“શર્વિલ, ઉઠી જાઓ, જુઓ સવાર ના સાડા સાત થઈ ગયા, પછી તમારે હોસ્પિટલ જવાનું મોડુ થશે.” રસોડા માં રસોઈ બનાવતાં બનાવતાં નિર્મિકા એ બૂમ મારી ને બેડરૂમ માં સૂઈ રહેલા પોતાના પતિ ને ઉઠાડતાં કહ્યું. શર્વિલ પણ હોશિયાર હતો. આમ બૂમ થી થોડો ઉઠી જવાનો હતો ! એ જાણતો હતો કે પોતે નહીં ઊઠે તો નિર્મિકા નજીક આવી ને પોતાની બંગડીઓ ની ખનક થી ઉઠાડવા બેડરૂમ માં આવશે. અને બસ નિર્મિકા આવી. આવતાં જ શર્વિલએ નિર્મિકા ને પ્રેમ થી પોતાના આશ્લેષ માં જકડી લીધી.
“ શું શર્વિલ તમે પણ સવાર સવાર માં મસ્તી જ સૂઝે છે તમને!” નિર્મિકા એ શરમ થી આંખોના પલકારા ને ઢાળી દીધાં.
” પત્ની ને પ્રેમ કરવો એ પણ ગુનો છે?” શર્વિલ ની આંખો માં પ્રેમ વરસતો હતો.
“હવે, જલ્દી તૈયાર થાઓ, તમારે હોસ્પિટલ જવાનું મોડુ થશે.” નિર્મિકા શર્વિલ ના આશ્લેષ માંથી નીકળવા મથામણ કરી રહી હતી.
બસ આવા જ નિર્મિકા ના મીઠા સંવાદ સાથે શર્વિલ ની સવાર થતી. શર્વિલ ખૂબ જ ખુશ હતો. બસ હજુ થોડા દિવસો પહેલા જ શર્વિલ ના નિર્મિકા સાથે લગ્ન થયા હતા. નિર્મિકા પણ થોડા જ દિવસો માં શર્વિલ ની પૂરક બની ગઈ હતી.
રસોડા માં શર્વિલ નું ટિફિન ભરતાં ભરતાં નિર્મિકા એક ક્ષણ માટે શૂન્યમનસ્ક થઈ ગઈ. શર્વિલ હજુ નાહી ને તૈયાર થઈ ને આવે ત્યાં સુધી તો નિર્મિકા એ પર્સ, રૂમાલ, મોજાં અને ટિફિન બધુ જ તૈયાર કરી ડાઇનિંગ ટેબલ પર મૂકી દીધું. પ્રેમ થી ભરેલા ચુંબન થી શર્વિલ ને વિદાય આપી પોતાના ફ્લૅટ ની ગૅલૅરી માં ઊભી ઊભી શર્વિલ ને નીરખી રહી હતી.
સપ્તરથ પર આરુઢ થઈ ને સૂર્યરાજા ની સવારી આવી ચૂકી હતી. તડકો હજુ કૂણો હતો. આકાશ માં આછી આછી વાદળીઓએ સુંદર મજાની ભાત પાડી હતી. શીત હવાની લહેરખી નિર્મિકા ના ગાલ પર રહેલા વાળ ને ઉડાડતી હતી. નીચે રોડ પર રિક્સા, સ્કૂટર, બસ, કાર અને રાહદારીઓ રઘવાયાં થઈ ને દોડી રહ્યાં હતાં.આમેય સુરત શહેર વ્યસ્ત શહેરો માનું એક શહેર હતું. ત્યાં જ નિર્મિકા ની નજર દૂર એક આશરે 3 વર્ષ ની નાની બાળકી પર પડી. એ સુંદર મજાની ઢીંગલી પોતાના પપ્પા ની આંગળી ઝાલી ને ધીમે ધીમે ડગ માંડી રહી હતી, એટલા માં જ એ ચાલતાં ચાલતાં પડી ગઈ અને આંખમાંથી મોતી સરતાં જ હતાં કે એના પપ્પા એ એને ગાલ પર પપ્પી આપી ઊંચકી લીધી. નિર્મિકા ને એના પપ્પા ની યાદ આવી ગઈ અને એની આંખો પર બાઝેલાં મોતીઓ એ એનો પુરાવો આપી દીધો. એવું નહોતું કે સાસરે કોઈ વાત ની ખોટ હતી, એથી વિરુધ્ધ સુરત શહેર ની પ્રતિષ્ઠિત કોર્પોરેટ હોસ્પિટલ માં ફરજ બજાવતાં ડૉ.શર્વિલ ની અનહદ પ્રેમવર્ષા માં એ ભીંજાઇ રહી હતી, પણ ચિંતા પપ્પા થતી હતી. પપ્પા હવે એકલા હતાં.
