“तुला माहीती आहे शशांक, नानासाहेबांपेक्षा भैय्यासाहेब मला जास्त जवळचे होते.
लहानपणापासुन मी त्यांच्याच जवळ जास्ती असायचे. ‘डॉल’ होते मी त्यांची. लहानपणी मला ते ’ये डॉले..’ म्हणुन हाक मारायचे ना.. पण आता सारंच संपल! त्यांच्या ह्या अश्या जाण्याने मला खरंच खुप धक्का बसला आहे..” सुमन डोळे टिपत बोलत होती.
“मला का कळत नाही का तुझं दुःख सुमी! पण इथं अजुन किती दिवस थांबणार आपणं? परत आपल्याला जायलाच हवं ना?” शशांक सुमनची समजुत काढण्याचा प्रयत्न करत होता.
“हो शशांक, पण मला असं वाटत होतं की भैय्यासाहेबांचा खुनी पकडला जाईपर्यंत तरी आपणं इथं थांबावं! मला त्या नराधमाचा चेहरा पहायचा आहे आणि विचारायचं आहे, काय केलं होतं
भैय्यासाहेबांनी ज्याचा तु असा बदला घेतला?”
“हे बघ सुमी, ते काम पोलीसांच आहे, त्यांच काम त्यांना करु देत. तसंही इथे अधीक काळ रहाणं धोक्याचं आहे. तो खुनी खरंच माथेफिरु असेल तर..”
“सुमन ताई, नानासाहेबांन बोलिवलयं तुम्हा दोघांस्नी बाहेर..”, एक नोकर येऊन सांगुन गेला
सुमनने डोळे पुसले आणि शशांकबरोबर ती व्हरांड्यात नानासाहेब बसले होते तिथे गेली.
नानासाहेब नेहमीप्रमाणे सुपारी फोडत बसले होते. चाहुल लागताच, वर न बघता त्यांनी शेजारच्या खुर्चीकडे बसायला खुण केली.
दोन क्षण शांततेत गेल्यावर नानासाहेब म्हणाले, “शशांकराव, सुमे, जे झालं लय वंगाळ झालं. भैय्यासाहेबांच्या जान्यानं लय दुःख झालंय बघा. पन त्ये दुःख असं कित्ती दिस कवटाळुन बसायचं?
सकाळच्याला पंडीत आलं व्हंत! त्ये म्हणतयं भैय्यासाहेबांच्या जान्यान आपल्या खानदानावर काली सावली पडलीय. पुढच्या एक वर्षात ह्या घरात काय बी शुभ काम व्हता कामा नयं. नाय तर त्ये काम बी बिघदुन ज्याल. काही करायचंच असंल तर ह्यो १५ दिसांत आटपुन घ्या म्हणतयं त्ये. तसं बी तुमी दोघं इथं हात, मला वाटतं तुमच्या लगनाचा बार उडवुन द्यावा आत्ताच..’
’..पण नानासाहेब.. भैय्यासाहेबांच्या मृत्युनंतर असं लग्न म्हणजे..” सुमन म्हणाली..
“हो नानासाहेब, मला पण ते बरोबर वाटत नाही..” शशांकने सुमनचे म्हणणे उचलुन धरले.
“ह्ये बगा, दुःख आम्हास्नी बी हायेच की.. आम्ही गावाकडली मानंसं म्हणा नाहीतर अजुन काय, पण पंडीताला आम्ही लयं मानतो आणि त्याचा शब्द ह्यो लास्ट शब्द हाय. आत्ता नाय तर मंग पुढचं वर्षभर तुमच्या लग्नास माझा विरोध राहील.. बोला.. विचार करा आनं मला काय ते लौकर सांगा..” असं म्हणुन नानासाहेब निघुन गेले.
शशांकने सुमनच्या डोळ्याला नजर भिडवली. तिच्या डोळ्यात अजुनही दुःखाचा डोंगर उभा होता.
