ಆದಿಲ್ಪೇಟೆ ಎಂಬ ಹಳ್ಳಿಯ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ, ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಮೌನವಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಒಂದು ರಹಸ್ಯವಿತ್ತು . ಅದುವೇ 'ಅದೃಶ್ಯ ಪರ್ವತ'. ಈ ಪರ್ವತವು ಸದಾ ದಟ್ಟ ಮಂಜು ಮತ್ತು ನಿಗೂಢತೆಯಿಂದ ಆವೃತವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಹಳ್ಳಿಗಳ ಜನರು ಈ ಪರ್ವತವನ್ನು ತುಳಿಯಲು ಹೆದರುತ್ತಿದ್ದರು, ಏಕೆಂದರೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದವರು ಹಿಂದಿರುಗಿ ಬಂದ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಕಡಿಮೆ. ಪರ್ವತದ ಮೇಲೊಂದು ಅಪರೂಪದ ಹೂವಿದೆ, ಅದರ ಹೆಸರು ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿ. ಈ ಹೂವು ಕೇವಲ ನೂರು ವರ್ಷಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ, ಸರಿಯಾಗಿ ವರ್ಷದ ಅತಿ ಚಿಕ್ಕ ರಾತ್ರಿಯಂದು (ಚಳಿಗಾಲದ ಅಯನ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ) ಮಾತ್ರ ಅರಳುತ್ತದೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ತು. ಒಂದು ದಳವನ್ನು ಸೇವಿಸಿದರೆ ಯಾವುದೇ ರೋಗದಿಂದ ಗುಣಮುಖರಾಗಬಹುದು ಅಥವಾ ದೀರ್ಘಾಯುಷ್ಯ ಪಡೆಯಬಹುದು ಎಂಬ ಕಥೆಗಳು ತಲೆಮಾರುಗಳಿಂದ ಹರಿದುಬಂದಿದ್ದವು. ಆದಿಲ್ಪೇಟೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಮಲ ಎಂಬ ಯುವತಿ, ಹಳ್ಳಿಯ ಅತ್ಯಂತ ಧೈರ್ಯಶಾಲಿ ಮತ್ತು ಕುತೂಹಲಿ ಹುಡುಗಿ. ಅವಳು ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೇ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಾರ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಔಷಧೀಯ ಸಸ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷ ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದಳು. ಅವಳ ತಾಯಿ ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಒಂದು ಅಪರೂಪದ ಕಾಯಿಲೆಯಿಂದ ಮರಣ ಹೊಂದಿದ್ದಳು, ಮತ್ತು ಆ ರೋಗಕ್ಕೆ ಹಳ್ಳಿಯ ಯಾವುದೇ ವೈದ್ಯರ ಬಳಿ ಪರಿಹಾರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂದಿನಿಂದ ಕಮಲಳ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೃಢ ಸಂಕಲ್ಪ ಮೂಡಿತ್ತು. ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿ ಹೂವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯುವುದು, ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ಗತಿ ಬರಬಾರದೆಂದು. ಸಂಪ್ರದಾಯದಂತೆ, ಆ ವರ್ಷ ಚಳಿಗಾಲದ ಅಯನ ಸಂಕ್ರಾಂತಿಗೆ ಕೇವಲ ಒಂದು ವಾರವಿತ್ತು. ಇದರರ್ಥ, ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿ ಅರಳಲು ಸಮಯ ಹತ್ತಿರವಾಗಿತ್ತು. ಕಮಲ ತನ್ನ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಎಲ್ಲ ಸಿದ್ಧತೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು. ಹಳ್ಳಿಯ ಹಿರಿಯ, ವೃದ್ಧ ಭೈರಪ್ಪ, ಕಮಲಳ ಈ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತಿಳಿದು ಆತಂಕಗೊಂಡರು.
ಕಮಲ, ನಿನ್ನ ಧೈರ್ಯವನ್ನು ಮೆಚ್ಚುತ್ತೇನೆ, ಆದರೆ 'ಅದೃಶ್ಯ ಪರ್ವತ' ಅಪಾಯಕಾರಿ. ಅಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಮಂಜು ಮತ್ತು ಕಲ್ಲುಗಳಿಲ್ಲ. ಕಥೆಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ಆ ಹೂವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಪರ್ವತದ ಆತ್ಮಗಳು, ಮತ್ತು ಅಪರೂಪದ, ಅಪಾಯಕಾರಿ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಭೈರಪ್ಪ ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು.
ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿಯ ಮಹತ್ವ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ, ಭೈರಪ್ಪನವರೇ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿರುವ ಸಂಕಲ್ಪಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಅಪಾಯ ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಮನುಷ್ಯರ ಜೀವ ಉಳಿಸಬೇಕೆಂದರೆ ಈ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಭೇದಿಸಲೇಬೇಕು ಎಂದು ಕಮಲ ವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ನುಡಿದಳು.
ಕಮಲ ತನ್ನ ಭುಜದ ಮೇಲೆ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳ ಚೀಲ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ದಾರಿದೀಪ ಮತ್ತು ಹಳೆಯ ಭೂಪಟವನ್ನು ಹಿಡಿದು ಹೊರಟಳು. ಪರ್ವತದ ತಪ್ಪಲನ್ನು ತಲುಪಿದಾಗ, ದಟ್ಟ ಮಂಜು ಅವಳನ್ನು ಆವರಿಸಿತು. ಆ ಮಂಜು ಸಾಮಾನ್ಯ ಮಂಜಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಮರೆಮಾಚುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಭಯವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಮೊದಲ ದಿನದ ಪ್ರಯಾಣ ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿತ್ತು. ಹಳೆಯ ಭೂಪಟವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸಹಾಯಕವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ರಹಸ್ಯ ಹೂವು ಇರುವ ಜಾಗವನ್ನು ಪರ್ವತದ ಮೇಲೆ ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯದಂತೆ ಮರೆಮಾಡಲಾಗಿತ್ತು. ಮಂಜಿನಲ್ಲಿ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದಾಗ, ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಒಂದು ಪ್ರಾಚೀನ ದೇವಾಲಯದ ಶಿಥಿಲವಾದ ಗೋಡೆ ಅವಳಿಗೆ ಕಂಡಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಶಿಲಾಶಾಸನವಿತ್ತು, ಅದರಲ್ಲಿ ನಿಗೂಢವಾದ ಪದ್ಯವೊಂದು ಕೆತ್ತಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು.
ಸೂರ್ಯನು ನಿದ್ರಿಸುವಾಗ, ಚಂದ್ರನು ಇಣುಕುವಾಗ,
ಸಂಜೀವಿನಿ ಮೌನದಲಿ, ಮೂರು ನದಿಗಳು ಒಂದಾಗುವಾಗ.
ಏಳು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿ, ಏಳು ಮಂತ್ರ ಪಠಿಸಿದರೆ,
ರಹಸ್ಯದ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು, ಬೆಳಕು ದಾರಿ ತೋರಿಸುವುದು.
ಕಮಲಳಿಗೆ ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಪದ್ಯವಲ್ಲ, ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿಯ ಸ್ಥಳವನ್ನು ತಲುಪಲು ಒಂದು ಒಗಟು ಎಂದು ಅರಿವಾಯಿತು. ಅವಳು ಆ ಪದ್ಯವನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು. ಮೂರು ನದಿಗಳು ಒಂದಾಗುವ ಜಾಗವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಪರ್ವತದ ಆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದಳು. ಎರಡು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಕಠಿಣವಾದ ಚಾರಣ, ಕಡಿದಾದ ಇಳಿಜಾರುಗಳನ್ನು ದಾಟಿ, ಕೊನೆಗೆ ಅವಳು ಒಂದು ಗುಹೆಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತಳು. ಗುಹೆಯೊಳಗೆ, ಪರ್ವತದ ಆಳದಿಂದ ಮೂರು ಸಣ್ಣ ನೀರಿನ ಚಿಲುಮೆಗಳು ಹರಿದು ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕೊಳದಲ್ಲಿ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದವು. ಅದೇ ಮೂರು ನದಿಗಳು ಒಂದಾಗುವ ಜಾಗವೆಂದು ಅವಳು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಂಡಳು.
