Dhadakno taro sath mage books and stories free download online pdf in Gujarati

ધડકનો તારો સાથ માગે

એક તીખી ઘરઘરાટી સાથે આબુ ભણી બસ દોડતી હતી. ધોધમાર મેહુલો વરસી રહ્યો હતો. વર્ષાની વાછટ બારી જોડે બેસેલા અરજણના સૌમ્ય ચહેરા પર એક જાતની હળવાશ લિંપી જતી હતી. સંજોગો સાનુકૂળ હતા. મોસમ પણ જાણે અરજણને યારી આપી રહ્યો હતો. અરજણની પડખે જ એના ખભે માથું ઢાળી એક યૌવના શાંતીથી નીંદર માણી રહી હતી. એ તેની પ્રેમિકાની રૂખી હતી.

અરજણનું મન વ્યગ્ર હતું. એના ચહેરા પર વારેવારે ચિંતા ના ભાવો ઊપસી આવતા હતા. તેને ચિંતા હતી પોતાના અગોચર ભવિષ્યની. ચિંતા હતી આવનારી આપત્તિઓની. જોકે હિંમત હારી જાય તો એ અરજણ શેનો..? રૂખી તો એના રૂદિયાની દેવી હતી. એની પૂજા હતી. અરજણ અને રૂખી ને બાળપણના હેત હતાં. યૌવન અંગડાઈ લેતું થયું ત્યારે એ બંનેની બાલિશતાનો અંત આવી ગયેલો. હૈયાંએ બન્નેની વચ્ચે એક સીમારેખા બાંધી લીધી હતી. જેને ઉલ્લંઘવી કે મર્યાદા ભંગ કરવો બંનેને ગમતું નહોતું. છતાં એ અદ્રશ્ય રેખા બન્ને વચ્ચે એક દીવાલ બનીને વિસ્તરે એવું અરજણ ઈચ્છતો ન હતો. એક દિવસ જીવ કાઠો કરીને અરજણે રૂખીને રસ્તામાં ઉભી રાખી કહી દીધું.

'રૂખી મારી જીભ ઉપડતી નથી. મોંહ્યલો કોચવાયા કરે છે. પણ સાવ ખાલી આપણ બેઊ મૂંગામંતર રહીને પોતાને જ ત્રાસ આપી રહ્યાં હોય એવું તને નથી લાગતું..?

રૂખીએ શરમથી ઢળેલી નજરને મક્કમ મનોબળ સાથે ઉચકી અરજણના ભાવુક ચહેરા પર સ્થિર કરી.

'બોલને રૂખી તારે કંઈ કહેવું છે..? '

'જે કહેવું તુ ઈ તમે કહી દીધું. મારાથી કહેવાતા જ નહીં..! પણ તમારા હમ એક દિવસ તમને ન જોયા હોય તો મારો જીવ ઊંચો નીચો થઇ જાય છે. હવે હંધીય પળોજણ જાય ખાડામાં તમે મારી આંખોથી આઘા ના થજો..!'

એટલું કહી રૂખીએ અરજણની વધી-ઘટી શંકા પણ નિર્મૂળ કરી દીધી.

રૂખી પોતાની થઈ ગઈ હતી. એ વાતે અરજણની ખુશી સીમા વિહીન હતી. ઈશ્વરના ચારે હાથ પોતાના પર છે. એવું માનવા લાગેલા અરજણે રૂખીને પોતાના સુખ દુઃખના સાથી તરીકે પસંદ કરી દીધી હતી. એને પોતાનું સર્વસ્વ માની લીધેલી. અર્જુન એના માતા પિતાનુ એક માત્ર સંતાન હતો. અરજણને એક ધર્મની બહેન હતી રૂપા.

અર્જુન અને રૂપાને કોઇ કહી ના શકે કે આ બંને જુદાં જુદાં માતાપિતાનાં સંતાન હશે. અરજણની જિંદગીમાં બહેનની ઊણપ રૂપાએ પૂર્ણ કરેલી.

હંમેશા લાડ પ્રેમ અને ખુશ ખબર લઇ આવનારી રૂપા એકવાર ચોંકાવનારી વિસ્ફોટક અને અર્જુનના સ્નેહયુક્ત હૃદયને હચમચાવી દેનારા વાવડ લઈને આવી પહોંચી. ખેતરમાં ખેડ કરી થાક્યોપાક્યો અરજણ ઢોલિયો ઢાળી આડો થયેલો. ત્યાં અણધારી રૂપા આવી ચડી. નિત્ય કરતા કંઈક જુદા જ ભાવો એના ચહેરા પર જોઈ ક્ષણભર અરજણને પણ વિસ્મય થયુ.