**************
“मिस्टर जॉन, तुमच्यासाठी फोन आहे”, लॉजच्या क्लार्कने जॉनकडे फोन ट्रान्स्फर केला.
जॉन काही क्षणच फोनवर बोलला आणि डॉलीकडे वळुन म्हणाला.. “डॉली.. चल लवकर, नानासाहेबांच्या वाड्यावर जायचे आहे..”
“अरे पण कश्याला..??” डॉली घड्याळात रात्रीचे ९ वाजत आलेले पाहुन म्हणाली..
“चल तु लवकर..” असं म्हणत जॉन जवळ जवळ पळतच खाली गेला.
नानासाहेबांचा वाडा नेहमी गुढतेनेच भारलेला असे. रात्रीच्या वेळी तर तो अधीकच भयाण दिसे. जॉनने गाडी वाड्यावर न घेता वाड्यापासुन थोड्या दुरवर असलेल्या नानासाहेबांच्या फार्महाउसकडे घेतली.
डॉलीच्या चेहर्यावरील प्रश्नचिन्ह अजुनही कायम होते.
जॉन गाडीतुन उतरुन डॉलीची वाट न बघता पळत पळतच आतमध्ये गेला. डॉलीला जॉनबद्दल का कुणास ठाऊक अजुनही विश्वास वाटत नव्हता. तिने पर्समधुन आपला मोबाईल काढला आणि इ.पवारांना फोन लावला..
फार्महाउसमध्ये अंधाराचे साम्राज्य होते.
“नानासाहेब??”, जॉन ने हाक मारली.
कुणाचाच प्रतिसाद आला नाही..
तळमजला शोधुन झाल्यावर जॉन वरच्या मजल्यावर गेला..
“नानासाहेब??”, जॉन ने पुन्हा हाक मारली… परंतु त्याच्या आवाजाव्यतीरीक्त कुणाचाच आवाज नव्हता.
जॉन अंधारातच दिव्याचे बटन शोधायला पुढे पुढे सरकत होता आणि अचानक तो कश्याला तरी अडखळुन खाली पडला. त्याच्या हाताला कसल्यातरी कोमट, चिकट द्रव्याचा स्पर्श झाला. ते काय असावं हे समजण्यासाठी जॉनला वेळ लागला नाही. त्याने पटकन हात कपड्याला पुसले आणि तो उभा राहीला. तेवढ्यात दारात कुणाचीतरी चाहुल लागली आणि दोन क्षणात खोली दिव्याच्या प्रकाशाने उजळुन गेली.
दारामध्ये इ.पवार जॉनवर बंदुक रोखुन उभे होते.. मागोमाग डॉली आतमध्ये आली आणि जॉनकडे पाहुन तिने किंकाळी फोडली.. जॉनने एकवार इ.पवार आणि डॉलीकडे पाहीले आणि त्याची नजर जमीनीकडे गेली. त्याच्या पायापाशीच नानासाहेबांचा मुडदा पडलेला होता.. आणि जॉनचे हात आणि कपडे त्यांच्या रक्ताने माखलेले होते..
“जॉन.. तु? तु केलास खुन? मला वाटलंच होत जॉन.. तुच खुनी आहेस.. त्या दिवशी पण घाटात तुच होतास.. तुला प्रसिध्दी हवी आहे जॉन आणि म्हणुनच तु हे खुन सत्र अवलंबले आहेस जॉन..”
डॉली किंचाळत होती..
“डॉली मुर्ख पणा करु नकोस.. मी एकही खुन केलेला नाहीये.. मी तुझ्याबरोबरोबच इथे आलो होतो.. तुझ्यासमोर मला फोन आला होता की नानासाहेबांच्या जिवाला धोका आहे..” जॉन..
