આ માહિતી ગોહિલ વંશના એક ગૌરવપૂર્ણ પ્રકરણને ઉજાગર કરે છે, જે સેજકજી ગોહિલથી શરૂ થઈને તેમની ચૌદમી પેઢી સુધી વિસ્તરે છે. આ વંશાવળીમાં ગોહિલ ચાંપાજી, ગોહિલ વામોજી અને ગોહિલ ગેલમજી જેવા મહત્વના નામો આવે છે. ગોહિલ ચાંપાજીની સાતમી પેઢીએ ગોહિલ મેઘાજી (ટીંબી)નો ઉદય થયો, જેમણે 1864માં બાબરીયાવાડના 42 ગરાસના ગામ ખંભેના ધણી તરીકે પોતાની આગવી ઓળખ બનાવી.
અમરેલીની સરહદે આવેલું ટીંબી ગામ તે સમયે એક નાનકડું પણ મહત્વનું રાજ્ય હતું. તેની મહત્વતાનો અંદાજ એ વાત પરથી લગાવી શકાય છે કે અહીં જુનાગઢ અને દિલ્હી જેવા મોટા રાજ્યોના રાજદૂતોની મહત્વપૂર્ણ બેઠકો યોજાતી હતી. ગોહિલ મેઘાજીની પ્રતિષ્ઠા તેમના પ્રદેશમાં ઘણી ઊંચી હતી, જેનું કારણ એ હતું કે તેમના ગરાસમાં સાત વાર ગંગાજળ ઉતરતું હતું. આ પવિત્ર જળનો ઉપયોગ તેઓ પોતાના ઇષ્ટ દેવ મુરલીધર દાદા, કુળદેવી ચામુંડા માં, સહાયક દેવી ખોડિયાર માં અને પવિત્ર સંતોને સ્નાન કરાવવા માટે કરતા હતા. એટલું જ નહીં, આ ગંગાજળની પ્રસાદી સમગ્ર પ્રજાને આપવામાં આવતી હતી, જે તેમના લોકપ્રિયતા અને ધાર્મિક ભાવનાને દર્શાવે છે.
રજવાડાના સમયમાં ટીંબી ગામ અને તેની નજીક આવેલું સનખડા (સોખડા) ગામ સરહદીય અને મહત્વપૂર્ણ નિર્ણયો લેવા માટેના કેન્દ્ર સ્થાને હતા. ટીંબીમાં ત્રણસો સાકરી પડતી હતી, જે બાબરીયાવાડના 42 ગામો માટે નીતિ અને ન્યાયનું કેન્દ્ર ગણાતું હતું. અહીં તમામ પ્રકારના વિવાદો અને સમસ્યાઓનું નિરાકરણ લાવવામાં આવતું હતું. બીજી તરફ, સનખડા (સોખડા) ગામ હાડબડી એટલે કે સજાનું સ્થાન હતું, જ્યાં ગુનેગારોને તેમના કર્મોની સજા આપવામાં આવતી હતી. આ બંને ગામો તે સમયના પ્રશાસનિક માળખામાં મહત્વની ભૂમિકા ભજવતા હતા.
સમયનું ચક્ર ફર્યું અને 1947માં ભારત દેશ આઝાદ થયો. આઝાદી બાદ કેન્દ્ર સરકારે 'ખેડે તેની જમીન'નો મહત્વપૂર્ણ આદેશ બહાર પાડ્યો, જેનો ઉદ્દેશ્ય ખેડૂતોને તેમની જમીનનો હક્ક અપાવવાનો હતો. આ આદેશના અમલીકરણના ભાગરૂપે, દિલ્હીથી લાક નામના એક દૂત ટીંબી ગામે આવ્યા. જો કે, સત્તાના મદમાં તેમણે 'ખેડે તેની જમીન'ના બદલે એક વિવાદાસ્પદ ફરમાન સંભળાવ્યું: 'નમે તેનો ગરાસ'.
આ સમયે સાળવા ચોવીસી અને અન્ય શાખાના રાજપૂત દરબારો ટીંબીમાં એક જાહેર સભામાં એકઠા થયા હતા. લાકના આ અપમાનજનક શબ્દો સાંભળીને ગોહિલ દરબારોનો ક્રોધ ભભૂકી ઉઠ્યો. તેમણે ગર્જના કરીને કહ્યું કે તેઓ ગંગાજળિયા ગોહિલ છે અને કોઈની સામે નમશે નહીં. તેમણે પોતાના પૂર્વજો, પાલિતાણાના શાહજીના વંશજો હોવાની વાત કરી અને ભાલાની અણીએ પોતાનો ગરાસ પાછો મેળવવાની પ્રતિજ્ઞા લીધી. તલવારની ધારે પોતાનું હકનું મેળવવાના મક્કમ નિર્ધાર સાથે તેઓ સભા છોડીને ચાલ્યા ગયા. તેમનો આ નિર્ણય એ વાતનો પુરાવો હતો કે તેઓ સતત પરિશ્રમ કરીને પોતાનું સ્વાભિમાન અને હક્ક જાળવી રાખશે.
આ જાહેર સભામાં હાજર રહેલા અન્ય રાજપૂતો અને આગેવાનોએ લાકની વાત માની લીધી અને જે કંઈપણ મળે તે સ્વીકારવા માટે તૈયાર થઈ ગયા. આ સમાધાનકારી વલણના કારણે તેઓ આજે 'ભી-ગરાસિયા' તરીકે ઓળખાય છે. બીજી તરફ, ગોહિલ દરબારોએ પોતાના નીતિ અને ન્યાયના માર્ગને વળગી રહેવાનું પસંદ કર્યું. આજે પણ સાળવા ચોવીસી (મજેઠ)ની અંદર 24 ગામો મૂળ ગરાસિયાના ગામ તરીકે ઓળખાય છે, જો કે હવે તેઓ જુદા જુદા સ્થળોએ વસવાટ કરે છે.
ગોહિલ ગરાસિયા વીર મેઘાજી ભાભાજીની ખાંભી આજે પણ જુનાગઢની બાજુમાં 15 કિલોમીટર દૂર આવેલા પીપરીયાળા ગામમાં મોજૂદ છે, જે તેમના શૌર્ય અને અડગ સ્વમાનની સાક્ષી પૂરે છે. ભદ્રસિંહ ગોહિલ દ્વારા પ્રાપ્ત થયેલી આ માહિતી ગોહિલ વંશના ગૌરવપૂર્ણ ઇતિહાસ અને તેમના અડગ સ્વભાવને ઉજાગર કરે છે. આ ગાથા સત્ય, ન્યાય અને પોતાના મૂળ મૂલ્યો પ્રત્યેની તેમની નિષ્ઠાનું એક ઉત્તમ ઉદાહરણ છે, જે આવનારી પેઢીઓને હંમેશા પ્રેરણા આપતી રહેશે. આ ઘટના દર્શાવે છે કે કેવી રીતે ગોહિલ વંશે પોતાના સિદ્ધાંતો અને ગૌરવને કોઈપણ પરિસ્થિતિમાં જાળવી રાખ્યા હતા.
