સેં પછી અહીં કેંણ ઉભુ હશે ? સેણે જ્યંરે પ્રથ્ંમવંર બંરીમાંથ્ીં ગેંમસીજીનાં તર્શન કયર્ં ત્યંરે અહીં કેંઈ દીગંર ન હસી. સેનેં સર્ક દચેસ બન્યેં. સેન અહેદંદ થ્ંવં લંગ્યેં કે દેડેં
કરનંર ટંઈગર અંવી પહેંંચ્યેં છે. એક એક ક્ષ્ંણ ભયંનક
પદંર થ્ંઈ રહી હસી. સેને મંધવી દંથ્ેં ગુમંવેલેં દમય...
લંગણીવદસંમાં કેવુા રૂપ અંપશે સેનેં ખ્યંલ અંવ્યેં. . સેં વળી બીજી સરફ મંધવીને કેંઈપણ ભેંગે ઝાખનંર જીવનની જીવિષ્ંં અતમ્ય
લંગસી હસી. સે દમજસેં હસેં કે નેંકરી છેંડ કે નં છેંડ સેં પણ પેંસ જે કાઈ દીક્રેટ જાણે છે સેની તુનિયંનં જાદુદેં સેન છેંડવંનં નથ્ીં
સેથ્ીં જ દંપનં મુખમાં અડધં પકડંયેલં અને અડધં બહંર રહેલં છછુાતર જેવી સેની હંલસ હસી. સેનુા મન ક્યંરેક પ્રેમ, શાંસજીવન અને દહવંદ જાખસુા હસુા સેં વળી બીજી સરફ તેશ પ્રેમ.... પેંસંની ફરજનુા
મહત્વ દમજંસુા હસુા.
મયુર ધીમે પગલે રૂમ નાબર ૭ સરફ જવં લંગ્યેં. સેણે જોયુા
સેં બંરણંનુા સંળુા નીચે પડેલુા હસુા. બંરણુા ખુલ્લુા બાધ હસુા.
સ્હેજ ધીમેથ્ીં સેણે બંરણંની નીચેની ફર્દ સરફ જોયુા સેં પ્રકંશ રેલંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. સેન બીજુા કાઈ તેખંસુા ન હસુા. ડંયનીંગ ટેબલ પંદે કેંઈ ઉભુ હસુા. સેની પહેંળં પગ કરીને ઉભં રહેવંની રીસ પરથ્ીં
મયુરે મનમાં અનુમંન લગંવ્યુા કે ઉભી રહેનંર વ્યક્સિ પૂરેં છ ફુટનેં હેંવેં જોઈએ. કેટલંય દાજોગેંમાંથ્ીં પદંર થ્ંનંર મયુરને અંમ અચંનક અંવી પડેલી પરિસ્થ્િંસિ દહજ લંગી પરાસુ બીજી જ ક્ષ્ંણે
મંધવીનેં વિચંર અંવસાં સે બંરણુા ખેંલસાં અચકંયેં, સે પુનઃ ધીમે
પગલે તંતર પંદે અંવ્યેં....
મયુરે તબંસાં શ્વરમાં મંધવીને કહ્ય્ુંા “મંધવી... રૂમમાં કેંઈ દેડેં કરસુા અંવી પહેંાચ્યુા છે.”
મંધવી દફંળી કહી રહી, હેં શુા કહે છે ? મયુરે મંધવીનં મુખ
પર હંથ્ં તબંવી તીધેં અને પેંસંનં હેંઠ પર અાંગળી મૂકસાં કહી રહ્ય્ં ે.
“હં... મંધવી... સુા અહીંથ્ીં જસી રહે” મયુરનં અવંજમાં વિનાસી હસી.
“નં હુા નથ્ીં જવંની.... સને મેંસમાં હડદેલીને. .” મંધવી કાઈ ઊાડી .... સેનેં કાઠ દુકંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં “મંધવી સુા દમજ, એક ગફલસ સંરેં....
મંરેં જાન લઈ લેશે. અંજ વષ્ર્ેંનેં હિદંબ પસવંનેં છે.”
મંધવી મયુરનં શબ્તેં દાંભળી વધુ મક્કમ બની. સેનં ચહેરંની રેખં સાગ થ્ંઈ ગઈ. સે મક્કમ શ્વરમાં કહી રહી.... “નં....
મયુર.... સંરં વિનં મંરે જીવીને શુા કરવુા છે ?”
“મંધવી ! વિશ્વંદ રંખ, હુા પરિસ્થ્િંસિને પહેંંચી વળીશ...
મને સંરી ચિંસં થ્ં ય છે.”
મંધવી અડગ રહી.... મયુરનં ચહેરંની રેખંઅેં સાગ થ્ંઈ.
સેણે મંધવીનં મેંંને એક હંથ્ેં તંબી તીધુા અને બીજા હંથ્ેં જોરથ્ીં
સેનં મંથ્ં માં મુક્કંનેં પ્રહંર કયર્ેં. . સે જ ક્ષ્ંણે મંધવી બેભંન થ્ંઈ
ગઈ... મયુરે મંધવીને ખભં ઉપર નંખી સે ખુબ ઝડપથ્ીં તંતરનાં
પગથ્િંયાં ઉસરી ગયેં. વિચંરવંનેં દમય ન હસેં. મયુરે મંધવીને તંતર નીચેનં બંથ્ંરૂમમાં પૂરી તીધી અને બંરણુા બાધ કરી તીધુા. મયુર એક દંથ્ેં બબ્બે પગથ્િંયાં ચઢસેં પુનઃ રૂમ ના. ૭ પંદે અંવી ઉભેં.
સેણે ખુબ ઝડપથ્ીં પેન્ટનં પંછળનં ભંગમાં મુકેલી ૧ર બેંરની રીવેંલ્વર ખેાચી કંઢી... સેટલી જ વેધક ગસિથ્ીં સેની અાંગળી ટ્રેગર
પર મુકંઈ ગઈ. મયુરે બંરણંનુા હેન્ડલ પકડી એકતમ ધક્કેં મંરી
બંરણુા ખેંલી નંખ્યુા સે જ ક્ષ્ંણે એક દંથ્ે બબ્બે રિવેંલ્વરમાંથ્ીં ગેંળીઅેં છુટવં લંગી. દમગ્ર ગંયકવંડ હવેલી રિવેંલ્વરનં અવંજથ્ીં ગંજી ઊઠી.
૯
બંરણંની અંડથ્ીં રિવેંલ્વરમાંથ્ીં ગેંળીબંર કરી રહેલેં મયુર
ખૂબ દસેજ હસેં. સેણે એક દમય મંટે ગેંળીબંર બાધ કરી તીધેં. વંસંવરણમાં દન્ન્ં ટેં છવંઈ ગયેં. દંમેથ્ીં પણ ગેંળીબંર બાધ થ્ંઈ
ગયેં હસેં. રૂમ ના. ૭ નં મધ્યભંગમાં અંવેલં પલાગ પંછળથ્ીં કેંઈનેં ખદવંનેં અવંજ અંવી રહ્ય્ંેં હસેં. સેં બીજી સરફ મયુરની ચકેંર નજરે જોયુા સેં ઉત્ત્ંર સરફની તિવંલને ચીપકીને કેંઈ બંરણં
સરફ અંવી રહ્ય્ુંા હસુા. સેનેં પડછંયેં રૂમ ના. ૭ નં ઝાંખં ગ્રીન
પ્રકંશમાં પડી રહ્ય્ં ે હસેં.
મયુર ખૂબ દંવચેસ બની ઉભેં. સે બંરણંને અડીને અડધેં તિવંલ સરફ અને અડધેં બંરણં વચ્ચે ઘુાટણીએ દૂઈ ગયેં. મંત્ર્ં બંરણંથ્ીં આતર સરફ સેનેં રિવેંલ્વરવંળેં હંથ્ં લક્ષ્ંને સંકીને
ગેંઠવંયેલેં હસેં.
દમગ્ર ગંયકવંડ હવેલીમાં ગભરંટ અને ભયનુા વંસંવરણ ફેલંઈ ગયુા હસુા. ખૂબ ઝડપથ્ીં ફટંફટ ખૂલ્લી બંરીઅેં બાધ થ્ંવંનેં અવંજ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. હવેલી ચેંપંદનં હજારેં લેંકેંમાં નંશભંગ
શરૂ થ્ંઈ ગઈ હસી. ગંયકવંડ હવેલી સરફથ્ીં ભંગસં લેંકેં હાંફળાં હાંફળં એક જ વંસ કહી રહ્ય્ં હસં. હવેલીમાં “ગેંળીબંર ચંલે છે.” હવેલીમાં કેંઈ ડંકુઅેં વચ્ચે ઝપંઝપી થ્ંઈ ગઈ છે.
મયુર
પરિસ્થ્િંસિને પહેંંચી વળવં ખૂબ દંવધ હસેં. પલાગ અંડદમાં
છૂપંયેલં ટંયગરે તિવંનને ખદેડવં માંડ્યેં. તિવંન ખદવંનેં અવંજ
મયુરે દાંભળ્યેં. સેણે બંરણંની અંડમાંથ્ીં જોયુા સેં ટંયગર તિવંન
ખદેડસેં બંરણં સરફ લંવી રહ્ય્ંેં હસેં. મયુરે અનુમંન લગંવ્યુા કે જરૂર ટંયગર તિવંનને ખદેડીને પેંસંનં સરફ લંવશે અને તિવંનને ઉભેં કરી તેશે. પરાસુ મંત્ર્ં થ્ંેંડી જ મિનિટેંમાં તિવંન ખદેડસેં ટંયગર બંરણંમાંથ્ીં ચંર-
પાંચ ફૂટ તૂર લંવીને તિવંનને અંડેં કરી તીધેં.
મયુર હવે રૂમની આતરની હરકસ જોઈ શકસેં ન હસેં. મંત્ર્ં બીજી
સરફ ટંયગરનેં ફેંલેંઅર્દ તિવંલને ચીપકી ચંલસેં ખૂબ નજીક બંરણંથ્ીં મંત્ર્ં ત્ર્ંણ ફૂટ તૂર હસેં. તિવંનને અંડેં કરીને ટંયગર ઉભળક બેઠેં હસેં. સેનં એક હંથ્ંની અાંગળીઅેં જે હેન્ડ કલેંથ્ંમાં દાસંયેલી હસી સે તિવંનને બહંર કિનંરં સરફ તેખંઈ રહી હસી.
મયુર પરિસ્થ્િંસિનુા ખૂબ ચેંકદંઈથ્ીં અવલેંકન કરી રહ્ય્ંેં હસેં. સેણે ત્વરીસ નિર્ણય બતલ્યેં. બંરણં અને અંડં કરેલં તિવંન વચ્ચે મંત્ર્ં
પાંચ ફૂટનુા આસર હસુા. અંડેં કરેલેં તિવંન અને તિવંલને ચીપકીને ચંલસં ટંયગરનં ફેંલેંઅર્દ વચ્ચે મંત્ર્ં પાંચ ફૂટનુા જ આસર રહેસુા હસુા. મયુરનં મનમાં એક વિચંર સ્ફુયર્ેં. જો ખુબ ઝડપથ્ીં બંરણુા
ખેંલીને પાંચ ફૂટનેં લાંબેં અને પાંચ ફૂટનેં ઊાચેં એક કૂતકેં મંરીને
ટંયગર ઉપર કૂતી પડ્યં સેં કેવુા ? બીજી ક્ષ્ંણે સેને એવુા પણ લંગ્યુા કે
મેંસનં મુખમાં કુતવં જેવુા થ્ં ય.... જો ટંયગર તિવંન પકડીને બેઠેં હેંય સેં સેનુા શરીર પૂર્વ સરફ અંડુા ગેંઠવંયેલુા હેંય અને સેનેં ફેંલેંઅર્દ
મંત્ર્ં મંરં સરફ ધ્યંન રંખસેં દંવચેસ હેંય. મયુર બીજી જ ક્ષ્ંણે તંતર પંદે મૂકેલં ટેબલને ઉંચકી લંવ્યેં અને એકતમ બંરણુા ખેંલીને ટેબલને તિવંનની સરફ... એક ધબંકેં અેંરડંમાં ફેલંઈ ગયેં. સેં બીજી ક્ષ્ંણે
ટંયગરનં ફેંલેંઅર્દથ્ીં રિવેંલ્વર ગંજી ઉઠી અને ટંયગરનુા
લક્ષ્ં મંત્ર્ં મયુર હસેં. અવંજ મંત્ર્ંથ્ીં ટંયગર અનુમંન લગંવી ચૂકયેં હસેં કે અં કાઈક બીજુ પડવંનેં અવંજ છે. અંતમીનં પડવંનેં અવંજ
નથ્ીં. ટંઈગરનં ફેંલેંઅર્દની રિવેંલ્વરની ખંલી ટ્રેગર તબંવવંનેં અવંજ થ્ંેંડી મિનિટમાં મયુરે દાંભળ્યેં. સેં બીજી જ ક્ષ્ંણે સેણે દમજી
લીધુા કે એક સરફનેં ભય તૂર થ્ંયેં છે. સે સુરાસ નિર્ણય મુજબ બંરણંથ્ીં
તૂર દરકસેં ચંર-પાંચ ફૂટ તૂર ગયેં. મયુર એક ખૂબ સંકંસથ્ીં લાંબી
છલાંગ ટંયગરે અંડ કરેલં તિવંન સરફ મંરી. અંડ કરેલેં તિવંન
મયુરે ધક્કંથ્ીં પડસાંની દંથ્ેં જ પંડી નંખ્યેં. મયુર ચેંક્કદ લક્ષ્ં
મુજબ ટંઈગર ઊ૫ર પડ્યેં હસેં. મયુર અને ટંયગર વચ્ચે બંહુ બળનેં મૂકંબલેં શરૂ થ્ંઈ ગયેં પરાસુ ટંયગર ગાંજ્યેં જાય સેવેં ન હસેં.
ટંયગરે મયુરને ફેંકી તીધેં. સેણે રિવેંલ્વરનુા નિશંન મયુરને બનંવ્યેં. ટંયગરની રિવેંલ્વરની ગેંળી છૂટે સે પહેલાં જ મયુરે ટેબલનેં પ્રહંર ટંયગરનં હંથ્ં ઉપર કરી તીધેં હસેં. સેં બીજી સરફ
ટંયગરનેં ફેંલેંઅર્દ મયુર સરફ ખૂાખંર રીસે સૂટી પડ્યેં. મયુરે જોયુા
સેં બાને વ્યક્સિનં ચહેરં એક દરખં હસં. મેંટી ગેંળ અાંખેં હસી. અાંખેં ચહેરં ઉપર ઊપદેલી હસી. ભ્રમર બાને ભેગી થ્ંયેલી હસી.
ખુબ સ્મંર્ટ ચહેરં અંછી ભૂરી તંઢીમાં છૂપંયેલં હસં. બાનેનં હેંઠ સ્હેજ જાડેં ભરંવતંર ઊપદેલેં હસેં. મયુરે મંત્ર્ં થ્ં ેડી ક્ષ્ંણેંનં અવલેંકનમાં એ પણ જોયુા કે ટંયગરનં કપંળમાં અંડી એક દરખી
ત્ર્ંણ રેખંઅેં પડસી હસી જે વચ્ચેથ્ીં નીચે સરફ વળસી હસી અને બાને
સરફ ઊપરની સરફ પ્રવંહનં સરાગ જેમ જસી હસી. ટંયગરનેં ફેંલેંઅર્દ મયુર સરફ કૂતી પડ્યેં સેં બીજી જ ક્ષ્ંણે મયુરે પેંસંની રિવેંલ્વરની ટ્રેગર ટંયગરનં ફેંલેંઅર્દ સરફ તંબી તીધી. એક અવંજ રૂમમાં
ફેલંઈ ગયેં “ઊાહ...અંહ...”
મયુરની ગેંળી સેનં પેટમં વંગી ચૂકી હસી. સે પેટ તબંવીને
નીચે ઢળી પડ્યેં. સેં સે સરફ મયુરનુા ધ્યંજ જસાં જ સકનેં લંભ
લઈને ટંયગરે ટેબલનેં પ્રહંર મયુર ઉપર કરી તીધેં અને ખૂબ ઝડપથ્ીં તિવંન કુતસેં મયુરની એટેચી લઈને ભંગ્યેં. મયુરે સે જ ક્ષ્ંણે પુનઃ
ગેંળીબંર કયર્ેં પરાસુ વ્યથ્ર્ં. સે પહેલાં જ ટંયગર રૂમ બહંર નીકળી
ગયેં હસેં. મયુર સે સરફ તેંડ્યેં. મયુરની તેંડ ખૂબ સેજ હસી છસાં ટંયગર અાંખનં પલકંરંમાં ગેંમસી સરફ પડસી બંરી કૂતી ગયેં હસેં. મયુરે તેંડસાં બંરી પંદે અંવીને જોયુા સેં ટંયગર અદૃશ્ય થ્ંઈ ચૂક્યેં હસેં.
મંત્ર્ં નીસ્સેજ ચાદ્રમાં અંકંશમાં તેખંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. પૂર્વનં અંકંશમાં ઊગસાં દૂરજનાં વધંમણાં ગંસાં પક્ષ્ીંઅેં કલદેંર મચંવસાં
પશ્ચિમ સરફનાં વૃક્ષ્ેં ઉપરથ્ીં ઊડસાં રણછેંડજીનાં માતિર સરફ અંવવં
ગેંમસી ઉપરથ્ીં પદંર થ્ંઈ રહ્ય્ં ા હસાં. પૂર્વ સરફનુા અંકંશ ટદરેંથ્ીં
લંલચટક ચૂાતડી અેંઢીને અંવી રહેલી નવેંઢંનં કુમકુમનં પગલાં
પંડસાં લંલ થ્ંઈ રહ્ય્ુંા હસુા.... જાણે ઘુા ટ ખેંલસં તુલ્હં રંજાનં સ્પર્શ મંત્ર્ંથ્ીં શરમનં દેરડં તુલ્હન ે નં ફુટ્યં હેંય! સેં વળી એક નિશ્વંદ તુલ્હંનેં ફેંકંઈ જાય સેમ મયુરથ્ીં એક નિશ્વંદ ફેંકંઈ ગયેં.
“હંય... દંલ્લં.... ટંયગર... છટકી ગયેં” કાઈ નહિં, સેં વળી બીજો નિશ્વંદ... મંધવી યંત અંવસાં ફેંકંઈ ગયેં.
“અેંહ... મંધવી...”
સુા જો નં હેંસ સેં.... અંજ ટંયગરને...
પણ સુા છે સેં જ અં શ્વંદ છે, નિશ્વંદ છે... જીવનનેં હર
ધબકંર છે...
કતંચ મંરુા અં જીવન વેરંન બની ગયુા હેંસ. મયુર બંરી
પંદે પડેલી દીગંરને હજુ જોઈ રહ્ય્ંેં હસેં.
સે બીજી જ ક્ષ્ંણે ગેંમસીનં નિર્મળ નીર સરફ દૃષ્ટિપંસ કરસેં
રૂમ સરફ ગયેં સેં સે તાગ થ્ંઈ ગયેં. ટંયગરનેં ફેંલેંઅર્દ ગુમ.
લેંહિનં ધં બં ફર્દ ઉપર ફેલંયેલાં હસાં. સેનં લેંહી ખરડંયેલં બુટનાં
પગલાં રૂમ નાબર - ૮ સરફ જસાં રહ્ય્ંાં હસાં.
મયુર ચમકી ઉઠ્યેં “સેં શુા. . રૂમમાં બે નહી ત્ર્ંણ વ્યક્સિ
હસં. જરૂર અં લંશ કેંઈ ઉઠંવી ગયુા છે સેથ્ીં લેંહી ખંબેંચીયંમાં
પડેલં બુટનં ડંઘને કંરણે પગલાં રૂમ ના. ૮ સરફ જળ રહ્ય્ં ા છે.
મયુર બુટની પડેલી છંપને જોઈ સેં સેમાં એક ગેંળમાંની છંપ પડેલી
૧૦
તેખંસી હસી. જયાં ફર્દ સ્પષ્ટ હસી.
ગાતકીનં ધદમદસં પ્રવંહ જેમ મયુરનં મનમાં અનેક વિચંરેં
સર્ક દાગસ તેંડી રહ્ય્ંં હસં. મયુર વિચંરસેં હસેં કે જો એક ચહેરંનં બે મંનવી
ટંયગર હેંય સેં દંચેં ટંયગર કેંણ ? ત્ર્ીંજો મંણદ પણ ચેંક્કદ એક જ
પ્રકંરનં ચહેરંવંળેં હેંવેં જોઈએ. જો અંજ ચક્કર ચહેરંઅેંનુા ચંલસુા હશે સેં
જરૂર મહેંરંબાધી ટંયગરમાંથ્ીં દંચં ટંયગરને કબજે કરવેં લેંખાડનં ચણં
ચંવવં જેવી વંસ છે. બીજી ક્ષ્ંણે સેન વિચંર સ્ફૂયર્ેં, જરૂર જે બુટ લેંહી ખરડંયેલી
છંપમાં ટી.
નેં દાકેસ ચિહ્ન તશર્ંવે છે અને જે પગલાં રૂમ ના. ૮ સરફ જઈ રહ્ય્ંં છે
સે જ ટંયગર હેંવેં જોઈએ અથ્ંવં એકદ-૧ સરફથ્ીં મળેલી મંહિસી કતંચ ખેંટી
હેંય અથ્ંવં કેંઈ બનંવટી એકદ-૧ બનીને પેંસંનેં દંચેં પત્ત્ં ે મેળવવં કેંશિષ્ં કરે છે.
જો સે બંબસ દંચી હેંય સેં જરૂર તુશ્મનેંથ્ી પેંસ ઘેરંઈ ગયેલેં
છે. અને પેંસંનેં કેંડવર્ડ સેમનં હંથ્ંમાં જસાં રહેસાં વંર નહિ લંગે.
મયુરે બીજી ક્ષ્ંણે રૂમ ના. ૮ ને લક્ષ્ં બનંવી સે સરફ અંગળ વધ્યેં
પરાસુ સે રૂમ નાબર ૮ માં પ્રવેશે સે પહેલાં જ ડંકેંર શહેરનં સમંમ
પ્રવેશ સ્થ્ંળેંએ ચાંપસેં બાતેંબસ્સ ગેંઠવવંની ઈચ્છં જન્મી, સેં વળી બીજી જ ક્ષ્ંણે
એમ પણ લંગ્યુા જો સેમ કરીશ સેં પેંસે એ-૧ છે સે ટંયગરનં મંણદેંને ખબર પડી
જશે અને ખરંખરીનં જાગમાં મંરે
સેની સલવંર જેમ પેંસંનં હંથ્ંમાંથ્ીં છટકી ગયેલં પેંસ મંની બેઠેલં ટંયગરને પકડવેં કઠીન થ્ંઈ પડેલ. સેમ છસાં એક દહંરેં અને અંધંર
મેળવવં ખંસર પણ સે સ્હેજ અચકંયેં અને પેંલીદ સ્ટેશને વંયરલેદ
કરવં પેંસંનં કાંડં ઘડિયંળની સ્વીચ અેંન કરી.
મયુર ડરસં હુકમ ભયર્ં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે હસેં. હલેં...હલેં... એન.દી.અંઈ.અેં.એ-૧ સ્પીકીંગ ડંકેંર
પેંલીદ કાટ્રેંલ રૂમ ડંકેંર શહેરનં સમંમ પ્રવેશ નંકંઅેં પર પેંલીદ
ગેંઠવંઈ જવી જોઈએ અને મંત્ર્ં થ્ંેંડં જ દમયમં દંતં પહેરવેશમાં ડંકેંરનં યંત્ર્ીંકેં ઉપર ચાંપસી નજર રંખસી પેંલીદ ગેંઠવી તેં.
સમંમ યંત્ર્િંકેંની ઉપર ચાંપસી નજર રંખીને ભુરી તંઢી ગેંળ મેંટી
માંજરી અાંખેંવંળેં ઉંચેં ૬ ફુટ ૭ ઈંચ કતંવર મંણદેંને પકડી પંડેં, અેંકે....
હુ ઈન્સ્પેકટરને રણછેંડજી માતિરમાં પહેલં પગથ્િંયે બેદસં
ફુલવંળં પંદે ૭-૩૦ કલંકે દવંરે મળીશ. મંરં જમણં હંથ્ંમાં
મંત્ર્ં એક જ ગુલંબનુા ફુલ હશે.
મયુર વંયરલેદ દેટને અેંફ કરીને પુનઃ રૂમ ના. ૮ નં દ્વંર
પંદે અંવી ઉભેં. એક ક્ષ્ંણ મંટે સેની ધડકન વધી ગઈ અંવનંર
પરિસ્થ્િંસિ કેવી હશે ? સેનેં સેને ખ્યંલ પણ નહેંસેં સેં બીજી ક્ષ્ંણે
પંછં પગલે ખુબ ઝડપી મંધવીને લઈને ભંગી જવંનેં વિચંર અંવ્યેં. મયુર યુદ્ધનં મેતંનમાં ઉભં રહેસં અર્જુન જેમ અનિણર્ંયક સ્થ્િંસિનેં અનુભવ કરસેં હસેં. મયુરને મંધવીનુા અંકષ્ર્ંણ ખેંચસુા હસુા. સેં વળી મયુરે
મંધવી પ્રત્યે કરેલં વર્સનથ્ીં મંધવીનં મન ઉપર
કેવી અદર થ્ંશે સે વિચંર દુધ્ધાં મયુરનં હૃતયમાં અંછેં કાપ લંવી
ગયેં. મયુર બે મિનિટ સેં બંરણંની અંડશમાં ઉભેં રહી ગયેં. સેનં હૈયંમાંથ્ીં એક નિશ્વંદ નાખંઈ ગયેં. શુા પેંસ મંધવીને બેહેંશ ન કરી હેંસ સેં મંધવી દલંમસ રહી શકસ ખરી ? સેં વળી મયુર એ
પણ વિચંરવં લંગ્યેં કે મંધવીનં તેહ પર થ્ંયેલં ઘંને રૂજ અંવશે ?
મયુર વિચંરનં ચકડેંળમાં ચઢસેં પેંસંની જાસને ધિક્કંરવં લંગ્યેં.
સેનં હૃતયમાં ગ્લંનિ પ્રવેશવં લંગી ને ગ્લંનિ ભયર્ેં ઝાંખપ અનુભવનેં હસંશ બનીને વિચંરવં લંગ્યેં. શુા મંરે છળકપટનેં ઉપયેંગ મંધવી મંટે કરવેં પડશે ? મંધવી ઉપર સેની કેવી અદર થ્ંશે ?
મયુર વિશ્વંદ વંળસેં વિચંરેંને ખાખેરસેં વિચંરેંનં વૃાતંવનમાંથ્ીં મુક્સ થ્ંઈને સ્વસ્થ્ંસં પ્રંપ્ત કરસેં રૂમ ના. ૮ ની કેંલબેલની સ્વીચ અેંન કરી રહ્ય્ંેં હસેં. કેંલબેલનેં અવંજ સીણેં હસેં. દમગ્ર
અવંજ શાંસ વંસંવરણને વેધકસંથ્ીં ભરી તેસેં હસેં. થ્ંેંડી મિનિટ પછી પુનઃ મયુરે કેંલબેલની સ્વીચ અેંન કરી પરાસુ નિરથ્ર્ંક. મયુરે ત્વરિસ નિર્ણય લીધેં. મયુર પુરી સંકંસથ્ીં પેંસંનેં
ખભેં બંરણંને અડકંડ્યેં. એક ધમંકેં ધડમ ધડ વંસંવરણમાં ફેલંઈ
ગયેં. બંરણુા મયુરનં ધક્કંનુ દહન ન કરી શક્યુા. મયુરનં ધક્કંમાં એવી સંકંસ હસી કે બંરણુા સૂટીને નીચે પટકંઈ ગયુા. બીજી ક્ષ્ંણે
મયુરની નજર રૂમનં દ્રશ્ય પર પડી. દંમે તક્ષ્િંણંમુખ અંયનેં પુરં કતનેં લટકી રહ્ય્ં ે હસેં. સેની પંદે ગેંઠવંયેલં ટેબલ ઉપર ગેંઠવંયેલી ફુલતંનીમાં સંજા ગુલંબનં ફુલેં શેંભી રહ્ય્ંાં હસાં. મયુરનં મનમાં વિચંર ઝબુક્યેં ‘અંટલુા વ્હેલુા ગુલંબનુા ફુલ કેંણ લંવ્યુા હશે ? સેં
બીજી ક્ષ્ંણે મયુર સે પણ વિચંરવં લંગ્યેં રૂમ ના. ૭ માં જે ફૂલતંન છે
સેવીજ ફુલતંની અહિા કેમ ? રૂમ ના. ૮ માં એટલી સફંવસ હસેં કે તિવંન એક જ હસેં અને સે પૂર્વની તિવંલે અડકીને ગેંઠવંયેલં હસેં.
સેની ઉપર એક બંરી પડસી હસી જે બંરી અડધી ખુલ્લી હસી. મયુરે
પંછુા ચેંકદંઈથ્ીં જોયુા સેં લેંખાડનં દળિયં જડેલં હસં. દળિયં
યથ્ં વસ હસં. વેંશિંગ બંથ્ંની દંમેનેં અંયનેં સુટેલેં હસેં.
