શિખર માટે આ લંચ માત્ર માફી માંગવાનું નહોતું. તેના મનમાં ઊંડે ઊંડે, શિખાનો સાથ હવે તેની કડવી યાદોના અંધકારમાંથી બહાર આવવા માટેનો એકમાત્ર રસ્તો જણાતો હતો.
તેની જૂની જિંદગીની યાદો એક ઊંડા ઘા સમાન હતી, જેને તેણે વર્ષોથી છુપાવીને રાખ્યો હતો. પણ શિખાની હાજરી, તેની નિખાલસતા, કામ પ્રત્યેનો તેનો લગાવ, અને તેની સાથે વિતાવેલી હળવી પળો... આ બધું શિખરના જખમ પર ઠંડા પાટા જેવું હતું.
તેના મનમાં સતત એક વિચાર આવતો હતો: જ્યારે જ્યારે હું શિખા સાથે હોઉં છું, ત્યારે તે કડવી યાદો થોડીવાર માટે શાંત થઈ જાય છે. તે મને મારી જૂની દુનિયામાંથી ખેંચીને વર્તમાનના આનંદ તરફ લાવે છે.
શિખરને ખ્યાલ આવતો હતો કે તે જાણીજોઈને શિખાને પોતાની નજીક લાવવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો છે, ભલે તે માત્ર એક સહકર્મી તરીકે હોય. તે તેની ભાવનાત્મક જરૂરિયાત હતી. તે ધીમે ધીમે શિખાને પોતાના જીવનનો એક ભાગ બનાવવા માંગતો હતો, જેથી તેના મનનો ખાલીપો ભરાય.
તેણે વિચાર્યું કે માફી માંગવાની આ પદ્ધતિ કદાચ શિખાને પણ પસંદ આવશે અને તે વધુ ખુલ્લા મને તેની સાથે જોડાશે.
લંચ પૂરું થયું. શિખરે વેઈટરને બિલ ચૂકવ્યું અને બંને ગાડી તરફ ચાલ્યા.
"થેન્ક યૂ સર," શિખાએ નમ્રતાથી કહ્યું, "આ ખૂબ જ સરપ્રાઈઝિંગ અને સ્વીટ જેસ્ચર હતું. મને ખરેખર ખૂબ સારું લાગ્યું. અને હા, ચોકલેટ માટે ખાસ આભાર!"
"ઓલવેઝ વેલકમ, મિસ શિખા," શિખરે સ્મિત સાથે જવાબ આપ્યો, "હવે આપણે ઓફિસ જઈએ, નહીંતર બાકીના સહકર્મીઓ માનશે કે ક્લાયન્ટ મીટિંગમાં લંચ જ મુખ્ય હતું."
શિખરની આ મજાક પર શિખા હસી પડી. બંને ગાડીમાં ગોઠવાયા. આ મુલાકાતથી શિખરના મનને અનપેક્ષિત શાંતિ મળી હતી. તેને લાગ્યું કે તેના હૃદયમાં ફરી વસંત આવી રહી છે, અને શિખા જાણે તે વસંતનું પહેલું ફૂલ હતી.
કાર ઓફિસના રસ્તા પર દોડી રહી હતી, પરંતુ શિખરનું મન હવે પાછળની કડવી યાદોને બદલે, સામે બેઠેલી સકારાત્મક ઊર્જા પર કેન્દ્રિત હતું.
શું તમે જાણવા માંગો છો કે શિખર હવે શિખા સાથે પોતાના ભૂતકાળ વિશે વાત કરવાની હિંમત કરે છે કે નહીં?
