अव्यक्त प्रेमाची कथा - Novels

by Dilip Bhide in Marathi Fiction Stories

दंगा पेटला होता आणि गुंडांच्या हातात सापडू नये म्हणून शलाका सैरा वैरा पळत सुटली होती. पळता पळता, त्या अंधुक उजेडात तिला दिसलं की, एका दुकानात एक माणूस दार उघडून आतल्या खोलीत जातो आहे, शलाकाने क्षणाचाही विचार न करता तिकडे मोर्चा वळवला आणि त्या माणसाला ढकलून आत शिरली आणि दार खेचून लावून घेतलं. आत मधे पूर्ण काळोख होता. ज्याला ढकललं, तो माणूस आत कशावर तरी धडकला, आणि खाली पडल्याचं तिला जाणवलं. या सर्व पळापळीत शलाकाला धाप लागली होती आणि तिचा श्वास जोरात चालू होता. पांच एक मिनिटं तशीच गेली, शलाकाला वाटलं होतं की हा माणूस आपल्यावर चिडणार, आणि तिने त्यांची तयारी पण ठेवली होती. पण दहा मिनिटं झाली तरी काहीच प्रतिसाद नाही, शलाका घाबरली, हा माणूस मेला तर नसेल ना? माझ्या धक्क्या मुळे कशावर तरी आदळल्याचा आवाज झाला होता, बेशुद्ध झाला असेल का? या विचारांनी ती अजूनच घाबरली. पण मग तिने जरा धीर केला आणि अगदी हलक्या आवाजात विचारलं “आप ठीक तो हैं ना?” “मैं ठीक हूँ, और आपभी बात मत कीजिए, आवाज बाहर जाएगी, तो लोग अंदर घुसनेमे देर नहीं करेंगे.” – तो माणूस म्हणजे, संदीप म्हणाला. मग कोणीच काही बोललं नाही पण शलाका आता आश्वस्त झाली की अंधाराचा फायदा घेत नाहीये, त्या अर्थी माणूस चांगला आहे आणि त्याला काही लागलेलं नाहीये.