देवयानी विकास आणि किल्ली.
पात्र परिचय
विकास नायक
देवयानी नायिका
सुप्रिया देवयानीची मैत्रीण
लक्ष्मी सुप्रियाची रूम पार्टनर.
राजू सुप्रियाचा मित्र
शीतोळे पोलिस इंस्पेक्टर
भय्या विकासचा मोठा भाऊ.
अश्विनी विकासची वाहिनी, भैय्याची बायको
भगवानराव विकासचे बाबा
यमुना बाई विकासची आई
गोविंद राव देवयानीचे बाबा
कावेरी बाई देवयानीची आई.
मावशी आणि काका देवयानीची मावशी आणि तिचे मिस्टर
मनीषा विकासची बहिण
अंकुश मनीषाचा नवरा.
सुरेश देवयानीचा भाऊ.
विश्राम देवयानीचा चुलत भाऊ.
विनोद विकास चा चुलत भाऊ
प्रिया विकासची चुलत बहीण.
सेजल देवयानीची अमेरिकेतली रूम मेट.
पूर्णिमा देवयानीची अमेरिकेतली रूम मेट.
राजेश विकासचा मित्र.
भाग ४१
भाग ४० वरून पुढे वाचा ......
“अरे तिच्या घरचे, काका, मावशी सगळेच आपल्या घरी हप्ता भर राहून गेले आहेत.” यमुनाबाई सांगत होत्या “आणि आनंदात वापस बेळगाव ला गेले आहेत. त्यामुळे त्यांच्या मनात कसलाच किंतु, परंतु येणार नाही याची खात्री होती. आणि सगळं ठरल्या प्रमाणे झालं असतं तर तुमचं लग्न होऊन आता वर्ष झालं असतं. म्हणून कदाचित त्या लोकांनी देखील तिच्या हट्टा पुढे मान तुकावली असेल. असो पण झालं ते चांगलच झालं. ती डोळ्या समोर, असल्यामुळे तुझी पण तब्येत लवकरच सुधारेल, काय ?”
“ह्या, आई तू पण ना ! असं काही नाहीये. तुम्ही सर्व लोकं आहातच की, माझी काळजी घ्यायला.” – विकास.
“असं म्हणतोस ? ठीक आहे, सांगते तिला. विकासला तुझं इथे येणं काही आवडलं नाही म्हणून.” – यमुनाबाई.
“अरे, कायss आई, असं कधी होतं का, आता ती आलीच आहे तर राहू दे. मला काय त्याचं. तुम्हालाच मदत होईल. राहू दे तिला.” आणि, विकास अगदी क्षीण पणे हसला. तेवढ्या बोलण्याने सुद्धा त्याला धाप लागली.
“बरं तू म्हणतोस तसं. पण आता तू आराम कर जास्त बोलू नकोस. बोलण्याने सुद्धा थकवा येतो.” – यामुनाबाई.
विकास नी मान हलवली आणि डोळे मिटले. आई हळूच रूम च्या बाहेर पडली.
संध्याकाळी सात च्या फ्लाइट ने देवयानी नागपूर ला आली. बाहेर पडे पर्यन्त साडे आठ, पावणे नऊ वाजले होते. भैय्याच गेला होता तिला आणायला. घरी सगळे जणं तिची वाटच बघत होते.
२४-२५ तासांच्या प्रवासाचा शीण तिच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट दिसत होता.
“देवयानी, वेल्कम होम.” अश्विनी म्हणाली.“चहा इथेच घेणार की खोलीत पाठवू ?”
“वहिनी मला कसं तरीच होतेय, तुम्हाला माझ्यासाठी खटावं लागतंय. काय करणार हो, हा स्टॅम्प मारला आहे ना हातावर.” – देवयानी.
“हरकत नाही. चौदा दिवस आराम कर, त्यानंतर म्हणशील, काम करून दमले ग बाई,” अश्विनीच्या ह्या बोलण्यावर सगळेच हसले. वातावरणात जरा मोकळे पणा आला. मग देवयानी तिच्या खोलीत फ्रेश व्हायला गेली.
यमुना बाई तिच्या खोलीत चहा घेऊन गेल्या तेंव्हा देवयानी म्हणाली की “आई, तुम्ही कुठे होत्या ? मी आले तेंव्हा तुम्ही दिसल्या नाही.”
“अग तू आणि विकासच्या बरोबरीने मी पण isolation मध्ये आहे. मी पण सगळ्यांच्या मध्ये मिसळत नाहीये. जे हवं असेल ते अश्विनी इथे या टेबलावर आणून ठेवणार आणि मी ते तुमच्या पर्यन्त पोचवणार अशी व्यवस्था केली आहे.