'અરજણ એક વાત કેવા આવી છું..!'

'ઈ તો મનેય ખબર છે બેન તુ આઈ તો કોક વાત લઈને જ આઈ હોય..!'

'તારી વાત હોળ આના હાચી, પણ આજે હુ જે કે,વા આવી છુ ઈ હોંભળવા તારે જીવડો કાઠો કરવો પડહે..!'

'હે એવી તે હુ વાત છે..?' અરજણનુ કુતૂહલ વધ્યુ.

'મે કીધુ ને તારે જીવડો કાઠો કરવો પડહે..!'

કીધો બસ, હવે તુ કે તારે હુ કેવાનુ થાયસે..!'

'અરજણ આજ મે મારી સગી આંખે રૂખલીને કોઈ અજનબી હારે એવી હાલતમાં જોઈ કે...'

રૂપા અટકી ગઈ. ખૂલાસો કેવી રીતે કરવો એ ખરેખર મૂંઝાઈ ગઈ.. ગમે તે તોય અરજણ એનો ભાઈ હતોને.. ખૂબ સંભાળીને એણે કહ્યુ.

'અરજણ એક મરદને એની પરણેતર હારે જે રીતે વર્તે એજ રીતે પેલો અજાણ્યો જણ..!'

'ના.. ના રૂપા..! રૂખી મને વિશ્વાસધાત નો કરે. ઈ એવી નથી..!'

'હાવ ભોળો ન બન મારા વિરા. મે મારી નજરે જોયુ ઈ ખોટુ નથ. હજુય કંઈ વઈ નથ ગ્યુ, તુ રૂખલીને લઈ ક્યાંક છેટો ભાગી જા.. ઈ તને પ્રેમતો કરેજ સે. પેલા અજનબીની ઓળખાણ હજુ તાજી કેવાય..! મને ભરોહો સે આટલા ટૂંકી ઓળખાણે ઈ તારી વાત નઈ ઉથાપે..!'

'ભલે હું વાતનો વિચાર કરી જોવુ..!'

'વચારવા નો હવે ટેમ નથ ર્યો...! મારૂ માન ઈને લઈ ક્યાંક દૂર ભાગી જા..! હું જઉ, જે ફેસલો કરે ઈ તુ મને કે જે..!'

રૂપાની વાત અરજણને સાચી લાગી હતી. પોતાના જ અસ્તિત્વ સમા થઈ ગયેલા સ્વજનને કોઈ અન્ય છીનવી જાય તો એ પ્રિયજનથી ક્યારેય સહન થઇ શકતું નથી. અરજણ પણ એક પ્રેમી જ હતો. અને પેલો અજનબી વચમાં માથું મારે એ પહેલાં રૂખી ને લઇ ભાગી જવાની યોજના અરજણે ઘડી કાઢી. અહીંથી દૂર રાજસ્થાનના એક ગામડામાં પોતાનો મિત્ર રહેતો હતો. એને ફોન કરીને કહી દીધું કે મારા માટે એકાદ મહિનો તારા ઘરે રહી શકુ એવી સગવડ કરવી પડશે. હું મારી પ્રેમિકાને લઇ ને આવુ છું..!' અરજણના ભાઈબંધે સંમતિ દર્શાવી. વરસાદ વરસવો ચાલુ થઈ ગયો. એને પણ ઈશ્વરની મહેર સમજી વધાવી લીધો. અને રૂખીને એક નવા જીવનુ સપનુ બતાવી ભાગી જવા અરજણે રાજી કરી લીધી. તક મળતાં જ બંન્ને ભાગી નીકળ્યા. મિત્રના ઘરે રહેવાનું હતું. થોડાક દિવસ તો એ રાખશે, પણ પછી શું.. ? પોતાનું ઘર હોવું જોઈએ. કમાવા માટે કંઈક કરવું પડશે..! ઘણીબધી અણધારી ચિંતાઓ અરજણને પજવી રહી હતી. એ ઓછું ભણેલો હતો. ઘરે હોય તો ખેત-મજૂરી કરીને રળી લે, પણ પરદેશમાં શું..? બસ એક જુનો ભાઈબંધ હતો. એની દોસ્તી ના સહારે અરજણ ત્યાં સુધી લાંબો થવા તૈયાર થઈ ગયેલો. આઠ કલાકની મુસાફરી કરી બંને જણા કિશનગઢ આવ્યાં. મિત્રનું સરનામું એની જોડે હતું જ. એના સહારે ઘર શોધવામાં મુશ્કેલી ન પડી. ધર મોટુ હતુ. આવડા મોટા ઘરમાં અરજણનો મિત્ર એકલો જ રહેતો હતો. એ બિલ્ડિંગ કોન્ટ્રાક્ટર હોવાથી મોટાભાગે પોતાનો સમય બહાર ગાળતો. ઘરમાં પગ મૂકતાં જ અરજણને એક જાતની રાહત થઈ.