૧૧
રૂમ નાબર - ૮ ની પૂર્વ તિશંનં વંયવ્યખૂણં સરફની બંરી
ખુલ્લી હસી.... લેંહી ખરડંયેલાં પગલાં રૂમ ના. ૮ માં પ્રવેશીને
પૂર્વની તિવંલ પંદે અડકીને ગેંઠવેલં તિવંન પંદે જસાં હસાં. એવુા અનુમંન થ્ંસુા હસુા કે જાણે કેંઈ ઘંયલ મંણદ તિવંન ઉપર ગેંળી વંગ્યં પછી બેઠેં હેંવેં જોઈએ અથ્ંવં લંશને ઉંચકીને અંવનંર
મંણદે સ્વસ્થ્ંસં મેળવવં મંટે અહિ થ્ંેંડી મિનિટ પણ બેઠેલેં હેંવેં જોઈએ. મયુરનુા મન વધુ દસર્ક બન્યુા. સેણે જોયુા સેં તિવંન ઉપરની અંકષ્ર્ંક ડિઝંઈનવંળી ચંતર સ્હેજ ચુાથ્ં યેલી હસી. પૂર્વ સરફ
ગેંઠવંયેલુા અેંશીકુા પલટંયેલુા લંગ્યુા. સેનં કવરમાંથ્ીં કાઈક કંઢવંનેં
પ્રયંદ કયર્ેં હેંય સેવુા લંગ્યુા અથ્ંવં કવરમાંથ્ીં કાઈક કંઢીને અેંશિકુ જેમસેમ મૂકીને ટંયગર ખુબ ઝડપથ્ીં રૂમ છેંડી ગયેં હેંવેં જોઈએ. ત્વરીસ ગસિએ મયુરે તિવંનની ચંતર ફેંતી નંખી. સેણે તિવંન ઉપરનં ડનલેંપ ગંતલંને ઉંચકીને
નીચે ફેંકી તીધુા ત્યંરે મયુરની નજર તિવંન અને ગંતલં વચ્ચે ગેંઠવંયેલં ટંઈમ બેંમ્બ પર પડી. મંત્ર્ં ૩પ મિનિટનેં ટંઈમ ગેંઠવંયેલેં સેણે જોયેં. થ્ંેંડી મિનિટ જ બંકી હસી.
મયુર એક ક્ષ્ંણ મંટે અાંચકેં અનુભવી ગયેં. સેણે ક્યંરેય અં કલ્પનં
ન્હેંસી કરી કે દમગ્ર ગંયકવંડ હવેલી દંથ્ે સેને ઉડંવી તઈને ટંયગર
હિંદંનેં અંસાક ફેલંવી શુા કરવં મંગે છે ? સેને જે કેંઈ મસબલ હસેં
સે મંત્ર્ં એ-૧ દંથ્ેં છે. ગંયકવંડ હવેલી દંથ્ેં ક્યેં મસલબ હેંય ? અંટલં બધં નિતર્ેંષ્ મંનવીની હત્યં કરવંમાં ટંયગરને શુા મળવંનુા છે ? એ.એલ.દી.દી. નં જાદુદ અંટલં બધં ક્રુર કેમ હશે ? શુા
મંત્ર્ં તેશમાં હિંદંનેં તેંર ફેલંવી ભંરસની પ્રજાને ભયભીસ કરી દરકંરમાંથ્ીં વિશ્વંદ ઉડંવી તઈને મેંસનુા દંમ્રંજ્ય ફેલંવવં મંગે છે કે મુલેં નંસ્સિ જેમ હવેલીમાં બનેલી ઘટનંને બેંમ્બ વિસ્ફેંટમાં
ખપંવીને એમ દંબિસ કરવં મંગે છે કે અહિ કેંઈ જાદુદી ઝપંઝપી થ્ંઈ નથ્ીં. મંત્ર્ં અંસાકવંતી પરિબળેંએ હિંદંનેં સાંડવ શરૂ કરીને હેરંની સંડદમં દરહતી રંજ્ય ગુજરંસને અસ્થ્િંર કરી તુશ્મનેંનાં થ્ં ણાં સ્થ્ં પી
પદાત કરેલં શહેરેં ઉપર કબજા મેળવી લેવં મંગે છે ? જે હેંય સે પરાસુ મયુરને એક સરફ નવેં જ વિચંર દૂઝયેં. જે કાઈ બની રહ્ય્ુંા છે સે બનવં તેવુા અને પેંસે ખુબ દલંમસ રીસે મંધવીને
લઈને ભંગી જવુા. જો સેમ નહિ કરે અને બેંમ્બને નિરથ્ર્ંક કરશે સેં સે
ખુલ્લેં પડી જશે સેં બીજી સરફ ડંકેંરની પેંલીદને અંપેલં દુચનં
મુજબ પી.એઈ.અંઈને માતિરમાં મળવં અંપેલી દુચનમાં પેંસે
મહત્વની કંમગીરી નહિ કરી શકે, સેં વળી દુખરંમ દુેવક અને જગ્ગેં અં બંબસ જાણશે સેં જનકરંય પંદે જલ્તી વંસ પહેંંચી જશે કે મંધવી દંથ્ેં મંરેં દાબાધ જુતં પ્રકંરનેં છે અને હુા એક એવી ભેતી વ્યક્સિ છુા
કે મંરી દંથ્ેં મંધવીનુા દંથ્ેં રહેવુા એટલે ડગલે ને ડગલે
મેંસ દમંન છે. જેથ્ીં મંધવીનં હિસ ખંસર પણ જનકરંય મંધવીને
પેંસંનંથ્ીં તૂર રંખશે.
મયુર ટંઈમ બેંમ્બની વિસ્ફેંટ શક્સિ બરંબર જાણસેં હસેં કે અં બેંમ્બ વિસ્ફેંટ ડંકેંરનં ૨૦૦૦ ચેંરદ મિટરનં વિસ્સંરનેં નંશ કરી શકે છે. વિશ્વવિખ્યંસ રણછેંડજી માતિર જે વષ્ર્ેંથ્ીં ઉભુા છે સે
નંશ પંમે સેં ભયંનક અંસાક ફેલંઈ જાય અને હિંતુ મુદલમંનનં
હિંદંચંરમાં દમગ્ર તેશનં ભંગલં પડી જાય. જે આગ્રેજો ન કરી શકયં સે અં બેંમ્બ કરી શકે. જરૂર ટંયગર અં વિસ્ફેંટ કરીને એક દંથ્ેં ત્ર્ંણ પક્ષ્ીં મંરવં મંગે છે. મને મંરીને સે એમ દમજે છે કે
મંરી દુટકેશ લઈને સેણે બધુ જ મેળવી લીધુા છે. સેં વળી ભયંનક વિનંશ દર્જાય સેં એ.એદ.એદ.દી. ની દવર્ેંપરિસં દંબિસ થ્ં ય અને એ.એલ.દી.દી નં નંમ મંત્ર્ંથ્ીં ભંરસમાં અનેક શહેરેંમાં શંદન
ચંલુ થ્ંઈ જાય સેં દમગ્ર ભંરસનેં કબજો મેળવવેં એટલે રમસ વંસ. સેં બીજી સરફ
૧૨
દંડીનં અંરપંર તેખંસં મંધવીનં ઉરજો મયુરને વધુ
મેંહપંશમાં જકડસં હસં. મયુર બબડી ઉઠ્યેં, અેંહ ! દૈંતર્યની શેંભં સેં સેનં અંવરણ અને અલાકંરેંથ્ીં વધુ ખીલી ઉઠે છે. વધુ
મેંર્ડન તેખંવં પ્રયંદ કરસી શહેરી યુવસીઅેં કરસાં દંડીમાં શેંભસી
ગ્રંમ્ય યુવસીઅેં નંજુક કે દુાતર નં હેંય સેં પણ કદંયેલં દુડેંળ
આગેંમાં અંક્ષ્ર્ંક લંવણ્ય હેંય છે.
મયુરનં મનેંજગસમાં અનેક વિચંરેં ગ્રંમીણ નંરી, યુવસીઅેં અને બેડેંળ શહેરી નંરી અને યુવસીઅેં વિષ્ેં સરાગીસ થ્ંઈ રહ્ય્ંં હસં.
સેનં કૈંમંર્યકંળમાં યુવંનીને ઉંભરે પગ મુકસી કંમિની, વષ્ંર્ , દુરભિ, સેની નજરેં દમક્ષ્ં સરવરવં લંગી. જેદાગકંકંની કંમિની દીદમવર્ણી, ઊાચી, પંસળી, યુવસી હસી. મયુરની પડેંશમાં રહેસી હસી. સેં
વષ્ંર્ માગળતંદ શેઠની એકની એક લંડકવંયી નીચી નમણી છેલબટંઉ પુત્ર્ીં હસી. વષ્ંર્ બેંલસી ત્યંરે જાણે વંયેંલીનની દૂરેં રેલંસં હેંય સેવુા લંગસુા. વષ્ંર્ં દરદ ઢેંકળં બનંવસી સેં કંમિની
મનગમસં માગેસરને મંન્યેં હેંય સેની યંતમાં ખેંવંઈ જસી હેંય સેમ બંજરીનં લેંટને કણદં કણદીને દુાવંળં ઊાજાળં-ડંઘ વગરનં ફૂલેલં કૂણં કૂણં રેંટલં બનંવસી. મયુર વિચંરસેં હસેં કે કેવી મઝં અંવસી
હસી એ ગરમ ગરમ રેંટલં ઉપર ચેંપડેલં ચેંખ્ખં ઘી અને ગેંળ, ડુાગળી અને અંથ્ેંલાં મરચાં ખંવંની. સેં વળી ગરમ ગરમ ઢેંકળાં
ખંવંમાં ગુલસંન થ્ંસાં મયુર બેંલી ઉઠસેં “અરે વષ્ંર્ં....! અંપણે વનભેંજન કરવં, ઉજાણી કરવં જઈશુા ?” ને વષ્ંર્ કંમિનીની દંથ્ેં
મુગ્ધંવસ્થ્ં માં પ્રવેશસી ૧૩-૧૪ વષ્ર્ંની દુરભિને મયુર ખેંચી જસેં અને બધાં ઉજાણી કરસાં. અંખેં તિવદ અાંબંડંળે હિંચકેં નાંખસેં ત્યંરે મયુર હેંંદે. . હેંંદે હિંચકં નંખસાં થ્ંંકસેં પણ નહિ.
અને એક તિવદ વષ્ર્ંને ઘેર અંવેલી સેની મંદીની તિકરી...
મંધવીને અાંબંવંડીમાં હિંચકેં નંખસાં બેંલી ઉઠ્યેં હસેં. “મંધવી.... હુા હિંચકેં નંખસાં થ્ં કુ સેં હુા હંયર્ેં અને સુા હિંચકેં
ખંસાં થ્ં કે સેં સુા હંરી, દમજી. છે શરસ કબુલ ?”
એ જ દમયે બંલીકં મંધવી બેંલી ઊઠી, જો હુા હંરૂ સેં... સુા કહે સેમ કરવંનુા બદ.... ! અને મયુરે અંભલે અડકે એવં હિંચકં
નંખ્યં કે નં પૂછેં વંસ..... મયુર થ્ં કસેં નથ્ીં સેં મંધવી પણ
થ્ં કસી નથ્ીં. અને કેંઈ દચરંચરનં હીંડેંળે બેઠી હેંય સેમ મંધવી
ખડખડંટ હસ્યં કરસી હેંય છે અને મયુરને પેંરદ ચડંવસી સંકંસને
પડકંરસી બેંલસી હસી “મયુર... અંવેં હિંચકેં ઊા. . હુા જરં જોરથ્ીં
નંખને મને ખૂબ મઝં અંવે છે.”
મયુર જોર જોરથ્ીં હિંચકં નંખવં લંગ્યેં. અને અચંનક બાંધેલં હિંચકંની દંથ્ેં મંધવી ડંળી દંથ્ેં નીચે પડી ત્યંરે ખિલખિલંટ કરસં હંસ્ય દરેંવરમાં અંવેશ ગુમંવસં વષ્ંર્ં, દુરભિ અને કંમિની એકઠં
થ્ંઈ ગયં. મંધવીને બેઠી કરી અને મયુર પણ હાંફળેં ફાંફળેં
ગભરંયેલેં સેનં વંળ ખાખેરવં લંગ્યેં ને કહેવં લંગ્યેં “સને વંગ્યુા
સેં નથ્ીં સે....” ત્યાંજ કંમિનીની નજર મંધવીની છંસી ઉપર લંગેલં
લંકડંથ્ીં ઉખડી ગયેલં ચંમડીમાંથ્ીં નીકળસં લેંહી પર પડી અને કંમિની બેંલી ઉઠી... “અલ્યં જોસેં નથ્ીં બિચંરીને કેટલુા વંગ્યુા છે, તેંડ. .તેંડ. . ઘરેથ્ીં ચં લેસેં અંવ...” અને મયુર તેંડસેં જઈને ચં લઈ અંવ્યેં.
સેણે મદળીને ચંનેં ભુકેં મંધવીની છંસી પર લગંવી તીધેં. .
મયુર એ તિવદેં યંત કરસેં હસેં. અંજ મંધવીનં ઉરજ પરથ્ીં
ખદી ગયેલં પંલવને ઢાંકસં અચંનક સેની નજર મંધવીની ઉરજ
પરનં ડંઘ પર પડી અને સે ચમકી ઉઠ્યેં, અેંહ... અં શુા મંધવી ! કેંણ, સુા. . સે મંધવી ! અેંહ... મંય ગેંડ એટલે જ મને સંરેં અંટલેં મેંહ છે અને સને મંરેં. અચંનક સેની નજર
કાંડં
ઘડિયંળમાંથ્ીં થ્ંસં લંલ લંઈટ પર પડી, સેણે ઈયરફેંનની સ્વીચ અેંન કરી. વંયરલેદમાંથ્ીં અવંજ અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. “હેલેં હેલેં એ-૧ એ-૧ પ્લીઝ સમંરી અંદપંદ ટંઈમબેંમ્બ છે. તેશ ખંસર
પણ સમંરે જીવવુા મહત્વનુા છે. ર૫ થ્ીં ૩૦ હજાર લેંકેંની જાનહંની થ્ંઈ જશે. ગમે સેમ કરેં. જનસંને બચંવેં... પ્લીઝ અં દે મી ઠ-૧. અેંનલી યુ અંર એ ગેંડ મેન અેંફ ઈન્ડિયં. યુ હેવ એ કેંડ વર્ડ....
પ્લીઝ... “મયુર કેંઈ અગમ્ય કંરણેંદર અંજ્ઞ્ં ાકિસ દૈનિકની જેમ
મંધવીને ત્યાંજ પડસી મુકીને પૂરી સંકંસથ્ીં તેંડી ગયેં રૂમ ના. ૮
સરફ. મંત્ર્ં ક્ષ્ંણ મિનિટ જ બંકી હસી. સેણે ખૂબ ઝડપથ્ીં ટંઈમ
બેંમ્બની ટેકનીક જાણી લીધી. ટંઈમ બેંમ્બ ફૂટવંનેં હસેં જરૂર
ફૂટવંનેં હસેં. ભયંનક વિસ્ફેંટ જાનહંની નેંસરે સે દનંસન હસુા જ. સે બેંમ્બ લઈને તેંડ્યેં, બહુા ઝડપથ્ીં ગેંમસી સરફની બંરી સરફ.
સેણે પૂરી સંકંસથ્ીં ક્રિકેટનેં બેંલ ફેંકી તે સેમ ખૂબ ઉંચે બેંમ્બને
ગેંમસીનં પ્રવંહ વચ્ચે ફેંક્યેં. મયુરનં હંથ્ંમાંથ્ીં ફાગેંળંયેલ ટંઈમ બેંમ્બ ગેંમસીનં પ્રવંહની ઉપર ખૂબ ઉંચે હવંમાં સેજ ક્ષ્ંણે વિસ્ફેંટીસ થ્ંયેં. એક ભયંનક અવંજનં કંરણે સમંમ તિશંઅેં મેઘ વષ્ંર્ંનં દરજાસં
વંતેં જેમ ગંજવં લંગી.
૧૩
મયુર જ્યંરે રણછેંડજીનં માતિરમાં પ્રવેશ્યેં ત્યંરે ૭-૩૦ થ્ંઈ ચૂક્યં હસં. માતિરનં મુખ્ય પ્રવેશ દ્વંર પંદેનં પગથ્િંયાં પંદે જ ઈન્સ્પેક્ટર રંઠેંડ ઊભં હસં. સેમની થ્ેંડે તૂર બે કંળં ચહેરંવંળં યુવંનેં થ્ંેંડી થ્ંેંડી ક્ષ્ંણે રંઠેંડની વેંચ કરસં સિરછી નજરે નિહંળી રહ્ય્ંં હસં. મયુર થ્ંેંડી ક્ષ્ંણ મંટે મુખ્ય દ્વંર પંદે બુટ કંઢવંનેં ડેંળ કરી ઉભેં રહ્ય્ં ે. થ્ંેંડી મીઠંઈ ખરીતી અને પ્રદંતનુા એક બેંક્દ સૈયંર કરંવ્યુા. સુરાસ સેણે ઈન્સ્પેક્ટર રંઠેંડ
સરફ જોયુા. રંઠેંડની નજર અને
મયુરની નજર એક થ્ંઈ. મયુર બીજી મિનિટે મંળી પંદે અંવી ઉભેં.
સેણે એક રેંકડેં રૂપિયેં અંપ્યેં. મંળીએ ફૂલનેં પડિયેં મયુર દંમે ધયર્ેં. મયુરે સેમાંથ્ીં એક જ લંલ ગુલંબનુા ફૂલ હંથ્ંમાં લીધુા. ઈન્સ્પેક્ટર રંઠેંડને દેલ્યુટ અંપસાં રેંક્યેં. મયુરે તૂર ઊભં ઊભં જ માતિર સરફ જોસાં કહ્ય્ુંા. . હલ્લેં રંઠેંડ...
અંઈ એમ એ-૧ અેંર્ડ યુ.... પુરં ડંકેંરને કેંર્ડન કરી લેં ! જરૂર પડે બી.એદ.એફ. કુમક બેંલંવી લેં. અં ફેંટેં.... મયુરે શર્ટનં ખિસ્દંમાંથ્ીં પંદપેંર્ટ ફેંટેં કંઢીને અંપ્યેં....
“અેંકે...” ઈન્સ્પેકટર રંઠેંડ ફેંટં ઉપર નજર ફેરવી લીધી... “હી ઈઝ એ ટંયગર... અન્ડર સ્ટેન્ડ ? બી કેર... દાપૂર્ણ
ડંકેંર વિસ્સંર ભયજનક પરિસ્થ્િંસિમાં છે. રેડ એલર્ટ જાહેર કરી
દસસ કેંમ્બીંગ કરી ટંયગરને એરસ્ટ કરેં ! ”
હુા હવે કયંરેય નહિ મળુ... જયાં દુધી કંમ પુરૂા નહિ થ્ં ય ત્યાં
દુધી હુા એ-૧ થ્ીં મેદેજ અને અેંર્ડર અંપીશ... અં એલ.દી.દી.ઈ.
ની ટીમ છે. મેંટં રંજકિય નેસંઅેંની હત્યંઅેં પ્રજામાં અંસાક
ફેલંવંનુા કેંન્ટ્રંક્ટ બેઈઝ પર કંમ કરે છે. તુશ્મન તેશેં પંદેથ્ીં નંણાં
મેળવી નિયસ વિસ્સંરને પીકઅપ કરી બીજા તેશને કેંન્ટ્રંક્ટ બેઈઝપૂર્વક વષ્ર્ં - બે વષ્ર્ં મંટે સ્મગ્લીંગ અને રંજકીય પ્રવૃત્ત્િંઅેં મંટે વેચંણ અંપે છે. ગુજરંસને અં વિસ્સંર દરહતી પ્રતેશ વિસ્સંર છે. દરકંરી
પેંલીદસાત્ર્ં અહીં એલર્ટ નથ્ીં. સેમજ પંલસુા કૂસરં થ્ેંડી લાંચ-
લંલચમાં પેંલીદને ફેંડી શકંય છે. સ્થ્ં નિક નેસંઅેં પણ ભીરુા અને તેશદ્રેંહી છે. જેથ્ીં અં ગેંગને મંટે અં રેસ્ટ પ્લેદ જાહેર છે સેમજ દમગ્ર ઈન્ડીયંમાં ચેંક્કદ સ્થ્ંળેંએ પ્રવૃત્ત્િં કરીને દાચંલન કરી શકંય છે. અહીં
જાહેર સ્થ્ંળેં જ ગુપ્ત સ્થ્ંળેં જેવાં છે. કેંઈને કેંઈ કુમક
સમને મળી રહે છે.
અં કંમમાં જો પેંલીદ દહેજ પણ લલચંઈ સેં હુા જ ફંયર કરી તઈશ...
કંયતંનુા પંલન થ્ંવુા જ જોઈએ... તેશ ખંસર.... અેંકે.... અને મયુરે પેંસંનં હંથ્ંમાંનુા એ ગુલંબનુા ફુલ ઇન્સ્પેકટર
રંઠેંડને અંપ્યુા ને મયુર ત્વરિસ સ્થ્ંળ છેંડીને પૂર ઝડપે ચંલી નીકળ્યેં.
સેણે પ્રત્યુત્ત્ંરની પણ રંહ નં જોઈ સેણે ઈન્સ્પેકટર રંઠેંડનં ચહેરં
ઉપરનં ભંવ પણ નિહંળવંનેં પ્રયંદ નં કયર્ેં.
મયુર જ્યંરે માતિરનં પ્રવેશ દ્વંરનં પગથ્િંયાં ઊસરી રહ્ય્ં ે હસેં
ત્યંરે યંત્ર્િંકેંની ભંગતેંડ ખૂબ ચંલી રહી હસી. ખૂબ ઝડપથ્ીં સેણે તૂર લક્ષ્મીજી માતિર સરફનં રસ્સં ઉપર પેંલીદને જોઈ. મયુરને દાસેંષ્ં થ્ંયેં કે પેંલીદ પબ્લીકનુા વેંચ કરી રહી હસી. મયુર ગંયકવંડ હવેલી
સરફ જવંને બતલે હિરંલક્ષ્મી ટંવર પંદે જવં નીકળ્યેં.
મયુરને કાઈ એવુા લંગ્યુા કે સેની પંછળ કેંઈક પીછેં કરી રહ્ય્ુંા છે. સેણે ખૂબ ઝડપથ્ીં પીઠ પંછળ જોયુા. બીજી જ ક્ષ્ંણે સે બે ફૂટ ડંબી દંઈડ ખદી ગયેં. સેનેં હંથ્ં પંછલં પેકેટમાં રીવેંલ્વર પર પડ્યેં. ત્વરિસ રિવેંલ્વર ખેંચી કંઢીને એ જ ક્ષ્ંણે નિશંન સંકી ફંયર કર્યું. દંઈલન્દર દંથ્ેંની રિવેંલ્વરમાંથ્ીં અવંજ થ્ંયેં. સ્યુઈક.... ને બીજી ક્ષ્ંણે મયુરની પીઠમાં ભેંકવં મંટે ઊચકંયેલુા ખાજર નીચે પડ્યુા અને રીવેંલ્વરની એ ગેંળી પંછળ ઊભેલં યુવંનની ખેંપરીમાં ઘુદી ગઈ. યુવંન ઢગલેં થ્ંઈને નીચે પડ્યેં. મયુર સેની પંદે પહેંાચ્યેં. યુવંન
લાંબેં હસેં. ઊજળેં હસેં. મેંટી પહેંળી અાંખેં હસી. સેનંથ્ીં નાખંઈ
ગયેલી એક ચીદ ચેંપંદ વંસંવરણમાં ફેલંઈ ગઈ “અેંહ યુ અંર એ-૧ બેડ લક.... બેડ લક... અંઈએમ નેંટ દક્દેદ... મયુર મને
ન અેંળખ્યેં ! હુા હુા નિમેષ્ં સંરેં કલંદ ફેલેં નિમેષ્ં દન્યંલ...
લંલચ લેંભ રંસેં રંસ લખપસિ બનવંનં સ્વપ્નંમાં હુા એલ.દી.દી
ની ગેાગનેં શિકંર બન્યેં. સંરં જેવં તેશપ્રેમીની હત્યં મંટે મને કંમ દેંંપંયુા પણ હુા નિષ્ફળ... અેંહ... ભગવંન મંફ કરજે. અને ઢગલેં થ્ંઈને પડેલં યુવંનુા પ્રંણ પાખેરુા ઊડી ગયુા.”
વિસ્ફેંટીસ થ્ંયેલં બેંમ્બનં અવંજ મંત્ર્ંથ્ીં મકંનેં ધ્રુજી ઉઠ્યં હસં. ગંમેં પણ કાપી ઉઠે સેમજ અને મંણદેં દમસુલં ગુમંવીને બેહેંશીને વયર્ં હસં. સેં વળી જર્જરીસ મકંનેં ઘરંશંયી બન્યાં હસાં,
વિસ્ફેંટીસ બેંમ્બ ફૂટવંને કંરણે સેનેં પડઘેં ચેંસરફ ફેલંઈ રહ્ય્ંેં હસેં
મયુરે નિમેષ્ંને અેંળખ્યેં, સે સેની સરફ ઝૂક્યેં. મયુરની અાંખેં
ભીની થ્ંઈ પરાસુ વ્યથ્ર્ં.
૧૪
નિમેષ્ંનં મૃત્યુનં દમંચંર વંયુવેગે પુરં પાથ્ંકમાં ફેલંઈ ગયં.
ગુજરંસનાં અન્ય શહેરેંમાં અખબંરેંએ વધંરેં બહંર પંડી “ડંકેંરમાં બેંમ્બ વિસ્ફેંટ. . કે.... જાદૂદી ઝપંઝપી” “નિમેષ્ંનુા ખૂન.... કે એલ.દી.દી.ઈ જાદૂદી જાળમાં ફદંયેલં ગુજરંસનં યુવંનેં” જેવં
દમંચંરેંનં હેડીંગથ્ીં ખળભળંટ મચી ગયેં હસેં.
મયુરની ધંરવં કરસાં કંમગીરી વધુ કઠીને અને ઝડપી બની હસી. સેણે શંરતં માતિરમં પહેંંચી માતિરમાં અંવેલં દ્વંર મંટેનં
ભેંંયરંમાં જઈને વંયરલેદ દ્વંરં જીલ્લં ડી.એદ.પી. નેં દાપર્ક દંધ્યેં અને વધુ પેંલીદ કુમક મેંકલવં જણંવ્યુા. સેણે એ પણ અંતેશ અંપ્યેં કે મૃત્યુ પંમનંર નિમેષ્ંની તબતબંપૂર્વક સેની મંસં પંદે લંશ લઈ જવંમાં અંવે.
જ્યંરે સેણે વંયરલેશ દેટ ઉપર કહ્ય્ુંા. “હેલેં.... ડી.એદ.પી. મંથ્ુંર...”
“મૃસક નિમેષ્ં મંરેં કેંલેજ ફેલેં છે. હુા અને નિમેષ્ં અમતંવંતમાં જ રહીએ છીએ.”
જો જો હેંં સેને ત્યાં જસાં ખૂબ દંવધંનીથ્ીં કંમ લેજો. સેની
મંસં ખૂબ કેંમળ છે. બિચંરાં એ ભરયુવંનીમાં અાંખેં ગુમંવી છે.
પિસં નથ્ીં, અાંધળી મંનેં એક જ દહંરેં છે. આસીમ દાસ્કંર વિધિ
પૂરી કરીને જ અધિકંરીઅેંને અંવવંનુા કહેજો.”
“શક્ય હશે સેં હુા જાસે જ વહેલેં અંવી પહેંંચીશ.”
....“અેંકે”....
મંત્ર્ં એક જ જવંબ દંમેથ્ીં અંવ્યેં... યં બેંદ...
અને મયુરે વંયરલેદ સ્વીચ અેંફ કરી. રીસ્ટવેંચમાં દવંરનં
૭-૪૫ થ્ંઈ ચૂક્યં હસં. માતિરમં ભેંાયરંની ઉપરનં ભંગમાં કમળ
અંકંરનુા દુાતર માતિર હસુા. સેમાં શ્રી દરસ્વસી તેવીની દુાતર પ્રસિમં
ગેંઠવેલી હસી. મંનવ કત કરસં મેંટી વિરંટ, પ્રસિમં ખરેખર દુાતર અને પવિત્ર્ં હસી. ગઈકંલે દાંજે ડંકેંરનં ગંયત્ર્ીં માતિરમાં જોડંયેલી ઉત્ત્ંર સરફ ગેંઠવેલી દરસ્વસીજી, લક્ષ્મીજી અને મહંકંળીમાં તુગર્ંની
પ્રસિમં કરસાં વધુ અંકષ્ર્ંક ચમત્કૃસ લંગી હસી.