“मला माहीत नाही जॉन तुला कसला फोन आला होता.. पण मला खात्री आहे हे खुन तुच केलेस.. त्या दिवशी मी मजेने तुला म्हणाले होते.. ते तु सत्यात उतरवलस जॉन..इ.पवार हाच तो खुनी आहे.. अटक करा त्याला..” डॉली म्हणाली..
“पवार साहेब.. काही तरी गडबड होते आहे.. मला उगाचच ह्यात अडकवले जात आहे.. मला मान्य आहे, आत्ता ज्या परीस्थीतीत मी आहे, त्यावरुन तुमचा समज तसा होणं सहाजीकच आहे. पण तुम्ही निट तपास केलात तर तुमच्या लक्षात येईल. खुनासाठी वापरलेले हत्यार माझ्याजवळ नाही, नानासाहेबांचा खुन मी का करेन? मला इथे येउन फक्त १० मिनीटंच झाली, पोस्टमार्टम मध्ये सिध्द होईल की नानासाहेबांचा खुन त्या आधीच झालेला आहे..”.. जॉन आगतीकतेने बोलत होता.
“हे बघा मी. जॉन, तुम्ही म्हणता ते खरंही असेल, पण सुकृतदर्शनी पुराव्यांनुसार मला तुम्हाला चौकशीसाठी ताब्यात घ्यावेच लागेल, माझा नाईलाज आहे..” पवार.. “मिस् डॉलीने आम्हाला फोन करुन सर्व सांगीतले आणि तुमच्याबद्दल वाटणारा संशय व्यक्त केला म्हणुनच आम्ही लगोलग इथे आलो.. चला.. आपण अधिक आता चौकीवरच बोलु..”
जॉनसमोर कुठलाच पर्याय नव्हता.. “डॉली!!, का केलेस तु असे? तुझा माझ्यावर विश्वास नाही डॉली??”.. परंतु डॉलीने तिचे तोंड दुसरीकडे फिरवले होते.
*******************************
पवारांना संशय नव्हे, खात्री होती की हे खुन जॉनने केलेले नाहीत. परंतु गावात चौथा खुन पडल्यावरही तपास अपुर्ण आहे सांगीतले असते तर गावकर्यांनी पोलीसांचे जगणे मुश्कील करुन टाकले असते. जॉन हा आयताच गळाला लागलेला मासा होता आणि तात्पुर्ते का होईना, ह्या केसवर पडदा पडला होता.. पुढचा खुन होत नाही तो पर्यंत..
[क्रमशः]
पवारांना संशय नव्हे, खात्री होती की हे खुन जॉनने केलेले नाहीत. परंतु गावात चौथा खुन पडल्यावरही तपास अपुर्ण आहे सांगीतले असते तर गावकर्यांनी पोलीसांचे जगणे मुश्कील करुन टाकले असते. जॉन हा आयताच गळाला लागलेला मासा होता आणि तात्पुर्ते का होईना, ह्या केसवर पडदा पडला होता.. पुढचा खुन होत नाही तो पर्यंत..
पोस्टमार्टमचे रिपोर्ट्स आणि इतर जुजबी तपास पुर्ण होईपर्यंत तरी जॉनच्या नशीबी तुरुंगवास लिहिलेला होता… “नशीब बलवत्तर असेल तर ह्यातुन सुखरुप बाहेर पडु”.. जॉन विचार करत होता..
“परंतु नानासाहेबांचा खुन अगदी त्याच वेळेस झाला असेल तर मात्र कठीण आहे.. नानासाहेबांची बॉडी तशी बर्यापैकी कोमट होती ह्यावरुन तरी निदान खुन फार पुर्वी झाला असेल असे वाटत नाही…”
“पण डॉली?? तिने का केले असेल असे?? खरंच तिचा माझ्यावर संशय होता.. भावनेच्या आहारी जाऊन तिने असे केले.. की..??”.. जॉनला राहुन राहुन डॉलीबद्दल एकमत होत नव्हते.. “का केले असेल असे डॉलीने.. का????”
