ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಐಷಾರಾಮಿ ಪ್ರದೇಶವಾದ ಶಾಂತಿನಗರದ ಎತ್ತರದ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ನ ಮೂರನೇ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ಕತ್ತಲೆಯೇ ಶಾಶ್ವತವೆಂಬಂತೆ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಆ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದರಲ್ಲಿ, ಗೋಡೆಗಳಿಗೆ ತೂಗುಹಾಕಿದ್ದ ರಾಜಾರವಿವರ್ಮರ ವರ್ಣಚಿತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಹಾಸಿದ್ದ ಪರ್ಷಿಯನ್ ರತ್ನಗಂಬಳಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಒಬ್ಬ ಕಳ್ಳ ನಿಂತಿದ್ದ. ಅವನ ಹೆಸರು ವಿಕ್ರಮ್.
ವಿಕ್ರಮ್ ಆರು ಅಡಿ ಎತ್ತರ, ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾದ ದೇಹದವನು. ಅವನ ಮುಖದ ಅರ್ಧಭಾಗವನ್ನು ಕಪ್ಪು ಬಟ್ಟೆಯಿಂದ ಮುಚ್ಚಿತ್ತು ಮತ್ತು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುವ ಸಿಲ್ವರ್ ಬಣ್ಣದ ಬಂದೂಕು ಇತ್ತು. ಇಡೀ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಿಕ್ರಮ್ಗೆ ಬೇಕಾಗಿದ್ದು ಕೇವಲ ಒಂದು ವಸ್ತು—ಹಳೆಯ ಜಮೀನ್ದಾರರ ಕುಟುಂಬದವರಿಂದ ಬಂದಿದ್ದ ಅಮೂಲ್ಯ ವಜ್ರದ ಹಾರ. ಆ ಹಾರವನ್ನು ಹಿಂದಿನ ದಿನವೇ ಟಿ.ವಿ. ಸುದ್ದಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ್ದ ವಿಕ್ರಮ್, ಈ ಮನೆಗೆ ನುಗ್ಗಲು ತಲೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ಸಾವಿರಾರು ಯೋಚನೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಹಗ್ಗದಿಂದ ಹತ್ತಿ ಬಂದಿದ್ದ.
ಆದರೆ, ಮನೆಯೊಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ಕೂಡಲೇ ವಿಕ್ರಮ್ನ ಹೃದಯ ಲಬ್ಡಬ್ ಎಂದು ಬಡಕೊಂಡಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅಲಂಕಾರಿಕ ಬೀಗಗಳಿರಲಿಲ್ಲ, ಯಾವುದೇ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಕೂಗುವ ಯಂತ್ರಗಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಮನೆ ಮೌನವಾಗಿ, ಶಾಂತವಾಗಿತ್ತು. ಹಾರ ಇರಬಹುದಾದ ಮುಖ್ಯ ಬೆಡ್ರೂಂನ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಿತ್ತು. ಬೆಡ್ರೂಂನೊಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ವಿಕ್ರಮ್ಗೆ ದೊಡ್ಡ ಆಘಾತ ಕಾದಿತ್ತು. ರೂಮಿನ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ, ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ, ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗಾಜಿನ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯೊಳಗಿನ ಕೆಂಪು ವೆಲ್ವೆಟ್ ಕುಶನ್ ಮೇಲೆ ಆ ವಜ್ರದ ಹಾರ ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾಗಿ ಇಡಲಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಅತಿ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ, ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಸುಮಾರು ಅರವತ್ತೈದು ವರ್ಷದ ವೃದ್ಧೆಯೊಬ್ಬರು ಶಾಂತವಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದರು. ಅವರು ಗಾಢ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದರು.