*********************************
“નિર્મિકા, આજે કદાચ એક મેડિકલ અસોસિએશન મીટિંગ અંતર્ગત અમદાવાદ જવાનું થશે. રિશેષ ટાઇમ માં પપ્પા ને મળી આવીશ અને એમની તબિયત પણ પૂછતો આવીશ. તને સાથે જ લઈ જાત પણ બધા મિત્રો જોડે એમની જ કાર માં જવાનું છે.” શર્વિલે સોફા પર મોજાં પહેરતાં પહેરતાં ટિફિન પૅક કરી રહેલી નિર્મિકા ને સાદ પડી ને કહ્યું.
શર્વિલ આજે પપ્પા ને મળવા જશે એ વાત થી જ નિર્મિકા ની આંખો માં ચમક આવી ગઈ.
“પપ્પા ને ત્યાં જવાના છો ? જ જો જ, ટાઇમ લઈ ને, અને ઊભા રહો આ ગાજર નો હલવો બનાવ્યો છે એ પૅક કરી આપું છું. પપ્પા ને બહુ ભાવે છે.” નિર્મિકા ની આંખો માં ખુશી નીતરતી હતી.
શર્વિલે નોંધ્યું હતું કે જ્યારે જ્યારે નિર્મિકા ટિફિન પૅક કરી ને આપતી હતી ત્યારે ત્યારે એની આંખો જાણે કશુંક કહેવા માંગતી હોય એવો ભાસ થતો હતો, પણ એ આંખોને નિર્મિકા એક એવા આવરણ માં ગૂંથી લેતી કે શર્વિલ એની આંખો કળી શકતો નહોતો. પરંતુ આજે નિર્મિકા ની આંખો માં એવું કોઈ જ ગૂઢ આવરણ નહોતું, ખૂબ જ ખુશ હતી.
એનો હાથ હાથ માં લઈ ને બોલ્યો, “ હા ડિયર, હું સ્યોર પપ્પા ને મળી ને જ આવીશ અને એમની પરી ની ખૂબ યાદ આપીશ. એ પણ કહીશ કે પપ્પા તમે તમારી પરી ની બિલકુલ ચિંતા ના કરશો. એ એના સાસરે પણ પરી બની ને જ રહેશે.”
*********************************
જ્યારે જ્યારે નિર્મિકા શર્વિલ માટે ટિફિન પૅક કરતી ત્યારે ત્યારે પપ્પા ની યાદ આવી જતી અને એ શૂન્યમનસ્ક થઈ જતી. પોતે 12 વર્ષ ની હતી ત્યાર થી જ પપ્પા માટે એ જ રસોઈ બનાવતી પણ હવે પપ્પા પાસે કોઈ નહોતું. મમ્મી ની અચાનક વિદાય પછી નિર્મિકા એ જ ઘર ની સઘળી જવાબદારી સંભાળી લીધી હતી. પપ્પા એ પણ પોતાની એક ની એક લાડકવાયી ને પ્રેમ થી ઉછેરી હતી. પણ હવે .......
*************************************
“ બેટા, પરી મારા ચશ્માં કયાંક મુકાઇ ગયા છે, જરા શોધી આપ ને?” હાથ માં છાપું લઈ બહાર હીંચકા પર બેસતાં બેસતાં નટવર કાકાએ ઘર તરફ બૂમ મારી ને કહ્યું.જ્યારે કોઈ પ્રતિસાદ ના આવ્યો ત્યારે નટવરકાકા ને યાદ આવ્યું કે પરી તો હવે પોતાના સાસરે હતી. રિટાયર્ડ જીવન જીવતાં નટવરકાકા ના હ્રદય માં દીકરી ને સારું ઘર મળ્યા નો સંતોષ હતો. એ પરી ના રૂમ માં જતાં, પરી ના હોવાનો અનુભવ કરતાં. એના કપડાં, સ્કૂલ અને કોલેજ ની ચોપડીઓ, એની બેગ બધુ જ જેમનું તેમ સચવાયેલું હતું જેવુ એ મૂકી ને ગઈ હતી. એના રૂમ માંથી એની કોઈ પણ વસ્તુ આઘી પાછી ના થાય તેનું એ ખાસ ધ્યાન રાખતાં, ક્યારેક ક્યારેક એની યાદ આવતી ત્યારે ત્યારે એનું આલ્બમ જોઈ લેતા.