મયુરે જ્યંરે ભેંંયરંમાં જગસ ગુરૂ શાકરંચંર્યનાં જીવન ઉપર તિવંલમાં બનંવેલં ચિત્ર્ંેં જોસેં હસેં ત્યંરે મંસંને દમજાવસાં શાકરંચંર્ય, મંસંનં અગ્નિ દાસ્કંર દમયે હંજર રહેલં શાકરંચંર્ય,
કવિઅેં દંથ્ેં શંસ્ત્ર્ં ચંર્યનાં જીવનનાં દ્રશ્ય જોઈને મયુરને થ્ંયુા કે વિશ્વમાં હિંતુ ધર્મ જ અંર્ય દાસ્કૃસિને અંગવુા પ્રેરક બળ અંપનંર શાકરંચંર્ય ને અંટલી સેં જરૂર એ દમયે ખબર નહિં હેંય કે જે ધર્મ
પેંસે ફેલંવેં કરવંમાં જીવન ન્યેંછંવર કરે છે સે ધર્મની પ્રજા એક દમયે એક દંમંન્ય રંમમાતિર જેવી બંબસમાં અંક્રમક બની જઈને બંબરી ધ્વાશનં કંર્યમાં જોડંશે અને “દર્વ ધર્મ દમભંવ” નં મૂળ
દિદ્ધાંસને ઠેદ પહેંંચંડશે. “મૂલ્યવંન ચીજની પ્રવંહીસં વધે છે ત્યંરે
સેનુા મૂલ્ય ક્ષ્ંય પંમે છે.”
ન્યંયનેં દવિસ્સંર થ્ંસાં મનુષ્ય આસર ગરીમં ગુમંવે છે અને શબવસ જીવન પદંર કરે છે.
મયુર ભેંંયરંમાંથ્ીં બહંર નીકળ્યેં. ભેંંયરંનં દ્વંરે વિશંળ બે હંથ્ીંઅેંની પંદે બે દ્વંર હસં સેની પંદે ઊાચી વિતેશી ઉછરેલી હસી. ક્યંરેય નહીને મયુર માતિરનં પગથ્િંયાં ચઢીને ફર્દ પર વાતન કરીને બેદી ગયેં. સેની દૃષ્ટિ દરસ્વસીજીની અાંખેંમાં પરેંવંઈ ગઈ.
મન હળવુા હળવુા થ્ંયુા. મયુરનં નેત્ર્ેં બાધ થ્ંયં કે આસર મુખ થ્ંયેં.
મયુર ક્યાંક શાંસિનેં તાભ અનુભવસેં હળવેં થ્ંવં લંગ્યેં હસેં. એકાંસ... શાંસિ.... નિર્મળ વંસંવરણ મંનવીને મળે છે ત્યંરે
આસર ખેંજમાં મંનવી ખૂબ ઉંડેં ઉસરી જાય છે. હૃતય પરમંનાત
અનુભવે છે. ધ્યંન યેંગનુા પ્રથ્ંમ પગથ્િંયુા જ આસર મુખસં છે ને !
હૃતય કેન્દ્રમાં દૃષ્ટિને એકત્ર્ં કરી પુરં સ્વસ્થ્ં ચિત્ત્ેં વિચંરે પંછળ તેંડવંનુા છેંડી આસર મુખ બનીએ ત્યંરે દમય પણ થ્ાંભી જાય છે. આસર ચિસનં ચિત્કંશમાં એક સિવ્ર અભિલંષ્ંં જન્મવંની શરૂ થ્ં ય છે. હેંઠ
દૂકંવં માંડે, કાઠ દૂકંઈ રહે છે. ક્યંરે જ અનુભવંયેલી અનુભૂસિ ગળંમાં અનુભવંય છે. મયુર સે અનુભવ કરી રહ્ય્ંેં હસેં. અચંનક થ્ંેંડી ક્ષ્ંણ વિચંર અટક્યં અને મયુર સ્વંસ્થ્ંસંની ક્ષ્ંણેં અનુભવી ચુક્યેં ત્યાં જ મંધવીનેં વિચંર અંવ્યેં. મયુર એક-બે
પાંચ મિનિટ પછી જ્યંરે અાંખ ખેંલી સેં મં શંરતંનેં ચહેરેં હદસેં
લંગ્યેં સેની અાંખેંમાં કરૂણં જણંઈ. જાણે કાઈ કહેસં ન હેંય....
મયુર દંષ્ટાંગ તાડવસ પ્રણંમ કરી જ્યંરે સે બહંર નિકળવં
ગયેં સેં બંજુમાં એક બેંર્ડ લગંવેલુા હસુા સેની પંદે એક પશ્ચિમની તિવંલ ઉપર નંનુા માતિર હસુા. માતિરમાં ગણપસિની પ્રસિમં હસી.
નોંધ લખંવેલી હસી કે અં પ્રસિમં બનંવેલી નથ્ીં પરાસુ દફેત અંકળંનં મૂળનં અં શ્રી ગણેશ છે મયુરને શ્રી ગણેશની પ્રસિમં જોઈને ખૂબ્ ખૂબ અંનાત થ્ંયેં સેણે પેંસંનં જૂનં ઘરનેં દૂવંનેં અેંરડી યંત અંવી ગયેં
સે દમયે મયુર કેંલેજ કરસેં હસેં. મંધવી સેનં જીવનમાં પ્રવેશી ન હસી એક તિવદ રંત્ર્ેં સે વાંચસેં હસેં ત્યંરે બરંબર
સેની દંમેની તિવંલે લૂણંને કંરણે ભિનંશ હસી તરરેંજ એક ધંબુ ચિત્ર્ંનુા સ્વરૂપ પકડસુ હસુ સેણે એક રંત્ર્ેં જોયુા સેં એક પલાગ સેમાં
પેંસે દૂસેલેં છે અને દંમે છેંકરી રડી રહી છે થ્ંેંડી મિનિટેં પછી અં ચિત્ર્ં સ્પષ્ટ થ્ંયુા સેં ખ્યંલ અંવ્યેં કે સે મંધવી હસી.
૧૫
મયુર અમતંવંત પહેંંચ્યેં ત્યંરે રંત્ર્િંનં ૭-૦૦ વંગી ચૂક્યં હસં. નિમેષ્ંનં શબને લઈ પેંલીદ તુધેશ્વર પહેંંચી ગઈ હસી. દંબરનં પટમાં ફેલંયેલં ઈલેકટ્રીક સ્મશંન ગૃહની ચેંપંદ દુાતર
ગંર્ડન બનંવ્યેં હસેં. મેંસને પણ એક ઉત્દવ ગણવંની મંનવ જાસની
વ્યથ્ર્ં ચેષ્ટંથ્ીં નિમેષ્ં વિવંતભર્યું હસ્યેં. સેનુા મન કહેસુા હસુા ‘બાધ
મુઠ્ઠી દંથ્ેં દસસ’ જીવન જીવસેં મંનવી ખુલ્લં હંથ્ેં અહીં અંવસેં હશે ત્યંરે કેવેં વંમણેં લંગસેં હશે.
સ્મશંન વિલંપને પણ ભુલવં મંગસેં મંનવી ૨૧ મી દતીમાં કયાં જઈ રહ્ય્ં ે છે ? કતંચ મંનવીની લંશને ઉંચકનંરં ડંઘુઅેં પણ અંવનંર દમયમાં નહિ મળે. કેંને કેંની પંછળ રડવુા છે ? કેંને કેંની
પડી છે ? દસસ દુખ પંછળની અાંધળી મંનવ તેંટ કતંચ મંનવીને અાંદુ દંરસાં પણ ભૂલંવી તેશે સેં લંગણીનં સાસુઅેંની દાબાધનં ધંગંથ્ીં બાધંસં સ્નેહી બનંવેં પણ જગસમાં શેંધ્યેં નહિ જડે !
મયુર થ્ેંડેં મેંડેં પડ્યેં હસેં. નિમેષ્ંનુા શબ લેંખાડની એાગલ
પર ગેંઠવંઈ ચુક્યુા હસુા. કફનને ખદેડીને તુરની તિવંલ પર મુકવંમાં અંવ્યુા હસુા. દંબરમસીનં પટમાંથ્ીં અંવસી ઉનંળંની દાંજની ઠાડી
પવન નિમેષ્ંનં વંળને લહેરંવસેંે હસેં. મયુર સેનં શબ પંદે પહેંંચી
અાંખમાં અંવેલં ઝળહળીયાં લુછી નંખ્યાં અને નિમેષ્ંનં શબનં
લહેરંસં વંળને એકવંર પેંસંનં કરપલ્લેંથ્ીં દરખં કયર્ં.
ઈન્સ્પેક્ટર રંઠેંડથ્ીં બેંલી જવંયુ - “અંવી ગયં દંહેબ”
મયુર એક ક્ષ્ંણ ઈન્સ્પેક્ટરની દંમુ જોયુા. સેનં વિષ્ંંતભયર્ં
ચહેરંમાં રુક્ષ્ંસં હસી. સેની અાંખેં શેંધસી હસી જીવનની મીઠંશ.
મયુરે પુનઃ નિમેષ્ંનં શબનં લહેરંસં વંળને દરખં કયર્ં. પંદમાં
ઉભં રહેલં કેંઈ સ્નેહનં હંથ્ંમાંથ્ીં પંણીનેં લેંટેં લઈ લીધેં. સેણે
પેંસંનેં સ્વચ્છ રૂમંલ બહંર કંઢી રૂમંલનં ખૂણંને ભીનેં કયર્ેં અને
મૃસ નિમેષ્ંનં ચહેરંને લુધી નંખ્યેં. સેની અાંખેં જે ખુલ્લી હસી સેનં
ઉપર પેંસંનં હંથ્ંથ્ીં પેંપચાં ઢંળીને કંયમ મંટે બાધ કરી તીધી.
મયુરે સેનં મુખમાં શુદ્ધ ઘી મુક્યુા. નિમેષ્ંનેં ભત્ર્ીંજો ત્યાં હસેં સેનં હંથ્ેં લંઈટની સ્વીચ અેંન કરંવી. વંસંવરણમાં ચળભળંટ અવંજ
પ્રદરી ગયેં. શબમાંથ્ીં તુર્ગંધ ફેલંવં લંગી. બળસી લંશને જોઈને
મયુરનં મનમાં એક કમકમંટી જન્મી. પેંસંનં બન્ને હંથ્ંથ્ીં ચહેરેં
છુપંવસેં મયુર પેંસંની જીગ્નંશં તૂર ન કરી શક્યેં સે અનિમેષ્ં
નયને બળસં શબને અાંગળંની અંડશમાં જોઈ જ રહ્ય્ં ે, બદ જોઈ જ રહ્ય્ં ે.
સ્મશંનેથ્ીં બધં છુટં પડ્યં ત્યંરે રંત્ર્િંનં અંઠ વંગી ચૂક્યં હસં. મયુર કંલે મળવંની વંસ કરીને છુટેં પડ્યેં.
મધ્યરંત્ર્િંએ લંલ તરવંજાથ્ીં એ.એમ.ટી.એદ.ની બદેં તેંડી રહી હસી. અંખેં તિવદ મંનવ વણજારથ્ીં ધમધમસુ શહેર હવે થ્ંેંડી હળવંશ અનુભવસુ હસુા. છૂટંછવંયં મંનવીઅેંની ફુટપંથ્ં પર અવર
જવર હસી. દેંડીયમ લંઈટમાં નંનુા શહેર હમણાં જાગ્યુા હેંય સેવુા
લંગસુા હસુા. બહુમંળી મકંનની દંમેની ફ્રુટની તુકંનેં હજુ ખુલ્લી હસી. પાંચ-દંસ યુગલ હજુ ફ્રુટની ખરીતી કરી રહ્ય્ં હસં. દરતંર
ભવનથ્ીં સ્કુટર પદંર થ્ંસં મયુરે થ્ંેંડી મિનિટ મંટે પેંસંનુા સ્કુટર સ્ટેંપ કર્યું. વંહનેંની કાઈ ખંદ અવર જવર ન હેંવંથ્ીં ફુટપંથ્ં પંદે જ સ્કુટરને મુકીને ફ્રુટની લંરી પંદે પહેંંચ્યેં. સેણે દુાતર દફરજન
ખરીદ્યાં. ખંદ ખંવંની ઈચ્છં ન હસી છસાં લંલ ચળકસાં દફરજન
સેન લલચંવી ગયાં. મયુરે વિચંર્યું કે મંધવીને ખૂબ ભંવે છે. મયુરે દફરજનને પેક કરંવસી વખસે એક દફરજન પદાત કરીને કંઢી લીધુ એ જાસે જ છરી લઈને ચીપ્દ કરવં લંગ્યેં.
લંરી વંળેં બેંલ્યેં “લંવેં ચીપ્દ કરી અંપુા.”,
‘નં’ મંત્ર્ં ટુાકેં ઉત્ત્ંર વંળી પંસળી ચીપ્દ કરસેં હસેં ત્યાં જ
છરી સેની હથ્ેંળીમાં વંગી. મયુરે દફરજન પંછુા લંરીમાં મુક્યુ, છરી
પણ મુકી. વંગેલી જગ્યંએ આગુઠેં તંબી તીધેં. લંરીવંળેં બેંલી
ઉઠ્યેં ‘અરે દંહેબ હુા ન્હેંસેં કહેસેં, લંવેં કંપી અંપુ પણ સમે ન
મંન્યુા.’
મયુર હદસાં-હદસાં કહી રહ્ય્ં ે ‘નં પંડવંની અંતસ પડી ગઈ છે.’ સેણે મધ્યમં અને અનંમીકંની મત થ્ીં પેન્ટનં ખીદંમાંથ્ીં રૂમંલ કંઢ્યેં. રૂમંલને ઝટકંવી સેની ગળી છુટી પંડી. લંરીવંળંએ મતત કરી અને
હથ્ેંળી પર રૂમંલને બાંધી તીધેં. સેણે લંરી નીચેની
મંટલીમાંથ્ીં પંણી લંવીને મયુરનં બીજા હંથ્ંને ધેંઈ નંખ્યેં. મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં મંરે લીધે સમંરે....
‘નં...નં... એમાં શુા, મંનવી કંમમાં નહિ અંવે સેં પછી
બીજુ કેંણ અંવશે ?’
‘વંસ સેં દંચી છે પણ હવે કયાં મંનવી મંનવી રહ્ય્ંેં છે ?
ટંઈમ ક્યાં છે ? મયુરે હદસાં - હદસં કહ્ય્ુંા. મયુરે સ્કુટર સ્ટંર્ટ કર્યું.
લંરીવંળંએ પેંસંનેં હંથ્ં ઉંચેં કયર્ેં. દેંડીયમ લંઈટથ્ીં શેંભસેં
પંલડી વિસ્સંર રળીયંમણેં લંગસેં હસેં. મહેસં રેસ્ટેંરન્ટ પંદે કેટલીક રીક્ષ્ંંઅેં પડી હસી. લંલ તરવંજા કરસં અહિ થ્ેંડેં ટ્રંફીક વધંરે હસેં કંરણકે વી.એદ. માં તર્ ીઅેંની મુલંકંસે અંવસં સ્નેહી-
દાબાધીઅેંની અવર જવર રહેસી હેંય છે. મયુર જ્યંરે વી.એદ. માં
પ્રવેશ્યેં ત્યંરે નર્દિદ અને ડેંક્ટરની અવર જવર વધુ હસી. મયુર દીધેં જ લીફટ મંરફસે ૪થ્ંં ફલેંર પર અંવી પહેંંચ્યેં. ઈમરજન્દી વેંર્ડમાં કેંઈ ખંદ મુલંકંસીઅેંને જ એન્ટ્રી અંપવંમાં અંવે છે. વેંર્ડપંદે
જ ઉભં રહેલં વેંર્ડ બેંય સેને રેંક્યેં. જ્યંરે સેણે વંસ કરી ત્યાં જ વેંર્ડ બેંય બેંલી ઉઠ્યેં, અેંહ ! મંધવીબેન ? દીધં જ જસં રહેં સ્પેશ્યલ રૂમ ના. ર માં છે.
મયુરે રૂમ ના. ર નેં કેંલબેલ વગંડ્યેં. અવંજ અંવ્યેં, ખૂલ્લુ જ છે.
જેવેં મયુરે રૂમમાં પ્રવેશ કયર્ેં સેં મયુરને મંધવીની એક ક્ષ્ંણ
મંટે નજર એક થ્ંઈ. મંધવીની નજર વિરંનં અનુભવી ઢળી પડી.
મયુરની ઉત્કટ પ્યંદી નજર વિશ્વંદનં તમ દંથ્ેં હસંશ બની ગઈ.
૧૬
“મંધવી...!” ખૂબ ધીમં છસાં હૃતયની વેતનં હૃતયની સડપનેં ઠંલવસં તલીસ અવંજે કહ્ય્ુંા. ધેંમ ધખસં સંપમાં સપસાં નતીનં કીનંરંનં પથ્થ્ંર ઉપર જેમ નતી અેંળાગીને અંવસં ભીનં પગવંળં
મુદંફરનં પગની હંલસ થ્ં ય સેવી જ હંલસ મયુરનં હૃતયની થ્ંઈ.
મંત્ર્ં સ્પર્શથ્ીં દાવેતનંની એક લકીર ખેંચંઈ ગઈ મયુરનં ચહેરં ઉપર.
ગળંમાં દેંદ પડ્યેં, હેંઠ દુકંઈ ગયં. સળંવની દૂકી નતીનં
સરડંયેલં ચેંદલં જેમ. અને સેની અાંખેંની ભીનંદ છલકંઈ ઉઠી.
મયુર ખૂબ હળવે હળવે મંધવી પંદે ગયેં. થ્ંેંડી મિનિટ બદ ઉભેં જ રહ્ય્ં ે. એક રેંમાંચીસ ઝણઝણંટી સેનં તેહને કાપંવી ગઈ. પડછાત તેહ, પેંસંનં હંથ્ેં થ્ંયેલં સેનં અનિવંર્ય દાજોગેંમાં પ્રિય પંત્ર્ં પરનં
પ્રહંરને અનુભવસેં હેંય સેમ એક ક્ષ્ંણ મંટે પ્રત્યંઘંસને અનુભવી રહ્ય્ં ે સેને લંગ્યુા કે હમણાં સે જમીન ઉપર ફદડંઈ પડશે. બંજુની તિવંલનેં ટેકેં સેણે લીધેં.
મંનવી જ્યંરે હસંશ થ્ં ય છે, પ્રત્યંઘંસને અનુભવે છે ત્યંરે
સેને કેંઈને કેંઈ દહંરંની જરૂર પડે છે. હૃતય ભવ્ય પશ્ચંસંપની અંગમાં દળગસુા હેંય છે. સેની અાંખમાંથ્ીં નીકળસં પ્રેમ અને અશ્રુ
ખંરં નહીં પણ મીઠં હેંય છે. સેનં આગમાં પ્રેમજવર પ્રદરસેં હેંય
છે. મયુર પ્રેમજવરમાં સડપસેં હસેં. અંજ સેન એક ક્ષ્ંણ મંટે પણ
દહંરંની જરૂર હસી.
સ્પેશ્યલ રૂમની અંર.દી.દી. ની તિવંલેં સેન અંપી શકવંની હસી ? નં, રૂમમાં મંત્ર્ં મંધવી હસી.... પ્રતિપ્ત અાંધી ભયર્ં અસિસનં અરણ્યમાં અટવંયેલ મુદંફર જેવી સેન નયન પર ઢળેલાં પેંપચાં ફરી
ક્યંરે ઉંચકંશે કેંણ જાણે ? મંધવીએ પેંસંનેં હંથ્ં પલાગમાં
મૂક્યેં. અગમ્ય ગસીથ્ીં સે હંથ્ં પલાગ બહંર લટકી રહ્ય્ં ે. મયુર સે હંથ્ંને સ્પર્શવં ઈચ્છસેં નીચેં નમ્યેં. મયુરે પેંસંનેં હંથ્ં લાબંવ્યેં.
મયુરને હંથ્ં ધ્રુજારી અનુભવસેં હસેં.
મંધવીને એક હળવેં સ્પર્શ થ્ંયેં. પલાગમાંથ્ીં લટકસેં હંથ્ં
મંધવીએ પુનઃ પેંસંનં ઉપર જ મુકી તીધેં. મંધવી કેમ છે સને ? રૂમનં શાંસ વંસંવરણમાં એક પ્રશ્નંથ્ર્ં ફેલંઈ ગયેં. મંધવીનેં નીચેનેં હેંઠ ખેંચંયેં. પંછેં સે મજબૂસ્ રીસે બીડંઈ ગયેં. “મંધવી ! એ દમય એવેં જ હસેં. હુા અને સુા બન્ન્ેં ગેંળીઅેંથ્ીં વિાધંઈ ગયં હેંસ.”
મયુરે વંસનં સા ુને અંગળ વધંરસાં કહ્ય્ુંા. મંધવીએ પડખુ બતલ્યુા. પેંસંનં હંથ્ંથ્ીં ચહેરેં છુપંવી લેસેં હેંય સેમ પેંસંનેં હંથ્ં
પેંસંનં ઉપર પ્રદંરવં લંગી. મયુર સરફ મંધવીની ખુલ્લી પીઠ,
સેનં અંકષ્ર્ંક વંળ અને અંવનંર દમય હસેં.
મયુર હજુ તિવંલનં દહંરે જ ઉભેં હસેં. સેણે બંજુનં ટેબલ ઉપર બેઠક લીધી. મયુરે પુનઃ મંધવીની પીઠ ઉપર પેંસંનં હંથ્ં
પદંયર્ેં. એક નિશ્વંદ વંસંવરણને પીઠ ઉપર ફરસં હંથ્ેં અનુભવ્યેં. છૂટસં બાધનેંની જેમ મંધવીનુા હૃતય ઠાડક અનુભવી રહ્ય્ુંા હસુા.
મંધવીએ અાંખેં ખેંલી દંમેનં ટેબલ ઉપરથ્ીં પ્યંલેં ઉઠંવ્યેં.
સેન ટેબલ ઉપર દીધેં મુક્યેં. મયુર ટેબલ ઉપરથ્ીં ઉભેં થ્ંયેં ને બેંલ્યેં. . પંણી અંપુા ? મયુરે વેંટરબેગનુા ઠાડુ પંણી પ્યંલંમાં કંઢ્યુા અને પ્યંલેં ભરીને મંધવીને અંપ્યેં. મંધવીએ થ્ં ેડીક ક્ષ્ંણેં પ્યંલંને
પકડી રંખ્યેં. સેણે ફર્શ ઉપર પંણી ઢેંળી તીધુા. મયુરનં ચેસનં સાત્ર્ં
ઉપર ઢેંળંસં પંણીની ભયંનક અદર થ્ંઈ, સે ચમકી ઉઠ્યેં.
સેનં તેહમાંથ્ીં એક કમકમંટી પ્રદરી ગઈ. મયુરથ્ીં બેંલંઈ
ગયુા. “અેંહ ! અં શુા કરે છે મંધવી ?” મયુરે બન્ન્ેં હંથ્ંથ્ીં પેંસંનુા
મંથ્ું પકડી લીધુા. મંધવીએ ઢેંળંઈ ગયેલં પ્યંલંને પુનઃ ટેબલ ઉપર ઉંધેં મુકી તીધેં.
મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં, “મંધવી ! મને દમજ, સુા જેમ મને બચંવવં તૂર ખદવં સૈયંર ન હસી સેમ હુા પણ સને ગુમંવીને એક ક્ષ્ંણ પણ જીવી શકવં શક્સિમંન નથ્ીં.
મંરે શુા ? મંરી ફરજ..... મંરેં પ્રેમ.... બન્ન્ેં દંચવવંનાં હસાં. મયુરે એકી શ્વંદે બેંલી ગયેં સેને હાંફ ચઢી ગયેં હસેં. મંધવીનેં એક પણ પ્રસિદંત દાંભળ્યેં નહીં.”
મંધવીને દહેજ ખુલ્લં હેંઠને પુનઃ ચગડીને બીડી તીધં નતી વહેણ બતલે છે સેમ મંધવીએ વહેણ બતલ્યુ હસુા. મંધવીનં મનમાં
મયુરનં અઘટીસ વર્સન પ્રત્યે રેંષ્ં હસેં. સે મનમાં અનુભવસી હસી કે
મયુર મંરંથ્ીં કાઈક છુપંવે છે. છળકપટથ્ીં મંરેં મંત્ર્ં મંરેં ઉપભેંગ
કરવં માંગે છે. મયુરનં વર્સનથ્ીં હસંશં અનુભવસી મંધવી હસંશંથ્ીં
ભાંગી પડી હસી. જગ્ગુ જ્યંરે મંધવીને લઈને ડંકેંર અંવ્યેં ત્યંરે
પ્રવેશસી ગંડીને ગંર્ડનમાંથ્ીં જોઈ રહેલં જનકરંય એક ક્ષ્ંણ સેં સેને જોઈને ખુશ થ્ંઈ ગયં. પણ જેવં જગ્ગુએ સેમની પંદે અંવીને કહ્ય્ુંા “કેમ છેં શેઠ ?”
“અેંહ ! જગ્ગુ અંવ અંવ ! ઘણં વષ્ર્ેં મંરૂ ઘર પંવન કર્યું ? કેટલી સંરી યંત અંવસી હસી.” ભંવવિભેંર જનકરંયને કાઈપણ કહેવંની હિંમસ જગ્ગુની નં ચંલી. સેમ છસાં જગ્ગુએ નસ
મસ્સક ચહેરેં ફેરવીને કહી નંખ્યુા, શેઠ મંધવીને થ્ેંડુા વંગ્યુા છે. સેન લઈને અંવ્યેં છુા.
જનકરંય બરંડી ઉઠ્યં.... હેં શુા વંગ્યુા મંરી મંધવીને ? સે
પડી ગઈ ? હુમલેં થ્ંયેં ?
હુા નં કહેસેં હસેં.... પત્ર્ંકંરત્વમાં નં પડ.... અંપણે શી કમી છે. ભગવંને ઘણુા અંપ્યુા છે. જનકરંય લંકડીને ટેકે તેંડવંની કેંશિશ કરસાં અંગળ વધ્યં. ગંર્ડનની લેંનમાં જ સેઅેં પડી ગયં.
જગ્ગુએ સેમને બેઠં કયર્ં. સેણે પંછં ઉભં કરીને લંકડી અંપી.
૧૭
જનકરંયનેં હંથ્ં પકડી જગ્ગુ મંરૂસિ પંદે તેંરી લંવ્યેં. બેહેંશ
મંધવીને જોઈને છુટ્ટી પેંક રડી ઊઠસાં જનકરંય કહી રહ્ય્ં , હે બેટં !
મંધવી.... સને શુા થ્ંયુા છે ? હુા નં જ કહેસેં હસેં કે સુા એ લેંફર દંથ્ેં
નં જા. કેંણ જાણે કેવેં છે સે ? શુા ધા ેં કરે છે ? ખબર જ નથ્ીં પડસી. જનકરંયને શાંત્વન અંપસાં જગ્ગુ બેંલી રહ્ય્ંેં, શેઠજી ! એ
સેં ઠીક છે કે મયુરભંઈ હસં. જો સે નં હેંસ સેં મંધવી બચી ન શકી
હેંસ. પૂરી હવેલી ગેસ્ટ હંઉદ બેંમ્બ વિસ્ફેંટથ્ીં ધણધણી ઉઠ્યુા હસુા. ચેંમેર મંત્ર્ં બેંમ્બ વિસ્ફેંટનં અવંજ મંત્ર્ંથ્ીં મકંનેં ધ્રુજી ઉઠ્યાં. કેટલાંય મકંનેંમાં સીરંડ પડી ગઈ છે. કેંને ખબર શુા થ્ંયુા છે એ
લેંકેંને ? મંણદ ખંઉ રંક્ષ્ંદની જેમ હત્યંઅેં પંછળ જ સૂટી પડ્યં
છે.
નં... નં... જગ્ગુા સુા નથ્ીં જાણસેં. એ જયાં જાય છે ત્યાં અંવુા જ બને છે. સે જ અંવુા કરંવસેં લંગે છે. ગયં અઠવંડિયે તિલ્હીની ચાંતની ચેંક જેવં વિસ્સંરમાં ખુલ્લેઅંમ ગેંળીઅેંની રમઝટ થ્ંઈ
ગઈ. પંછેં બચી પણ જાય છે. દરકંર પણ એની પંછળ ગાંડી થ્ંઈ છે, સેનુા કહ્ય્ુંા જ કરે છે. જનકરંય જગ્ગુને જુની યંત અંપસાં કહી રહ્ય્ંં હસં.
ત્યાં જગ્ગુ જનકરંયને અંશ્વંદન અંપસેં હસેં. એ દમયે તુશ્યાસની કંર રેંડ પરથ્ીં ટર્ન લઈને બાગલંનં ગેઈટમાં પ્રવેશી ચૂકી હસી. હેડ લંઈટમાં જ જનકરંયને અાંખેં લૂછસાં જોઈને તુશ્યાસે કંરને બાધ કરી. સે
દફંળેં કંરમાંથ્ીં હાંફળેં બહંર અંવ્યેં. તુશ્યાસ બેંલી ઉઠ્યેં, શુા થ્ંયુા ? કેમ બધં અંમ... ? જગ્ગુને સત્કંળ ન અેંળખી શકવંથ્ીં સે બંરીકંઈથ્ીં અવલેંકન કરસાં અેંળખંણ પડસાં જ સે કહી રહ્ય્ં ે
હસેં.