ವಿಕ್ರಮ್ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದ. ಕಳ್ಳತನ ಮಾಡುವಾಗ ಯಜಮಾನರು ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಸುಲಭ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಆದರೆ, ಈ ರೀತಿ ಆಭರಣವನ್ನು ಮುಚ್ಚಳವಿಲ್ಲದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ, ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಮಲಗಿರುವುದು ಅಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಕಳ್ಳತನದ ತರಬೇತಿಯಲ್ಲಿ ಕಲಿತಂತೆ, ಯಾವುದೇ ಗೊಂದಲಕ್ಕೊಳಗಾಗದೆ ತನ್ನ ಕೆಲಸವನ್ನು ಬೇಗ ಮುಗಿಸಲು ಆಲೋಚಿಸಿದ. ಅವನು ತನ್ನ ಬಂದೂಕನ್ನು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದು, ಗಾಜಿನ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯ ಕಡೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದ.
ಆದರೆ, ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ವೃದ್ಧೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ತೆರೆದವು. ಅವರು ವಿಕ್ರಮ್ನ ಕಡೆಗೆ ನೋಡಿದರು, ಅವನ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬಂದೂಕನ್ನೂ ನೋಡಿದರು. ವೃದ್ಧೆಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಭಯದ ಲವಲೇಶವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಒಂದು ಶಾಂತವಾದ, ಕ್ಷಮಿಸುವ ನಗುವಿತ್ತು.
ಏನಪ್ಪಾ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂದೆ? ಎಂದು ಅಷ್ಟು ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲೂ ಮೆಲ್ಲಗೆ, ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಕೇಳಿದರು.
ವಿಕ್ರಮ್ ಸ್ತಬ್ಧನಾದ. ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಬಂದೂಕು ಇದೆ, ಮುಖವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದ್ದೇನೆ, ಮತ್ತು ಕಳ್ಳತನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ... ಆದರೂ ಈ ವೃದ್ಧೆ ಹೆದರುತ್ತಿಲ್ಲವೇ? ಅವನ ಗೊಂದಲ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು.
ಯಾರು ನೀನು? ಯಾಕೆ ಬಂದೆ ಎಂದು ನಂಗೆ ಗೊತ್ತು. ಹಾರ ಬೇಕಲ್ಲ ನಿನಗೆ? ವೃದ್ಧೆ ಅದೇ ಶಾಂತ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದರು.
ವಿಕ್ರಮ್ ಬಂದೂಕನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಮೇಲೆತ್ತಿ, ಮೂವ್ ಮಾತಾಡಬೇಡಿ. ನನಗೆ ಅದು ಬೇಕು ಎಂದು ತಡಬಡಾಯಿಸಿದ. ಈ ರೀತಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಅವನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದು ಪ್ರತಿರೋಧಕ್ಕೆ, ಕೂಗಾಟಕ್ಕೆ, ಹೆದರಿಕೆಗೆ. ಆದರೆ, ಈ ಶಾಂತತೆಗೆ ಅಲ್ಲ.
ವೃದ್ಧೆ ನಕ್ಕರು. ನೋಡಪ್ಪಾ, ನೀನು ಬಂದೂಕು ಹಿಡಿದಿರುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನನಗೆ ನೀನು ಕೆಟ್ಟವನು ಅಂತ ಅನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಂಗೆ ಗೊತ್ತು, ಯಾರು ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ಈ ರೀತಿ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಏನೋ ಕಷ್ಟ ಇರಲೇಬೇಕು. ಸರಿ, ಹಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ. ಅದಕ್ಕೇ ತಾನೇ ಇಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ.
ವಿಕ್ರಮ್ಗೆ ಕೋಪಕ್ಕಿಂತ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಇಟ್ಟಿದ್ದೀರಾ ಅಂದರೆ?
ಹೌದು. ಇದು ಬರೀ ವಜ್ರದ ಹಾರವಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಇತಿಹಾಸ. ಆದರೆ, ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಮಗನಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ನಷ್ಟವಾಯಿತು. ಸಾಲ ತೀರಿಸಲು ಇದನ್ನು ಮಾರಿಬಿಡಲು ನಿನ್ನೆ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದರು. ಇನ್ನು ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಬಂದು ಇದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಮಾರುವವರಿಗೆ ಇದರ ಬೆಲೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತು, ಇದರ ಇತಿಹಾಸ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಯಾರಿಗೋ ಕೊಡುವ ಬದಲು, ನಿಜವಾಗಿ ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿರುವ ನಿನಗೆ ಸಿಕ್ಕರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತಲ್ಲಾ ಎಂದು ನನಗೆ ಅನಿಸಿತು. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ, ಬೀಗ ಹಾಕದೇ ಹೀಗೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ವೃದ್ಧೆ ತಮ್ಮ ಕೈಯನ್ನು ಚಾಚಿ ಹಾರದತ್ತ ತೋರಿಸಿದರು.