ઓફિસમાં, શિખર અને શિખા વચ્ચેની મૈત્રી હવે વધુ મજબૂત અને હળવી બની ગઈ હતી. ભલે જાહેરમાં બંને પોતાની પ્રોફેશનલ મર્યાદા જાળવતા, પણ કોફી બ્રેક્સ, લંચ કે પછી કામના બહાને થતી ચર્ચાઓમાં તેમની નિકટતા વધતી જતી હતી. તેમની વાતચીતમાં હવે વિશ્વાસ અને આત્મીયતાનો સૂર ભળવા લાગ્યો હતો. શિખા માટે શિખર માત્ર એક 'બોસ' નહીં, પણ એક સંવેદનશીલ વ્યક્તિ બની રહ્યો હતો, જેનામાં ઊંડો એકાંત છુપાયેલો હતો. શિખર માટે, શિખા એક શાંત કિનારો હતી, જ્યાં તેના મનની લહેરો હળવી પડતી.
જોકે, શિખરની આંખોમાં છુપાયેલું ઊંડું રહસ્ય અને તેની વ્યક્તિત્વમાં રહેલો હળવો ખિન્નતાનો ભાવ શિખાને હંમેશા કુતૂહલ પમાડતો. તે જાણતી હતી કે શિખર સરનો ભૂતકાળ કડવો છે, પરંતુ તે કડવાશ કેટલી ઊંડી છે, તે ખબર નહોતી.
એક સાંજે, ઓફિસનો સમય પૂરો થઈ ગયો હતો. વરસાદ ફરી ધીમી ધારે વરસી રહ્યો હતો. શિખર પોતાની કેબિનમાં બેઠો હતો, ડેસ્ક પર એક જૂની, ધૂંધળી તસવીર હતી, જેમાં એક હસતો યુવાન, એક સુંદર સ્ત્રી અને એક નાની બાળકી હતી. તસવીર પર હાથ ફેરવતાં જ શિખરનું મન દસ વર્ષ પાછળ સરી ગયું.
તે સમયે તે ૨૩ વર્ષનો હતો. સફળ, ઉત્સાહી, અને પોતાની કંપની શરૂ કરવાના સપના જોતો. તેના જીવનમાં હતી પ્રિયા.
પ્રિયા ખૂબસૂરત હતી, પણ સાથે જ તેની પ્રકૃતિમાં અતિશય મહત્વાકાંક્ષા અને ઈર્ષ્યા ભળેલી હતી. શરૂઆતમાં બધું સુંદર હતું, પણ લગ્ન પછી ધીમે ધીમે પ્રિયાનો અસલી ચહેરો દેખાવા લાગ્યો. તે શિખરના મિત્રો, પરિવાર અને તેની સફળતાથી ઈર્ષ્યા કરતી. તે શિખરને સતત એવું મહેસૂસ કરાવતી કે તે તેના માટે પૂરતો સારો નથી.
થોડા સમય પછી તેમની દીકરી, દિશા, જન્મી. દિશાના જન્મથી શિખર ખુશ હતો, પણ પ્રિયાને તેના પ્રોફેશનલ જીવનમાં અવરોધ જણાતો.
જેમ જેમ શિખરની કંપની સફળ થતી ગઈ, તેમ તેમ પ્રિયાનો માનસિક અત્યાચાર વધતો ગયો. તે દરેક વાતમાં ઝઘડો કરતી, શિખરને ગાળો ભાંડતી અને તેને જાહેરમાં નીચો પાડવાનો પ્રયત્ન કરતી. શિખર આ સંબંધને તૂટતો બચાવવા માટે શાંત રહેતો. તે હંમેશા માનતો કે તેની દીકરી દિશા માટે તેણે બધું સહન કરવું પડશે.
પરંતુ એક દિવસ હદ થઈ ગઈ. પ્રિયાનું આત્મ-કેન્દ્રિત વર્તન જ્યારે દીકરી દિશા પ્રત્યે પણ ક્રૂર બન્યું, ત્યારે શિખરે છૂટાછેડા લેવાનું નક્કી કર્યું.
આ વાતથી પ્રિયા ભયંકર ગુસ્સે થઈ. તેણે શિખરને પાઠ ભણાવવાનું નક્કી કર્યું. તેણે શિખર પર શારીરિક અને માનસિક અત્યાચારના ખોટા આરોપો લગાવ્યા. ભારતીય કાયદાની સ્ત્રી-રક્ષક કલમોનો દુરુપયોગ કરીને, પ્રિયાએ શિખર વિરુદ્ધ કેસ દાખલ કર્યો.