ಗುಹೆಯ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ, ಏಳು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿ ಎಂಬ ಸೂಚನೆಯಂತೆ, ಏಳು ಹಳೆಯ ಮತ್ತು ಜೀರ್ಣವಾದ ಕಲ್ಲಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳು ಗೋಚರಿಸಿದವು. ಅವುಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿದಾಗ, ಒಂದು ಕಿರಿದಾದ ದ್ವಾರ ಕಾಣಿಸಿತು. ದ್ವಾರದ ಮೇಲೆ ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಕೆತ್ತಲಾಗಿತ್ತು. ಕಮಲ ತಾನು ಕಲಿತ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು, ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕೆತ್ತಿದ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳನ್ನು ಉಜ್ಜಿ ತಯಾರಿಸಿದ ಲೇಪನವನ್ನು ದ್ವಾರದ ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಲೇಪಿಸಿದಳು.
ಅವಳು ಲೇಪನ ಹಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ದ್ವಾರದ ಕಲ್ಲು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸರಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ದ್ವಾರದ ಆಚೆಗೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಸುರಂಗ ಮಾರ್ಗವಿತ್ತು. ಆ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ನಡೆವಾಗ, ಅವಳಿಗೆ ಹಳೆಯ ಗೀತೆಯೊಂದು ಕೇಳಿಸಿತು. ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು, ಸ್ವಾರ್ಥವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿ, ತ್ಯಾಗಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧರಾಗಿ.
ಸುರಂಗದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ, ಕಮಲ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ, ಬೆರಗುಗೊಳಿಸುವ ಹಸಿರು ಕಣಿವೆಗೆ ತಲುಪಿದಳು. ಅದು ಮಂಜಿನಿಂದ ಆವೃತವಾದ ಪರ್ವತದೊಳಗೆ ಅಡಗಿರುವ ಸ್ವರ್ಗದಂತೆ ಇತ್ತು. ಆ ರಾತ್ರಿ, ಚಳಿಗಾಲದ ಅಯನ ಸಂಕ್ರಾಂತಿಯ ರಾತ್ರಿ. ರಾತ್ರಿಯ ಅತಿ ಚಿಕ್ಕ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಕಣಿವೆಯ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಮಿನುಗುವ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಒಂದು ಹೂವು ಮಂದವಾದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಅರಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಅದರ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬಂಗಾರದ ಬಣ್ಣದ ಸಣ್ಣ ಕೇಸರಗಳಿದ್ದವು. ಆ ಹೂವಿನ ಹೆಸರು ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿ.
ಹೂವಿನ ಸುಗಂಧವು ದೈವಿಕವಾಗಿತ್ತು, ಮತ್ತು ಅದರ ಹೊಳಪು ಕಮಲಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕುಕ್ಕುತ್ತಿತ್ತು. ಕಮಲ ಆ ಹೂವಿನ ಸಮೀಪಕ್ಕೆ ಹೋದಳು. ಆಗ, ಅವಳ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಬೆಳಕಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಚೀನ ಯೋಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡನು.
ಕಮಲ, ನೀನು ಈ ಪರ್ವತದ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಭೇದಿಸಿ, ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿಯ ಬಳಿಗೆ ತಲುಪಿದ ಮೊದಲ ವ್ಯಕ್ತಿ. ನಿನಗೆ ಬೇಕಾದುದನ್ನು ಕೇಳು ಯೋಗಿ ನುಡಿದನು.
ಕಮಲಳಿಗೆ ಒಂದು ದಳವನ್ನು ಮುರಿದು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಅವಕಾಶವಿತ್ತು. ಅವಳು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿದಳು. ಅವಳು ತನ್ನ ತಾಯಿಯನ್ನು ನೆನೆದಳು, ಕಾಯಿಲೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವ ಹಳ್ಳಿಗರನ್ನು ನೆನೆದಳು. ಅವಳು ಇಷ್ಟು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದು ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ, ಇಡೀ ಮಾನವಕುಲಕ್ಕಾಗಿ. ಒಂದು ದಳವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರೆ, ಅದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಜೀವ ಉಳಿಸಬಲ್ಲದು. ಆದರೆ ಈ ಹೂವು ಕೇವಲ ನೂರು ವರ್ಷಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಮಾತ್ರ ಅರಳುತ್ತದೆ.