************************************
“શર્વિલ કુમાર, આવો આવો, બસ તમારી જ રાહ જોતો હતો, પરી નો ફોન આવી ગયો હતો કે તમે આવશો.” નટવરકાકા ચહેરા પર આકાર લેતી ખુશીઓ ની રેખાઓ શર્વિલ ને સ્પષ્ટ દેખાઈ રહી હતી. શર્વિલે પણ સ્મિત આપી ઘર માં પ્રવેશ કર્યો.
“હા, પપ્પા, પરી ને પ્રોમિસ જો આપ્યું હતું કે હું પપ્પા ને મળવા જઈશ. અને હા પપ્પા લો આ પરી એ તમારા માટે ગાજર નો હલવો મોકલ્યો છે.”
“પરી બેટા એ મોકલ્યો? મારી પરી મજા માં તો છે ને ?” નટવરકાકા હાથ માં ગાજર ના હલવાનો ડબ્બો પકડતાં પકડતાં જાણે પરી ની આંગળી ઝાલી હોય એવો અનુભવ કરતાં હતાં.
“હા, પપ્પા, પરી એકદમ મજામાં છે, હવે ઉતરાણ પર અમે બંને સાથે આવીશું.” શર્વિલે જરા હળવાશ થી કહ્યું.
“શર્વિલ કુમાર તમે બેસો, હું તમારા માટે ચા બનાવી લાવું.હું બનાવી ને જ રાખત, પણ પછી ચા ઠંડી થઈ જાત તો મજા ના આવત.” હર્ષપૂર્વક નટવરકાકા એ કહ્યું.
“અરે પપ્પા, કોઈ તકલીફ ના ઉઠાવો.”
“અરે હોતું હશે, શર્વિલ કુમાર, તમે લગ્ન પછી આમ પહેલી વાર સાસરે આવ્યા છો, અને મારે પણ ચા પીવાની બાકી જ છે, આપણે બંને સાથે ચા લઈશું બસ!” સંવાદ પૂરો થયો ના થયો નટવર કાકા એટલા માં તો રસોડા માં પહોંચી પણ ગયા.
શર્વિલ બેઠક રૂમ માં સોફા પર બેઠાં બેઠાં નિર્મિકા ના પપ્પા સાથેના નાનપણ ના ફોટાઓ નીરખી રહ્યો હતો, એટલા માં એની નજર ટીપોઇ નીચે પડેલી એક ચિઠ્ઠી પર પડી. કુતૂહલતાપૂર્વક એને ચિઠ્ઠી જોઈ તો એ પામી ગયો કે અક્ષરો નિર્મિકા ના હતાં અને એ ચિઠ્ઠી નિર્મિકા એ લગ્ન ના દિવસે એના પપ્પા ને ઉદ્દેશી ને લખી હતી. જિજ્ઞાસાપૂર્વક શર્વિલ વાંચી રહ્યો હતો.
પ્રિય પપ્પા.....
આવતીકાલ થી હું આ ઘર માં નહીં હોંઉ, તમારી તબિયત નું ધ્યાન રાખજો, બીપી અને ડિયાબીટીસ બંને ની દવાઓ સમયસર લેજો. બધી જ દવાઓ ટીવી નીચે ના કબાટ માં મૂકી છે, બધી દવાઓ પર કઈ દવા ક્યારે લેવાની છે એ મે લખી દીધું છે.
કબાટ ના ઉપર ના ખાના માં તમારા બધાજ ધોયેલાં શર્ટ અને પેન્ટ ઇસ્ત્રી કરી ને મૂકેલા છે અને હા તમારા ચશ્માં ના મળે તો પહેલાં ટીપોઇ ની નીચે છાપાં પર જુઓ, પછી સોફાની ઉપરની આખી ધાર ચેક કરો અને છેલ્લે આપણાં ઘર ની બહાર ની બાલ્કની પર જોજો.