પોલીસ સ્ટેશન, કોર્ટના ધક્કા, અને સમાજમાં બદનામી... શિખર માટે તે એક ભયાનક સ્વપ્ન હતું. તે જાણતો હતો કે તે નિર્દોષ છે, પરંતુ તેની પત્નીના ખોટા જુઠ્ઠાણાં અને કાયદાકીય જોગવાઈઓના કારણે, થોડા સમય માટે તેને જેલ પણ જવું પડ્યું. જેલની એ કાળી દિવાલોએ શિખરને સંપૂર્ણપણે તોડી નાખ્યો.
સૌથી મોટો ઘા ત્યારે લાગ્યો જ્યારે કોર્ટે પ્રિયાને દીકરી દિશાની કસ્ટડી આપી દીધી.
શિખરને યાદ આવ્યું કે છેલ્લી વખત તેણે દિશાને ક્યારે જોઈ હતી. તે દિવસે દિશા રડતી હતી અને નાનકડા હાથ લંબાવીને કહેતી હતી, "પપ્પા, તમે ક્યાં જાવ છો?" પ્રિયાએ તેને જબરદસ્તીથી ખેંચી લીધી હતી અને ત્યારથી શિખરનો દિશા સાથેનો સંપર્ક તોડી નાખ્યો હતો.
કેસમાંથી આખરે મુક્ત થવા છતાં, શિખર બધું ગુમાવી ચૂક્યો હતો: તેનું માન-સન્માન, તેની પત્ની (જેણે તેને દગો આપ્યો), અને સૌથી મહત્વપૂર્ણ – તેની દીકરી દિશા.
આ બધા આઘાતોથી શિખર ગંભીર ડિપ્રેશનમાં સરી પડ્યો. તે મહિનાઓ સુધી ઘરમાં પૂરાઈ રહ્યો. તેને લાગતું કે તે શા માટે નિર્દોષ હોવા છતાં આ સજા ભોગવી રહ્યો છે?
શું વાંક ગુનો હતો? સજા મારા માટે તો નહોતી જ, હતી? – આ એ જ પ્રશ્ન હતો જે તે આજે પણ અરીસામાં જોઈને પૂછતો.
જોકે, તેણે ધીમે ધીમે પોતાની જાતને ઊભો કરવાનું શરૂ કર્યું. તેના જૂના મિત્ર અને એક વડીલ સહકર્મીની મદદથી, તેણે ફરીથી કામ શરૂ કર્યું. તેણે પોતાની કંપની ફરી ઊભી કરી, પરંતુ આંતરિક રીતે તે એક ખાલી માણસ બની ગયો હતો. તેણે પોતાના હૃદયને લાગણીહીન બનાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો, જેથી ભૂતકાળનો દુઃખ ફરી ન થાય.
અને આજે, આટલા વર્ષો પછી, જ્યારે શિખા તેના જીવનમાં આવી, ત્યારે તેના સંતાડેલા જખમો ફરીથી ઊંઘવા લાગ્યા હતા.
શિખરે લાંબો શ્વાસ લીધો અને તસવીરને કબાટમાં મૂકી દીધી. તે ઊભો થયો અને બારી પાસે ગયો. બહાર વરસાદની ગતિ વધી ગઈ હતી. તેનું મન ફરીથી એ જ વિચારોમાં ઘેરાયેલું હતું. તે ભૂતકાળના બોજમાંથી મુક્ત થવા માંગતો હતો, અને શિખા જાણે તેને આશાનું એક કિરણ બતાવી રહી હતી.
તેણે નક્કી કર્યું: હવે સમય આવી ગયો છે. મારે શિખાને વિશ્વાસમાં લેવી પડશે અને મારા ભૂતકાળનું રહસ્ય તેની સામે ખોલવું પડશે. આ સંબંધને આગળ વધારવા માટે, સત્ય જ એકમાત્ર આધાર બની શકે છે.