ಪೂಜ್ಯರೇ ಕಮಲ ಗೌರವದಿಂದ ನುಡಿದಳು, ನಾನು ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಬಂದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಈ ಹೂವಿನ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಬಳಸುವ ಸರಿಯಾದ ವಿಧಾನವನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಈ ಅದ್ಭುತವನ್ನು ನಾಶಮಾಡಲು ನಾನು ಇಚ್ಛಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ದಯವಿಟ್ಟು, ಈ ಹೂವಿನ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಅಥವಾ ಅದರ ಸಾರವನ್ನು ಹೇಗೆ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ನನಗೆ ಕಲಿಸಿ, ಇದರಿಂದ ನಾನು ಇದನ್ನು ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಇತರ ರೋಗಿಗಳಿಗಾಗಿ ಬಳಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ಕಮಲಳ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಕಂಡು ಯೋಗಿ ಆನಂದಗೊಂಡರು. ನಿನ್ನ ಹೃದಯ ಪರಿಶುದ್ಧವಾಗಿದೆ, ಕಮಲ. ಕೇವಲ ಧೈರ್ಯದಿಂದಲ್ಲ, ತ್ಯಾಗದಿಂದ ಮಾತ್ರ ಈ ಹೂವಿನ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಯಲ್ಲ, ಇದು ಪ್ರಕೃತಿಯ ವರ ಎಂದು ನುಡಿದನು.
ಯೋಗಿ ಅವಳಿಗೆ ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿಯ ಗರಿಷ್ಟ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಬಳಸುವ ಪ್ರಾಚೀನ ವಿಧಾನವನ್ನು ಕಲಿಸಿದರು. ಹೂವಿನ ಪರಾಗವನ್ನು ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಎಣ್ಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆಸಿ, ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಮಂತ್ರವನ್ನು ಪಠಿಸುವ ಮೂಲಕ ಶಕ್ತಿಯುತ ಔಷಧವನ್ನು ಹೇಗೆ ತಯಾರಿಸಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಸಿಕೊಟ್ಟರು. ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ಹೂವು ಮರಳಿ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರುವ ಮುನ್ನ, ಕಮಲ ಆ ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಪರಾಗವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ, ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ ಯೋಗಿಗೆ ಮತ್ತು ಅದೃಶ್ಯ ಪರ್ವತಕ್ಕೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿ ಹಿಂದಿರುಗಿದಳು.
ಕಮಲ ಆದಿಲ್ಪೇಟೆಗೆ ಮರಳಿದಾಗ, ಅವಳನ್ನು ಹಳ್ಳಿಯ ಜನರು ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ತಂದ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿಯ ಅಲ್ಪ ಪರಾಗವನ್ನು ಬಳಸಿ ತಯಾರಿಸಿದ ಔಷಧಿಯಿಂದ ಹಳ್ಳಿಯ ಅನೇಕ ರೋಗಿಗಳನ್ನು ಗುಣಪಡಿಸಿದಳು. ಕ್ರಮೇಣ, ಅವಳು ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆ ಸಂಗ್ರಾಹಕಳಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿಯ ರಕ್ಷಕಿಯಾಗಿ ಮತ್ತು ಜ್ಞಾನದ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಳು. ಕಮಲಳ ಕಥೆ ಇಡೀ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಹರಡಿತು. ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿ ಅಪರೂಪದ ಹೂವಾಗಿ ಉಳಿಯಿತು, ಆದರೆ ಅದರ ಮಹತ್ವವು ಕಮಲಳ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯ ಮೂಲಕ ಶಾಶ್ವತವಾಯಿತು. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ರಹಸ್ಯಗಳು ಮನುಷ್ಯನ ದುರಾಸೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವರ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಸೇವೆಗೆ ಮಾತ್ರ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಇಡೀ ಜಗತ್ತು ಅರಿತುಕೊಂಡಿತು. ಮತ್ತು ಇಂದಿಗೂ, ಅದೃಶ್ಯ ಪರ್ವತವು ಅಮೃತ ಸಂಜೀವಿನಿ'ಯ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ತನ್ನೊಳಗೆ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದೆ.
ಸಾಹಸ, ರಹಸ್ಯ ಮತ್ತು ಮೌಲ್ಯಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾಗಿರುವ ಈ ಕಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆ ಏನು?
