વૃંદાવનની બાજુમાં આવેલું નાનું ગામ—વ્રજપુર. ગામમાં એક જૂનું પણ અદભૂત મંદિર હતું, જ્યાં ગામવાળાઓ રોજ સવારે ધૂપ-દીપ લઈને પ્રાર્થના કરતા. આ મંદિરમાં રાત્રે ખૂબ શાંતિ રહેતી—એવી શાંતિ કે જાણે હવામાં પણ ભક્તિ ઝળહળતી હોય.
આ મંદિરનો સેવક હતો વિહાન, પંદર-સોળ વરસનો યુવાન, શુદ્ધ હૃદયનો અને શ્રદ્ધાથી ભરેલો.
વિહાનને શ્રીકૃષ્ણ પ્રત્યે અસીમ પ્રેમ હતો. રોજ સવારે ન્હાતા જ એ નીચે બેસીને નાનો તબલો અને મામૂલી બાંસરી લઈને ભગવાન માટે ભક્તિગીત ગાતો.
પણ એક પ્રશ્ન એના મનમાં સતત ફરતો—
"મારા હરી મને કેમ દેખાતા નથી? શું મારી ભક્તિ અધૂરી છે?"
એક સાંજ, જ્યારે વિહાન મંદિર સાફ કરી રહ્યો હતો, ત્યારે દ્વાર પર એક વૃદ્ધ સાધુ આવ્યા. લાંબી જટા, ભોળો ચહેરો અને શાંત ને મંદ સ્મિત.
સાધુએ વિહાનને જોયો અને બોલ્યા—
“બાળક, તું દરરોજ તારા હરીને બોલાવે છે… પણ શું તું એને અનુભવે છે?”
વિહાન હચમચી ગયો.
“મહારાજ, હું ભગવાનને ખૂબ પ્રેમ કરું છું, પણ મને એમનું દર્શન નથી થતું. હું શા માટે નસીબદાર નથી?”
સાધુએ નેત્ર મીટીને ધીમે કહ્યું—
“દેખાવું એ ભગવાનનું કામ છે, અને અનુભવું એ ભક્તનું.
દેખાય કે ન દેખાય—હરી હંમેશા તારા હૃદયમાં છે.
પણ તારો મન શાંત તો થાય.”હરી ની છાયા તારા હ્રદયમાં છે . ને એમનો હાથ તારા માથે તારા જન્મથી જ છે.
આ વાતે વિહાનના મનમાં એક નવી ચિંગારી સળગી.
આગલા દિવસે સવારે વિહાન બેસી ગયો ભગવાનની સામે.
આ વખતે વિહાન કંઈ માંગ્યું નહીં.તેણે કોઈ ચમત્કારની અપેક્ષા પણ ન રાખી.
એ ફક્ત શ્વાસ લેતો અને નિર્જીવ માનસથી બાંસરી વગાડતો રહ્યો.ને હરી ની અનુભુતિ વિશે વિચારતો રહયો.
અચાનક… બાંસરીમાંથી એવા મીઠા સ્વર નીકળ્યા કે વિહાનને પોતે પણ વિશ્વાસ ન થયો.
એ bansuri ની ધૂન મંદિરમાંથી બહાર, ગામના વૃક્ષોમાંથી પસાર થઈને આકાશ સુધી પહોચતી હતી…
અને વિહાનની આંખોમાંથી આંસુ વહેવા લાગ્યા.
એમને લાગ્યું કે કોઈ એની પીઠ પર અત્યંત સ્નેહથી હાથ ફેરવે છે.
એ વળી જોયું—પણ કોઈ નહોતું.
પણ હૃદય ધબકતું હતું…
અને જાણે એક અવાજ કાને પડ્યો—
“હું હંમેશા તારા સાથે છું, વિહાન.”
એ ક્ષણે વિહાનને સમજાયું—
ભગવાન દર્શનથી નથી મળતા,
અનુભૂતિથી મળે છે.
સાધુ ફરી આવ્યા અને બોલ્યા—
“હવે તને સમજાયુંને?
હરી ની માયા એ પ્રેમ છે…
અને સદગુરુ ની છાયા એ માર્ગ છે.
પ્રેમ તને ભગવાન સુધી પહોંચાડશે,
અને માર્ગ તને ભટકી જવા નહીં દે.”
વિહાનને એ દિવસે પહેલી વાર સાચી ભક્તિનો સાર સમજાયો.
તેની બાંસરી હવે ફક્ત સંગીત ન હતી—તે ભક્તિનો પુલ બની ગઈ.
વ્રજપુરના ગામવાસીઓ કહે છે કે એ દિવસ પછી જ્યારે પણ વિહાન બાંસરી વગાડે, ત્યારે મંદિરમાં એક અદભૂત શાંતિ છવાઈ જાય…
જાણે શ્રીકૃષ્ણ ખુદ નટખટ હાસ્ય સાથે ત્યાં બેસી સાંભળતા હોય.એક દીવસ એવો આવ્યો કે સ્વયં ભગવાન એની સામે પ્રગટ થયા . અને એને કહ્યુ કે હું તને મારા બધા જ રુપ ના દર્શન કરાવીશ . તું ખાલી તારી આ આંખો ને બંધ કરો વાહલા .વિમાન એ આખો બંધ કરી અને . અચાનક તે શ્રિ હરી ના બધા અવતારો ને મળવા એ યુગ માં પોહચી ગયો. તેણે નરસિંહ જોયા .ભક્ત પ્રહલાદ સાથે મળ્યો . તે વારાહ અવતાર થી મળ્યો . તે વામન અવતાર સાથે મળ્યો તે . ગોકુળમાં ક્રિષ્ણા ને મળ્યો . તે વિષ્ણુ જિ ને મળ્યો તે . મત્સ્ય અવતાર ને મળ્યો . તે હરી ના બધા અવતાર ને મળ્યો. હવે અંત માં તે સ્વયં કલ્કી અવતાર ને મળ્યો. પણ કલ્કિ ને જોઇ એ સ્તબ્ધ થઈ ગયો કારણ કે કલ્કિ ભગવાન ની સામે લડનારા આ કલયૂગ ના માનવી હતા .જેમણે પ્રુથ્વી નો વિનાશ કર્યો હતો . ને તે પછી પાછો વ્રજપુર માં પાછો આવી ગયો .ને આખી ઘટના ગ્રામ જનો ને કીધી .
અને વ્રજપુરમાં આજે પણ એક કહેવત ચાલે છે—
🌼 “જેના હૃદયમાં ભક્તિ, તેના જીવનમાં હરી;
અને જેના જીવનમાં ગુરુ, તેની દરેક પળમાં છાયા.”
🌼