“અેંહ ! જગ્ગુ કંકં સમને શુા થ્ંયુા ? અંમ કેમ વચ્ચેંવચ્ચ ઉભં છેં ?”
કાઈ નહીં.... મંધવીને વંગ્યુા છે. જગ્ગુએ નિશ્વંદ નંખસાં કહ્ય્ુંા, ત્યાંજ તુશ્યાસનેં બંહુ પકડી હચમચંવી મુકસાં જનકરંય બરંડસં હેંય સેમ કહી રહ્ય્ં ા. અરે ! તુશ્યાસ જો ! જો ! મંરી મંધવીને કેટલુા બધુા વંગ્યુા છે...
હુા નં કહુા છુા સેંય સે મયુરીયં દંથ્ેં ગઈ અને અંવુા બન્યુા.
તુશ્યાસની ભ્રમર ખેંચંઈ. સેનં મનમાં અસિસનં બનંવેંનેં
પડતેં ખદવં લંગ્યેં. અનેક દૃશ્યેં મંધવી-મયુર અને પેંસંનાં તેખંવં
લંગ્યાં. મયુર મંધવી કેંલેજ કંળમાં દંથ્ેં રહેસાં. દરદ બેલડી નેમ હદસાં, નંચસાં, તેંડસાં, કેંલેજ દંથ્ેં અંવે દંથ્ેં જાય. યૈંવનનં ઉન્મંતમાં કીલ્લેંલ કરસં બાને એક બીજાનં હંથ્ંમાં હંથ્ં પકડી કેંલેજ
ગંર્ડનમાં ફરસં હેંય.
સેં વળી ક્યંરેક ઉંચં તેવતંરનાં વૃક્ષ્ં નીચે સેં વળી ક્યંરેક
દુાતર અંદેંપંલવનાં વૃક્ષ્ં નીચે બાને હેંય. મુક્સ મને મંધવી મયુરનં
ખેંળંમાં મંથ્ું ઢંળી તેસી હેંય, મયુર મંધવીનં વંળને દજાવસેં
હેંય સેં ક્યંરેક મયુર મંધવીનં હદસં ગુલંબી ચહેરં ઉપર હંથ્ં
પ્રદંરસેં કહેસેં હેંય - અેંહ ! મંધવી સુા કેટલી દુાતર છે.... તૂર તૂર ચેંરી છૂપીથ્ીં તુશ્યાસ મંધવીને સંકી સંકીને જોયં કરસેં અને ઊાડં નિશ્વંદ નંખસેં મંધવીની યંતમાં ખેંવંઈ જસેં.
તુશ્યાસનં મન ઉપર અચંનક એક દ્રશ્ય કાડરંઈ ગયુા. નંસંલનં તિવદેં હસં. મયુર મંધવી અને કેંલેજ મિત્ર્ં ે દંથ્ેં તુશ્યાસ પણ તમણ
ગયેં હસેં. નંની તમણથ્ીં મેંટી તમણમાં હેંળી મંરફસે જસાં તરીયંનાં ઉછળસાં મેંજાા વચ્ચે મેંજાાની મતહેંશસં તુશ્યાસને સ્પર્શી ગઈ. તૂર ઉભેલી મંધવીની દંમે ટગર ટગર જોઈ જ રહ્ય્ં ે. મંધવી બિન્તંદ બનીને ઊછળસં
ફેણીલ મેંજાાને જોસી ઊભી હસી. દંથ્ંમં મયુર ઊભેં હસેં. મંધવી અચંનક બેંલી ઊઠી, “મયુર ! મંને કે હેંળી ઊાધી વળે સેં સુા શુા કરે ?”
મયુર બેંલી ઉઠ્યેં, સેમાં શુા, હુા સને લઈને સરસેં સરસેં નીકળી જાઉં.
મંધવી ખળખળંટ હદી પડી. મયુરે પુનઃ મંધવીને કહી નંખ્યુા,
મંધવી ! હેંળી ડૂબે સેં સુા શુા કરે ?
મંધવી એક ક્ષ્ંણ મયુરને હદસી હદસી કહી રહી હુા !.... હુા !
મંધવી તૂર ઝાખવંણં ઊભં રહેલં તુશ્યાસને જોઈને મજાકમાં કહી રહી, હુા સેં તુશ્યાસને લઈને સરસી સરસી નિકળી જાઉં.
તુશ્યાસની ભ્રમર ખેંચંઈ ગઈ, સેનં હેંઠ કચડંઈ ગયં. સે હંથ્ં
મદળસેં કહી રહ્ય્ં ે, જા ! મંધવી અંમ શુા મઝંક કરે છે. મંધવીએ અાંખ મીચકંરસાં મયુર દંમે જોઈને કહી નંખ્યુા. . દંચુા કહુા તુશ્યાસ,
જેટલેં મયુર મને ગમે છે સેટલેં સુા પણ મને ગમે છે.
અેંહ ! મંધવી સેં અં શુા માંડ્યુા છે. મયુર મંધવીનેં હંથ્ં પકડી
સેન લગભગ ખેંચસેં હેંય સેમ કહી રહ્ય્ં ે - “ચંલ અંપણે હલેદાં
મંરીએ” મંધવીને લગભગ ખેંચી જસાં મયુરને જોઈને તુશ્યાસની
ભ્રમરેં સાગ થ્ંઈ. સેની અાંખેંમાં ખુન્ન્ંદ છવંઈ ગયુા. થ્ંેંડી મિનિટેં સે
ક્રેંધથ્ીં ધ્રુજી ઉઠ્યેં.
પરાસુ મજબૂર હસેં. સે વિચંરી રહ્ય્ં ે હસેં. “કતંચ હુા કેંઈ
ખરંબ વર્સન કરુા ને મંધવીને નં ગમે સેં” સે દમદમીને મૂઢ જેમ ઉભેં રહ્ય્ં ે. હલેંદાં મંરસાં મંધવી અને મયુર તુશ્યાસ દંમુ જોઈને
ખડખડંટ હદી રહ્ય્ં ા હસાં. તૂર ઊભેં ઊભેં તુશ્યાસ ક્રેંધની અંગમાં
દળગી રહ્ય્ંેં હસેં. સેન થ્ંયુા કે મંધવી સેની ક્રુર મશ્કરી કરી ગઈ. સે
મનેંમન બબડી ઉઠ્યેં.
“મંધવી બતલંની અંગ સંરં તેહથ્ીં નં બુઝંવુા સેં મંરુા નંમ તુશ્યાસ નહિ”.... સે રંત્ર્િંએ હુાફંળી ઠાડીમાં મેંટી તમણની હેંટલ
લેક પેલેદમાં તુશ્યાસ અગંદીમાં જાગસેં જ રહ્ય્ં ે. બંજુની રૂમમાંથ્ીં
મંધવી-મયુરની મઝંની વંસેં - હદવંનેં અવંજ સેનં કંનેં ઉપર અથ્ંડંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
સે રંત્ર્િંએ જાગસં તુશ્યાસે અગંદીમાં ચક્કર મંરસાં દંસ રમની બંટલેંઅેં ખંલી કરી નંખી નશંમાં ચકચુર સે દીગંરેટનં તમ ખેંચી રહ્ય્ં ે હસેં.
૧૮
બીજા તિવદે મંધવી અને મયુર જાગ્યાં ત્યંરે દવંર ખુશનુમં હસુા. પૂર્વનં અંકંશમાં ઊગસં દૂરજની લંલીમં છવંઈ ગઈ હસી. રૂમની ખુલ્લી બંરીમાંથ્ીં શીસલ પવનની લ્હેર અંવી રહી હસી.
ઊગસં દૂરજ સરફથ્ીં અંવી રહેલી પાખીડંની કસંર લેક પેલેદથ્ીં ઊાચં સંડવૃક્ષ્ં ે અને અંદેંપંલવનાં વૃક્ષ્ં ે ઉપર ગેંઠવંઈ રહી હસી.
લેક પેલેદનેં ગંર્ડન પક્ષ્ીંઅેંનં કલરવ ભયર્ેં બન્યેં હસેં. પવનની
ધીમે ધીમે વધસી ગસીથ્ીં વૃક્ષ્ં ેની ડંળીઅેં હીલ્લેંળં લઈ રહી હસી.
ઉન્મંતીસ મેંઝાં દંથ્ેં ગંજસં દંગરનં અવંજ ભેગેં કલરવ રમ્ય લંગસેં હસેં. પશ્ચિમ સરફથ્ીં બંરીમાંથ્ીં અફંટ જલધિમાં દૂર્યની
લંલીમં આકિસ થ્ંઈ ગઈ હસી. ફેણીલ મલઝાં ઉગસં દૂરજની
લંલીમંથ્ીં રાગંઈ ચૂક્યાં હસાં. પૂરૂ લંલ અંકંશ દંગરમાં જબેંળંઈ ચૂક્યુા હસુા. જાણે ૧૪-૧૫ વષ્ર્ંની મુગ્ધં મંથ્ં બેંળ નંહીને આગ નિરખસી શરમંઈ રહી હેંય અને શરમનં શેરડં ફૂટી નીકળે સેમ
ખુલ્લં અંદમંની અંકંશમાં પ્રદરસી લંલીમં શ્યંમલી યુવસિનં
પ્રદરસં યૈંવનને પ્રગટ કરસી દમાતરરૂપી દપનંમાં યૈંવન સિરછી
નજરે નિહંળી રહી હસી.
પૂર્વનુા રસુમડુા અંકંશ પશ્ચિમ તિશંમાં શરમંસી યૈંવન દમાતર
નંહી રૂપી દપનંમાં તેહ નિસરસી જબેંળંઈ રહી હસી. વચ્ચે હેંટલ
લેક પેલેશમાં કુતરસનં માત્ર્ં મુગ્ધ દૈંતર્યને નિરખસાં બે પંરેવાં મયુર
- મંધવી અનિમેષ્ં નયને અફંટ દૈંતર્યને નિહંળી રહ્ય્ંાં હસાં. કેટલીય મિનિટેં કયાં પદંર થ્ંઈ ગઈ. બાનેમાંથ્ીં કેંઈ જાણસુા
નથ્ીં. ત્યાં જ પશ્ચિમનં દંગરમાંથ્ીં તૂર તૂર તેખંસં બેટ સરફથ્ીં
સ્ટીમલેંંચ અંવી રહી હસી. મંધવીએ મૈંન સેંડસાં મયુર સરફ જોઈને
પૂછ્યુા, મયુર ઉંહ.... જોને.... શુા ?
હેંટલ તરિયં તીપ સરફથ્ીં સ્ટીમલેંંચ અંવે છે. હં.... કેટલી દરદ છે નહિં. દફેત પરી જેવી.
હં.... અષ્ંંઢી વંતળ છંયં અંકંશમાં ઊડસં હાદ જેવી. બીલકુલ સંરં જેવી ઊજળી... નમણી...
જા ને. . અંમ શુા ? મંધવીની હડપચી પકડીને અચંનક ચુાબન
કરસં મયુરનં હંથ્ંમાંથ્ીં છણકેં કરી છટકસાં મંધવીએ કહ્ય્ુંા.
મયુર અધીક વિવદ બનસાં બેંલી ઉઠ્યેં.
.... મંધવી.
મંધવી મંતક નયને મયુરને નિહંળી બેંલી.
અેંહ....
અંમ અંવ ને. . મયુર અાંખ મીચકંરસાં ઉન્મંત ભર્યું એજન
અંપ્યુા.
નં.... મરકંસં હેંઠથ્ીં હેંઠ ઉપર જીભ પ્રદંરસાં મંધવી કહી રહી.
ચેંર.... ઘરમાં સેં ઘેંડં હણહણી રહ્ય્ંં છે ને પંછી... . મયુર ત્વરીસ મંધવીને પકડવં ધસ્યેં.
મંધવી ખીલખીલંટ હદસી પશ્ચિમની બંરીએથ્ીં ધદી ગઈ
અગંદી સરફ.... મયુર મંધવીને પકડવં અગંદી સરફ તેંડી ગયેં...
મયુરનુા મુક્સ હંસ્ય રૂમમાં વેરંઈ ગયુ.
કેંઈ ઉપંય ન હસેં. મંધવી લજામણીની જેમ શરમંઈ ગઈ.
મંધવીનં હંથ્ંનેં સ્પર્શ થ્ંસાં સેનં ચહેરં પર શરમથ્ીં લેંહી ધદી અંવ્યુા. આગ આગ રેંમાંચથ્ીં પુલકિસ થ્ંઈ ઉઠ્યાં. મયુરે દીમેટંઈ
ગયેલી મંધવીને છંસી દરદી ચાંપી તીધી. અષ્ંંઢની હેલી વરદે સેમ
મયુર મંધવીનં આગે આગ પર ચુાબનેંનેં વરદંત વરદંવવં લંગ્યેં.
ઊગસં દૂરજની લંલીમં બાને ં તેહને ગુલંબથ્ીં વધંવી રહી હસી. પાખીડં ગીસેં ગંઈ રહ્ય્ં ા હસાં. સેં પશ્ચિમનેં દંગર ગર્જીને વધંવી રહ્ય્ંેં હસેં.
મયુરે મંધવીનેં કેંઈ નંજુક હંથ્ં હંથ્ંમાં લીધેં. મંધવીની જકી ગયેલી હડપચીને બીજા હંથ્ંથ્ીં સ્પર્શસાં એક હળવુા ચુાબન કર્યું.
સેની હડપચીને ઊાચી કરી.... મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી
અેંહ.... મયુર..... પ્લીઝ.... ચંલને
નં... મયુર... મંધવીની સ્નેહભીની અાંખેંમાંથ્ીં મયર્ંતંનં અાંદુ ટપકી રહ્ય્ં ા હસાં. સેં મયુરની વિહવળ અાંખેંમાંથ્ીં પ્રેમની ધંરં વરદી રહી હસી. સેનુા આગ આગ કાપી રહ્ય્ુંા હસુા. સેનં અવંજમાં કાપ હસેં. મયુર તેંતળં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી હુા સંરં વિનં નહિ જીવી શકુા.
મંધવીએ એક ક્ષ્ંણ મંટે મયુરની અાંખમાં અાંખ પરેંવી જીવનમાં પહેલીવંર અંજ કેંઈ દથ્ંવંરેં મળસેં હેંય સેમ કેટલંય તિવદેંની તબંયેલી વંસને ઉખેડસુા હેંય સેમ મંધવીની નજર નિહંળી રહી.
મયુરને સેનં કણર્ેં પર પ્રસિધ્વનિ દાભળંયેં.
પુનઃ મયુર કહી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી દૂરજ દંક્ષ્ીંએ હૃતયથ્ીં કહુા છુા હુા સંરં વિનં નહિ
જીવી શકુા.
મંધવીની વલવલસં હેંઠ ધ્રુજી રહ્ય્ં હસં. સેની અાંખેંમાં ઝળઝળીયાં હસાં. મયુર - મંધવીની વિવશ હંલસને જોઈને કહી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી મંરં કેટલંય તિવદેં સંરી યંતમાં ગયં છે જ્યંરે મેં
સને નથ્ીં જોઈ ત્યંરે મંરુા હૃતય સને જોવં વ્યંકુળ બને છે.
સંરી પંદે હેંઉં છુા ત્યંરે જીવનનેં અંનાત મંણુા. જીવન જીવવં જેવુા ઊમાગી રહે છે. કેંણ જાણે મને શુા થ્ંયુા છે. દાંજ પડે છે. સંરંથ્ીં છૂટેં પડુા છુા. . ચંસક પક્ષ્ીંની જેમ સંરં વિનં અંખી રંસ સડપુા છુા.
મંરંથ્ીં સંરેં વિરહ દહન નથ્ીં થ્ંસેં. મંરં રૂમમાં પ્રવેશસં હુા ભંગી
પડુા છુા. હૃતય બળવેં કરે છે... અને.... મન ભંરે બને છે. હૈયુા હિબકાં લે છે... તિવંલેંમાં મંથ્ુા ટેકવી ખૂબ ખૂબ રડી લઉં છુા. મને
નીાત પણ નથ્ીં અંવસી. એકલેં એકલેં રડસાં કહુા ઊઠુા. . મંધવી હુા
સંરં વિનં નહિ જીવી શકુા....
અં ઊેગસં દૂરજની દંક્ષ્ીંએ મંધવી... કહુા છુા. મંધવી
મંધવી. કેંઈ અસીસમાં ખેંવંઈ ગઈ હેંય સેમ મલકંસી ઊભી રહી.
સેની અાંખેંમાંથ્ીં અાંદુની ધંરં વહેસી હસી. હેંઠ પર હિબકાંનેં અવંજ હસેં. મયુર - મંધવીનેં બંહુ પકડી હચમચંવી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંધવી છુટી પેંક રડી પડી. મયુર.... મંધવીને રડસી અટકંવવં વંરે વંરે વ્યથ્ર્ં અાંદુ લૂછસેં રહેં સેનં ચહેરંને પેંસંની છંસીમાં ઢળીને સેનં ગંલને પાપંળસેં હસેં. સેનં વંળને પેંસંનં હંથ્ંથ્ીં દજાવસેં હસેં.
મયુર સેની અાંખ પર ચુાબન કરસાં કહી રહ્ય્ંેં...મંધવી....
મંધવી... હવે રડવંથ્ીં રંત્ર્િં નથ્ીં જસી. અાંદુ દુકંઈ જાય કે ઊજાગરની અદર સ્વંસ્થ્ંય પર થ્ંંય છે. મંધવી પ્લીઝ.... મંધવી... હુા સંરં વિનં નહિ જીવી શકુા... મંધવી....
અને મયુર મંધવીને વળગીને અફંટ છુટ્ટી પેંક રડી ઊઠ્યેં.
૧૯
વહેલી દવંરે મયુર મંધવી નિત્યક્રમથ્ીં પરવંરી ગયાં. બંજુનં રૂમમાં દૂસેલં તુશ્યાસની રંહ જોસાં બેઠાં હસાં. છસં કેંઈ નં અંવ્યુા ત્યંરે મયુરની અંસુરસંનેં આસ અંવ્યેં ત્યંરે મંધવીને કહ્ય્ુંા પણ ખરૂા
- મંધવી - તુશ્યાસ હજુ કેમ તેખંયેં નહિ ?
કેંણ જાણે, ઊાધ્યં કરસેં હશે અઘેંરી જેમ, જા જોસેં ખરી કતંચ...
કતંચ શુા. .
સુ હેંડીમાં હલેશં મંરસી મઝંક કરસી બેંલી હસી સેં... “ખેંટુા લંગ્યુા હશે એમ ?”
“હં.... ડાખીલેં મંણદ છે.” “સેમાં મંરે શુા ?”
“કેમ મઝંક નં થ્ં ય ?” “હુા એમ નથ્ીં કહેસેં.”
“સેં શુા કહે છે ?” મંધવીએ ગુસ્દેં પ્રગટ કરસાં કહ્ય્ુંા. જા... જા... મેંડુા થ્ં ય છે. સને જવંમાં શુા વાંધેં છે ? “નં હુા નથ્ીં જવંની.” “જાય છે મંરેં ભૂસભંઈ.”
મંધવીએ ગુસ્દે થ્ંઈને કહ્ય્ુંા, મયુરે મંધવીને દમજાવસાં કહ્ય્ુંા, “મંધવી સુા દમજસી નથ્ીં, અંપણે એકલાં નથ્ીં.ટૂરમાં અંવ્યં છીએ, કેંઈજ જાણે સેં કેવુા લંગે ?”
મયુરે મંધવીને ખૂબ દમજાવી. મંધવી એકની - બે નં થ્ંઈ સે
નંજ થ્ંઈ.
મયુર છેવટે ઊભેં થ્ંસાં કહી રહ્ય્ંેં, “દંરૂા ભૈ દંબ, હુા જાઉં છુા બદ....”
“નં સંરે શુા કંમ જાવુ પડે....” “સંરી ખંસર....”
મયુરે વેધક અાંખથ્ીં મંધવી દંમે જોઈને કહ્ય્ુંા.
“મંરી ખંસર.... ? જો મયુર. . . તુશ્યાસને સુા ખેંટેં પાપંળે છે. હેં એક મ્યંન નથ્ીં કે સેમાં બે સલવંર રંખુા. . પુરુષ્ં જાસ દમજે છે શુા ? સ્ત્ર્ીં કાઈ રસ્સં પરનુા સંપણુા નથ્ીં કે ઈચ્છં થ્ં ય સેમ સંપીને ચંલી જાય...”
મયુરે ચરમ દીમંએ પહેંંચેલં મંધવીનં ગુસ્દંને શાંસ પંડસાં
દમજાવટથ્ીં કહ્ય્ુંા.
“મંધવી... અં તુનિયં એવી છે... પુરુષ્ં પ્રધંન, પુરુષ્ં સેં
સાંબંનં લેંટં જેવેં છે. ઉડક્યેં એટલે ઉજળેં ને ઉજળેં... તેંષ્ સેં
તુનિયં સ્ત્ર્ીંનેં જ જુએ છે. દીસં જેવાં દીસંને પણ રંમ અગ્ની પરીક્ષ્ં
પછી પણ એક સુચ્છ ધેંબીનં કહેવંથ્ીં દગભર્ં હેંવં છસાં કંઢી
મૂક્યાં... પેલી દ્રૈંપતીને ભર તરબંરમાં વસ્ત્ર્ં ે ખેંચસાં.... ખેંચસાં વસ્ત્ર્ં ે જોસાં કયાં કેંઈને ખચકંટ થ્ંયેં હસેં. કેંણ ઉભુા થ્ંઈન ચંલી
ગયુા. પુરુષ્ંને નગ્નંસં જોવંની ગમે છે. મેલં ધર્મ... દત્ભંવ... દજ્જનસંનાં અંચરણ પંછળ મંત્ર્ં ઢાકંયેલેં છે નગ્ન પુરુષ્ં.. . અંવનંર યુગ કે બતલંસેં જમંનેં પુરુષ્ંની ઈચ્છંને નહિ બતલી શકે... નહિ
બતલી શકે....”
મયુરે દંફ વંસ કરસાં કહ્ય્ુંા... “મંધવી દવંરે ધજાગરેં સંરેં બાધંશે... કે મંવધી મયુર જોડ દૂઈ ગઈ ને અંવુા બધુા થ્ંયુા...”
મંધવી દમદમી ઊઠી... સેમ છસાં સ્વંભીમંનમાં ઊાચે જોઈને કહી રહી...
“જેને જે કહેવુા હેંય સે કહે... હુા કાઈ એવી ડરપેંક અબળં
સ્ત્ર્ીં નથ્ીં કે પુરુષ્ં ેની કંમુક અાંખેંને દહન કયર્ં કરુા... તુશ્યાસ
પહેલેથ્ીં જ મને વંદનંનુા રમકડુા દમઝસેં હેંય સેમ કંમુક નજરેંથ્ીં ઈજ્જસ અંપ્યં કરે છે. જે કાઈ મેં કહ્ય્ુંા સે બરંબર કહ્ય્ુંા.. સેન એક જોરતંર લંફંની જરૂર હસી... સેમ મેં નથ્ીં કર્યું... સેમ છસં સંરે જવુા હેંય
સેં જા. જનંરને કેંણ રેંક છે...” મંધવી ક્રેંધથ્ીં ધૂાવંપૂાવં થ્ંસી ધ્રુજી રહી હસી.
મયુર.... મંધવીનં તેતિપ્યમંન ચાડી સ્વરૂપને જોઈ જ રહ્ય્ં ે. થ્ંેંડી મિનિટેં પછી જ્યંરે તુશ્યાસની રૂમ પંદે ગયેં સેં રૂમ ખુલ્લી હસી... સેણે બુમ મંરી.... તુશ્યાસ. . તુશ્યાસ. .
રૂમની બંરી ખુલ્લી હસી. તરિયં સરફની અગંદીમાં એક
ખુરશી પડેલી હસી. કેટલીક ખંલી એસ્કેંર્ટ રમની ત્ર્ંણ ઘેંડં તંરૂની બંટલીઅેં ખંલી પડી હસી. સેની ગાધ મંત્ર્ંની મયુર નંક તબંવસેં
ખુરશી પંદે અંવ્યેં. કેટલીય દીગંરનાં ઠુા ં અંદપંદ હેંલવંયેલાં
પડેલાં હસાં. સેનંથ્ીં તિવંલેં કંળી થ્ંઈ હસી. ગુસ્દંમાં હેંલવેલ
દીગંરનાં ઠુા ં કચડંઈ ગયેલાં હસાં. મયુરે તુશ્યાસને નં જોયેં પારસુ સે જે નિશંની છેંડી ગયેં હસેં. સેનં અણદંર મંત્ર્ંથ્ીં અનુમંન કરી ઊઠ્યેં કે સે કેટલેં ગુસ્દંમાં હશે. ઠેર ઠેર ગુસ્દંમાં ફેાકંયેલી બંટલેંઅેંનં બુલેટ કંચનાં ટૂકડં સેનુા દમથ્ર્ંન કરસં હસં. સેણે વિચંર્યું કે તુશ્યાસ ગુસ્દંમાં ધુાવાં પુાવાં થ્ંઈ કયાં ગયેં હશે... સે કેવુા વિચંરસેં હશે... મયુર શરંબની તુર્ગંધ નં દહન કરી શક્યેં. સે ત્વરિસ નંક તબંવસેં બહંર નીકળ્યેં. . સે બુમ મંરી ઉઠ્યેં...
“જો... જો... મંધવી હુા શુા કહેસેં હસેં ? સેમ જ થ્ંયુા ને...!” “શુા થ્ંયુા ?”
મંધવીએ ખૂબ ઠાડે કલેજે જવંબ અંપસાં અંયનંમાં ચહેરેં જોઈને વંળ પર કાંદકેં ફેરવસાં કહ્ય્ુંા.
“તુશ્યાસ નથ્ીં.. સેની રૂમમાં શરંબની ગાધ છે. સેનં ગુસ્દંનેં
ભેંગ બનેલી બેંટલ્દ ઠેર ઠેર વેર-વિખેર કંચનં ટૂકડંમાં રૂમમાં પડી છે. અદાખ્ય દીગંરેટનાં કચડંયેલાં ઠુા ાં અગંદીમં ગેંટવેલ ખુરશીની ચંરે બંજુ પડેલાં છે... જો... જો... સુા જો....” મયુરે મંધવીનેં હંથ્ં પકડ્યેં સેને
લગભગ ખેંચી ચંલ્યેં...
મંધવીએ મયુરની દંમુા વેધક નજરે જોઈને કડક શબ્તેંમાં કહ્ય્ુંા.... “મયરુ.... સુા અંવેં કંયર કયાંથ્ીં. મંરેં મંણીગંર કંયર
નં હેંય... સે ગુસ્દે છે. . હજી સેન જરૂર પતંથ્ર્ંપંઠ નથ્ીં મળ્યેં.”
મંધવીનં અડગ શબ્તેંથ્ીં મયુર દડક થ્ંઈ ગયેં. સેણે મંધવીનેં હંથ્ં છેંડી તીધેં. . મંધવી કહી રહી હીસ....
“મયુર મેં જે કાઈ કર્યું છે સેનુા પરીણંમ પણ મને ખબર
છે... અંવનંર દાજોગેંનેં ખ્યંલ રંખીને મેા કર્યું છે સુા સેન પહેંંચી વળીશ ?.”
મંધવીની અત્ભુસ જીગરથ્ીં મયુર થ્ંેંડી મિનિટ સેં અવંક જ બની ગયેં પરાસુ સે સ્વસ્થ્ં થ્ંસાં કહી રહ્ય્ં ે... અંપણે સેન શેંધવં
પડશે... ને.....
નં સેની મેળે સે અંવશે... કયાં જશે ચંલ અંપણે સ્ટીમલેંંચમાં બેદી હેંટલ તરિયંતીપ જઈએ...”
મયુરે કાઈ કહ્ય્ુંા નહિ. સે મૂક દામસ થ્ંયેં.
૨૦
દવંરનેં દેંનેરી સડકેં તમણનં તરીયંઈ મેંજાઅેંને રમંડી રહ્ય્ં ે હસેં. પૂર્વનં અંકંશમાંથ્ીં અંવી રહેલી પાખીઅેંની કસંરી ઊાચં ઊાચં નંળિયેરી અને સંડનં વૃક્ષ્ં ેની ઉપર ગેંઠવંઈ રહી હસી. હેંટલ
લેક પેલેશથ્ીં તૂર તૂર તેખંસુા નંનકડુા દેંહમંણુા નગર નયનરમ્ય ભંષ્ંસુા હસુા. સેમાં ચેંખૂણે ગેંઠવંયેલી સ્વચ્છ ખૂલી ગયેલી તુકંનેં અત્યાસ રમ્ય લંગસી હસી. દુાતર લંગસુા કંચનુા માતિર વધુ અંકષ્ર્ંણને અેંપ અંપસુા હસુા. તરિયંની ખંડી સરફસેં એક સરફી બાગલેં સેં દૈંથ્ીં
નીરંળેં લંગસેં હસેં. જર્જરીસ કાંગરંઅેં દંથ્ેં અડીખમ ઉભેલ કિલ્લંની લંલ કંળી તિવંલેં ભૂસકંળની ભવ્યસંની યંત અંપસી હજુ ઉભી હસી. સેં વળી કિલ્લંની બહંર અબુબર્કની ભવ્ય પ્રસિમં
શંદનનં પ્રસીકંર દમી યંત તેસી હસી કે શંદકે કેવં બનવુા જોઈએ. કિલ્લંની ફરસે ખેંતંયેલી ખંઈઅેં તુશ્મનેંની દંમે રક્ષ્ંણની યંત અંપસી હસી. કેટકેટલી જગ્યંએ હજુ ઉભેલી જુની ફીરાગીઅેંની ઈમંરસેં ભૂસકંળની
યંત અંપસી હસી.