ವಿಕ್ರಮ್ ಈಗ ತೀವ್ರ ಗೊಂದಲಕ್ಕೊಳಗಾಗಿದ್ದ. ಅವನಿಗೆ ಹಾರವನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು ಸುಲಭವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಕಳ್ಳನಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಆ ವೃದ್ಧೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿನ ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತು ಶಾಂತತೆ ಅವನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಭಾರೀ ಬಂದೂಕಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಭಾರವೆನಿಸಿತು.
ನನಗೆ ನನಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅನುಕಂಪ ಬೇಡ, ವಿಕ್ರಮ್ನ ಧ್ವನಿ ಸಣ್ಣದಾಯಿತು. ನಾನು ಕಳ್ಳ ನನಗೆ ಕರುಣೆ ತೋರಿಸಿದರೆ ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದು ಹೇಗೆ?
ಕಳ್ಳತನ ಮಾಡುವುದು ನಿನ್ನ ಕೆಲಸವಲ್ಲ, ಮಗೂ. ಇಂತಹ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ನೀನು ಏಕೆ ಬಂದೆ ಎಂಬುದು ನಿನ್ನೊಳಗಿನ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಕಳ್ಳತನ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ನೀನು ಶ್ರೀಮಂತನಾಗಬಹುದು, ಆದರೆ ನೀನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಕಷ್ಟ ಮಾತ್ರ ನಿನ್ನೊಳಗಿನದ್ದು. ಅದು ಈ ಹಾರದಿಂದ ಪರಿಹಾರವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ವೃದ್ಧೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಹೇಳಿದರು.
ವಿಕ್ರಮ್ಗೆ ಏನೋ ಒಂದು ಮುಜುಗರ, ಒಳಗೆ ನಾಚಿಕೆ ಶುರುವಾಯಿತು. ಅವನು ತನ್ನ ಇಡೀ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಳ್ಳತನವೆಂದರೆ ಅಪಾಯ, ಅಡಗುವುದು, ಹೆದರಿಸುವುದು. ಇಲ್ಲಿ, ತಾನು ಹಿಡಿದ ಬಂದೂಕು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕವಾಯಿತು.
ಅವನು ಬಂದೂಕಿನ ಹಿಡಿತವನ್ನು ಸಡಿಲಗೊಳಿಸಿದ. ನಾನು ತುಂಬಾ ಬಡವ. ಸಾಲಗಾರರು ಬೆನ್ನತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನನ್ನ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆ ಇದೆ. ಇನ್ಯಾವ ದಾರಿಯೂ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.
ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವವರು ದೇವರಷ್ಟೇ. ನೀನು ನಂಬಿದರೆ, ಕಷ್ಟದಿಂದ ಹೊರಬರಲು ನಿನಗೆ ಬೇರೆ ಮಾರ್ಗಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಈ ಹಾರದಿಂದ ಸಿಕ್ಕ ಹಣ ಕಷ್ಟವನ್ನು ಮರೆಸಬಹುದೇ ಹೊರತು, ತೆಗೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಬಂದೂಕಿನಿಂದ ಸಿಕ್ಕ ಯಾವುದೇ ಸಂಪತ್ತು ಶಾಶ್ವತವಲ್ಲ ಎಂದು ವೃದ್ಧೆ ಅವನತ್ತ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನೋಡಿದರು.