ही तुझी खोली, ती विकासची आणि पलीकडची आमची बेडरूम. तिथे सध्या मी एकटीच. हे वरच्या रूम मध्ये तात्पुरते शिफ्ट झाले आहेत.” – यमुनाबाई.
“अरे बापरे, म्हणजे सगळं कसं अगदी strictly नियमानुसार चाललं आहे म्हणायचं.” देवयानी म्हणाली.
“हो अग. आमचे दोघांचे vaccine चे दोन्ही डोस घेऊन झाले आहेत. म्हणून काळजी नाही. भय्या आणि अश्विनीचे एक एक घेऊन झाले आहेत. पण तरी डॉक्टर म्हणाले की जितकी जास्त काळजी घेता येईल तितकी चांगली. केवळ १०-१५ दिवसांचाच तर प्रश्न आहे. बरं तू प्रवासामुळे थकली असशील, थोडा आराम कर. अर्ध्या तासाने जेवण घेऊन येईन. काही लागलं तर मला मोबाइल वर फोन कर.” – यमुनाबाई.
“मी बाहेर येऊ का हो ? तसं मला काहीच झालेलं नाहीये.” – देवयानी.
“छे,छे मुळीच नाही. तुला काही झालेलं नसलं तरी एक पेशंट आधीच घरात आहे, दूसरा नको. १०-१५ दिवसच फक्त, कळणार सुद्धा नाही, कसे निघू जातील, ते बघशील तू.” यमुनाबाईनी फायनल सांगितलं.
देवयानीची आणि विकासची प्रत्यक्ष भेट झालीच नाही. जेवण झाल्यावर विडियो कॉल करूनच त्यांना एकमेकांशी बोलावं लागलं. जवळ जवळ २०-२५ दिवसांनी दोघं एकमेकांना पहात होते. कोणीच काही बोलत नव्हतं. विकासची ती कृश मूर्ती आणि थकलेली चर्या पाहून तिला भडभडून आलं. तिला काही सुचत नव्हतं. गळा भरून आला होता. तोंडातून शब्द फुटत नव्हता. देवयानीच्या डोळ्यांना धारा लागल्या होत्या. ती नुसतीच अश्रु भरल्या डोळ्यांनी विकासला बघत राहिली. विकासची सुद्धा अवस्था काही वेगळी नव्हती. तो रडत नव्हता पण बोलूही शकत नव्हता. तेवढ्यांनी सुद्धा विकास थकला आणि त्यानी डोळे मिटले. त्याला झोप लागली आणि मोबाइल हातातून गळून पडला. देवयानीला काही कळलंच नाही, तिने ताबडतोब यमुना बाईंना फोन केला.
“अहो आई, विकासला फोन केला होता, माझ्याकडे बघता बघता न बोलताच फोन टाकून दिला त्यानी, बघा ना काय झालय ते.” – देवयानी.
“अरे, काय झालं ? बघते आता.” – यमुनाबाई.
पांच मिनिटांनी त्यांनी देवयानीला फोन केला.
“अग काही नाही. थकला आणि डोळे मिटले त्यानी, फोन त्याच्या हातातून गळून पडला. आता पुन्हा जागा झालाय तो. अग असच आहे. कल्पनेच्या बाहेर थकवा आला आहे. डॉक्टर म्हणाले होतेच की कोरोंना चा थकवा असाच असतो म्हणून.” यमुनाबाईंनी सांगितलं.
“बापरे, अहो मी विकासला इतकं अशक्त कधीच पाहीलं नव्हतं. कठीण आहे.” – देवयानीला जरा वाईट वाटलं.
“अग आम्हाला सुद्धा हा अनुभव नवाच आहे. याच्यातून त्याला बाहेर काढायच आहे. बघ तूच, केवढी मोठी जबाबदारी अंगावर घेतली आहेस तू.” – यमुनाबाई
“हो आई, आलं माझ्या लक्षात. मी माझी जबाबदारी नक्कीच नीट पार पाडीन. काळजी नका करू.’ – देवयानीनी आश्वासन दिलं.
आवश्यक ती सर्व औषधं चालूच होती. यमुना बाई वेळच्या वेळी औषधं देत होत्या. अशक्त पणा हळू हळू भरून येत होता. देवयानीचा प्रश्नच नव्हता. ती बसून बसून कंटाळली होती. रोज ती यमुनाबाईंना म्हणायची मी जाऊ का बाहेर, आणि त्या नाही म्हणायच्या.