ગોરી દેહાકૃતિ અને શરમના ભારથી લચી પડતી પોયણી સમી કીકીઓ પર બે પળ દષ્ટિ માંડી દિગ્મૂઢ બનેલા મિત્રને ઢંઢોળતા અરજણે પૂછ્યુ.

'તું એકલો જ રહે છે રાઘવ..! ભાભી નથી..?'

'તારી ભાભીને ગુજરી ગયે આઠ મહિના થઈ ગયા. રાઘવે નિશ્વાસ નાંખતા કહ્યું

"ઓહ.. ! માફ કરજે યાર.. આવતાંવેંત તને દુઃખ થાય એવું પૂછી બેઠો."

એમાં તારો કંઈ દોષ નથી ચાલો આવો તમને તમારો કમરો બતાવી દઉં..!'

પોતાના નવા જીવનની શરૂઆત એક પરાયા માણસના ઘરમાં થઈ રહી હતી. પણ જે બની રહ્યું હતું એ સ્વપ્નના પટ સમુ હતુ. એટલે રૂખી ને તો જાણે મનમાં એક જાતની ગુદગુદી થવા લાગી હતી. રૂખી દેખાવે ખૂબ જ સુંદર હતી. કામણગારો દેહ અણીયારી આંખો સપ્રમાણ નાક અને ગોળ મટોળ ચહેરો. ગમે તેવા પુરુષને ઘાયલ કરવા સમર્થ હતાં.

'કહ્યું નથી કે જર જમીન અને જોરૂ ત્રણે કજીયાના છોરૂ'

રૂખીની યુવાની રાઘવની આંખમાં વસી ગઈ હતી. રાઘવે અરજણ અને રૂખીથી છાને અંધારાના ઓથાર હેઠળ એક ઘાતકી યોજના ઘડી. રાઘવ આઠ મહિનાથી એકલો હતો. એક સ્ત્રી ઘરમાં હોવી જોઇએ એમ તેને કેટલાય સમયથી લાગ્યા કરતું હતું. તે માટે તેનું હૈયું અધીર બન્યું હતું. અને આ બંને જણ ઘરે આવ્યાં એ જોઈ રાઘવને લાગ્યું 'લક્ષ્મી ઘરે ચાંલ્લો કરવા આવી છે હવે મોં ધોવા જવાય નહીં' મારે કોઈ પણ રીતે અરજણને પતાવી દેવો અને આ ગોરી નારી ને પોતાની ઘરવાળી બનાવી ઘરમાં રાખવી. ભાગીને આવેલાં છે આમેય એમની પાછળ કોણ આવવાનુ હતુ.

ઈશ્વરને રાખવું કે જે દિવસે રાત્રે પોતાના કમરામાં રાત્રિની શાંતિ તળે પોતાના રસોયા સાથે મળી રાઘવ અરજણનું કાટલું કાઢી નાખવાનું કાવતરું તૈયાર થઈ રહ્યુ હતું. ત્યાં મોડીરાત્રે ટોયલેટ જવા ઉભા થયેલા અરજણે કાજળ કાળી રાતે આવતા અવાજોને સાંભળ્યા. વધુ સાંભળવાની જિજ્ઞાસા જાગી. અને એણે રાઘવના કમરાના બંધ દરવાજે કાન રાખી ભીતરની વાતો સાંભળી. એનું અંતર આઘાતથી છળી ઉઠ્યુ. પોતાની સાથે વિશ્વાસઘાત થઈ રહ્યો હતો. પોતાની પ્રેમિકા રાઘવની નજરમાં વસી ગઈ હતી. અને એ...! અરજણથી આગળ કલ્પના ન થઈ શકી.

હવે શું કરવું..? જે પ્રેમિકા છીનવાઈ જવાના ડરથી એ ભાગીને અહીં સુધી આવી ગયો હતો. એ ડર પણ જાણે એનો પીછો કરતો કરતો એની પાછળ જ હતો. અને અત્યારે એ જ ડર એની સામે મોં ફાડીને ઉભો હતો. કાલે સાંજે પોતાને પરધામ પહોંચાડી દેવાનું કાવતરું ઘડાઈ ચૂક્યું હતું.