હેંટલ લેક પેલેશથ્ીં તૂર તૂર તેખંસી હેંટલ તરિયં તીપની ભવ્ય અંલિશંન ધવલ ઈમંરસ તમણની ભવ્યસંમાં શેંભં અંપસી હસી. તૂર તૂર ટેકરીઅેં સરફ તરિયંમાં તેંડી રહેલી સ્ટીમલેંંચ તરિયં તીપ
સરફ અંગળ વધી રહી હસી. ઊાચી ટેકરી પર વૃક્ષ્ં ેની વનરંજીમાં
ગેંઠવંયેલી ઈમંરસ હરીયંળાં લીલંછમ ઊાચં ઊાચં નંળીયેરી,
સંડનાં વૃક્ષ્ેં વચ્ચે ખૂબ્ શેંભસી હસી. ઠેર ઠેર વૃક્ષ્ેં પરથ્ીં ઊડી રહેલાં
પક્ષ્ીંઅેંનેં કલરવ દાભળંઈ રહ્ય્ં ે હસેં. અંકંશ તૂર તૂર ક્ષ્ીંસીજ દુધી
ફેલંયેલ ઘુઘવસં તરિયંનં પંણી સેનાં ઉછળસાં શાંસ ઉંચં તરિયંઈ
મેંજાા જીવનનેં અંનાત પ્રગટ કરસાં હસાં. તરિયં પરથ્ીં પ્રદરી રહેલેં દુદવંટં ભયર્ેં પવન મયુર અને મંધવીને અંછેં કાપ અંપી રહ્ય્ં ે હસેં. મંધવીએ લંલ સ્વેટરમાં શીકેંડસાં પેંસંનં બન્ન્ેં ગંલ ગરમ દફેત હંથ્ં મેંઝંમાં છુપંયેલં હંથ્ંથ્ીં ઘદસાં કહ્ય્ુંા મયુર... ખૂબ સેજ
પવન...
હં.... તુશ્યાસ જેવેં
જાને દવંરનં પહેંરમાં કયાં નફફટનુા નંમ તે છે.
કેમ નહિ સુા સેં કહેસી હસી કે હુા અને તુશ્યાસ સંરે મન દરખં
છે.
એ સેં મજાકમાં
હેંય મંધવી.... કયાંક સેં ઊાડે ઊાડે લેંલુપસં હશે સંરંમાં....
મયુરે ટીખળસાં કરસાં કહ્ય્ુંા.
મયુર.... મંધવી છાછેડંઈ ઉઠી. જોે તુશ્યાસ સેં મંત્ર્ં સને
મેળવવંનુા મંધ્યમ હસુા. હુા સેં સને ચંહુા પેલં ઉગસં દૂરજની જેમ...
મંધવી વેધક નજરથ્ીં દૂરજની દંમે અાંગળી ચીંધસં કહી રહી....
મયુરનં હેંઠ પર હંસ્ય પ્રદરી ઉઠ્યુા. સે બેંલી ઉઠ્યેં મંધવી હુા કાઈ દૂરજ જેવેં નથ્ીં. પણ હુા સેં ચંહુા છુા... અં તૂર તૂરથ્ીં ઉછળી
અંવસાં ફેણીલ ધવ ઉન્મંત ભયર્ં દંગરનં ઊાચં ઊાચં ગગને અાંબવં
મથ્ંસાં મેંઝંની જેમ દસસ.... મયુર કાઈ ગાભીર બન્યેં. મયુરે
મંધવીની વધુ નીકટ અંવસાં મંધવીનં બાને હંથ્ંને પકડીને ખેંચી
લીધી જાણે કિનંરંની મયર્ંતં અેંળાગીને તુર તુર જવં મંગસં મેંઝાંની જેમ મંધવી છૂપંઈ ગઈ મયુરનં બંહુપંદમાં. મંધવીની નજર દૂકંન
પર બેઠલં ખલંદી પર પડી. સે મરક મરક હદી રહ્ય્ં ેહસેં. મંધવી
મયુરને તુર હડદેલી કહી રહી હસી... જાવને અંમ શુા કરેં છેં...
સેનેં ચહેરેં લજ્જાથ્ીં લંલચેંળ બની ગયેં હસેં.
સ્ટીમલેંંચ સૂસક પર અંવીને ઊભી રહી ખલંદીએ એન્જીન
સેં ક્યંરનુાય બાધ કરી તીધુા હસુા. સૂકની દીમેન્ટમાં ચણેલી પથ્થ્ંરેંનં કિનંરં પર પંટિયુા ગેંઠવી તીધુા. બન્ન્ેં એકબીજાનેં હંથ્ં પકડી ઊસરી રહ્ય્ં ા..... મંધવીએ ખલંદીને કહ્ય્ુંા કંકં સમે થ્ં ેભજો અમે ૩
મીનીટમાં અંવીએ છીએ... મયુરે પેંસંની બ્લયુ જેકેટમાંથ્ીં ખિસ્દંમાં હંથ્ં નંખી તશની નેંટ ખલંદીને અંપી તીધી.. ખલંદી અૈંર ખૂશ થ્ંસેં ઉત્દંહમાં કહી રહ્ય્ંેં... જય રંમજી કી.... હુા સેં અહીં જ છુા. .
સમંરે જ્યંરે અંવવુા હેંય ત્યંરે અંવજો.... થ્ંેંડી રંહ જોશેં ત્યાં દુધીમાં સેં દંમં કિનંરંથ્ીં બીજી ખેપ કરીને અંવી પહેંંચીશ... હેંડીને તુર શુા ? નજીક શુા ?
તુર તુર તરીયંઈ રેસીમાંથ્ીં ઊાચે બેટ સરફ જસેં રસ્સેં દૂરજનં
પ્રકંશમાં રેસકણેંથ્ીં ચમકી રહ્ય્ંેં હસેં. ઠેર ઠેર નંનાં-નંનાં છીપલાં અને અદાખ્ય શાખલં વેરંઈ રહ્ય્ંાં હસાં. મંધવીએ તરિયંની રેસીમાંથ્ીં થ્ંેંડં ઘણાં શાખલં છીપલાં વીણવં માંડ્યં..... મયુરને પણ શાખલં
- છીપલં વિણવંમાં રદ પડ્યેં. . ઘણેં દમય પદંર થ્ંયેં સેને
ખ્યંલ પણ નં રહ્ય્ં ે. મંધવી ખડખડંટ હદસાં કહી રહી... મયુર, કેટલાં મેંહક છે છીપલં ને શાખલં, નહિ ! એક લઈને બીજી છીપ
લેવંનુા મન થ્ં ય....
હં.... છીપ ખંલી હેંય સેં પણ સે છીપ છે ને... સેણે બીજી છીપ હંથ્ંમાં લેસાં કહ્ય્ુંા. મયુરનુા જેકટનુા ખીસ્દુ ખંશાં છીપ અને શાખથ્ીં ભરંઈ ગયુા હસુા. મંધવી છીપ વિણી વિણીને મયુરને અંપસી અને મયુર સે છીપેં-
શાખલં ખીસ્દંમાં મૂકયં જ કરસેં. મંધવી હજુ છીપ વિણ્યં જ કરસી હસી. સેણે છીપ વિણસાં વિણસાં કહ્ય્ુંા... હં
મયુર કેંઈ સેં છીપમાં મેંસી પંક્યુા હશે ને. .
સેણે એક છીપ પેંસંનં હંથ્ંમાં લઈ મયુર સરફ જોયુા મયુર હેંઠ કચડસં કંમુક નજરથ્ીં મંધવીને ઈશંરેં કરસેં કહી રહ્ય્ં ે હસેં હં વરદંત સ્વંસિ નક્ષ્ંત્ર્ંનેં હેંય સેં જરૂર હેંઈ સંરં જેવી છીપમાં
મેંસી પંકે.....મંધવી તેંડસી મયુર સરફ અંવી બન્ન્ેં ઉન્મંતમાં એવાં
ભેટી પડ્યાં કે બન્ન્ેં તરિયંની રેસમાં પડી ગયાં કયાંય દુધી સેઅેં રમસાં અંળેંટસાં રહ્ય્ં ા અન્યેંન્યનં હેંસ્ટ એક-બીજાનં ચહેરં પર વરદી રહ્ય્ં ા.
૨૧
દૂરજનાં કેંમળ કિરણેં તરિયંનં પંણીમાં ફેણીલ મેંઝાંની દંથ્ેં
ઘેલ કરી રહ્ય્ં ા હસાં. પીળંચટ અંકંશમાં પદંર થ્ંસાં અનેક પક્ષ્ીંઅેંની કસંરેં મેંટી તમણ સરફનાં વિરંટ સેંસિંગ વૃક્ષ્ં ે સરફ અંગળ વધી રહી હસી. તૂર તૂરનં બેટ ઉપરથ્ીં છવંયેલી ઝડીઅેંને વૃક્ષ્ેં પક્ષ્ીંઅેંનં કલરવથ્ીં ગુાજી
ઊઠ્યાં હસાં.
મયુર અને મંધવી પ્રેમપંશમાંથ્ીં હેંંશમાં અંવ્યાં ત્યંરે ઘણેં દમય વહી ચૂકયેં હસેં. મયુરે મંધવીને સ્નેહ ચૂાબન હેંષ્ટ પર તેસાં કહ્ય્ુંા.
મંધવી....
ઉંહ.... મંધવીની મતહેંશસં એટલી ઉત્કટ હસી કે સેની અાંખેં
પર ઢળેસાં પેંપચાંની લંલંશથ્ીં દૂરજ ઝાંખપ અનેભવસેં હસેં. સેણે બાધ અાંખેંએ મયુરને ઊાહકંરમાં પ્રસિઉત્ત્ંર વંળ્યેં.
મયુરે મંધવીની પવનમાં ઊડસી લટેંને કપંળમાંથ્ીં દજાવસાં કહ્ય્ુંા.. મંધવી... જઈશુા.... મંધવી પ્રેમદંગરમાં સરબેંળ બનસાં
કહી રહી હસી... ઊાહુ... નં નથ્ીં જવુા. . પછી ક્યંરેય નહિ અવંય.... મયુરે સેનંથ્ીં છુટં પડસાં કહ્ય્ુંા.
પ્લીઝ વન મીનીટ. મંધવીએ દફંળાં બેઠં થ્ંસાં કહ્ય્ુંા ને એક
પ્રબળ અંવેગમાં કંમંસુર બનીને મયુરને બંહુપંશમાં જકડી લીધેં.
સે મયુર પર ખુબ ઉન્મંતિસ બનીને વરદી પડી. અષ્ંંઢની હેલી જેમ મૂશળધંર ચુાબનનેં વરદંત મયુર પર વરદી રહ્ય્ં ે... બેફંમ વહેસી નતી જેમ બની ઊઠી. નતીનેં પ્રવંહ સેજ હેંય છે ને ત્યંરે સે કિનંરંઅેંને
ઉભરંવીને ગાંડીસૂર વહેસી જાય છે. સે ક્યંરે વહેણ બતલે સે નક્કી હેંસુા નથ્ીં. મંધવી બેફંમ નતી જેમ કંમંસુર બનીને
સેની બંહુમાં મયુરનં ચહેરંને ચુાબનેંનં વરદંતથ્ીં નવડંવી તીધેં હસેં.
મયુરે એક ક્ષ્ંણ મંટે મંધવીની બંહુપંશમાંથ્ીં છૂટવં કેંશિશ કરી પરાસુ પ્રેમપંશ કરસાં કંમપંદ વધુ પ્રબળ હેંય છે.
પ્રેમપંશમાંથ્ીં યુવંન કે યુવસી દમયનં બતલંસં પ્રવંહમાં અંવેગ મુક્સ બની શકે છે. જ્યંરે કંમપંશ વ્યક્સિને સબંહિ સરફ અંગળ વધંરે છે. મંધવી કંમંસુર બનીને મયુરને ખૂબ ભીંદમાં લઈ
રહી હસી. સેનં આગે આગમાં કંમ પ્રજવલીસ બની ચૂક્યેં હસેં. જેથ્ીં સેનં આગે આગમાં હલન ચલન શરૂ થ્ંઈ ચૂહ્ય્ુંા હસુા. સેની કમર
લચકંઈ રહી હસી. મંધવીની કંમવૃત્ત્િંરેસમાં મયુરે મંધવીને વિરંટ બંહુપંશમાં જકડી લીધી.... અનરંધંર વરદંતની જેમ અષ્ંંઢની
હેલી બનીને વરદી પડ્યેં મંધવી ઉપર. મંધવી લજામણીનં છેંડ જેમ શરમંઈ ઊઠી... વષ્ર્ેંથ્ીં જસન કરીને દંચવેલુ યૈંવન ઉછંળં
લેસુા હસુા. મયુરે મંધવી ઉપર ચુાબનેંની વષ્ર્ં કરી સેનં કરપલ્લવેં
મંધવીનં ચહેરં પરથ્ીં દરકસં ઉન્ન્ંસ સ્સનપ્રતેશ પર અંવી
પહેંંચ્યં..
મંધવી અનાસ અંવેગમાં એક દીસ્કંરેં બેંલંવી ઉઠી. . અફંટ
તરિયેં ઘુઘવી રહ્ય્ંેં હસેં.
ફેણીલી મેંઝાં ઊછળી રહ્ય્ં ા હસાં. તૂર તૂર તરિયંનાં ગાંડંસૂર
મેંઝંમાં ઊછળસી નંવ અંવી રહી હસી.
ઉપર અંકંશમાંથ્ીં ખૂબ નીચી પક્ષ્ીંઅેંની કસંરનં કલશેંરે
મંધવી અને મયુરને બંહૂપંશમાંથ્ીં મુકસ કયર્ં. લજામણીનં છેંડ જેમ કપડાં સ્વચ્છ કરસી મંધવી શરમંઈ રહી હસી. મયુર મરક મરક હદસાં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં, મંધવી... મયુર મંધવીની
નિકટ
પહેંંચી ગયેં. પુનઃ મંધવીને અચંનક બંહુપંશમાં જડકસાં કહી રહ્ય્ં ે,
મંધવી મંરે સેં સુા જ છીપ છેં ને. . સેણે મંધવીનં લંલ-ગુલંબી
ગંલ ઉપર એક હળવી ટપલી મંરી તીધી.
મંધવીએ મલકંસં મુખે મયુર દંમુ જોઈને કહ્ય્ુંા, સ્વંસિ જેમ
સમે વરદેં ને હુા છીપ કેમ ન હેંઉા.
મયુર મંરે સેં પંણીતંર મેંસી જોઈએ છે.
દમુદ્ર પરથ્ીં અંવસં પવનનં દૂદવંટં વધુ મંધવી અંગળ વધી રહ્ય્ંાં હસાં. લીલીછમ વનરંજીમાં ઊાચે શિખર જેવં ભંગ ઉપર તૂરથ્ીં તેખંસુા દફેત ગગનચૂાબી મકંન ખૂબ અંકષ્ર્ંક લંગસુા હસુા. દમગ્ર
દ્રશ્ય અંજ ખુલ્લં અંકંશમાં છવંયેલાં અંછેરી વંતળીઅેં વચ્ચે લીલાંછમ વૃક્ષ્ં ેની છટંઅેંમાં ખૂબ દુાતર લંગસુા હસુા.
મયુર અને મંધવી હેંટલ તરિયં દ્વિપનં પગથ્િંયાં ચઢી રહ્ય્ં ા હસાં. ત્યંરે ત્ર્ીંમાજીલ વંતી ભવ્ય ઈમંરસ વિવિધરાગી કંચથ્ીં દર્જાયેલી બંરીઅેં ઉપર પડસાં પ્રકંશથ્ીં ચળકી રહી હસી.
વિશંળ પ્રવેશ દ્વંર પૂરં કતનં કંચથ્ીં ખુલ્લૂ જળંયેલુા હસુા. દંમે તેખંસં કંઉન્ટર ઉપરથ્ીં તરવંજા ઉપર મેનેજર અંવી રહ્ય્ં ે હસેં. એ પહેલં જ પગથ્િંયેથ્ીં શરૂ થ્ંયેલુા વિવિધ દાગીસ જેમ જેમ
પગથ્િંયાં ચઢસાં જવંસાં હસાં સેમ સેમ દૂરદાગમની મધુર રેલંવસુા
હસુા.
ચેંસરફ ખીલેલાં જયપુરી ગુલંબ, કેસકી અને રાગબેરાગી બેંલનવેલથ્ીં રમ્ય બની ઊઠ્યુા હસુા, સેં વળી પૂરી હેંટલની ચેંસરફ ઉછળસં અનેક રંઉન્ડ દર્કલનં ફુવંરં દૂર્ય પ્રકંશમાં અેંર અંકષ્ર્ંક
લંગસં હસં.
દાંજની રેંશનીથ્ીં સ્વંસ્થ્ય કેટલુા નયનરમ્ય લંગસુા હશે સે સેં કલ્પનં કરે જ ખ્યંલ અંવે.
પ્લીઝ વી વેંન્ટ ટુ દી હેંટલ તરિયં દ્વીપ.
અેં કે વેલકમ બેંથ્ં અેંફ યુ. મેનેજરે બાને ઉસ્મંભયર્ેં અંવકંર અંપસાં બાનેની દંથ્ેં ચંલવં માંડ્યુા.
મેનેજર મુક્સ હંસ્ય વેરસેં કહી રહ્ય્ં ે હસેં. અંપનુા શુભ નંમ?
મયુર.
વેરી ગુડ અને અંપનુા શુભ...
વચ્યે બેંલસાં મંધવી મુક્સ હંસ્ય વેરસી પેંયણી જેમ ખીલી
ઉઠસાં કહી રહી... મંધવી.
૨૨
ગ્રંઉન્ડ ફ્લેંરમાં વિવિધ ખાડ... ફેંરમ રૂમ, ઈન્ડેંર ગેઈમ રૂમ, સ્વીમીાગ રૂમ અને તરિયં સરફનેં સ્ટીમ લેંન્ચ સરફનેં ગેઈટ નિહંળીને મંધવી તિગ્મૂઢ બની ઊઠી. સેણે અંનાતમાં કહ્ય્ુંા. . અેંહ વેંટ અ
વાડર... ઈટ્દ અ ચેલેન્જ મેંર્ડન અંર્ટીટેકચર...
વંય નેંટ. . મેનેજરે મયુર દંમે જોસાં કહ્ય્ુંા, અમંરં તરેક રૂમમાં... અં બધી દગવડેં છે. વીડીઅેં ગેઈમ્દ... કેંમ્પ્યુટર. . ટી.વી, વી.દી.અંર અને સમંમ રૂમ એરકન્ડીશન છે. તરેક રૂમનુા
ફેમીલી અેંહ કલમ ખંદ ગેઈટ દ્વંરં સ્ટીમલેંન્ચ સરફ જઈ શકે છે. તરેક રૂમની ખંદ સ્ટીમલેંન્ચ અલગ છે.
અને બાને પંછળ ગેલેરીમાં તેંરી જસાં બીજા મંળેની નીચે સરફ તરિયંની રેસમાં પથ્ંરંયેલાં ઊાચં ઊાચં સંડ, નંળિયેરીનાં વૃક્ષ્ં ે ને જાગલ બસંવસાં કહ્ય્ુંા, અં અમંરૂા નજરંણુા છે. અહિં નિર્ભયરીસે મુક્સ વિહંર તરેક કપલ
કરી શકે છે. મયુર સરફ ઈશંરેં કરસાં શાંકેસીક
ભંષ્ંંમાં મેનેજરે કહ્ય્ુંા.
મયુરનં ચહેરં પર મુક્સ હંસ્ય પ્રદરી ઉઠ્યુા. . સેણે પણ
મેનેજરને મંર્મિક ભંષ્ંંમાં કહી નંખ્યુા... ડેંન્ટ વરી... વી. અંર.
ચેઈઝેડ અમંરે કેવી રીસે રહેવુા અમેંને ખબર છે.... થ્ેંન્કદ ફેંર....
ગંઈડ.... મરકસં હંસ્ય દંથ્ેં મયુર મંધવીનેં હંથ્ં તેંરી અંગળ
વધી રહ્ય્ં ે.
મેનજરે વધુ છંપ ઉપદંવવં મયુરને તુર ચંલી રહેલી સ્ટીમલેંંચને બસંવસાં કહ્ય્ુંા. જુઅેંને દંમે અંવે છે ને સે અમંરી ખંદ સ્ટીમલેંન્ચ છે. મયુરે ગળે લટકંવેલં તૂરબીનને અાંખેંએ લગંવ્યુા અને એક ક્ષ્ંણ
મંટે અંશ્ચર્યમાં પડી ગયેં... સ્ટીમલેંન્ચમાં તુશ્યાસ હસેં સેની દંથ્ેં કેંઈ યુવસી... મુકસ રીસે વર્સી રહી હસી.... તુશ્યાસનેં એક હંથ્ં સ્ટીલેંન્ચનં સ્ટીયરીંગ પર હસેં. સેં બીજો હંથ્ં યુવસીને
ખભે હસેં. ચહેરં પર ગેંગલ્દ શેંભી રહ્ય્ંાં હસાં. ગળંમાં રાગીન તુપટ્ટેં તરિયંઈ હવંમાં ઉડી રહ્ય્ં ે હસેં. મયુરે મંધવીને તુરબીન અંપસાં કહ્ય્ુંા.... લે મંધવી જો સેં કેવી દુાતર સ્ટીમલેંન્ચ અંવી રહી છે. સેણે
મંધવી સરફ દૂચક નજરે જોસાં કહ્ય્ુંા..
મંધવી મયુરનં પ્રશ્નંથ્ર્ંને દમજી ગઈ હેંય સેમ તુરબીન
પકડસાં.... બેંલી.... ખરેખર દુાતર છે. અને મંધવી તુરબીનમાંથ્ીં
સ્ટીમલેંન્ચ સરફ જોસાં જ કાઈ બેંલ્યં વિનં નિશ્વંદ નંખી તુરબીન
મયુરને અંપી તીધુા.
મયુર.... મંધવીનં ચહેરં પરની પ્રસિક્રિયં દમજવં વ્યથ્ર્ં
પ્રયંદ કરી રહ્ય્ંેં. અનુભર મંધવી બીજી ક્ષ્ંણે મયુર સરફની ચહેરેં
ફેરવીને તુર તુર તેખંસં વૃક્ષ્ં ેનં જાગલેંમાં ઉડસાં પક્ષ્ીંઅેંને જોઈ
રહી....
મયુરે મંધવીને કહ્ય્ુંા.... મંધવી ચંલ અંપણે જઈશુા... હં.... ચંલ પછી મેંડુા થ્ંશે....
અંપણે રંહ નથ્ીં જોવી... મયુરે નિશ્વંદ નંખસાં કહ્ય્ુંા. . નં એક તમ લેસાં મંધવી બેંલી ઉઠી કેમ શુા... એક દૂચક પ્રશ્નંથ્ર્ં મયુરે
પૂછયુા.
સુા જાણે છે.... મંધવીએ મેનેજરની હંજરીનુા ભંન ન રહેસાં કહી નંખ્યુા.
મયુરે મંધવીને ઈશંરેં કરસાં સેનેં હંથ્ં ખેંચી ત્વરિસ પગલે
મંધવીને લગભગ ખેંચસં ગ્રંઉન્ડ ફલેંર ઉપર અંવી રહ્ય્ંાં હસાં.
પંછળ મેનેજર કહી રહ્ય્ંેં હસેં. દર કાઈ દેંફટ ડ્રીંક લઈને જ જાઅેં.
મંધવી પ્રેમંળ હદસાં કહી રહી હસી.
નેં દર થ્ેંંકદ.
મયુર પણ મેનેજરને કહી રહ્ય્ં ે હસેં... ખૂબ ખૂબ અંભંર.... અમંરે પંછુા તૂર તૂર જવંનુા છે. મયુરે. . મંધવી સરફ જોઈને
નીકળવંનેં ઈશંરેં કયર્ેં. . મંધવી કંઉન્ટર પંદે જઈને મેનેજરે કહી
રહી હસી.....
અમંરી મુલંકંસનેં ચંર્જ....
બન્ન્ેંએ જ્યંરે હેંટલ તરિયંઈ તીપનાં પગથ્િંયાં ઉસરી રહ્ય્ંાં હસાં ત્યાં જ દંમેનં પ્રવેશદ્વંરથ્ીં તૂરની તરીયંની રેસમાં તુશ્યાસ તેખંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. સેની પંછળ ઉછંળં મંરસં દંગરનાં મેંઝાં સેને પકડવં તેંડી રહ્ય્ં ા હસાં. મંધવી
- મયુર સરફ દૂચક નજરે જોઈને કહી રહી હસી. મયુર તુશ્યાસ અંવે છે.
મયુર મંત્ર્ં મરક મરક હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં તુશ્યાસની મુલંકંસ કેવી રહેશે ? મંધવી અગમ્ય વ્યક્સિત્વનં પ્રભંવ પૂર્વક એકમંત્ર્ં વંક્ય બેંલી ઊઠી....
દમય અંવવં તેં. . હમ ભી અંગદે લીપટ લેંગે..
મયુર તિગ્મૂઢ બની મંધવીને જોઈ જ રહ્ય્ં ે બદ જોઈ જ રહ્ય્ંેં...
સે મંધવીનં બતલંસં ચહેરં પરની ખેંચંસી રેખંઅેં મંધવીનં એક જુતંજ વ્યક્સવ્યથ્ીં પ્રભંવિસ થ્ંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
બપેંરનેં ડા ેં દેંહંમણેં મૃતુ લંગસેં હસેં. જીવનની રાગીન ક્ષ્ંણેં જેમ મયુરને વંગ્તમાં કલ્પસેં મયુર નખશીખ મંધવીનં વ્યક્સિત્વનં પંદંઅેંનં વિચંર કરસેં થ્ંેંડી મીનીટેં ઊભેં જ રહ્ય્ં ે. અંમ અનિમેષ્ં
નિહંળસં મયુરને જોઈને મંધવી બેંલી ઉઠી....
મયુર....
વિચંરેંમાં ખેંવંળ ગયેલેં મયુર... બેંલી ઉઠ્યેં અેંહ.... શુા વિચંરે છે... મંધવીએ દીધેં પ્રશ્ન મયુરને પૂછી નંખ્યેં.
મયુર વંસને ટંળસેં બેંલી રહ્ય્ં ે... કાઈ નહિ...જ... જરંક
સંરં વિચંરેંમાં ખેંવંઈ ગયેં હસેં.... કેટલી દુાતર છે સુા. . અને કેટલી નિષ્ઠુર છે સુા. .
મંધવી વિફલ વ્યક્સિત્વનં અંભંમાંથ્ીં બહંર અંવસી બેંલી રહી... હં સેનંથ્ીં એક નિશ્વંદ નાખંઈ ગયેં.
મયુર સ્ત્ર્ીં છુા ને. . ક્યંરે કેંમળસંને કૃત્ર્િંમ ક્રેંધમાં અંવરણમાં છુપંવી તેવી પડે છે.... તુનિયંતંરી સ્ત્ર્ીંનં ખીલસં વ્યક્સિત્વને અહમ કૃત્ર્િંમસંનુા અંવરણ પહેરવંની ફરજ પંડે છે. જો સેમ ન હેંય સેં
પ્રકૃસિની રમ્યસંની જેમ ખીલીઉઠુા હુા.
૨૩
મંધવી વિનાસી કરસી કહી રહી...” પ્લીઝ... ! મયુર.... હુા એકલી રહુા સેમાં જ મઝં છે.... મંધવીની વિનાસીને શીરેંધંયર્ં ગણીને
મયુર ત્વરિસ ઝડપી ચંલવં લંગ્યેં સે વંટે વંટે પંછુા જોઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
નજીક અંવી રહેલં તુશ્યાસની ઘણી આસરે પેલી યુવસી અંવી રહી હસી. મંધવીએ અંવસં તુશ્યાસની દંમુ જોઈને દમીસ વેરંસાં બેંલી ઉઠી.. હંય.... તુશ્યાસ !