“आई आज आठ दिवस झाले, एवढं कोणी बघत नाही हो. आता मला भीती वाटायला लागली आहे की मला पालवी फुटेल बसून बसून, किंवा वारूळ बनेल अंगावर. जाऊ द्या न बाहेर.” देवयांनीनि तक्रार केली.
“ठीक आहे भैय्याला विचारते. त्याचं काय म्हणण आहे ते बघू. मग ठरवू. आणि देवयानी, बाहेर येऊन तरी काय करणार आहेस ?” – यमुनाबाई.
“तुम्हाला मोकळं करेन. विकास कडे बघण्या साठीच आले आहे ना मी इथे ?” – देवयानी.
“अग हो, पण विकास बरोबर तुला पण isolation आहेच की चौदा दिवस. मग सांग, असं काय किंवा तसं काय, काय फरक आहे ?” – यमुनाबाई.
देवयानीने नाईलाज असल्या सारखे खांदे उडवले. आणि गप्प बसली.
विकास ची तब्येत आता बरीच सुधारली होती. देवयानी आपल्याच घरी आहे म्हंटल्यांवर त्याच्या मध्ये लक्षणीय सुधार होत होता. आता तो हळू हळू का होईना पण खोलीतच येरझारा मारत होता आणि स्वत:चं सगळं स्वत:च आटोपत होता. आता त्याला फारशी दुसर्‍याच्या मदतीची आवश्यकता पडत नव्हती.
पाहता, पाहता आठ दिवस निघून गेले आणि देवयानी आणि यमुना बाई सक्तीच्या बंदीवासातून मोकळ्या झाल्या. गेले चौदा दिवस रोज देवयानीला महापालिकेकडून फोन यायचा आणि प्रकृतीची विचारपूस व्हायची. तो ससेमिरा आता आज पासून संपणार होता. देवयानी लवकर उठून आंघोळ वगैरे करून एक दम फ्रेश आणि हसऱ्या चेहऱ्याने, विकासच्या रूम मध्ये शिरली. एकदम फुला सारख्या टवटवीत देवयानीला प्रत्यक्ष पाहून विकास ताडकन उठून बसला.
“अरे, अरे असा एकदम उठू नकोस. पाठ दुखायला लागेल.” – देवयानी म्हणाली.
“ह्या, आता तू आली आहेस ना, मग ? तुला बघितल्यावर सगळी दुखणी पळून जातील बघ. इतके दिवस तू इथे असून सुद्धा आपली भेट नाही होऊ शकली. आता तुला बघितलं आणि सगळा श्रम परिहार झाला बघ. आता अगदी उद्या सुद्धा मी मॅरथॉन मध्ये धाऊ शकतो. Want to try ?” विकासचा उत्साह आता उतू जात होता.
“इतका मिस करत होतास मला ?” – देवयानी.
“आता काय सांगू ? मला काही हळुवार, काव्यात्मक वगैरे बोलता येत नाही. पण यस. तू समोर नव्हतीस तेंव्हा सगळं कसं उदास, उदास वाटत होतं.” – विकास.
“अरे मग सुप्रियाला बोलवायचस” देवयानीनी चिमटा काढला. तिला वाटलं की विकास खजील होईल आणि सॉरी म्हणेल. पण तसं काही झालं नाही. तो तिच्याकडे आश्चर्याने बघत होता. मग म्हणाला-
“म्हणजे, तुला अजून माहीत नाही ? तुझं सुप्रियाशी बोलणं झालं नाही का त्या नंतर ?” – विकास आश्चर्याने म्हणाला.
“तिचा चारदा फोन आला होता पण मला इतका राग आला होता की नंतर मी तिच्याशी बोललेच नाही. मैत्रीण अशी असते का ? आणि तू पण पाघळलास. खरं म्हणजे मला तुझा पण तेवढाच राग आला होता, पण काय करू, तुझ्या शिवाय मला जगताच आलं नसतं. काही अर्थच नव्हता. म्हणून सोडून दिलं. पण तू काय म्हणत होतास ? मला काय माहीत नाही ?” देवयानी म्हणाली.
“अग ते एक prank होतं. आम्ही दोघांनी मिळून तुझी थोडी गंमत केली. मुद्दाम तुला चिडवायला. या पलीकडे काही नाही.” – विकास.
“खरं सांगतो आहेस तू ?” – देवयानी.
“देवा शपथ.” – विकास.
क्रमश:...........
दिलीप भिडे पुणे
मो :9284623729
dilipbhide@yahoo.com
धन्यवाद.