'હવે શું કરવું..?' અરજણ જોડે જાજા પૈસા નહોતા. પૈસા વધુ હોત તો એમણે કોર્ટ લગ્ન ના કર્યા હોત..? પૈસાની અગવડ ને લીધે ક્યાંક આઘાપાછા થઇ શકાય એમ જ નહોતું. મરવા કરતાં અરજણને એક જ ઉપાય ઠીક લાગ્યો. સગાવહાલાં ને જાણ કરી દેવી. એવા વિચાર સાથે એ નચિંત બની ગયો. બીજા દિવસે ઓરડાના એકાંતમાં રૂખી ને મળી બધી વાત કરી તો રૂખી હીબકે ચઢી.

'રડ મા રૂખી હન્ધુય ઠીક થઈ જાહે..! 'કહી અરજણેે તેણીને આશ્વાસન દીધું.

રૂખીને ઘરે જ રહેવા દઈ અરજણ બજારમાં ખરીદી કરવાના બહાને જઈ એક પીસીઓ પરથી ફોન જોડી રૂખી ના ઘરે સમાચાર આપ્યા કે અમે અમુક સ્થળે છીએ. સાંજ ઢળ્યા સુધી લઈ જશો તો જીવતા મળી જશુ. પછી અરજણ ઘરે આવી ગયો. ધડકતા દિલે રૂપથી અને અરજણ સ્વજનોની રાહ જોવા લાગ્યાં. એમણે ધાર્યા કરતાં જલદી એક જીપ બન્નેને લેવા આવી ગઈ. પારાવાર વેદના સાથે બંને ગાડીમાં બેઠાં. સ્વજનોએ જરાય કટાણું મોં કર્યા વિના બન્ને ને સાથે લઇ ગાડી હંકારી દીધી. અર્જુનના મનમાં ધીમે-ધીમે ડર પ્રવેશી રહ્યો હતો. ઘરે પહોંચશુ તો પેલો અજનબી રૂખીને લઈ જશે. અથવા અમને રૂખીનો માથાભારે બાપ પણ હવે જીવતા મૂકે એમ લાગતું નથી. ફસામણી ફરતેથી થઇ છે. મારું વાલુ એ બધા જેમ ફાવે એમ લાતો ઠોકે રાખશે. રિબાઈ રિબાઈને મરવું પડે એ કરતાં તો.. આજનો દિન ને કાલની ધડી. ઈ મારી નઈ તો કોઈની નઈ.. એની ભીતરેથી અવાજ ઉઠ્યો અને કેડમાં સદાય ખોસેલી રહેતી છરી અર્જુને ખેંચી કાઢી. કોઈ કંઈ વિચારે એ પહેલાં એને રૂખી ના પેટમાં ઘા કર્યો. રૂખી દર્દથી કણસી ઉઠી. એના ચહેરા પર પીડા આશ્ચર્ય અને ભયના મિશ્રિત ભાવો ઉભરી આવ્યા. ક્ષણનાય વિલંબ વિના એણે બીજો 'ઘા' પોતાના પેટમાં કર્યો. આંખે અંધારાં આવતાં બન્ને એકમેક પર ઢળી પડ્યાં. સ્તબ્ધ બની બધાં જોતા રહ્યાં. લોહી નીંગળતી હાલતમાં કણસતાં બેઉ પડ્યાં રહ્યાં. પુર ઝડપે ગાડી સિવિલ હોસ્પિટલમાં ધસી ગઈ. સમયસર સારવાર મળતાં બંન્ને બચી ગયાં. હોસ્પિટલમાંથી રજા મળે કે તરત પોલીસ અરજણને હત્યા કરવાના આરોપસર પકડવાની હતી. રજા મળવાની હતી એ જ દહાડે હોસ્પિટલમાં નકાબપોશ ડાકુ જેવાં માણસોએ હલ્લો મચાવ્યો. રૂખીનું અપહરણ થઈ ગયું. અરજણને સમાચાર મળ્યા કે રૂખી ને કોઈ અજનબી ઉઠાવી ગયો. ત્યારે લાશનો ઢેર બની અરજણ હોસ્પિટલની બેડ પર ફસડાઈ ઢળી પડ્યો. ડૉક્ટરની દોડધામ થઈ. અરજણની નાડીઓ તપાસાઈ. ધડકનોની તપાસ થઈ. અંતે નિષ્કર્ષ એ જ આવ્યો. રૂખી વિરહના આકસ્મિક આઘાતને કારણે અરજણને હાર્ટ અટેક આવ્યો અને તે નિશ્ચિત બની ગયો ..

દર્દિઓ ભાવવિભોર બની જોતાં રહ્યાં. સિસ્ટરોમાં ગણગણાટ હતો.. 'કોઈ પ્રેમિકાને આટલી હદે પણ ચાહી શકે..!?'