ચાલને...

અટલજી આપણાં સૌના પ્યારા. એમની એક રચનાથી હું શરૂઆત કરીશ કે જેમાં તેમણે આખા દેશ ને સાથે ચાલવાનું આહવાન આપ્યું. 

          કેવું કેહવાય નહીં? આજે આપણી પાસે અઢળક સગવડો છે, ગાડી, ટ્રેઈન, સ્પીડ ઈન્ટરનેટ, ફાસ્ટ મોબાઇલ અને સુપર કોમ્પુટર સાથે ઘણુંબધું. પણ, શું આજે આપણે ખરેખર ઝડપી થાઈ ગયા છીએ?  હાસ્તો! કેટલી ઝડપી પ્રગતિ કરીએ છીએ, નહીં? પણ, મારો એક બીજો પ્રશ્ન છે. શુ આપણે ખરેખર જીવનની પ્રગતિ તરફ છીએ કે ફક્ત ભૌતિક પ્રગતિ તરફ? વિચારવું પડશે આપણે. આપણે ભૌતિક પ્રગતિમાં આગળ છીએ પણ શું ભીતરના સંબંધો વધારવામાં આગળ છીએ કે? ઉપર અટલજી આપણાં દેશને કદમ થી કદમ મિલાવીને ચાલવાની પ્રેરણા આપી, પણ ખરેખર આપને ચાલીએ છીએ કે? કઈંક થાય કે આપને સંબંધો માં ગાંઠો વાળીને, દીવાલ ઉભિ કરી દઈએ  છીએ, હે ને! સાથે ચાલવાનું તો દુર, આપણે જોવાનું પણ છોડી દઈએ છીએ. ચાલને.. વિચારીએ ક્યાં રહી ગયા ? ચાલને ફરી ભેગા થઈએ, નહીં કે! કોઈ મૂંઝવણ રાહી ગયી હિય તો એને સમજીને કાઢવાનો પ્રયત્ન કરીએ! ફરી એક પ્રેરણાદાયિ વિચાર સફૂર્યો, જ્યારે તમે કોઈ પણ મૂંઝવણમાં ફસાઓ, સફળતા નિષ્ફળતા વચ્ચે, આશા -નિરાશા વચ્ચે ત્યારે આ જરૂર વાંચજો.. અટલજી સરસ લખી ગયા.

          આ કવિતા પાછળ એક વાત છે. મારી સાથે એક પ્રસંગ બન્યો. 9 એપ્રિલ 2016 શનિવાર, એક વાર મારી એક મિત્ર સાથે હળવેકથી ઝઘડી પડ્યો. મારો એટલો જ વાંક કે થોડી ભાષા સજ્જતા ખોટી વાપરી. એમા એને માઠું લાગ્યું હશે ને બોલવાનું બંધ કરી દીધું. હું પણ થોડોક સ્તબ્ધ થાઈ ગયો કે આમ એટલું મોટુ તો શુ થાઈ ગયુ મારાથી કે કોઈ કાયમ બોલવાનું બંધ કરે?  પણ હા એક વાત સમઝ પડી કે ભષાસજજતા મિત્રતા માં ભંગાણ પાડી શકે છે.

           આ ઘટના પછી મને "ચાલને..."કવિતા લખવાની  શરૂઆત કરી અને તેમાં પણ મારી ધર્મ બહેન નિકિતા પટેલ એ મને આ ભાવનાઓ વ્યકત કરવામાં મદદ કરી. અને મને ફરી મારા ગમતા સ્ટેજ પાર મુકી દીધો.

            મેં એક વર્ષ મારો પોતાનો અભ્યાસ કરવાનો પ્રયત્ન કાર્યો અને થોડીક સમઝણ કેળવી. હું એ સમઝણ કેળવી શક્યો કે શું કોઈની થોડા સમય પૂરતી ખરાબ વર્તણુક ને કારણે તેની સાથે કાયમ બોલતી બંધ કરવી આવશ્યક છે કે? બીજી વાત, શુ કોઈ મારી સાથે બોલવાનું બંધ કરે તો મારે પણ તેની નાદે લાગી તેવું જ વર્તન બીજા સાથે પણ કરવું જોઈએ કે? હું નથી માનતો કે કોઈ મારી માટે બદલાય તૌ મારે મારો સ્વભાવ અને વર્તન બદલવું જોઈએ, મૈત્રી નો સંબંધ ફક્ત બારણાં બંધ કરી શકે તુટી નાં શકે. 

મારા એક મિત્ર એ મને ખૂબ સાચી શીખ આપતાં કહ્યું, 

હા, મારે મારામાંથી ખોટી ભાષાસજ્જતા વાપર્યા નો ગુણ કાઢવો જ જોઈએ. ખોટી અને અયોગ્ય વસ્તુ કે બાબત બંધ થવી જોઈએ, નહીં જે મૈત્રી નાં બારણાં. હું આ કવિતા દ્વારા એવા બારણાં સદાય ઉઘડા રાખવા પ્રયત્ન કરીશ, રાખીશ જ. કોઇએ લાગણીઓ વિશે ખૂબ સરસ લખ્યું છે;

તો ચાલોને, બારણાં બંધ હોય તૌ ફરી ખોલીએ !...થંભી ગયેલી રમત ફરી શરૂ કરીએ!...રોક લાગેલા એ પગના ડગલા વધારીએ!...બંધ થયેલી ચર્ચાઓ ને વાતો નાં વગડાથી ફરી શરૂ કરીએ!...બંધ મોઢા ને હાસ્યથી ઉઘાડી દઈએ!...થોડું રડી પણ લઇએ!...ચુપ બેઠેલી આપણી મૃતપાય દુનિયા ને ફરીથી જીવંત કરીએ!...