તુશ્યાસ અચંનક મંધવીનં ઉમળકં ભરેલં ઉત્બેંધનથ્ીં
ખચકંઈ ગયેં. સેન કલ્પનં પણ નહેંસી કે મંધવી અંમ તુશ્યાસ દહેજ વિદંમણ અનુભવસેં મંધવીને તૂરથ્ીં જોઈન રહ્ય્ં ે થ્ંેંડી મીનીટ પછી
સેની પંછળ અંવસી સ્મંર્ટ યુવસી સરફ ફરીને કહી રહ્ય્ં ે રેંઝી !
મંધવી.... બેંલંવે છે.
ત્યાંજ મંધવી બેંલી ઉઠી હલ્લેં રેંઝી ! ડેંન્ટ મંઈન્ડ તુશ્યાસ ઈઝ મંય બેંય ફ્રેન્ડ વી. અંર. સ્ટડી ઈન વન કલંદ.
તુશ્યાસ કેંઈ જ પ્રસિઉત્ત્ંર અંવે સે પહેલાં જ મંધવીએ લક્ષ્ં બતલ્યુા અને બીજી જ ક્ષ્ંણે રેંઝીની નજીક પહેંંચસં કહી જ નહિ અને”
રેંઝીનેં ક્રેંધ અંદમંને ચઢી ગયેં. ક્રેંધથ્ીં ધુવં પુવાં થ્ંસી
રેંઝી દડદડંટ ત્વરીસ પગલે તુશ્યાસ સર. ચંલસાં કહી રહી “યુ
ઈલીવર... સ્યુપીડ મને સુા શુા કહેસેં હસેં. હુા અને મંધવી.
“નં, નં રેંઝી અં મંધવીની ચંલ છે પ્લીઝ રેંઝી મને
દમજવંની કેંશિશ કર”
“નં, નં મંધવી ક્યંરે એમ સેં નં જ કહે કે હુા. .” રેંઝી
ક્રેંધમાં ધુાવં પુાવં થ્ંસાં કહી રહી.
મંધવી રેંઝીનેં હંથ્ં પકડસાં કહી રહી તુશ્યાસ પ્લીઝ ! ચંલ અંપણે જલ્તી નંની તમણ જઈએ રેંઝી ખૂબ મેંડુા થ્ંઈ જશે પંછુા એક વંગે સેં તમણ લેફટ કરવંનુા દર કહેસં હસં. “રેંઝી ! અં વંસ
અહીં જ તબંવી રંખીએ સેં ”
હં દંચી વંસ છે શં મંટે અંપણે અંપણી ઝાંઘ ખુલ્લી જોઈએ અને તુશ્યાસ હવે પછી જો મને છેડી છે સેં... સુા સંરી વંસ જાણીશ.
કંલે રંત્ર્ેં મને ઊાઘ નહેંસી અંવસી એટલે હુા મંરી રૂમ બહંર અગંદીમાં લટંર મંરસી મંધવીની પીઠ સરફ ક્રેંધથ્ીં સંકી લેસેં હસેં. સેણે ક્રેંધથ્ીં બબડંટ કરસાં કહ્ય્ુંા પણ ખરુા...
“મંધવી ! મંધવી ! અં જો સુા સ્ત્ર્ીં ચરિત્ર્ં બસંવીને મને હલકેં પંડી ગઈ પરાસુ યંત રંખજે અંજનેં બતલેં હુા સને લીધં વિનં રહેવંનેં નથ્ીં. એક સેં મંરી ક્રુર મશ્કરી કરી અને હવે કેંઈકનુા
પંપ મંરે મંથ્ેં નંખીને મને હલકેં પંડવં મંગે છે.
મનેંમન કાઈને કાઈ વિચંરેંનં વમળમાં ભંવિ વિચંરસેં તુશ્યાસ
મંધવીનં પગ તબંવી રહ્ય્ંેં હસેં. રેંઝી અને મંધવી કાંઠે અંવેલી
સ્ટીમ લેંાચમાં ગેંઠવંયાં. મયુર સેં ક્યંરનેં સ્ટીમલેંંચમાં ગેંઠવંયેં.
પરાસુ તુશ્યાસ હજુ કિનંરે જ ઊભેં હસેં. મંધવીએ બુમ મંરી
“તુશ્યાસ ! ચંલ નથ્ીં અંવવુા કે શુા ?”
વિચંરેંમાં ખેંવંઈ ગયેલેં તુશ્યાસ વિચંર વમળમાંથ્ીં બહંર અંવસાં કહી રહ્ય્ં ે.
“હેં, હં અંવુા છુા” અને એક કહ્ય્ં ગર નેંકરની જેમ સે
સ્ટીમલેંંચમાં ગેંઠવંઈ ગયેં.
૨૪
ભૂસકંળની બનેલી કેંલેજ જીવનની ઘટનંમાંથ્ીં બહંર અંવી
તુશ્યાસ વી.એદ. હેંસ્પીટલનં ઈમરજન્દી રૂમમાંથ્ીં મયુરનેં કેંલર
પકડી ઉંચકવંની કેંશિશ કરી રહ્ય્ં ે હસેં. મયુર પુનઃસ્વસ્થ્ંસં પ્રંપ્ત કરી રહ્ય્ં ે હસેં.
કેંઈક અગમ્ય આસઃસ્થ્ં નમાં ખેંવંયેલ મયુરની અવસ્થ્ં જોઈને
તુશ્યાસને લંગ્યુા કે એવુા શુા બન્યુા છે કે ! મયુર અંમ ?... તુશ્યાસે
મયુરનાં કપડાં વ્યવસ્થ્િંસ કયર્ંં. તુશ્મન પણ જયંરે દમજે છે કે દંમેનેં
તુશ્મન કેંઈક જુતી પરિસ્થ્િંસિમાં છે ત્યંરે સેનં હૃતયમાં એક લંગણીની
લકીર ખેંચંઈ અંવે છે. જેમ વંતળમાંથ્ીં રેલંસં દૂર્યકિરણેંની સેજ રેખં જેમ જેંસેં મયુરની અં કરૂણંમયી હંલસને જોઈને તુશ્યાસની વેર-ભંવનં કયાં હૃતયનં ખૂણંમાં દળગી ગઈ સે ખ્યંલ પણ નં
રહ્ય્ં ે.
સેણે મયુરને હેંંદમાં લંવવંનં પ્રયંદેં કયર્ં. થ્ંેંડી મિનિટેં
દુધી નિશ્વંદ ઉભેં રહ્ય્ં ે. એક અખાડ શાંસિ ચેંસરફ ફેલંયેલી હસી.
મંધવીએ અાંખ ખેંલીને સેણે મયુરનં પંદમાં હંથ્ં ફેરવસં તુશ્યાસને નિહંળ્યેં. પુનઃ સેની અાંખ બાધ
થ્ંઈ ગઈ. અાંખ પર ઢળંસાં પેંપચાંની દંથ્ેં સેનંથ્ીં એક નિશ્વંદ ફેંકંઈ ગયેં. સેનં હેંઠ પર
હંસ્યની લકીર
ખેંચંઈ સેનં હેંઠમાંથ્ીં એક શબ્ત દરી પડ્યેં.. મયુર.... !
પુનઃ શાંસિ રૂમમાં છવંઈ ગઈ. તુશ્યાસ મંધવી પ્રત્યેની હૃતયની
ભંવનંને નીરખી રહ્ય્ં ે હસેં. સેનં હૃતયમાં કેંઈ પુરુષ્ં દહજ ઈષ્ંર્ નેં
ભંવ ન હસેં. કેંઈ જ પ્રસિભંવ ન જન્મ્યેં. મયુરે મંધવીનં પલાગ
પર હંથ્ં મૂક્યેં. એક નજર તુશ્યાસ સરફ નંખી અને બીજી નજરે
મંધવીનં ચહેરંનુા અવલેંકન કરસેં હળવેથ્ીં રૂમની બહંર નીકળી
ગયેં. તુશ્યાસ બહંર નીકળસં મયુરની પીઠને જોઈ ન રહ્ય્ંેં... સેણે એમ કહ્ય્ુંા. . મયુર ! સને શુા થ્ંયુા છે... ? કેમ અંમ શબવસ ગુમ્યં કરે છે ? ઉભેં રહે....
કેંઈ જ પ્રસિઉત્ત્ંર નં મળ્યેં ? મંત્ર્ં સે દમયે મયુર સેનેં ચહેરેં ફેરવી એક નજર બન્ન્ેં સરફ નંખી લીધી હસી સેણે બંરણંનં હેન્ડ પર એવી રીસે હંથ્ં મૂક્યં જાણે કેંઈ નવી તિશંમાં પ્રયંણ કરસં બુદ્ધની જેમ.
મયુરનં મુખમાંથ્ીં નીકળસેં નિશ્વંદ ચંરે સરફ ફેલંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
જીવનની પણ કેંઈ રીસ હેંય છે ? જે મંધવી મંટે સડપનંર, વિરહની અંગમાં દળગ્યં કરનંર, ઉંઘ ભૂલી જનંર, ખંવંનુા -
પીવંનુા જેન ભંન ન રહેસુા સે મયુર અંજ અંમ કેમ એકલી અટૂલી
મંધવીને મૂકીને ચંલી નીકળ્યેં... સેનં મનમાં એક વિચંર અંવ્યેં... શં મંટે મંરે એક મ્યંનમાં બે સલવંર રંખવી જોઈએ ? શં મંટે એક ચીજ મેળવવં બીજી ચીજને છેંડવી નં જોઈએ ? અંમને અંમ ક્યાં
દુધી હુા કયર્ં કરીશ ? હુા સેં નથ્ીં મંધવીને ઉપંય અંપી શકસેં કે પૂરં
ખાસથ્ીં તેશની દેવંને ન્યંય અંપી શકસેં... મંટે મંધવીને મૂકીને ચંલી નીકળવુા જોઈએ... સેં બીજી સરફ સેનં મનમાં એક સર્ક એક એ પણ ઘુમરંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.... અરે.... ! ....
મંધવી....
મંધવી.... મંરં હૃતયનં સંણં વંણંમાં વદંઈ ચૂકી છે સે મંરી ધમનીઅેંમાં છેડસુા લેંહી છે અરે ! .... મંરં શ્વંદ નિશ્વંદની પ્રક્રિયં છે... હુા સેનંમાં અેંસપ્રેંસ બની ગયેં છુા. એક મિનિટ પણ અમે જુતં
નથ્ીં રહી શકસાં સેં પછી સેન છેંડીને કેમ રહી શકીશ ? મંરં હૃતયનેં એક એક ધબકંર સેન ચંહે છે... અરે એકલેં બેઠેં બેઠેં ભગવંનનુા સ્મરણ કયર્ં કરૂા છુા ને સેમાં પંછુ દંવ અચંનક દહજ સેનેં ભય થ્ંયં કરે છે.
મંધવી... અેં મંધવી.... અં મને શુા થ્ંયુા છે ? અં મંરી કેવી હંલસ છે ? મંરે મંરી જવંબતંરી કેમ નીભંવવી ? મંરે જીવવુા
પડશે તેશ ખંસર, મંધવી ખંસર....
અંમ કર્મથ્ીં વિમુખ બનીને કયાં જઈશ ? હુા દાદંરનેં ત્યંગ
કરીને પણ ત્યાં મૂાગેં. . મૂાગેં. . ધબકી શકીશ ?
મંરે... મંરે મંધવીને અંમ નિઃદહંય એકલી અરે મંધવી જેને નફરસ કરે છે સે જાની તુશ્મનની પંદે મુકીને ચંલ્યં જવુા કેટલુા યેંગ્ય છે.
મયુર સ્પેશ્યલ વેંર્ડ છેંડસેં ચંલી રહ્ય્ં ે હસેં. બહંર લીફટમેન
નીરાંસનેં તમ લેસેં બીડીને ચૂદી રહ્ય્ંેં હસેં. બનેની નજર એક થ્ંઈ.
મયુરે પ્રેમથ્ીં નીહંળસાં સેણે કહ્ય્ુંા, દંહેબ.... જરં !
હં.... ચૂદી લે સેને. . મંરે ઉસંવળ નથ્ીં. મયુરે સેન હદસાં
કહ્ય્ુંા, હં દંહેબ ! મહેરબંની, અંજનેં તિવદ અંમને અંમ હુા સેં જેલની દજા ભેંગવસેં હેંઉં સેમ મને લંગે છે; દહેજેય રંહસ નહીં. બીડી દળગંવુા ને કેંઈ અંવીને ઊભુ જ હેંય. ને પંછી બીડી હેંલવીને આતર પ્રવેશવુા
પડે છે. ને એ ઉપર નીચે જવં-અંવવંની રદમ ! બંપરે અંવી નેંકરી... સેંબં સેંબં...
મયુર બંજુનં બાંકડં પર બેદસાં કહી રહ્ય્ં ે... જો ભંઈ !
પંરકં ભંણંમાં બધંને મેંટં લંડુ તેખંય.
૨૫
મધ્યરંત્ર્ીં પદંર થ્ંઈ રહી હસી. મયુરે ગંડી સ્ટંર્ટ કરી, કૈંન
હૈ દંબ ? અબ અંધી રંસ કેં ગેટ નહીં ખુલેગં. ગુરખંએ કડપ
પંથ્ંરસાં બુલાત અવંજે કહ્ય્ુંા.
ગંડી ગેટ પંદે લંવી ગુરખંને મયુરે કંર્ડ બસંવ્યુા...
અેંહ, દંહબ મૈં અંપકેં નહીં પહચંન શકં.... મંફ
કરનં....
મયુરે હંસ્ય વેરસાં કહ્ય્ુંા અેં...કે. ગુરખંએ ગેઈટ ખેંલ્યેં અને
મયુર ગંડીને તેંડંવસેં મહેસં રેસ્ટેંરન્ટ સરફ લઈ ગયેં. ગંડીમાં બેઠાં બેઠાં જ સેણે હેંર્ન મંર્યું. એક ઊાચેં પંસળેં કંળેં છેંકરેં સેની
પંદે અંવીને ઊભેં રહ્ય્ં ે.
મયુરે એક ચંનેં અેંર્ડર અંપ્યેં. થ્ંેંડી જ મિનિટેંમાં પુનઃ ચં દંથ્ેં એ કંળેં ઊાચેં છેંકરેં અંવી પહેંંચ્યેં. મયુરે સેનં હંથ્ંમાંથ્ીં ચંનેં કપ લેસાં પૂછયુા, શુા નંમ છે સંરુા ?
મનુ.... દંવ અચંનક અંગાસુક મેંટં મંણદ પંદેથ્ીં
પુછંયેલં જવંબનેં ઉત્ત્ંર અંપસાં ખૂબ અંશ્ચર્યથ્ીં સે છેંકરંએ મયુરની
દંમુા જોયુા સેની અાંખેંમાં લંચંરી ડેંકંઈ અંવી. મયુરે.... બીજો
પ્રશ્ન પૂછયેં, ક્યાંનેં વસની છે.... ડેમંઈનેં છુા. .?
કેટલેં પગંર અંપે છે....? મયુરે હદસાં હદસાં દૂચક પૂછયુા. દંહેબ, દવં દેં.
લંચંરીથ્ીં મનુએ જમીન સરફ જોસાં કહ્ય્ુંા.
બદ અંટલેં જ ! સુ ખંય છે શુા, રહે છે કયાં, દૂએ છે કયાં ?
એક દંમટાં પ્રશ્નેંની વષ્ંર્ મયુરે દહજ રીસે કરી નંખી. સેની અાંખેંમાં
ભીનંશ હસી.
મનુ મયુરની ભીની ચમકસી અાંખેંનાં ઊાડંણ મંપવં માથ્ંન કરી રહ્ય્ં ે. સે ઊાડં ડૂબસં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે. દંહેબ ખંવુા છુા... એઠુા જુઠા... વંદી.... વધેલુા. વહેલી દવંરે પ વંગે પંળી બતલંય એટલે બીજો છેંકરેં અંવે, હુા અં બાંકડં નીચેની ગેંતડી-કેંથ્ંળેં લઈને દંમેનં ફુટપંથ્ં પરનુા જે પેલુા પંટિયુા તેખંય છે સેની પર દૂઈ જાઉં છુા, એ મંરુા ઘર. દંમેનં નળ મંરુા બંથ્ંરુમ અને પંછુા અહિં દવંરે અગિયંર વંગે હંજર... શુા કરુા દંહેબ, બં બીમંર છે. કેંઈ ઉપંય
નથ્ીં. બંપ તંરૂડિયેં છે. તંરૂ ને જુગંરની લસમાં બધી જમીન વેચી
મંરી છે. એની મંન પૈણુા.... લુચ્ચેં અંમંરી મંને મંરશ.... એક રંસ ઢીંચી અંવ્યેં અન્ પદ મંન્ એવી મંરી.... મંથ્ં માં લંકડીથ્ીં બેહેંશ કરી. છેંકરેં એક દંમટુા બેંલી ગયેં. સે ધ્રુદકે ધ્રુદકે રડી
પડ્યેં. મુાગં.. . મુાગં મંણદને કેંઈ વંસ કરનંર મળે છે ત્યંરે
જીવનની વંસ્સવિકસં ભંવનંમાં દરકી જાય છે.
હીમમાં કેંકડુા બની ગયેલી ફ્રીજનં પંણી જેવી થ્ીંજી ગયેલી દાવેતનં હુાફ રૂપી લંગણીની છાંટ અેંગંળી નંખે છે અને જાણે કેંઈ સ્વજન મળે સેમ હૃતયમાં ધરબંયેલી વંસ.... દહજ દરળ નીકળી
પડે છે. મનુની અાંખમાં તડતડસાં અાંદુભીની અાંખેંએ મયુરે પેન્ટમાંથ્ીં રૂમંલ કંઢીને લુછયાં. ચંનેં કપ ક્યંરનેં દીટની બંજુમાં રંહ જેંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. મયુરે કહ્ય્ુંા...
મનુ.. બધુ દંરૂા થ્ંશે, ભગવંન જેવેં ઘણી છે ને. . એક કંમ કર....
શુા. . ?
શેઠ કેટલં પૈદં અંપ્યં છે... ? દંહેબ, પૂરં પ૦૦૦ રૂપિયં.
લે અંપી અંવ... મયુરે પેન્ટનં પંછલં ખીસ્દંમંથ્ીં પંકીટ કંઢસાં કહ્ય્ુંા.
નં દંહેબ....
મયુરે ચંનેં કપ હંથ્ંમં લેસાં કહ્ય્ુંા. . કેમ સંરે ગુલંમીમાંથ્ીં
મુક્સ નથ્ીં થ્ંવુા. .
નં.
કેમ નહિ...
દંહેબ બંપડેં રમણીયેં છે ને મને મંરી નંખે. કેમ.... મેં મંરી જાસને બે વષ્ર્ં મંટે વેચી છે.
મયુરે એક અાંચકેં અનુભવ્યેં. સે દમદમી ઊઠ્યેં સે
હેંટલ બેંય સરીકેની એ તિવદેંમાં પુરુ એક વષ્ર્ં, સેણે
બેંલી
પણ
ઊઠ્યેં એટલે...
એટલે એમ કે મંને તવં કરંવવં કેંઈ પૈદેં નહેંસેં. મને રમણિયંએ કહ્ય્ુંા, જો પૈદં અંપુા, તવં કરંવુા ,પણ બે વષ્ર્ં દુધી હુા કહુા ત્યાં નેંકરી કરવી પડે.
રમણે કેટલં પૈદં અંપ્યં હસં ? દંહેબ ડફફં જેવં દેં રૂપિયં. અને દેં રૂપિયંમાં બે વષ્ર્ં દુધી.
હં, દંહેબ, મંને મંટે ગમે સે કરવુા પડે ઈ કરવુા જ. અંટલી નંની ઉંમરમાં ભણવંનુા શુા ?
દંહેબ જવં તેંન બધુા.
મયુરની દંમે મં સરવરી ઉઠી. દંહકંરી આધંરી અંલમની શેંષ્ંણની નવી પ્રક્રીયં કેવી ભયંનક છે અં જગસમાં ! સેન પણ એ તિવદેં યંત અંવી ગયં.
વિદ્યંથ્ર્ીં જીવનનં તિવદેંમાં બં બીમંર હસી. ન્યુમેંનિયંમાં
સે પટકંઈ હસી. બંને તવંખંને લઈ જવંની હસી.... દગાંવહંલં
પંડેંશી મિત્ર્ં ે બધં ફદકંઈ પડ્યં. કેંઈએ મતત સેને નેંસી કરી.
મયુર છેવટે એ દાંજે એક રેસ્ટેંરન્ટ વંળંને મળેલેં. સેણે ત્ર્ંણદેં રૂપિયં એ શરસે અંપેલં કે તરરેંજ દંજે ૭ વંગે રેસ્ટેંરન્ટ ઉપર અંવી જવુા અને મેંડી રંત્ર્ેં બે વંગ્યં દુધી નેંકરી કરવી.
મયુરે એક અાંચકેં અનુભવ્યેં. સે દમદમી ઊઠ્યેં સે
હેંટલ બેંય સરીકેની એ તિવદેંમાં પુરુ એક વષ્ર્ં, સેણે
બેંલી
પણ
હેંટલ બેંયની નેંકરી કરી હસી.
સીરસ્કંર... શેઠનેં મંર... નફરસ... ગંળેંની ભયંનક વષ્ંર્ , અં જીવન પણ એક દાઘષ્ર્ં છે ને. . .
મયુર એ તિવદેંની યંતમાં થ્ંેંડી મિનિટેં મંટે ખેંવંઈ ગયેં.
સેની અાંખેંમાં અાંદુ છલકંવં લંગ્યાં. મં યંત અંવી ગઈ. સેણે બીમંર સડપસી મં સેની અાંખ દંમે સરવરવં લંગી.... સેનંથ્ીં બેંલી પડંયુા, મં હુા અંવુા છુા.
મનુ ભીની અાંખેંવંળં દંહેબ દંમુા જોયં કરસેં હસેં મયુરે
મનુને ચંનેં કપ અંપ્યેં અને ખિસ્દંમાંથ્ીં એક તશની નેંટ કંઢીને
મનુને અંપી. મયુરે ગંડી સ્ટંર્ટ કરીને ગંડી પૂરપંટ અમતંવંતનં એ વિસ્સંરમાં તેંડવં લંગી.
૨૬
મયુર મહેસં રેસ્ટેંરન્ટ છેંડી ઘેર પહેંાચ્યેં ત્યંરે રંત્ર્િંનેં પંછલેં
પ્રહર પદંર થ્ંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. અંકંશ નક્ષ્ંત્ર્ં ેથ્ીં શેંભી રહ્ય્ુંા હસુા.
સંરલંઅેં ટમટમી રહ્ય્ં હસં. ઢંળની પેંળની છેક છેલ્લે અંવેલં
પેંસંનં ઘરનેં કેંલ બેલ તબંવ્યેં ત્યંરે પેંળનાં કૂસરાં સેનુાસ્વંગસ કરી રહ્ય્ંાં હસાં. શહેર જાગી ઉઠ્યુા હસુા. રિક્ષ્ં , મેંટર, દંઈકલ અને સ્કૂટરથ્ીં રસ્સેં જીવસેં થ્ંઈ રહ્ય્ંેં હસેં. અંજ વંસંવરણમાં પહેલેથ્ીં જ ગરમી
પ્રદરી રહી હસી. ઘર પંદે જ્યંરે સેણે ફીયંટ ઉભી રંખી ત્યંરે સેને ખૂબ નજીકથ્ીં સંકી સંકીને પેંલીદમેન અવલેંકન કરી રહ્ય્ં ે હસેં. સેનેં ચહેરેં ઘુરકસં કૂસરં કરસાં પણ વિકરંળ લંગસેં હસેં. સે બરંડી
ઊઠ્યેં કેંણ ? કેંનુા કંમ છે ?
મયુરને પેંલીદમેનનુા વર્સન જોઈને ઘડીભર પેટ ભરી હદી
લેવંનુા મન થ્ંયુા પરાસુ પુનઃ સે સેની કરૂણં પર હદસાં કહી રહ્ય્ંેં.... એ સેં હુા છુા. .
હુા કેંણ ?
અરે ! મને નં અેંળખ્યેં ? મયુર !
અં મંરૂા ઘર છે....
સંરૂા ઘર છે ? ખેંટી વંસ અહી સેં એક ડેંશી રહે છે, ડેંશી ! દંલં લેંફર ચેંરી કરવં અંવ્યેં છે ?
નં.... નં.... જમંતંર એવુા નથ્ીં.
મયુરે જમંતંરને દમજાવસાં કહ્ય્ુંા... ભલં મંણદ મંરં ઘરમાં
મને જસાં અટકંવેં છેં....
પેંલીદમેન મયુરનં અંવં ઉત્ગંરેંથ્ીં વધુ સીખેં થ્ંયેં સેણે
લગભગ બરંડસાં કહ્ય્ુંા.
.... જો હુા ઊભેં છુા. ડેંશી સેં મં... છે મં.... અમેંને સે
દંચવે છે..... પંણી અંપે, ચં અંપે, બેટં કહીને બેંલંવે. મંરે
પણ મં છે.... પણ તૂર તૂર પેંરબાતર. હુા સેન ‘મં’ કહુા સે મંરૂા મેંં
ભરંઈ અંવે છે. જો જે દંલં કાઈક બીજુા કરસેં.
અંવં જાગલી જેવં પેંલીદમેનનં મુખમાં પણ મંનેં પ્યંર દાંભળ્યેં ત્યંરે ઘડીભર તિગમુઢ બનીને જોઈ જ રહ્ય્ં ે. મયુર વિચંરી રહ્ય્ં ે પેંસ કેટલેં લંચંર છે. એક સેં દી.અંઈ.ડી. જાદુદની નેંકરી. . તેશની
વફંતંરી..... સલવંરની ધંર જેવી જિંતગી ડગલે ને પગલ
મેંસનં ભણકંરં અને એક બીજુા મં સે પંછી દાધ્યં કંળનં અંછં અજવંળંમાં શાંસિની ઝાખનં કરસી મં... ! તિકરેં મંરેં લંકડીનેં
ટેકેં બનશે. . વહુ અંવશે.... અને પેંસે રઝડસેં રખડસેં
મયુર મંની મૂકવંણી દાંભળી રહ્ય્ંેં... સેની સરવરસી
મંદ બે
મૂાગી
મંદ ઘેર અંવસેં મં.... મં.... પર શુા વિસસુા હશે. મયુરને મંની હંલસની કલ્પનં મંત્ર્ંથ્ીં ધ્રુજારી અંવી ગઈ.
એક ક્ષ્ંણ મંટે કેંલબેલ તબંવીને મંને હેરંન નહી કરવંનુા વિચંરી લીધુા. સેં વળી પુનઃ પંછં જસં રહી દવંરે વહેલં અંવવંનુા વિચંરસેં હસેં સેં બીજી સરફ મં કેવી હશે... સેન કાઈ તુઃખ સેં નહી હેંય ને સે
વિચંર મંત્ર્ંથ્ીં અટકી પડ્યેં. . બીજીવંર કેંલબેલ તબંવ્યેં
પણ કેંઈ અવંજ નહીં અંવસાં સેને લંગ્યુા કે કતંચ લંઈટ નહી હેંય
સે ઊભેં જ રહ્ય્ં ે સેન વિચંર મંત્ર્ંથ્ીં અટકી પડ્યેં.... બીજીવંર કેંલબેલ તબંવ્યેં પણ કેંઈ અવંજ નહીં અંવસાં સેને લંગ્યુા કે કતંચ
લંઈટ નહીં હેંય સે ઊભેં જ રહ્ય્ં ે સેન વિચંર અંવ્યેં મં પૂછશે કે અંટલં બધં તિવદ ક્યાં ગયેં હસેં ? કહીશ ‘મં’ શુ કરૂા ભંરસમંસંનેં
પ્રેમ.... સેં સેં કહ્ય્ુંા હસુા કે, બેટં સમે બધં ભંરસમંસંનં બંળકેં
છેં, તેશનં આતરનં તુશ્મનેંથ્ીં તેશનુા રક્ષ્ંણ કરવંનુા છે. .” મંનેં
સેજસ્વી ચહેરેં સેની નજર દમક્ષ્ં સરવરી ઉઠ્યેં. સેન ઉમાગથ્ીં મં અંવસી તેખંઈ. સેની અાંખેંમાં કેંઈ અત્ભુસ ભંવ હસેં, જોઈ જ રહ્ય્ં ે. સે વલવલસેં રહ્ય્ંેં.... સેણે બંને બેંલસી દાંભળી... સુા....
સુા. . અહી..... નં હેંય. સુા કેમ અંવ્યેં... બેટં ! દેવં કરવી હેંય
સેં મને પણ સડપસી... પીડંસી છેંડવી પડે. .. તંતરનુા એક પગથ્િંયુા ચઢવં મંટે પંછળ બીજુા પગથ્િંયુા પડે ને, ચઢંણ દીધં સેં ક્યંરેય નં હેંઈ શકે !”
ટેકેં બનશે. . વહુ અંવશે.... અને પેંસે રઝડસેં રખડસેં
મયુર મંની મૂકવંણી દાંભળી રહ્ય્ંેં... સેની સરવરસી
મંદ બે
મૂાગી
મૂર્સિ અદ્રશ્ય થ્ંઈ. કેંલબેલ નં વંગ્યેં.
ત્યંરે મયુરે બંરણુા ખટખટંવ્યુા. એક અવંજ ઘરનં બાધ
અેંરડંમાં પ્રદરી રહ્ય્ેં.
“કેંણ.... ? બેટં કેંણ ?”
એક અવંજમાં તર્ હસુા અણદંર હસેં. ધ્રુજારી હસી.... મયુરે જ્યંરે એ અવંજ દાંભળ્યેં ત્યંરે એક અત્ભુસ રેંમાંચની અનુભૂસિ કરી.... સે ધ્રુજી રહ્ય્ંેં.... સેનેં હેંઠ સડપી રહ્ય્ં સે બેંલી ઉઠ્યેં
મં.... મં.... મં... એ સેં હુા સંરેં મયુર....!”
બાધ અેંરડંમાંથ્ીં કેંઈનં તેંડવંનેં લંકડીનં ખટખટવંનેં અવંજ અંવી રહ્ય્ંેં હસેં. બંરણં પંદે અંવીને મંએ દ્વંર ખેંલ્યુા ન
ખેંલ્યુા સે લંકડી પડવંનેં અવંજ.... કેંઈ ધબંકંનેં અવંજ અંવ્યેં”
મયુર ગભરંઈ ગયેં સે વિચંરી રહ્ય્ં ે જરૂર “મં પડી ગઈ” સે બેંલી
ઉઠ્યેં “મં... મં... શુા થ્ંયુા ?”
બાધ દ્વંરં ખેંલસાં કરમંયેલેં દમયની કરચલીવંળેં ચરેહેં કેંઈ અગમ્ય વષ્ર્ેંની વેતનંને તબંવસેં મંનેં ચહેરેં હદી રહ્ય્ં ે હસેં.
મંએ મયુરનં મંથ્ં પર હંથ્ં પ્રદંયર્ેં. ચહેરંની મુલંકંસ બંનેં હંથ્ં
લઈ રહ્ય્ં ે હસેં. અને સેની દંથ્ેં મંનં મુખમાંથ્ીં એ શબ્તેં દરી પડ્યં, બેટં દંરેં સેં છે ને અને મંધવી નથ્ીં અંવી ?
મયુર મંની ઊાડી સરદસી અાંખેંમાં ઊાડંણ મંપવં પ્રયંણ કરી રહ્ય્ંેં. સેમાં
એક ભયંનક સરદ હસી અને એ સરદની અભિપ્દંમાં
મં સડપસી હેંય સેમ મંને સડપસી જોઈ રહ્ય્ં ે.
૨૭
મયુર કેટલી મિનિટેં દુધી મંને નિરખી રહ્ય્ંેં. મંનં ચહેરં પર
સળંવનુા પંણી દુકંઈ અને કંતવ દુકંસં ચેંદલં પડી જાય એ
સળંવમાં ઉગસં કમળનં વેલં કરમંઈ જાય અને સે વેલંઅેં સળંવની
ભૂસકંળની દૈંતર્ય ભવ્યસંનેં અનુભવ કરંવે સેમ મંનં ચહેરં પર અાંખેંમાં
સરવસરસી પ્રેમ દરવંણી કરચલીવંળં ચહેરં પર તેખંયં કરસી હસી. મંની
દેથ્ીં મંનં મેંટં ધેંળી પૂણી જેવં વંળ અાંગળં અરે મંનં ચરણેં પર નજર પડસં
સેનં ચમકસં નખ અને આગૂાઠંની ફૂટસી ટદરેં મંની ભવ્યસંને તશર્ંવસં હસં.
બહંરની રેંડ લંઈનમાં
મં ભવ્યથ્ીં ભવ્ય તર્શન બની ઉઠી હસી.
મયુરે મંનં ચરણેંને સ્પર્શ કયર્ેં. સેનંથ્ીં બેંલી પડંયુ, મં સુ કેમ અંમ થ્ંઈ ગઈ ?
હુા નં કહેસેં હસેં મં સને છેંડીને મંરે નેંકરી કરવી નથ્ીં.
બેટં સંરં વિરહમાં.... પણ સુા નેંકરી કરે છે.... અરે ગાંડં
નેંકરી સેં પેટ ભરવં દંમંન્ય મંણદેં કરે.... મંરેં તિકરેં સેં તેશદેવં કરે
છે..... મં ખડખડંટ હદી રહી. મંનુ મુક્સ હંસ્ય ચેંસરફ ફેલંઈ રહ્ય્ુંા હસુા.
દવંરનેં માત માત પવન કયાંથ્ીં ઠાડી લહેર
લંવી રહ્ય્ંેં હસેં.
એ માત લહેરખીથ્ીં મંની દેથ્ીંનં વંળ ઉડી રહ્ય્ં હસં. મં
મયૂરને કહી રહી હસી. બેટં બીજુ કાંઈ નહી તદ-પાતર તિવદે મંધવી
મન મળી જાય ને સેં પણ મને ઘડપણની લંકડી મળ્યં બરંબર છે.
મં.... મયુર એકતમ વચ્ચે બેંલી ઉઠ્યેં. પરાસુ મયુરનં ચહેરં
પરની ગ્લંની સેનં અધવચ્ચે બીડંઈ ગયેલં હેંઠ જોઈને મં વિચંરમાં
પડી ગઈ. સે એક ક્ષ્ંણ મયુરને નખશીખ અવલેંકી રહી. સે થ્ંેંડી મિનિટેં મૈંન રહી, મયુર સરફથ્ીં ચહેરેં ફેરવી લેસં બેંલી ઉઠી - શુા
સંરે ને મંધવીને..... મંનં અવંજમાં તર્ત હસુા. સેનં શબ્તેં આસરનં
ઉંડંણમાંથ્ીં અંવી રહ્ય્ંં હસં.
મયુર એક દમય મંટે ડઘંઈ ગયેં. સેની મંને કાઈપણ કહેવંની
હિંમસ ચંલી નહી. સેણે ફેરવી નાંખસં કહ્ય્ુંા કાઈ નહીં એ સેં જરં....
મં મયુરનં ચહેરંને અવલેંકી રહી હસી. સેનેં ઝાખવંણેં ચહેરેં
સેનેં થ્ંેંથ્ંવંયેલેં તેંતડેં અવંજ મં અનુભવી રહી હસી.
સેણે વેધક નજરે મયુરને જોઈને કડક સીખં અવંજે મયુરને કહ્ય્ુંા.... સુા કાઈક છુપંવે છે.
નં, નં.... મં.... સંરંથ્ીં કાઈક છુપંવંનુા હેંય. સંરં
ચરણેંમાં સેં મંરૂા સ્વર્ગ છે... મં... એવુા કાઈ નથ્ીં. મયુરની અાંખેંનં
ખૂણં ભીનં થ્ંયં.
સેણે મંનં ચરણેં પકડી પંડ્યં. સેની અાંખેં મેંકળં મને રડી રહી હસી. ને અાંદુનં બુાત ધંર બનીને મંનં ચરણેંને પલંળી રહ્ય્ંાં હસાં. સે કાઈ બેંલી નં શક્યેં કેટ કેટલંય તિવદથ્ીં તબંયેલેં વેતનંનેં ડુમેં અંજ નવં સ્વરૂપે પ્રગટ થ્ંઈ રહ્ય્ં ે હસેં. મંએ સેન બંહુમાંથ્ીં
પકડ્યેં. સેણે મંની ભીની અાંખેંને લુછી અને કહી રહ્ય્ંેં હસેં, મં એક ચં બનંવીશ.
કેમ નહીં બેટં, હુા સેં તરરેંજ સંરં મંટે તૂઘ રંખુ છુા. મને દાંજ પડે થ્ંંય કે અંજે જરૂર મેંડેં મેંડેં પણ મંરેં મયુર અંવશે. અને છેવટે મેંડી રંત્ર્ેં એક બીજો તિકરેં છે ને સેન બેંલંવીને ચં
પીવડંવુા. . સે પણ કેવેં મને મં કહે છે.
મં નં હેંઠ હદી રહ્ય્ંં હસં. સેં અાંખેં ભીની થ્ંઈ રહી હસી.
સેણે બુમ મંરી ગજુ બેટં.... ગજુ જો જો... મંરેં મયુર.... અંવ્યેં.... મંનેં બંરણંમાંથ્ીં દાભળંઈ રહેલેં અવંજ ગજુ
પેંલીદવંળંએ દાંભળ્યેં અને સે તેંડ્યેં. . સે ઘરમાં પ્રવેશ્યેં મં...
મં.... મયુર અં રખડસેં... ગજુ પેંલીદવંળેં હદી રહ્ય્ંેં હસેં.
મયુર સેની ફફડસી મૂાછેંને જોઈ જ રહ્ય્ં ે.
મં જે સે ચં બનંવવં લંકડીને ટેકે જસી મયુર જોઈ જ રહ્ય્ં ે.
સેનં મનમાં એક વિચંર વધુ મક્કમ થ્ંઈ રહ્ય્ં ે હસેં.
ગજુ મયુરનં ચહેરંની ખેંચંયેલી પંષ્ં ણ રેખંને જોઈને એ એક ક્ષ્ંણ મંટે ડઘંઈ ગયેં. સે મયુરનં ખભંને પકડસાં કહી રહ્ય્ં ે.
શુા વિચંરે છે.
મયુર થ્ંેંડી ક્ષ્ંણેં કાઈક નં બેંલ્યેં. સેનંથ્ીં એક નિશ્વંદ નાખંઈ
ગયેં. સેણે ધીમેથ્ીં ગજુને કહ્ય્ુંા જો ને મં ચંલી શકસી નથ્ીં. મંને
મંરી બહુ જરૂર છે. છસાં મને નેંકરી કરવંનુા જ કહે છે. સે મંને છે કે હુા પગંર લઈને તેશ દેવં કરુ છુા. બેંલ હુા શુા કરુા ? મયુર ઉંડી નજરે
ગજુને જોઈ રહ્ય્ં ે.
ગજુ મૈંન રહ્ય્ં ે. સે પેંસંની જાસને સપંદી રહ્ય્ં ે હસેં. પેંસ
પેંરબાતરથ્ીં કેટલેં તૂર છે. મં શુા કરસી હશે ? મં ને દુખી કરવં
પૈદંની જરૂર હસી. સેન ટીબી હસેં. સે સેની તવં મંટે નિયમિસ પૈદં
મેંકલસેં. જ્યંરે વધંરે પૈદં મેંકલવંનેં મંનેં પત્ર્ં અંવે ત્યંરે સે
થ્ેંડેં તાડેં વધંરે પછંડી લુખ્ખી તંતંગીરી કરી પૈદં પડંવી લેસેં.
મંને પૈદં મેંકલસેં ત્યંરે મંને લખસેં મં શુા કરુ સંરં કહેવંમાં હુા
નથ્ીં. સેણે ત્યંરે મં નેં મયુર પ્રત્યેનેં પ્રેમ જોઈને નિર્ણય કરી લીધેં.
ભલે થ્ંેંડી સકલીફ પડે.
ભલે નેંકરીનં પગંરમાંથ્ીં થ્ંેંડી બચસ કરીને મંને મેંકલી અંપીશ. બીજી સરફ સેન નેંકરી દિવંયનં બીજા દમયમાં સેને બીજો ધા ેં કરવંનુા મન થ્ંયુા. સેને સેનેં મિત્ર્ં છગન યંત અંવ્યેં. ગજુ પેંસંની ડ્યુટી પૂરી થ્ંસાં છગનની રીક્ષ્ંંમાં ઘેર જસેં ગીસં માતીરે છગન સેન ઉસંરી તેસેં. શરૂ શરૂમાં સે તંતંગીરીથ્ીં સે છગનને રીક્ષ્ં નુા ભંડુ અંપસેં નહીં. પછી સેં નિત્ય ક્રમ થ્ંઈ ગયેં અને બન્ન્ેં તેંસ્સેં બની
ગયં. સેન પણ દંવ અચંનક જ વિચંર ફુટ્યેં. લંવ હુા પણ રીક્ષ્ં
ફેરવુા. દાંજ પડે ર૦ થ્ીં રપ રૂપિયંની અંવક કરીને મંને મેંકલંવીશ.
મંને અંવી અંવક ખૂબ ગમશે. ગજુ જ્યંરે છગનની રીક્ષ્ંંમાં બેઠેં બેઠેં મુાગેં જવંનુા વિચંરી રહ્ય્ંેં હસેં ત્યંરે મયુરે કહ્ય્ુંા કેમ જમંતંર કાઈ ધા ેં કરવંનુા વિચંરે છે.
અરે મયુર સેન કેવી રીસે ખબર પડી. ગજુ ચમકી ગયેં.
કેમ ખબર નં પડે હુા જાદુદ છુા. મયુરે કંર્ડ કંઢીને ગજુને બસંવ્યુા.
ગજુ દફંળેં ઉભેં થ્ંયેં અને સેણે મયુરને દલંમ કરી, મયુર ખડખડંટ હદી પડ્યેં. અરે તેંસ્સ અં ઘર છે સુા સેં ખરેં નિકળ્યેં પેંલીદ ચેંકીની જેમ વર્સે છે. મંરી દંથ્ેં અંવેં વસર્ંવ કરીશ ?
ગજુ થ્ં ેથ્ંવંસં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે. દં...‘હે....બ... મંરી
ભૂલ થ્ંઈ.
અરે એમાં ભૂલ શંની.
મં રદેંડંમાંથ્ીં ચં લઈને અંવી રહી હસી. સે બન્ન્ેંની વંસેં દાંભળી રહી હસી. સે મુાગં મેંંએ બન્ન્ેં તિકરંઅેંની વંસેં દાંભળી રહી હસી. અરે સમે કેવી વંસેં કરેં છેં. અંસેં ઘર છે ઘર, પેંલીદ સ્ટેશન
નથ્ીં. ડગમગ ચંલે મંને અંવસી જોઈને ધ્રુજસં કપને બાને જણંએ દફંળં જઈને મંનં હંથ્ંમાંથ્ીં લઈ લીધેં. મયુરે મંને કહ્ય્ુંા,
સંરે બુમ મંરવી હસી ને. . અમે તેંડસં અંવી જાસ....
ગજુ હદસાં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે હસેં... મં સેં મધરંસે અંમ કરે
છે. ચં અચંનક બનંવી તે ને મને ઢા ેંળીને કહે, ગજુ લે મેંં ધેંઈ
નાંખ તિકરં, ચં બનંવી લીધી.
ગજુ મયુરનં મુખ દંમે જોઈ રહ્ય્ં ે. સે બન્ન્ેં એક બીજંની અાંખેંમાં રહેલં મંનં પ્રેમને મંપી રહ્ય્ં હસં. ચંનેં ઘુટ પીસાં ગજુ
મયુરને કહી રહ્ય્ંેં હસેં. મયુર ખૂબ ભંરે નેંકરી છે નહિ. હં શુા કરૂ
મં કહેસી હેંય સે બધુ તેશને અંપવુા જોઈએ. મયુરે ચં પીને કપ નીચે
મૂકસાં કહ્ય્ુંા. સે બંજુનં પલાગ પરનં અેંશીકંને નીચે ગેંઠવી જાસને
લાબંવી રહ્ય્ંેં હસેં. ગજુએ ચં પીને દપંટં બાધ ઉભં થ્ંસં કહ્ય્ુંા, લે ત્યંરે સુા લાંબેં થ્ં હુા સેં જાઉં છુા. હમણાં દવંર થ્ંશે અને છગન રીક્ષ્ં
લઈને અંવી પહેંાચશે.
મં અેંટલં પર મંથ્ું ટેકવી અાંખ મીચીને લાબંઈ રહેલં મયુરને કહી રહી હસી. લે ત્યંરે હુા સેં ચીમની નંખુા છુા. સુ સંરે દવંરની નિતાર મંણી લે.
પેંળનેં આસિમ ભંગ રીક્ષ્ં નં અવંજથ્ીં દળવળી રહ્ય્ં ે હસેં. રીક્ષ્ંંએ લંઈટનં થ્ં ાભલં પંદે ટર્ન લઈ લીધેં. ગજુ રીક્ષ્ં માં ગેંઠવંઈ
ગયેં અને દડદડંટ રીક્ષ્ંં ઢંળની પેંળનં રસ્સંઅેં ઉપર તેંડવં લંગી. થ્ંેંડી મિનિટેં દુધી ગજુ અને છગન વચ્ચે મૈંન પથ્ંરંઈ રહ્ય્ુંા હસુા....
ગીસં માતિરનં રસ્સંઅેં પદંર કરસાં છગને ધીમે રહીને. . ગજુને કહ્ય્ુંા. “અેં જમંતંર, કેમ કાઈ જાવુા છે ?”
ગજુ છગનની પીઠ સંકી રહ્ય્ં ે.... પીઠને અાંખ ફુટી હેંય સેમ
સે જોઈ હદસાં કહી રહ્ય્ં ે. જુઅેં... છગનજી... મંરે રીક્ષ્ંં લંવવી
છે.
“અરે ગાંડં, જમંતંર... અને રીક્ષ્ં ? ક્યંરેય કયાંય દાંભળ્યુા ઈજ્જસની કમંણી પેંલીદ કરસી હેંય ? છગન અંશ્ચર્યથ્ીં ગરકંવ થ્ંઈ બેંલી ઉઠ્યેં.
ગજુ છગનની પીઠ. .. મંથ્ં નં ઉડસં વંળ સેં થ્ંેંડી વંરે
ગળંનં રૂમંલને અવલેંકસેં બેંલી ઉઠ્યેં.
મંરે હવે તાડંની.. . હરંમની કમંઈ નથ્ીં ખંવી.... દરકંર
પગંર અંપે છે ને !
સેથ્ીં જ પુરૂ કરવુા છે.
છગને વિચંર્યું કે... શુા જમંતંરે અંજ નશેં નથ્ીં કયર્ેં. . મનમાં થ્ંયુા કે કતંચ પેલં ધીરુ ગેંદંઈની લસે ભાંગ સેં શિવ માતિર પંદેની તુકંને જઈને નથ્ીં નંખી અંવ્યં ને સેમ દીધુા પૂછયુા “જમંતંર...
ભાંગ.. .પીધી છે.” ?
કેમ ? ગજ્જુ ગુસ્દે થ્ંઈ ગયેં, સે બેંલ્યેં “છગન ભંઈબાધ
ખરં પણ ધ્યંન રંખજે..... બેંલવંમાં અંઘી પંછી કરી છે સેં”
નં.... નં.... જમંતર રીક્ષ્ં .... રીક્ષ્ં .... કમંણી.... કમંણી કયર્ં કરેં છેં સે.
હંચી વંસ છે છગન, હવેથ્ીં હુા... પગંર જ લઈશ.... બંકીની અંવક મંટી બરંબર.... જો પેલેં ડેંશીનેં મયુરીયેં રંસ-તંડેં.... તેશ. . તેશ કરીને મંડીને મલવંય અંવસેં નથ્ીં. ડેંશી બીચંરી
મરવં
પડીદ.... ધગધગસેં સંવ હસેં, મલેરિયં.... છેંરેં જાદુદ અને
પંદેં અંખં તેશનેં મેંટેં...
સેંય... ઘર જેવુા દંતુ દીધુ. એક
દવજીનેં ફેંટેં લબડસેં સેં, ને ગેંખલંમાં ભવંનીની મૂર્સિ.
લંઈટ કનેકશન પણ કપંઈ ગયુા છે કેંણ ભરવં જાય.
“દંરુ દંરુ જમંતંર મંન ગયે હમ... તેદ ઊાદેં અંવી જ્યેં. છગને પૂરી ગંમઠી ભંષ્ં માં દંબરકાંઠંનં લ્હેકંમાં વંસ
કરી....
“કંલે હવંરે સને રીક્ષ્ંં મલી જશે... ચેટલં વંગ્યં હુાધી ફેરવે.
? પુરં ૬ થ્ીં ૯-૪૦ દુધી ગજુએ ગૈંરવપુર્વક મુછ પર સંવ તેસાં કહ્ય્ુંા....”
છગનની નજર અંયનંમાંથ્ીં સેની મુછ પર ફરસં હંથ્ં પર
રહ્ય્ં ... “છગનજી.... ચૈંહંણ અંવેં અંવેં.... મેં અં સૈયંરી રંખી છે ઊભેં રે..... બેદ.... અંલ્યં.... સુા ચેંં બેદીદ....”
આતર ચં લેવં જસં ગજુની પીઠ જોસેં છગન અંશ્ચર્યમાં હંથ્ં
પદરંવસેં હદસાં કહી રહ્ય્ં ે....
એ અંજે તેશનં ઊઘડી ગ્યં. ગજુ હદસાં ચંનં બન્ન્ેં કપ લંવી રહ્ય્ં ે હસેં..... છગનનં ભત્ર્ીંજા પૂાજાને ચં અંપસાં સેને ઉદૃેશીને કહી રહ્ય્ં ે.
“અલ્યં... પૂાજ્યં સુા મંરી હંરે રેજે હવં નવે.... સને સંરં
ઘેર મુકી જૈદ બદ થ્ેંડેં હંથ્ં દેંખેં કરવેં પડે ન”
“હં સે હં તાડં મંરી મંરી લેંકેંનં બરડં ચેંખ્ખં કયર્ં હવે સેં
મેલં હંથ્ંને ચેંખ્ખં સેં કરવં રહ્ય્ં .”
રસ્સંમાં મયુર મળ્યેં સે જોઈને અંશ્ચર્યમાં પડ્યેં.
ગઈ.
વહેલી દવંરે છગન એનં ભત્ર્ીંજા પંદે રીક્ષ્ં ડ્રંઈવ કરંવીને
જ્યંરે ગજુનં ઘરે ગયેં ત્યંરે જમંતંર ગજુ સૈયંર થ્ંઈને હુક્કેં
ગગડંવસં.... મૂાછ પર સંવ તઈ રહ્ય્ં હસં..... છગનને અંવસેં જોઈને
હુક્કંની નંળને મેંંમાં રંખીને કશ ખેંચસં ઊભં ઊભં કહી
૨૮
દાંજનેં દમય હસેં ગજુ ઢંળની પેંળને નંકે અંવ્યેં ત્યંરે
મયુર પેંસંની ફીયંટમાં ઢંળની પેંળનં તરવંજામાંથ્ીં બહંર નીકળસેં હસેં ત્યાં જ બન્ન્ેંનુા ક્રેંદ થ્ંયુા. મયુરે ગજુને જોઈને ગંડી ઊભી રંખી.
સેણે બંરીમાંથ્ીં ગજુને અંવસેં જોઈને કહ્ય્ુંા” ત્યાંજ ઉભેં રહે. જો... હુા અંજે મેંડેં અંવીશ.... મંને દંચવજે.... જયેન્દ્રભંઈને વંસ કરી છે..... કતંચ સેઅેં ત્યાં જ હશે.... મંરૂા નક્કી નથ્ીં પાડિસ
કંકં દમજે છે. સે મંરી જિાતગી જાણે છે સેમણે સેં મને રવંડે ચડંવ્યેં હસેં ને ?.... કેંણ જાણે મંને સેમણે શુા દુાઘંડ્યુા હસુા.... વિનેંત કિનંરીવંળંની દમંધીએ ફૂલેં ચઢંવસાં કાઈક મંને કહ્ય્ુંા ને.... એમ જ બનંવીશ.... હુા જાઉં છુા......
ગજુ વેધક નજરે તૂરથ્ીં મયુરને જોઈ રહ્ય્ં ે હસેં. સેની અાંખેંમાં એક અંશ્ચ્રય, એક પ્રશ્નંથ્ર્ં, એક અંજ્ઞ્ં થ્ર્ં એક દંથ્ેં દળવળી ઊઠ્યાં હસાં છસાં ગજુની મૈંનની ભંષ્ં ને મયુર દમજી ગયેં ને એટલુા જ કહી રહ્ય્ં ે....
“જો મંધવીને વી.એદ.માંથ્ીં સુા ઘેર લઈ અંવજે !”
દાંજ ઢળી રહી હસી. દાંજનેં અંછેં પીળેં કેંમળ સડકેં સેની
રસંશથ્ીં ઉપરનં ખુલ્લં અંકંશને રાગી રહ્ય્ંેં હસેં. રસ્સંઅેં તેંડી રહ્ય્ંં હસં. મયુર તરિયંપુર ગેસ્ટ હંઉદમાં ગંડી પંર્ક કરી રહ્ય્ંેં હસેં ત્યંરે લીમડંની અંડદમાં કેટલીક ગંડીઅેં પંર્ક થ્ંયેલી જોઈ. સેણે
ગંડીમાં રહીને ટંઈમ વેંચમાંની સ્વીચને અેંન કરી વંયરલેદ દેટ
પર બેંલી રહ્ય્ં ે.... હેલેં.... અંઈ.... છ-૧ સ્પીકીંગ .... પ્લીઝ
અંઈ વેંન્ટ ટુ મીટ.... અંર્મી..... એઝ પેંદીબલ... અર્લી.. “અેંહ ! ... અંઈ દેં લકી... કમ અેંન... નેં. . બટ....
યદ.... મેં અભી હી દબકેં બહંર નીકંલ તેસં હુા. ને બીજી મિનિટેંમાં મયુરે ગેસ્ટહંઉદમાંથ્ીં અંઈ.જી.પી. અન્ય હેંદૃેતંરેં. . કમંન્ડેં.... બહંર નીકળસં જોયં સેં જેવી સેઅેં ગંડીઅેં સ્ટંર્ટ
કરીને ગેસ્ટ હંઉદ છેંડી બહંર નીકળવં લંગ્યં સે જ દમયે મયુર
ખૂબ ઝડપી ગંડી સ્ટંર્ટ કરીને પંછલં તરવંજા સરફ ગયેં ને ત્વરીસ
ડેંર ખેંલીને ગેસ્ટ હંઉદનં ઉત્ત્ંર સરફનં તરવંજામાંથ્ીં પ્રવેશવં
ગયેં. સે જ દમયે પૂરુા ગેસ્ટ હંઉદ સ્ટેનગન મશીનગનની ગેંળીઅેંનં અવંજથ્ીં ધણ ધણી ઊઠ્યુા.
ગુપ્તચર વડં કે નંરંયણ દફંળં બીજી ક્ષ્ંણે બંરણંની અંડદે અંવી છુપંઈ ચુક્યં હસં.
મયુરે બીજી મિનિટે બુમ મંરી “દર ડેંન્ટ વરી હુા સમંરી દંથ્ેં જ છુા.”
“અેંહ... યુ. અંર. એ-૧
“યદ દર” મયુરે બંરણંની અંડ સરફ કંપ મંરસાં પહેલાં
દલંમ ભરી....
“અેંહ ! મંય બેંય યુ અંર લીટલ” કે નંરંયણ અંશ્ચર્યમાં
પડ્યં.
બીજી ક્ષ્ંણે મયુર તબંસં અવંજે કહી રહ્ય્ં ે “દર... ઈટદ અં દંર્પ ટંઈમ પ્લીઝ કમ અેંન વીથ્ં મી. અ.ની ટંઈમ એન્ડ એની પ્લેદ ટંઈગર વીલ ટંરગેટ અદ.
“વંય ?...” કે નંરંયણેહ્રઅંશ્ચર્યથ્ીં કહ્ય્ુંા.
“દર ઈટદ અ દીકરેટ મેટર... અેંનલી અંઈ એમ નેં.... ઈટદ.... દેં.....” મયુરે ગેંળીઅેંનં વરદંતમાં બેંદ અને પેંસંને દંચવસાં કહ્ય્ુંા..... અને
“અેંહ મંય ગેંડ ! વેંટદ ? હુ વી હુ ! ગુપ્તચર વડં વિચંરમાં
ગરકંવ થ્ંઈ ગયં.
“દર મેં સેને પી.એમ. ફંઈલમાં મુકેલ છે. સે દંથ્ેં ગુપ્તચર
મેટર્દ નાબર છે સે ફંઈલ નાબર ૦૭૦૮૦૬ છે. ખૂબ નંની પીળી ફંઈલ છે સેમાં કંગળેં ઉપર નીચે બે અંડી રાગીન લંઈન છે. પહેલી કેશરી પટ્ટીની લંઈન છે. સે પછી વચ્ચે કેંરેં ભંગ છે અને નીચે
લીલં રાગની લંઈન છે. શક્ય છે કે કંગળ બતલંય સેં પણ અેંરીજીનલ કંગળ અં જ છે. દર હુા સમેંને જેમ બને સેમ ઝડપી
દલંમસ સ્થ્ંળે પહેંંચંડવં માંગુા છુા.
બીજી મિનિટે ધંણી ફૂટે સેમ મયુરે ફટંકડંની હંર ફેંડીને
ગુપ્તચર વડંને લઈને ગંડી મંરી મૂકી. તેંડસી ગંડીએ વંયરલેદથ્ીં કેંન્ટેક કરીને મયુરે ખંદ વધંરંની પેંલીદ કુમક બેંલંવી લીધી હસી
સેથ્ીં થ્ેંડી જ મિનિટેંમાંજ તરિયંપૂર ગેસ્ટ હંઉદ સરફનં રસ્સંઅેં દંયરનથ્ીં ગંજી ઊઠ્યં અને અાંખનં પલકંરમાં પૂરં ગેસ્ટહંઉદને કેંર્ડન કરી લેવંમાં અંવ્યુા પરાસુ સે પહેલં એ-૧ મયુર ગુપ્તચર વડંને
લઈને વરાડં પંદેની પંર્ક કરેલી ગંડીમાં બેદીને રવંનં થ્ંઈ ગયેં હસેં. ટંઈગરનુા ધ્યંન મંત્ર્ં ગેસ્ટહંઉદમાં ફુટસં ફટંકડંને
ગેંળીઅેંનં અવંજ દમજવંમાં ગયુા હસુા સેને કલ્પનં પણ ન હસી કે અંવી રીસે ચંલંકીથ્ીં એ-૧ સેને બનંવી જશે. મયુરની ગંડી
ગાંધીનગરનં રસ્સંઅેં સરફ તેંડી રહી હસી.