ધાબા ની ટાંકી નો કોક ધાબા પર નહીં નીચે રસોડા ના બારણાં પાછળ છે, ટાંકી છલકાઈ ને ઉભરાઇ જાય તો ઉપર દોટ ના મૂકતાં....
દાઢી કરવાની ટ્યૂબ હમેંશા તમારા શેવિંગ કરવાના પાઉચ માં જ મુકજો, ટૂથબ્રશ અને ટૂથપેસ્ટ મૂકીએ છીએ એ પ્લાસ્ટિક ના નાના બાસ્કેટ માં નહીં...
મારો નંબર તમારા મોબાઇલ માં પરી ના નામે સેવ કર્યો છે એટલે નિર્મિકા ના નામે નામે શોધતા નહીં અને તોય મારો નંબર મેં રસોડા માં લગાવેલા કેલેંડર પર મોટા અક્ષરે લખ્યો છે.
તમારી અને મમ્મી ની યાદ આવશે એટલે તમારી જાણ બહાર હું આપના લગ્ન નું આલ્બમ લઈ જાઉં છું.
અને હા પપ્પા કાલ થી રસોડા માં રસોઈ બનાવવા હું નહીં હોંઉ, તમને જે આવડે એ થોડું થોડું બનાવી લેજો. રસોડા ના મસાલિયામાં મે અજમા ની ડબ્બી માં અજમો અને જીરા ની ડબ્બી જીરું લખેલી ચબરખી મૂકી છે. એવું જ મીઠા ની અને સોડા ની બરણી ઓ માં પણ કર્યું છે.
મારી આંખો માં સમાય એટલી બધી જ યાદો અને પપ્પા તમારા સાથે વિતાવેલી એક એક પળ ને અને નાનપણ માં તમારા ગાલ પર મેં વ્હાલપૂર્વક આપેલી એક એક પપ્પી ની યાદો ને મન માં ભરી ને લઈ જાઉં છું. તમારી યાદ આવશે પપ્પા.....
લવ યૂ પપ્પા
તમારી લાડલી પરી......
શર્વિલ ચિઠ્ઠી પૂરી કરતાં જ લાગણીશીલ બની ગયો. દરરોજ ટિફિન આપતી વખતે નિર્મિકા ની આંખો માં રહેલા ગૂઢ આવરણ પાછળ પોતાના પપ્પા ની ચિંતા ને આજે શર્વિલે કળી લીધી હતી.
***************************************
ડોરબેલ વાગતાં જ નિર્મિકા એ દરવાજો ખોલ્યો અને ખોલતાં જ શર્વિલ ને જોઈ ને ખુશ થતાં થતાં કહ્યું “ પપ્પા ને મળ્યા શર્વિલ? એ મજા માં તો છે ને?”
હજુ શર્વિલ કઈં જવાબ આપે એ પહેલાં એના હાથ માં રહેલી બેગ ને જોતાં જ નિર્મિકા એ આશ્ચર્યપૂર્વક ફરી પાછી સવાલો ની ઝડી વર્ષાવી “ આ બેગ કોની છે? કોઈ મહેમાન આવ્યું આપણાં ઘરે?”
શર્વિલે બેગ નીચે મૂકી નિર્મિકા ના ગાલ પર પ્રેમપૂર્વક હાથ ફેરવી જવાબ આપ્યો. “ માફ કરજે, તારી આંખો ને કળતાં સહેજ મોડુ થયું, પગલી પ્રેમ કરું છું તને, એકવાર પણ કહ્યું હોત.... જો કોણ આવ્યું આપણાં ઘરે, હવે એ મહેમાન બની ને નહીં પણ સદાય આપણાં સાથે જ રહેશે.”
નિર્મિકા એ જોયું તો એના પપ્પા સીડીઓ ચડી ને આવી રહ્યા હતાં. નિર્મિકા શર્વિલ ને ભેટી પડી. કોઈ સંવાદ ના કરી શકી પણ આંખો માં આવેલા આંસુઓ સઘળું વ્યક્ત કરતાં હતાં.
પપ્પા ને આવતાં જ નિર્મિકા ભેટી પડી. શર્વિલ ઘણા અરસા ના વિયોગ બાદ આજે રચાયેલા પિતા-પુત્રી ના મિલન ના સુખદ સંયોગ ને લાગણીશીલ બની નીરખી રહ્યો હતો.
“નીલ” ડૉ. નિલેષ ઠાકોર
