સાચું કેહજો મિત્રો તમારામાં બદલાવ કોણ લાવી શકે, motivator : હા તમને એ swimming pool માં ધક્કો મારી શકે, પણ હાથ પગ આપણે ચલાવવા પડે. તો બદલાવ તમે પોતે લાવી શકો, બસ નિર્ણંય લયી ને yahom કરીને કૂદી પડવું પડે અને લાગ્યા રેહવું પડે. કુદરત ને દોષ આપ્યા વગર મંડી પડો. કુદરત ને એનું કામ કરવા દો.
આપણને કુદરત ઘણું આપે છે.
વાર્તા 51 — “સાચો આનંદ ક્યાં?”
રાહુલને હંમેશા નવી વસ્તુઓ જોઈએ — નવું રમકડું, નવો બેગ, નવા શૂઝ.
પરંતુ તે ક્યારેય ખુશ રહેતો નહીં.
એક દિવસ દાદાએ કહ્યું— “આજે તું 10 લોકોને સ્મિત આપવાનો પ્રયત્ન કર.”
રાહુલએ ક્લાસમેટની મદદ કરી, મમ્મી માટે પાણી લાવ્યું, પડોશની કાકી માટે દરવાજો ખોલ્યો.
દાદાએ પૂછ્યું— “કેવી લાગણી?”
રાહુલ બોલ્યો— “હું આજે સાચે ખુશ છું!”
Moral:
આનંદ વસ્તુઓથી નહીં— મદદ અને પ્રેમથી આવે છે.
વાર્તા 52 — “સહનશીલતાની પરીક્ષા”
મીરા ખૂબ જલદી રિસાતી.
શિક્ષકે તેને એક પેન્સિલ આપી કહ્યું— “આને તોડે.”
તેણે પળવારમાં તોડી નાખી.
પછી 25 પેન્સિલ એક સાથે આપી— “હવે તોડ.”
મીરા નહીં તોડી શકી.
શિક્ષક બોલ્યા— “એકપણ પેન્સિલ જેવી એકલો માણસ તૂટી જાય… પણ પ્રેમ, પરિવાર, મિત્રો સાથે રહીશ તો કોઈ તોડી શકશે નહીં.”
Moral:
એકતા અને સમજણ આપણને મજબૂત બનાવે છે.
વાર્તા 53 — “સરકારિંયું બીજ”
એક ખેડૂત પોતાના પુત્રને એક ખાસ બીજ આપ્યું— “આ સૌથી સારું છે.”
પુત્ર રોજ પાણી આપતો— પરંતુ એક સપ્તાહ સુધી કંઈ ન થયું.
પુત્રએ ગુસ્સે કહ્યું— “આ બીજ કામનું નથી!”
ખેડૂતે કહ્યું— “છલકાઈ જતાં ફૂલ નહિ— ધીમે ધીમે ઉગતા છોડ લાંબા સમય ટકે.”
પુત્રે પાછું શરૂ કર્યું… અને થોડા દિવસોમાં નાનું સૂવું દેખાયું.
Moral:
ધીરજ વગર કોઈ શ્રેષ્ઠ પરિણામ મળતું નથી.
વાર્તા 54 — “અરસ પરસ મદદ”
ગામમાં વરસાદ બાદ રસ્તા ફાટી ગયા. સૌ ફરિયાદ કરતા.
પણ નાનો અનય, પોતાની બાલ્ટીમાં માટી ભરી અને ખાડો સમાર્યો.
લોકોએ જોયું તો સૌ મળીને રસ્તો સુધારવા લાગ્યા.
સારું ઉદાહરણ આખું ગામ બદલી ગયું.
Moral:
જગતમાં ફેરફાર લાવવો હોય— શરૂઆત પહેલા પોતેથી કરો.
વાર્તા 55 — “ખોટો દેખાડો”
વિશ્વાસ હમેશાં મહંગા શૂઝ પહેરીને દેખાડો કરતો.
એક દિવસ વરસાદ પડ્યો— તેનાં શૂઝ બગડી ગયા.
પિતા બોલ્યા— “બેટા, લોકો impressed નહીં— inspired થવા જોઈએ.”
વિશ્વાસે સમજ્યું— દેખાડો ક્ષણિક છે… સચ્ચાઈ ટકાઉ છે.
Moral:
દેખાડો નહિ— વ્યક્તિત્વ પર કામ કરો.
વાર્તા 56 — “અભ્યાસની ટેવ”
વૈદેહી રોજ 10 મિનિટ અંગ્રેજી વાંચતી.
મિત્રો કહે— “માત્ર 10 મિનિટથી શું થશે?”
એક વર્ષ પછી વૈદેહી સ્કૂલની અંગ્રેજી સ્પર્ધામાં પ્રથમ આવી!
શિક્ષિકા બોલ્યા— “ટેવ નાના સમયમાં બનતી, પણ પરિણામ મોટા સમયમાં દેખાય.”
Moral:
નિરંતરતા — પ્રતિભાથી પણ મોટી છે
વાર્તા 57 — “સારું શબ્દ–દવા સમાન”
રીયા દરેકને મીઠું બોલતી.
એક વખત ક્લાસમાં મિત્રને દુઃખ થયું, રીયાએ બે શબ્દ કહ્યાં: “હું છું, ચિંતા ન કર.”
મિત્રની આંખમાં આંસુ આવી ગયા.
રીયાને સમજાયું— શબ્દો પણ દવા બને છે.
Moral:
સારું બોલો— તે બીજાને સુખ આપે, અને પોતાને માન.
વાર્તા 58 — “જવાબદારીનો પાઠ”
મનનનું પરિક્ષાનો દિવસ હતો, પણ તેણે તૈયારી નહિ કરી.
પરીક્ષામાં ભૂલો થઈ અને પરિણામ નબળું આવ્યું.
તે ગુસ્સે બોલ્યો— “પેપર જ કઠિન હતું!”
શિક્ષકે કહ્યું— “પેપર નહીં— તારી તૈયારી કઠિન હતી.”
મનનને સમજાયું— જવાબદારી એ પોતાની ભૂલ સ્વીકારવી.
Moral:
ભૂલ સ્વીકારવાથી માણસ સુધરે છે.
વાર્તા 59 — “મૂલ્યવાન સમય”
મુલાયમભાઈ પત્રકારને મળવા ગયા. પત્રકાર બોલ્યો— “5 મિનિટ થોભો.”
પણ 15 મિનિટ વીતી.
મુલાયમભાઈ ઊભા થઈ બોલ્યા— “સમય એ પૈસા કરતાં મોટું છે. પૈસા પાછા મળે— સમય નહીં.”
પત્રકારને પાઠ મળ્યો.
Moral:
બીજાના સમયનો સન્માન કરો — એ પણ સંસ્કાર છે.
વાર્તા 60 — “ખરો ચમત્કાર”
નાનકડી આર્યા હોસ્પિટલમાં દર્દીઓને કાર્ડ આપતી: “તમે શીઘ્ર સ્વસ્થ થાઓ.”
એક વૃદ્ધ દર્દી બોલ્યા— “આ કાર્ડમાં નહીં, તારી લાગણીમાં ચમત્કાર છે.”
આર્યાએ પહેલીવાર સમજ્યું— કોઈને આશા આપવી એક મોટું કામ છે.
Moral:
ચમત્કાર હાથથી નહીં— હૃદયથી થાય છે.
આશિષ na આશિષ