ચંલુ ગંડીએ સેણે ગુજરંસમાં ચંલસી અંસાકવંતી પ્રવૃત્ત્િં અને
દરકંરી અધિકંરીઅેંની લાંચ રુશ્વસની બતીને કંરણે ઊભં થ્ંયેલં
ભયંનક પરિણંમેંનેં ચચર્ં કરી સેણે પેંસંનં અભિપ્રંયમાં સ્પષ્ટ કહ્ય્ુંા કે દમગ્ર સાત્ર્ં દડી ગયુા છે. કયં દમયે કયાં શુા બને, કેવેં અંસાક ફેલંઈ જાય સે નક્કી નં કહેવંય મંટે જલ્તી ગુજરંસ છેંડવંની સેમને દલંહ
અંપી.
ગુપ્તચર વડં મયુરની વંણી દાંભળીને અંશ્ચર્યમાં પડી ગયં.
સેમને અં કડવી વંસ સ્વીકંરવી પડી કે રંજકીય નેસંઅેં અને
અંસાકવંતીઅેંની દાંઠ-ગાંઠને કંરણે અં પરિસ્થ્િંસિ ઉભી થ્ંઈ છે.
જ્યંરે મયુરે કહ્ય્ુંા કે દર મંરી ફરજ છે સે હુા જીવને જોખમે બજાવી ચૂક્યેં છુા અં શરીરમાં જીવ છે ત્યાં દુધી તેશ મંટે અં મંહિસી ક્યંરેય નહી જાય પણ....
મયુરનં ચહેરંનેં ભંવ જોઈને કે નંરંયણ વિચંરમાં પડી ગયં
સેઅેં દમજી શક્યં કે મયુરને કાંઈક બીજુા તુઃખ છે. સેઅેં પેંસંની
મુાઝવણ વ્યક્સ કરસાં કહી રહ્ય્ં “મી. એ-૧ યુ નેં તેશ દેવંમાં ક્યંરેય
કેંઈ અવરેંધ અંવસેં નથ્ીં....” બેંદનં શબ્તેંની વેધક અદર મયુર
પર પડી. સેણે સે જ દમયે કહ્ય્ુંા, દર ઈટદ અં મંય પર્દનલ લંઈફ.... “પર્દનલ લંઈફ” અેંહ.... “હજુ પણ તેશ મંટે પર્દનલ
લંઈફ જેવુા છે.”
મયુરનં ચહેરં પર લંચંરી છવંઈ ગઈ હસી. સેં બીજી સરફ બેંદનં ચહેરં પર છવંસં કડપને મયુર અેંળખી ચૂક્યેં હસેં. ગંજસં વરદંતી વંતળેં જેમ બેંદનેં અવંજ ગર્જી રહ્ય્ંેં હસેં. “મી.
એ-૧
તેશ મંટે કૂબર્ંની અંપવંની હેંય. ગુપ્તચર સાત્ર્ં એ તેશનુા હંર્ત છે
દમજ્યં.... અંમ જવંબતંરીમાંથ્ીં નં છટકી જવંય.
મયુરની હસંશં તુર થ્ંસી ન હસી. સે એટલુા જ બેંલી શક્યેં.... દર હુા રીઝંઈન થ્ં ઉં છુા. પ્લીઝ ટેઈક મંય કંર્ડ, કેંડ નાબર, રીવેંલ્વર એન્ડ વંયરલેશ વેંચ.
મી. કે. નંરંયણ મયુરને જોઈજ રહ્ય્ંં. સેમની વેધક નજરેંમાંથ્ીં અંગ વરદસી હસી. સે દમયે મયુર બુશર્ટનુા બટન ખેંલી ખભેં ખુલ્લેં કરી રહ્ય્ં ે હસેં ને મિ. કે. નંરંયણનેં બીજો હંથ્ં કમર પર ગેંઠવંયેલી રીવેંલ્વર પર
પહેંંચી ગયેં હસેં. મયુરનેં ખભેં કંળં વાંકળિયં વંળમાં શેંભી રહ્ય્ં ે હસેં. સેં વળી સે ફરકસં વંળ વચ્ચે લંલ અક્ષ્ંરેંમાં ચંમડી ઉપર એ-૧ લંખંની જેમ લહેરંઈ રહ્ય્ુંા હસુા.
ગુપ્તર વડં કે. નંરંયણ અને મયુરની અાંખેં મળી સે દમયે
ગુપ્તચર વડંની અાંખેંમાં ઝળઝળિયાં હસાં. સેઅેં કહી રહ્ય્ં હસં. “કંયર નપુાશક બીજાને જવંબતંરી દેંંપીને યુદ્ધનં મેતંનમાંથ્ીં ભંગી જનંરં જ તેશને નુકશંન કરે છે સે જ મેંટં ગદૃંર છે.” સેમણે રિવેંલ્વર
ખેંચી કંઢી. સેમની અાંગળી ટ્રેગર પર પહેંંચી ચૂકી હસી. સેં બીજી ક્ષ્ંણે મયુરની ખુલ્લી છંસીનં વંળ ફરકી રહ્ય્ંં હસં. સેણે બન્ન્ેં હંથ્ેં બુશર્ટનં કેંલર પકડ્યં હસં. સે કહી રહ્ય્ં ે હસેં.... “દર.... ગેંળી
મંરી તેં પણ મને ગદ્ધંર નં કહેં... મને ગદ્ધંર નં કહેં, મને ગદ્ધંર
નં કહેં .” મયુરની અાંખેંમાંથ્ીં અશ્રુની ધંરં વરદી રહી હસી. સેનુા આગે આગ ધ્રુજી રહ્ય્ુંા હસુા સેં સેની બીજી સરફ મી. કે નંરંયણ મયુરની અં હંલસ જોઈને અફળંસં ખડકેંની જેમ બરંડી રહ્ય્ંં હસં. જાણે કેંઈ
ઝંડીમાંથ્ીં દિંહ ગર્જન કરસેં નં હેંય સેમ જ સેં !
“મી. એ-૧ સુા લંખ ઉપંય કરે સેં પણ સુા એ-૧ છે સે એ-૧ રહેવંનેં છે. તુનિયંની કેંઈ સંકંસ સને બતલી શકવંની નથ્ીં. પછી
ભલે સુા નેંકરી કરસેં હેંય કે નેંકરી નં કરસેં હેંય. મયુર એ વંસ યંત રંખ કે જેમ પિસંનુા નંમ નથ્ીં બતલંસુા, જેમ મંસં બતલંસી
નથ્ીં સેમ વ્યક્સિએ કરેલુા કંર્ય ક્યંરેય સેને છેંડસુા નથ્ીં. સંરે એ કર્મ
મંટે અંવવુા જ પડશે.... સંરે મંટે નહિ તેશ મંટે સંરંમાં રહેલેં તેશ
પ્રેમ સને દુખેથ્ીં ઊાઘવં પણ નહિ તે આસે સને મરવં પણ નહિ તે.”
ગુપ્તચર વડંની સેજાબી વંણીની અદર મયુરનં મન ઉપર થ્ંઈ
સે સ્હજ સ્વસ્થ્ં થ્ંયેં. સે કાઈ વિચંરસેં કહી રહ્ય્ં ે “દર મંરી મં છે.
સેન મંરી જરૂર છે. સે જે મંગે સે હુા અંપી શકસેં નથ્ીં. “એટલે ?”
દર.... મંએ જ મને મેંકલ્યેં છે. નેંકરી મંટે નહિ તેશ દેવં
મંટે. પણ.... સેન ખબર છે કે હુા જેને.....”
મયુર દાકેંચંઈ ગયેં.... સે શરમંઈ ગયેં. બેંદે મયુરનં ખભે હંથ્ં પ્રદંયર્ેં. સેઅેં કહી રહ્ય્ં ..... “અેંહ ! મંય ચંઈલ્ડ.... ઈટદ અં કેંમન કવેશ્ચન.... એ મંટે રંજીનંમુા....”
“નં..... દર..... હુા સે દેંલ કરી શકુા સેમ નથ્ીં.”
“વંય !.... યુ કંન્ટ બીલીવ ઈન લવ....” શુા પ્રેમ અંપણે કહીએ સેમ દંમે પક્ષ્ેં થ્ં ય સે જ પ્રેમ કહેવંય ?... શુા સે મુક્સ નથ્ીં
?.... વંય અંર યુ થ્ીંંકીંગ રેંંગ ? પ્રેમને મુક્સ વહેવં તેં.... સેન બાતીશ નં બનંવેં.” જો સેં ખરેં સુા જે નહિ લંવે સે મં લંવશે ! મને
વિશ્વંદ છે દંચેં પ્રેમ ક્યંરેય નબળેં નથ્ીં હેંસેં.
“એમ કર ! સુા તિલ્હી ચંલ... અંપણે ત્યાં થ્ં ેડી વંસેં કરીશુા.. ” બેંદે કહ્ય્ુંા “દર... યુ નેં.... મંરં કંરણે કતંચ સમંરે.
પણ...
“ડેંન્ટ વરી”
નેં દર.... એકઝટ ટંઈમ અંઈ વીલ સ્યેંર કમ. “મયુરે બેંદને વચન અંપ્યુા...”
“એમ કર થ્ંેંડં મહિનં અહીં અંરંમ કર... બદ... તેંડમ તેંડ નં કરસેં.”
દર.... શુા કરુા. ટંઈગર મને ઝાપવં નથ્ીં તેસેં.
“પકડી પંડ.... છેવટે તેશદ્રેંહીઅેંને તૂર કરવં જ રહ્ય્ં ને...” દર.... અંમાં કાઈ બીજુા રહસ્ય લંગે છે....
“હેં...?” બેંદ અંશ્ચર્યમાં પડ્યં. પ્રુફ નં મળે ત્યાં દુધી નં કહી શકંય પણ.... કાઈક મેંટી વ્યક્સિનેં હંથ્ં હેંઈ શકે.
“સુા નક્કિ કરે સે ખરુા....” બેંદ ચિંસંમાં પડી ગયં. બીજી ક્ષ્ંણે મયુર રંસની ફલંઈટમાં બેંદને રવંનં કરવંની વ્યવસ્થ્ં કરીને ત્વરીસે નીકળી ગયેં. રંત્ર્િંનં તશ વંગી ચૂકયં હસં. શહેરની રેંડ
લંઈટમાં રસ્સંઅેંનેં ઝગમગંટ તેખંઈ રહ્ય્ં ે હસેં. પ્રજાની અવર- જવર કાટ મુક્સિનેં શ્વંદ લેવં મંગસી હસી સેન મનમાં થ્ંસુા કે ચંલ
અંજે પણ મંને લઈને ફરવં નીકળુ ગજુ પણ દંથ્ેં હશે ને ! મઝં અંવશે ! મંનુા મન જરં હળવુા થ્ંશે. કેટલંય મહિનંઅેંથ્ીં મંએ શહેર નથ્ીં જોયુા કેવુા નવુા નવુા સેન લંગશે.... કેવી દાસ્કૃસિ પ્રગસિ કરી રહી છે.
નવુા શહેર નવી રેંશની નવ જીવનનં ધબકંરને મં કેવં અનુભવશે.
૨૯
મયુરે ગંડી પંર્ક કરી...... સે દમયે તૂરથ્ીં જ ક્યંરેય ખુલ્લુ
નં રહેસુા પેંસંનુા ઘર.... ઘરનુા બંરણુા ખુલ્લુ જોયુા. એક ક્ષ્ંણ મંટે અમાગલ વિચંર અંવી પહેંંચ્યેં અને સે વિચંરની કલ્પનં મંત્ર્ંથ્ીં શરીરમાં કમકમુ પ્રદરી ગયુા. સેં બીજી ક્ષ્ંણે સેની અાંખે આધંરં અંવવં
લંગ્યાં. ક્યંરેય ન અનુભવેલી વિચંરેંની સનંવ સે અનુભવી રહ્ય્ંેં
હસેં. રીવર્દ ગંડીનુા હેંર્ન બાધ થ્ંયુા. પંર્ક થ્ંઈ ચૂકેલી ગંડીને ત્વરીસ બાધ કરી સે ત્વરીસ સ્વસ્થ્ંસં મેળવવં બન્ને હંથ્ં ેએ શીરને તબંવી તઈને બે પેંસંની અાંખેં બાધ કરી ચૂક્યેં અને સેનંથ્ીં બેંલી ઊઠંયુ હે ! ભગવંન..... સુા શુા કરે છે ?
સેણે ગંડીનુા ડેંર ખેંલ્યુા સે લાંબી ફલાગ ભરસેં બંરણં સરફ
લગભગ તેંડ્યેં. ઘરમાં પ્રવેશસાં જ સે પૂરી અસ્વસ્થ્ંસંથ્ીં ચિત્કંરી ઊઠ્યેં.... “મં ! મં !....અેં મં” આતરનં અેંરડંમાં મંત્ર્ં સેનેં અવંજ પ્રદરી રહ્ય્ંેં હસેં એ અવિરસ મૈંન શાંસ દરેંવરનં
જળ જેવુા
ગમગીન દમગ્ર ઘરમાં પ્રદરી રહ્ય્ુંા હસુા અને એ ભયંનક શાંસિ વચ્ચે
અથ્ંડંઈ રહ્ય્ં ે હસેં મયુરનેં વિહવળ..... લગભગ ફંટી ગયેલેં અવંજ.... મં... મં...” મયુરમાં ભયની “મં... લકીરની મંત્ર્ં
ધ્રુજારી ફેલંઈ ચુકી હસી. સે કાપસેં હસેં શરીરમાં કાપસં પણર્ેં જેમ...
સેની અાંખેંમાં મંનં અવિરસ વિરહનાં અાંદુનાં ઘેંડંપૂર ઉભરંઈ
રહ્ય્ં ા હસાં. સે રદેંડુ જોઈ વયર્ં સેણે ઘરનેં ખૂણે ખૂણેં... ઘરની ક્યંરેય
નં ખૂલસી અેંરડી.... અરે જાજરૂ.... બંથ્ંરૂમ વગેરે.... વગેર સ્થ્ંળેંએ ફરી વળ્યેં હસેં. રંત્ર્િંનેંે આધકંર ઘરને ઘેરી વળ્યેં હસેં સેં એ આધકંરમાં રેંશની ભયર્ં શ્ંહેરન્ીં કહેવ્ં ત્ીં દુદાસ્કૃત્ં પ્રજા જી.ટી.વ્ીં; સ્ટંર ટી.વ્ીં; કંય્ર્ંક્રમ્ંેંમ્ંાં મ્ંશ્ંગ્ુંલ્ં બ્ંન્ીં હત્ીં. એ બ્ંહેરં કંન્ં ઉપ્ંર મ્ંય્ુંરન્ેં ઘ્ંરન્ં ે ગ્ંજવ્ંત્ં ે અવ્ંંજ અથ્ંડંવ્ં ે અદાભ્ંવ્ં હત્ં ે. કેંન્ેં ખ્ંબ્ંર મ્ંંન્ંવ્ં દાવ્ેંતન્ં ન્ેં શ્ુંા થ્ંય્ુા છે ? પ્ંડેંશ્ંમ્ંાં ક્ય્ં રેય્ં ન્ં ખ્ૂંલ્ંત્ીં એક બ્ં રી ખ્ૂંલ્ીં એ ૪૦-૪૫ વ્ંષ્ર્ંન્ીં પ્રૈંઢં બ્ંહંર અંવ્ીં ત્ેંન્ં કાઈ ન્ંવ્ીંન્ં લ્ં ગ્ય્ુંા. ... ત્ેં બ્ીંજે મ્ં ળથ્ીં ન્ીંચ્ેં ઊત્ંરી મ્ંય્ુંરન્ં ઘ્ંર પ્ં દે અંવ્ીં. એ પ્રૈંઢંએ મ્ંય્ુંરન્ેં લ્ં ગ્ંણ્ીંન્ં ભ્ં વ્ં જગ્ંત્ંમ્ં ા પ્ૂંછ્ય્ુંા..... મ્ંય્ુંર શ્ુંા થ્ંય્ુા ?
મ્ંય્ુંરન્ીં લ્ં ગ્ંણ્ીંન્ેં કેંઈ દહંરેં મ્ંળ્ય્ેં હેંય્ ત્ેંમ્ં મ્ંય્ુંર વ્ંરદત્ીં અાંખ્ં ેન્ેં લ્ુંછત્ં ે ન્ંંકન્ંં દીફેંટં લ્ેંત્ંેં કહી રહ્ય્ંેં..... દુહંગ્ીંન્ીં ભ્ંંભ્ીં....... “બ્ંં ! બ્ંં...ન્ંથ્ીં.”
હેં.... શ્ુંા કહે છે ?....
“હં ભ્ંંભ્ીં !” મ્ંં ન્ંથ્ીં.....” ખ્ંરુા કહુા છુા ત્ંમ્ંન્ેં કાઈ શ્ાંકં.... “મ્ંન્ેં અમ્ાંગ્ંળ વ્ંત્ંર્ંય્ છે. મ્ંન્ેં મ્ંંરં કમ્ર્ેંન્ેં અટકંવ્ંવ્ંં મ્ંંરી
તેશ્ં દેવ્ંન્ેં ન્ંથ્ંવ્ંન્ુા તુશ્મ્ંન્ેં એ એક જ શ્ંસ્ત્ર્ં હત્ુંા અન્ેં ત્ેં મ્ંં.”
“ન્ંં... મ્ંય્ુંર. . મ્ંન્ેં લ્ં ગ્ેં છે કે કતંચ્ં મ્ં ધવ્ીંન્ેં. . મ્ંળવ્ં ....” ત્ંમ્ેં એક કરેં પ્ંહેલ્ાં ત્ંપ્ં દ ત્ં ે કરેં... . દાંજે પ્ેંલ્ેં પ્ંેંલ્ીંદવ્ં ળેં બ્ંંરણ્ં અંગ્ંળ ઊભ્ં ે ઊભ્ેં મ્ંંન્ેં કાઈ કહેત્ં ે હત્ં ે.... લ્ંગ્ેં છે કે કતંચ્ં બ્ં અન્ેં ત્ેં દંથ્ેં ગ્ંય્ાં હેંય્ં.....
મ્ંય્ુંરન્ેં એક અંશ્વંદન્ં અંપ્ંત્ંાં એક વ્િંકલ્પ્ં અંપ્ંત્ંાં દુહંગ્ીંન્ીં બ્ં ેલ્ીં રહી હત્ીં.....
“મ્ંય્ુંર. . પ્ંંણ્ીં લ્ંવ્ુંા?”
ન્ં ભ્ંંભ્ીં.... એક ત્ંમ્ેં જ મ્ંંન્ીં થ્ંેંડી ઘ્ંણ્ીં દાભ્ંંળ રંખ્ંેં
છેં.... બ્ીંજા કેંઈન્ેં કય્ં ા પ્ંડી છે કે પ્ંડેંશ્ંમ્ંાં મ્ંંણ્ંદ રહે છે કે પ્ંશ્ું ?
હાં મ્ંય્ુંર તુન્િંય્ં ખ્ુંબ્ં બ્ંતલ્ંય્ેંલ્ીં છે તરેક સ્વ્ંમ્ંાં રંચ્ેં છે.... કેંણ્ં જાણ્ેં કેમ્ં મ્ંન્ેં ત્ંેં પ્ંહેલ્ેંથ્ીં જ મ્ંં પ્રત્ય્ેં....
“હં ભ્ંંભ્ીં ત્ંમ્ેં કેવ્ંાં ભ્ંલ્ં ા મ્ીંઠ્ઠાં છેં ! બ્ંધી વ્ં ત્ં પ્ંછી.... પ્ંહેલ્ાં ત્ંપ્ં દ ત્ેં કરેં. શ્ુંા થ્ંય્ુા ત્ેં ?” દુહંગ્ીંન્ીંએ મ્ંય્ુંરન્ેં પ્ુંન્ંઃ દુચ્ંન્ં કય્ર્ુંં મ્ંય્ુંર સ્વ્ંસ્થ્ંત્ંં મ્ેંળવ્ંત્ંેં બ્ંહંર ન્ીંકળ્ય્ં ે. મ્ંય્ુંરે પ્ં ર્ક કરેલ્ીં ગ્ં ડી પ્ુંન્ંઃ સ્ટંર્ટ કરીન્ેં ખ્ુંબ્ં ઝડપ્ં ઢંળન્ીં પ્ંેંળ તેંડી ગ્ંય્ેં.
મ્ંધ્ય્ંરંત્ર્િં પ્ંદંર થ્ંઈ રહી હત્ીં. ઢંળન્ીં પ્ં ેળન્ં ન્ં કે તેકંરેં મ્ંચ્ીં ગ્ંય્ં ે હત્ં ે. થ્ેંડી મ્િંન્િંટેં પ્ંહેલ્ં ા મ્ંંત્ર્ં ૧૦ મ્િંન્િંટન્ં ચ્ં લ્ેંલ્ં ધંણ્ીં ફૂટે ત્ેંમ્ં અવ્િંરત્ં ગ્ંેંળી ય્ુંદ્ધમ્ાં ચ્ં રણ્ીં જેમ્ં ગ્ં ડી વિંધંય્ ેલ્ીં પ્ંડેલ્ીં હત્ીં. મ્ંેંત્ંન્ીં મ્ંહેફિલ્ં મ્ંંણ્ીં ગ્ંય્ં હેંય્ં ત્ેંમ્ં તુશ્મ્ંન્ેં ગ્ીંધન્ીં
જેમ્ં ત્ૂંટી પ્ંડ્યં હત્ં . હજારેં મ્ંંણ્ંદેંન્ુંા ટેંળુા એકઠુા થ્ંઈ ગ્ંય્ુા હત્ુંા. જેમ્ં જેમ્ં દમ્ંય્ં જત્ં ે હત્ં ે ત્ેંમ્ં ત્ેંમ્ં શ્ંહેરમ્ંાં વ્ંત્ં ફેલ્ંઈ રહી હત્ીં....” અંત્ાંકવ્ંંતીઅેં અન્ેં દી.અંઈ.ડી. અેંફિદર વ્ંચ્ ેં ભ્ંય્ંંન્ંક ય્ુંદ્ધ થ્ંય્ુંા.... ટંય્ંગ્ંરે.. . મ્ંય્ુંરન્ેં વ્િાંધી ન્ં ખ્ય્ં ે. ગ્ંંડી લ્ંગ્ંભ્ંગ્ં ગ્ંેંળીઅેંાથ્ીં વ્િાંધંઈ ગ્ંઈ હત્ીં. લ્ેંકેંન્ં ટેંળંમ્ંાંથ્ીં રસ્ત્ેં કરીન્ેં પ્ંેંલ્ીંદવ્ંન્ં અંવ્ીં પ્ંહેંંચ્ીં હત્ીં. અંઈ.જી.પ્ીં. વ્ંધંરંન્ં ત્ર્ંણ્ં ઈન્દપ્ેંકટરેં ડેંગ્ં સ્કેંડ દંથ્ેં અંવ્ીં પ્ંહેંંચ્ય્ં હત્ં . ત્ેંમ્ંન્ીં દંથ્ેં ખ્ૂંબ્ં ત્વ્ંરિત્ં ગ્ંત્િંએ મ્ંંરત્ીં ગ્ંંડીએ ગ્ુંજરંત્ંન્ં મ્ુંખ્ય્ંમ્ાંત્ર્ીં અન્ેં બ્ીંજા મ્િંન્ીંસ્ટરેં અંવ્ીં પ્ંહેંંચ્ય્ં હત્ંં. એક વ્ૃંદ્ધન્ીં લ્ં કડીન્ેં ટેક એ જાજવ્ંલ્ય્ંમ્ંંન્ં સ્ત્ર્ીંન્ેં દહંરેં લ્ંઈન્ેં ડુસ્કાં લ્ેંત્ંં મ્ંય્ુંરન્ીં ગ્ંંડીમ્ંાંથ્ીં બ્ંહંર ખ્ેંંચ્ીં કંઢેલ્ીં લ્ં શ્ં પ્ં દે અંવ્ીં પ્ંહેંંચ્ય્ં હત્ં .
ત્ં ે વ્ંળી બ્હંવ્ંરી, બ્ેં બ્ંંકળી છૂટં વ્ં ળવ્ં ળી અર્ધપ્ં ગ્ંલ્ં જેવ્ીં અાંદુ લ્ૂંછત્ીં એક સ્ત્ર્ીંન્ેં એક પ્ુંરુષ્ં પ્ૂંરી શ્ંક્ત્િંથ્ીં પકડી રહ્ય્ં ે હસેં.
સેણે મયુરની લેંહીસરબેંળ વિાધંયેલી લંશને જોઈને ચીદ પંડી....
મયુર ! અેં મયુર.... ! એ સ્ત્ર્ીં સેને પકડી રંખેલં પુરુષ્ં તુશ્યાસ
પંદેથ્ીં છૂટીને મયુરની લંશને વળગી પડી. ભયંનક કલ્પાંસ કરવં
લંગી. સેનેં ચહેરેં સેનં હંથ્ં મયુરનં લેંહીથ્ીં રાગંઈ ગયં હસં.
સેણે સેજ લેંહીવંળં હંથ્ંથ્ીં પેંસંનં છૂટં વંળને દરખં કયર્ં. બીજી ક્ષ્ંણેંએ અંઈ.જી.પી. એ પેંલીદ વંળંઅેંને હુકમ કયર્ેં “અં બહેનને બંજુ પર લઈ જાઅેં !....” બધંની અાંખેંમાં અાંદુ વહી રહ્ય્ંાં હસાં.
બીજા ઘંયલેં, ગજુને દીવીલમાં ત્વરીસ ખદેડવંમાં અંવ્યં હસં.
મયુરની દંથ્ેં પડેલી સેની મંની લંશને દુહંગીની કફન અેંઢંડી રહી હસી સેં બીજી સરફ મયુરની લંશને કફન અેંઢંડી રહેલં તુશ્યાસ હંથ્ંમાંથ્ીં કફનને એક આસિમ પ્રેમભીનુા ચુાબન મયુરનં ગંલ પર અર્પી તીધુા અને સેનં ચહેરંને કફનમાં ઢાંકી તીધેં. સે જ દંથ્ેં એક
નંરે સેનંથ્ીં બેંલંઈ ગયેં. રડસં અવંજે “ભંરસ મંસંકી જય... એ-૧ મયુર..... જીાતંબંત
એ-૧ મયુર..... અમર રહેં.....
એ નંરેં દમગ્ર મંનવ દમુતંય પેંકંરી રહ્ય્ં ે હસેં..... “ભંરસ મંસં કી જય.....
એ-૧ મયુર..... જીાતંબંત
એ-૧ મયુર..... અમર રહેં.....
વહેલી દવંરનં પ વંગ્યંનં દમયે મયુરની અને સેની મંસંની સ્મશંનયંત્ર્ંં પૂરં મંન-મરસબં દંથ્ેં મયુરનં એ જર્જરીસ નિવંદસ્થ્ંંનેથ્ીં નીકળી. હજારેં લેંકેં અં સ્મશંન યંત્ર્ં માં જોડંયં હસં.
હજારેં લેંકેંની અાંખેં મંસં-પુત્ર્ંની વિતંયથ્ીં રડી રહી હસી.
મયુરની દબવંહીની અંગળ ગુજરંસનં મુખ્યમાત્ર્ીં હસં સેં સેમની
પંદે મંધવી અને પાડીસ કંકં હસં. દવંરનં ૧૦નં દમયે
દંબરમસીને કિનંરે એ ચિસં દળગે સે પહેલાં પેંલીદ બેન્ડની
દલંમસી હવંમાં ગંજી રહી હસી. અગ્નિતંહ તેસી મંધવીનેં ચહેરેં કેંઈ અગમ્ય
ભંવથ્ીં ધગધગી રહ્ય્ં ે હસેં. સેની બાધ અાંખેંમાંથ્ીં દરકી
ગયેલાં બે મેંસી જેવાં અાંદુ કહી રહ્ય્ં ા હસાં..... મયુર.....
અલવિતં..... અંવસે જન્મ પણ દંથ્ેં મળીશુા..... પ્રેમભીનાં
અંપણે.....” મંધવી બેહેંશ બની ગઈ. સેની બંજુમાં ઊભેલાં તુશ્યાસે અને દુહંગીની
ભંભીએ દાભંળી લીધી.... એ બેહેંશી..... દસસ ચંલી નીકળી હેંય અનાસ
યંત્ર્ં એ અં શરીરમાં મંત્ર્ં ધબકસી રહીને.