ಆ ಮಾತಿನ ಪರಿಣಾಮ ವಿಕ್ರಮ್ನ ಮೇಲೆ ತೀವ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಕಲುಕಿಹೋಗಿತ್ತು. ಅವನಿಗೆ ಈಗ ಆ ವಜ್ರದ ಹಾರದ ಬೆಲೆಗಿಂತ ವೃದ್ಧೆಯ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕಂಡಿತು. ತಕ್ಷಣವೇ, ಅವನು ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ. ವಿಕ್ರಮ್ ನಿಧಾನವಾಗಿ ತನ್ನ ಮುಖಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಿದ್ದ ಕಪ್ಪು ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಿದ. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಈಗ ನಿರ್ಧಾರದ ಹೊಳಪಿನ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ನೋವು ಇತ್ತು.
ನೀವು ಹೇಳಿದ್ದು ಸರಿ ನಾನು ಕೆಟ್ಟ ದಾರಿಯನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಂಡೆ. ಈ ಬಂದೂಕು ಕೇವಲ ಬೆದರಿಸಲು ಮಾತ್ರ, ಇದರಿಂದ ಯಾರಿಗೂ ಹಾನಿ ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶ ನನಗಿಲ್ಲ, ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವನು ಬಂದೂಕನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟ. ಲೋಹವು ರತ್ನಗಂಬಳಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಸಣ್ಣ ಶಬ್ದವಾಯಿತು.
ಅವನು ಹಾರವನ್ನು ಮುಟ್ಟಲೂ ಇಲ್ಲ. ಅದರ ಬದಲಿಗೆ, ವಿಕ್ರಮ್ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬೆಡ್ರೂಂನಿಂದ ಹೊರಬಂದ.
ಮಗೂ, ನಿಲ್ಲು ಎಂದು ವೃದ್ಧೆ ಹೇಳಿದರು.
ವಿಕ್ರಮ್ ನಿಂತು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ.
ವೃದ್ಧೆ ನಕ್ಕರು ನಿನ್ನ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆಗೆ ನನ್ನ ಕಡೆಯಿಂದ ಏನಾದರೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡುವೆಯಾ? ನನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ನಾಳೆ ಹೇಳಿ ಒಂದು ಮೊತ್ತವನ್ನು ನಿನಗೆ ತಲುಪಿಸಲು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ನೀನು ಅದನ್ನು ಮರುಪಾವತಿ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ನೀನು ಒಬ್ಬ ಅಣ್ಣನಾಗಿ ನಿನ್ನ ತಂಗಿಗೆ ಕೊಡುವ ಉಡುಗೊರೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೋ. ಆದರೆ, ಒಂದೇ ಒಂದು ಕಂಡೀಷನ್ ನೀನು ನಿನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆಂದೂ ಈ ಬಂದೂಕನ್ನು ಹಿಡಿಯಬಾರದು.
ವಿಕ್ರಮ್ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರು ತುಂಬಿತ್ತು. ಅವನಿಗೆ ಮಾತು ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಮೌನವಾಗಿ ತಲೆ ಬಾಗಿಸಿ, ಕೃತಜ್ಞತೆಯ ಸಂಜ್ಞೆಯನ್ನು ಮಾಡಿ, ಕೋಣೆಯಿಂದ ಹೊರಟುಹೋದ.
ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಬಂದೂಕು ಮತ್ತು ಟೇಬಲ್ ಮೇಲಿದ್ದ ವಜ್ರದ ಹಾರ ಎರಡೂ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಬಂದೂಕು ಹಿಡಿದು ಬಂದಿದ್ದ ಕಳ್ಳ ವಿಕ್ರಮ್, ಕೇವಲ ಒಂದು ಶಾಂತ ನಗುವಿನಿಂದ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಯ ಮಾತಿನಿಂದ ತನ್ನ ಹೃದಯದ ಗೊಂದಲವನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಿಕೊಂಡು, ಉತ್ತಮ ಮನುಷ್ಯನಾಗಲು ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದ. ಆ ರಾತ್ರಿ, ಶಾಂತಿನಗರದ ಆ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ನಲ್ಲಿ ಕಳ್ಳತನ ನಡೆಯಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಒಂದು ಮನಸ್ಸಿನ ಪರಿವರ್ತನೆಯಾಯಿತು.
